Σίγουρα, οι καλύτερες ευχές όλων θα συνοδεύσουν τον ΥΠΕΞ, Γιώργο Γεραπετρίτη, στην επίσημη επίσκεψή του στην Λιβύη, στην Τρίπολη του Ντμπεϊμπά και στη Βεγγάζη του Χαφτάρ, μην και πετύχει να συμμαζέψει την επικίνδυνα εκτρεπόμενη σχέση της Ελλάδας, με την καίρια αυτή χώρα της Ανατολικής Μεσογείου.
Ευχές για κάτι καλύτερο, πάντως, από την επίσκεψη του ιδίου στο Κάιρο, αρχές Ιουνίου, για πυρόσβεση στην κρίση περί την Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά…
Οι καλύτερες ευχές μας, μεν. Αλλ’ όχι με την λογική της αποδοχής –αμάσητων!– των όσων υπόσχεται να μας δώσει το επίσημο αφήγημα την επόμενη μέρα. Γιατί το λέμε αυτό; Επειδή όλο και περισσότερο – σε περιβάλλον συνεχιζόμενης επικοινωνιακής κυριαρχίας της Κυβέρνησης – η μικρομεσαία χώρα, που είναι η Ελλάδα καταλήγει να δείχνει όλο και περισσότερο ξέμπαρκη.
Βλέπετε κάθε χώρα στο διεθνές σύστημα, είναι αυτό που είναι, ασχέτως του τι φαντασιώνεται και ασχέτως του τι οι ηγεσίες της (πολιτικές αλλ’ όχι μόνο…) προβάλλουν εσωτερικά, προκειμένου να εξασφαλίζεται η “σωστή” διαχείριση του κοινωνικού σώματος, του λαού. Το τελευταίο αυτό έχει μεγάλη σημασία, καθώς παντού το φαντασιακό λειτουργεί για την ουσιαστική νομιμοποίηση των εκάστοτε κυβερνώντων.Ακόμη και επί Τραμπ, οι Αμερικανοί –πάντως πολλοί απ’ αυτούς– ανάγονται σε αξίες ελευθερίας της Αμερικανικής Επανάστασης, αλλά και στην διεθνή ηγετικότητα ενός Φράνκλιν Ρούζβελτ. Όσο κι αν κινδυνεύει να φέρει χαμόγελο η εικόνα, οι Γάλλοι, όταν ανερχόταν το άστρο του Μακρόν, έβλεπαν στο φόντο τις στρατιές του Ναπολέοντα, αλλά και την φιγούρα του στρατηγού Ντε Γκωλ, με αχνές τις παρουσίες ενός Βολταίρου ή και Ροβεσπιέρου.
Σίγουρα δε οι τοποθετήσεις Πούτιν παραπέμπουν στον “μεγάλο πατριωτικό πόλεμο” και την μάχη του Στάλινγκραντ, την απώθηση της Βέρμαρχτ με ύψωση τελικά της κόκκινης σημαίας στο Ράϊχσταγκ, αλλά και στις ημέρες της Αικατερίνης του Μεγάλης (κι αυτής με λίγο από Βολταίρο). Όσο για την τουρκική αναγωγή Ερντογάν στο αυτοκρατορικό-οθωμανικό παρελθόν, αυτή είναι πολύ κοντά μας – γεωγραφικά και χρονικά – για να χρήζει υπομνήσεως.
Πάντως, ακόμη και οι Ελβετοί διατηρούν μνήμες Γουλιέλμου Τέλλου στο συλλογικό τους φαντασιακό. Και οι καημένοι οι Βέλγοι ακόμη, θυμούνται το ισχυρό αποικιακό παρελθόν τους στην Αφρική – από τα πιο καταπιεστικά επεισόδια, το Βελγικό Κονγκό – αλλά και την ηρωική τους αντίσταση κατά των Γερμανών, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με το βασιλιά Αλβέρτο Α’ να τους αρνείται “ελεύθερη διέλευση” και να κρατά το μέτωπο επί ένα μήνα, ώστε να ανασυγκροτηθούν οι ΑγγλοΓάλλοι.
