Ποιοι απειλούν τη “γραμμή Μαζινό” του Μαξίμου...

 

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

Δεδομένου ότι πλέον έχει εδραιωθεί η μέτρηση πως εφτά στους δέκα Έλληνες θέλουν “απαλλαγή” από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το πολιτικό ζήτημα στην πράξη συνίσταται στο να μην είναι η ΝΔ πρώτο κόμμα, ώστε να μην έχει το πλεονέκτημα για δεύτερες ή και τρίτες εκλογές και φυσικά, ένα πολιτικό φορέα εναλλακτικής διακυβέρνησης.

Να θυμηθούμε ότι η ΝΔ κατά τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης ήταν πρώτο ή δεύτερο κόμμα στις εκάστοτε εκλογές, έχοντας πιάσει τα χαμηλότερα ποσοστά της με τον Αντώνη Σαμαρά (18,85% Μάιος 2012 και 27,81% Ιανουάριος 2015). Συνεπώς, το 18% που ενίοτε υπονοείται από κάποιες δημοσκοπήσεις παίζει. Γι΄ αυτό και η δεξιά, υπό τον μανδύα του κεντρώου σημιτικού Κυριάκου Μητσοτάκη, βλέποντας την επερχόμενη δραματική συρρίκνωση της ΝΔ προβαίνει σε μια σειρά από τακτικές κινήσεις για να αποτρέψει την καταστροφή.

• Πρώτος τακτικός στόχος του Μαξίμου είναι ο Σαμαράς, οποίος φέρεται να κόβει 5-6% από τη ΝΔ, εάν κάνει τελικά κόμμα και φλερτάρει με ένα 10-20% ανάλογα με τις συνθήκες. Στο χώρο της κοινωνικής αντιπολίτευσης το κόμμα Σαμαρά εκτιμάται θετικά, γιατί θα κόψει από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά θεωρείται βέβαιο ότι θα στηρίξει κυβέρνηση της Δεξιάς, δηλαδή ΝΔ με άλλο αρχηγό, που σημαίνει συνέχιση της εξουσίας της Δεξιάς με ότι αυτό συνεπάγεται.
• Το Μαξίμου εξετάζει και το σενάριο αιφνιδιαστικών πρόωρων εκλογών υπό τον αστάθμητο παράγοντα της δίκης των Τεμπών. Αν αυτή δεν οδηγήσει σε μείζον πρόβλημα, η επόμενη επιλογή είναι ο Νοέμβριος του 2026.
• Το άλλο σενάριο που εξετάζει η βαθιά Δεξιά είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που σε περίπτωση κενού εξουσίας μπορεί να εμφανιστεί ως υπερκομματικός πολιτικός κοινής αποδοχής. Οι μόνοι που δεν τον θέλουν είναι όσοι έχασαν τα λεφτά του από το PSI και όσοι θυμούνται πως αυτός μετέφερε το χρέος από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο. Είναι και άλλοι που θυμούνται το καταστροφικό άρθρο 86 που έθεσε στο απυρόβλητο τα μέλη της κυβέρνησης.
• Προς το παρόν, βλέποντας ότι ο Τσίπρας τραβάει δυνατά, το Μαξίμου προωθεί το “κίνημα Καρυστιανού”, ακόμη και προς τη δεύτερη θέση με την βεβαιότητα είτε ότι θα το διαλύσει στις δεύτερες εκλογές, αφού αυτό προηγουμένως θα έχει στραπατσάρει τον Τσίπρα, είτε για να το εκθέσει ως ανίκανο να παίξει ρόλο στην κυβερνησιμότητα της χώρας.

Το κίνημα “Δεν έχω οξυγόνο” και το κόμμα Τσίπρα

Η αλήθεια είναι ότι το κίνημα “Δεν έχω οξυγόνο” είναι ότι πιο υγιές, ηθικό και δυνατό έχει εμφανιστεί στην ελληνική κατάσταση, από την εποχή της χρεοκοπίας 2009-2010. Είναι το μεδούλι του ελληνικού λαού, που αναζητά μια ηγεσία που θα ανατρέψει τη μοιραία πορεία της χώρας. Και δικαίως, η Μαρία Καρυστιανού έχει αναδειχθεί σε σύμβολο, όμως δεν είναι η Ιωάννα της Λωραίνης, που μπορεί να πολεμήσει μετωπικά το ριζικό κακό. Κι αυτό, γιατί αυτό είναι τόσο περίπλοκο πια, τόσο βαθύ που το υψηλό ήθος δεν επαρκεί.

Η Καρυστιανού, που είχε αρχίσει να σκέπτεται τη συγκρότηση πολιτικού φορέα, πιέστηκε εκ των έσω να μην προχωρήσει, χωρίς να έχει εγκαταλείψει την ιδέα. Η απόφαση θα εξαρτηθεί και από την πορεία των πέντε δικών, που θα γίνουν για τα Τέμπη. Σκιαγράφησε το κόμμα που θα ήθελε, δήλωσε πως τα πιθανά κόμματα Σαμαρά και Τσίπρα δεν μοιάζουν να είναι φορείς του καινούργιου, αλλά από την άλλη ξέρει ότι τα ζητήματα που θα έχει να διαχειριστεί η επόμενη κυβέρνηση (Τουρκία, αναθεώρηση συντάγματος, ελληνική προεδρία στην ψήφιση του πιο καυτού ευρωενωσιακού προϋπολογισμού 2027-2034 κ.ά.) θα είναι πάνω από τις δυνατότητες μιας κυβέρνησής της. Βέβαια, η Καρυστιανού ως πρόσωπο-σύμβολο μπορεί να συνεισφέρει καταλυτικά όχι μόνο στην “Απαλλαγή”, αλλά και στον έλεγχο και την εγγύηση της επόμενης διακυβέρνησης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπορεί η Καρυστιανού να αλλάξει το πολιτικό παιχνίδι;

Από εκεί και πέρα, το μόνο που υπάρχει είναι ο Αλέξης Τσίπρας, με τις αλήθειες του που θα μας πει σύντομα στην “Ιθάκη” και κυρίως με τη “Λίστα Τσίπρα” που θα κατεβάσει στις εκλογές. Δηλαδή, αντί για κόμμα θα κατέβει με ένα “ανοιχτό σύστημα” με προσωπικότητες από όλους τους χώρους και των αποχρώσεων, κάτι που θα είναι απολύτως καινούργιο για τα ελληνικά πράγματα και ελπιδοφόρο για την ανασυγκρότηση του απαξιωμένου πολιτικού σκηνικού. Φαίνεται ότι θα επιχειρήσει με τον τρόπο αυτό να αλλάξει ριζικά όχι μόνο το κομματικό τοπίο, αλλά να απελευθερώσει το εκλογικό σώμα από τον άγονο δικομματισμό, που οδήγησε στην διαπλοκή και στη διαφθορά. Το εγχείρημα του Τσίπρα είναι πέρα από την “Απαλλαγή”, είναι για τη δομική αναδιάρθρωση της χώρας και την ανασυγκρότησή της. Αυτή άλλωστε είναι και η μείζονα ανάγκη του ελληνικού λαού και της οικονομίας.

 

https://slpress.gr/politiki/poioi-apeiloun-ti-grammi-mazino-tou-maximou/