Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε αδιέξοδο και την αντιπολίτευση Ανδρουλάκη – Φάμελλου σε αφασία, η Αλάσκα έχει και την ελληνική πλευρά της

Το Άνκορατζ δεν είναι όσο μακριά δείχνει η γεωγραφία, από την Αθήνα ή τις Βρυξέλλες. Οι συνέπειες από τη συνάντηση Τραμπ – Πούτιν έφτασαν πολύ νωρίς στην ελληνική και την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Στην Ελλάδα μάλιστα ταυτόχρονα με τον καπνό από την πυρκαγιά στην Τουρκία – που έδειχνε να συμβολίζει κάτι.

Τι ακριβώς; Την ατυχία να έχει Πρωθυπουργό έναν πολιτικό κληρονόμο που νόμιζε ότι στο Ουκρανικό, ένταξη στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» σημαίνει τυφλή πρόσδεση στην Αμερική και κήρυξη πολέμου στη Ρωσία.

Στο κόκκινο χαλί του αεροδρομίου Έλμεντορφ – Ρίτσαρντσον, στην Αλάσκα , το αφεντικό της Αμερικής, χειροκροτούσε το αφεντικό της Ρωσίας, από την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήθελε ούτε τα μπαλέτα «Μπολσόι».

Όταν στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου προσάρμοζαν την ουκρανική πολιτική τους με κριτήριο το συμφέρον τους, στο μέγαρο Μαξίμου κατέστρεφαν απερίσκεπτα, διακρατικές σχέσεις αιώνων, που άντεξαν σε όλα τα διαφορετικά καθεστώτα, εκατέρωθεν.

Πόσο θα κοστίσει στην Ελλάδα η επανόρθωση της βλάβης, τώρα που η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» ισχυρίζεται ότι ο εισβολέας δικαιούται να κρατάει τα εδάφη που κατέλαβε παρανόμως;

Εκτός από νομιμοποίηση διχοτόμησης στην Κύπρο , που οδηγεί την ελληνική εξωτερική πολιτική, η υπερβάλλουσα στοργή προς τον Ζελένσκι;

Αν οι Ρώσοι επιστρέφουν ως διαμορφωτές των συνεπειών του πολέμου, γιατι θα ξεχάσουν τον αποκλεισμό τους , ακόμη και από την επέτειο της ελληνικής Επανάστασης;

Σαν να μην μετείχε και ο ρωσικός στόλος στην πραγματική «ιδρυτική πράξη» του νεότερου ελληνικού κράτους, στο Ναβαρίνο…

Η σαν να μην θεμελίωσαν ο Κωσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου ,την εξωτερική πολιτική της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας και στον ελληνορωσσικό άξονα- με σκληρή κομμουνιστική διοίκηση στη Μόσχα.

Ποια γεωστρατηγική ανάλυση, ποιο εθνικό επιτελείο, ποιο επιστημονικό «think tank», ποια εσωτερική πολιτική συνεννόηση ,επέβαλαν να κόψουμε εντελώς γέφυρες με τη Ρωσία;

Γιατί η παράνομη εισβολή της στην Ουκρανία -ως κορύφωση ενός τοπικού πολέμου που κρατάει έναν αιώνα και ηταν ήδη ενεργός από το 2014 -έπρεπε να καταστήσει με φανατισμό την Ελλάδα εμπόλεμη χώρα;

Ποιος επέβαλε την ελληνική ταύτιση με τον τυχοδιωκτισμό των μικρονοικών ηγεσιών σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στην Κομισιόν-, που θυσίασαν την κοινοτικη Ευρώπη στο καθεστώς Ζελένσκι;

Προκειμένου να ευθυγραμμιστούν με την Αμερική του Μπάιντεν , επικαλεστήκαν το διεθνές Δίκαιο, που έχουν παραβιάσει κατά επανάληψη – και διέθεσαν πόρους που στέρησαν από τους ευρωπαϊκούς λαούς για την Ουκρανία- στην οποια τωρα η Αμερική του Τράμπ καταλογίζει ότι… «ξεκίνησε τον πόλεμο »!

Στη μετά Μερκελ εποχή, η Ευρωπαϊκή Ένωση, στα χέρια κοντόφθαλμων πολιτικών, περιθωριοποιείται επειδη εγκατέλειψε τον ιερό ιδρυτικό σκοπό της : ποτε ξανά πόλεμος στην Ευρώπη.

Αρνούμενοι να παραδεχθούν την ήττα τους- και για να για να αποφύγουν τη συνέπειες για τους ιδίους- οι υπεύθυνοι για την ευρωπαικη τραγωδία σπεύδουν στην Ουάσιγκτον ως παραστάτες του Ζελένσκι .

Σ αυτόν τον τριπλό διασυρμό διπλωματίας – διεθνούς Δικαίου– Ευρωπαϊκής πολιτικη υπόστασης, η Ελλάδα του Μητσοτάκη συνεχίζει να μην αναδεικνύει το εθνικό συμφέρον σε υπέρτατο κανόνα εξωτερικής πολιτικής και συντάσσεται μαζί τους.

Παρ ότι διεργασίες που έχουν ήδη τεθεί σε κίνηση φέρνουν την κυβέρνησή της σε δραματική θέση : αποκομμένη πλήρως στη μια πλευρά του Ατλαντικού, περιθωριοποιημένη στην άλλη και στο έλεος των σχεδιασμών του Ερντογάν στην περιοχή.

Η χώρα θα χρειαστεί να προσπαθήσει πολύ για να περισώσει όσα απειλούνται – από την Κύπρο ως το Αιγαίο και τη Θράκη.

Παρ ότι τον έχουν οδηγήσει ως τώρα μόνο σε ήττες, ο Μητσοτάκης δεν είχε καν την προνοητικότητα της τελευταίας στιγμής, να μην εμπλακεί στη φάρσα της τηλεδιάσκεψης «Προθύμων».

Πριν την ταπεινωτική παρουσία τους στον Λευκό Οίκο, με αλαλούμ και αντιθεσμική σύνθεση: μετέχουν κολλητοί του Τράμπ, η διορισμένη και αναρμόδια επικεφαλής της Κομισιόν, ο αντιευρωπαϊος Στάρμερ, αλλά όχι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου!

Σ’ αυτό το σκηνικό, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε αδιέξοδο και την αντιπολίτευση Ανδρουλάκη- Φάμελλου σε αφασία, η Αλάσκα έχει και την ελληνική πλευρά της…

 

Το παρόν άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου αναδημοσιεύεται από τον ιστότοπο Ανοιχτό Παράθυρο