Από την επίσκεψη Δένδια στην επίσκεψη Γεραπετρίτη
Ξεκινήσαμε κάνοντας λόγο για την επικείμενη επίσκεψη Γεραπετρίτη στην Λιβύη, αν μη τι άλλο επειδή δεν έχει ακριβώς σβήσει η ανάμνηση μιας άλλης επίσκεψης – Νοέμβριος του 2022 ήταν – του τότε ΥΠΕΞ, Νίκου Δένδια, που κατέληξε σε διπλωματικό επεισόδιο. Προσγειώθηκε στην Τρίπολη ο Δένδιας, έχοντας συμφωνήσει να συναντήσει μόνο τον Πρόεδρο Μοχάμαντ Μένφι (ο Χαμίντ Ντμπεϊμπά ήταν Πρωθυπουργός) πλην… τον ανέμενε η ΥΠΕΞ, Νάϊλα Μανγκούς, η οποία είχε συνυπογράψει με Μεβλούτ Τσαβούσογλου Τουρκολιβυκή συμφωνία, βασιζόμενη στο διαβόητο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο του 2019.
Το Μνημόνιο, που και τώρα βρίσκεται στην αιχμή έντασης Ελλάδας-Λιβύης, λόγω των προδιαγραφόμενων ερευνών για υδρογονάνθρακες νοτίως της Κρήτης. Ο Δένδιας ανεχώρησε πάραυτα, πηγαίνοντας στην Βεγγάζη, να παραδώσει δωρεά εκατοντάδων χιλιάδων εμβολίων αντι-Covid στην Ανατολική Λιβύη… Μετέπειτα, ανθρωπιστική αποστολή της Ελλάδας στην Λιβύη (Σεπτέμβριος του 2023, αυτή) κατέληξε σε φιάσκο, με τρεις νεκρούς Έλληνες αξιωματικούς. Η σχετική διερεύνηση συνθηκών και ευθυνών καταχώθηκε στις άμμους της Λιβύης και της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
Πολύ ουσιαστικότερη, πάντως, είναι η παρακολούθηση – ή η απουσία παρακολούθησης – των υπό σταθερή βελτίωση σχέσεων της Τουρκίας με αμφότερες τις πλευρές της χαώδους εσωτερικής κατάστασης στην Λιβύη, όπου η Τουρκία διατηρεί ήδη πριν χρόνια στρατιωτική παρουσία, με βάση στρατιωτική συμφωνία με το καθεστώς της Τρίπολης. Κυρίως, όμως, στηρίζει με έργα υποδομής, εμπορική παρουσία και… ανταπόκριση στα κατά καιρούς αιτήματα των Λίβυων, ήδη και του καθεστώτος της Βεγγάζης.
Οι τακτικές διαψεύσεις
Μείναμε κάπως περισσότερο στην διαχείριση των σχέσεων της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων με την Λιβύη, λόγω και της άμεσης επικαιρότητας. Λειτουργεί η ελληνική αντίληψη ότι αφενός η επίκληση του διεθνούς δικαίου (στην “δική μας” ερμηνεία, βεβαίως), αφετέρου η συμμετοχή μας στην Ευρώπη (στην ευρωπαϊκή εκδοχή της Δύσης), είναι παράγοντες που αρκούν, ώστε να είμαστε σε ασφαλή πλευρά των υπό εξέλιξη ισορροπιών.
Το βλέπουμε και στην υπόθεση της Λιβύης, όπως άλλωστε και στην σχέση με την Αίγυπτο, και ασφαλώς στο πολύ βαρύτερο-ουσιαστικότερο πλέγμα μετώπων με την Τουρκία: θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός/θαλάσσια πάρκα, υπόθεση του καλωδίου Great Sea Interconnector, ρόλος της Τουρκίας ως εταίρου στις θαλάσσιες πολιτικές της ΕΕ στην Μαύρη Θάλασσα, συμμετοχή της Τουρκίας στους εξοπλιστικούς σχεδιασμούς ReArm Europe/SAFE, valse hésitation των διμερών συναντήσεων με την ευκαιρία της Κορυφής ΝΑΤΟ στην Χάγη για “κάποια μικρή συνάντηση” Μητσοτάκη-Ερντογάν, μετά τις συνεχείς αναβολές του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας, αλλά και μετά την συνάντηση της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου και του Τάσου Χατζηβασιλείου με τον Μεχμέτ Κεμάλ Μποζάϊ.
Οι συχνές – θα έλεγε κανείς: οι τακτικές – διαψεύσεις αυτής της αντίληψης, η επαναλαμβανόμενη προσγείωση στην πραγματικότητα ότι η Ελλάδα είναι μια μικρομεσαία χώρα, ασφαλώς με μια ιστορικότητα και μια διεθνή αύρα, αλλά… ζώντας στον “πλανήτη Τραμπ” (όπου δεν αρκεί να προσέρχεσαι στον κύκλο του Breitbart για να γίνεις ακουστός!), δεν φαίνεται να καταγράφεται. Δεν καταγράφεται στις ηγεσίες, πολιτικές και όχι μόνον. Δεν καταγράφεται, όμως, και στην κοινή γνώμη. Μια κοινή γνώμη διαβουκολημένη από τις ως άνω πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες βολεύονται με την προβολή εικόνας επικράτησης των “σωστών θέσεων” (δηλαδή των θέσεών μας(!) αφού εμείς τις εκφράζουμε), ακόμη περισσότερο από τον μαγικό κήπο των Μίντια (δηλαδή όσων εκφράζουν “εκείνο που πουλάει”).
Η ξέμπαρκη μικρομεσαία…
Ξεκινήσαμε το σημείωμα αυτό επισκεπτόμενοι το πώς κάθε λαός βλέπει τον εαυτό του και την χώρα του, μέσα από ένα φαντασιακό. Εδώ, ποιος θα μας κακολογήσει για την αναγωγή μας σε μια μακρινή, πλην λαμπρή αρχαιότητα, που μέχρι και οι Κινέζοι την αναγνωρίζουν ως “αρχαίο πολιτισμό”/ancient civilization με τα δικά τους μέτρα. Αλλά και από Ουάσιγκτον μέχρι Βερολίνο, αυτός κοσμεί τις πρωτεύουσες με κτιριολογικό απόθεμα, που παραπέμπει σε κλασικούς χρόνους.
Αλλά ποιος θα μας κακολογήσει και για την εικόνα μικρού ηρωικού λαού, με τον Αγώνα του για την Ελευθερία (με τους Φιλέλληνες να εισφέρουν την δική τους μαρτυρία, τον Μπάϊρον κοκ), ή πάλι για τις μνήμες της Αντίστασης στον Άξονα; Και πως να μην υπάρχει η εικόνα του Καποδίστρια, υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου και “απέναντι” στον Μέτερνιχ – βέβαια… τον δολοφονήσαμε όταν διενοήθη να βάλει τελωνεία στον Μοριά – ή του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον οποίο επισκεπτόταν στο ξενοδοχείο του στην Γενεύη ο Κλεμανσώ – αυτού του επιφυλάξαμε ανάθεμα στο Πεδίο του Άρεως.
Το πρόβλημα αρχίζει με τους πλησιέστερους, χρονικά. Ναι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνομίλησε ως σχεδόν ισοϋψής με Ζισκάρ και με Σμιτ. Ναι, ο Ανδρέας συμπορεύθηκε με Ίντιρα Γκάντι και Ουλοφ Παλμε, ενώ τόλμησε στενή σχέση με Γιασέρ Αραφάτ/Αμπού Αμάρ της PLO, πριν την ομιλία του στον ΟΗΕ ή το Νόμπελ Ειρήνης. Ναι, και ο χαμηλότερων τόνων Κώστας Σημίτης “μίλησε” με τους Ευρωπαίους στο γύρισμα του αιώνα, μέχρι και την οριστικοποίηση (Κορυφή της Θεσσαλονίκης) του Σχεδίου Συντάγματος της Ευρώπης, το οποίο, βέβαια, εντέλει εκτροχιάσθηκε.
Όμως, να!, η Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών ζει σταθερά αντλώντας από παρόμοιες μνήμες, ενώ δεν παύει η διεθνής της απήχηση να οπισθοχωρεί προς την πραγματικότητα μιας μικρομεσαίας χώρας. Όταν, δε, φθάνει να σφιχταγκαλιάζεται με την εικόνα Κυριάκου Μητσοτάκη να ομιλεί όντως σε Κοινή Συνεδρία Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων, χειροκροτούμενος για τα ωραία Αγγλικά και τις όμορφες ιστορικοπολιτικές αναφορές του από Κάμαλα Χάρρις και Νάνσι Πελόζι στο Προεδρείο (καλά πήγε και αυτό!), ώστε να θεωρεί ότι αρκεί εφεξής η εκφώνηση του “We are at war with Russia” και η επίκληση της “Σωστής Πλευράς της Ιστορίας”, τότε η εικόνα του ξέμπαρκου τείνει να επικρατήσει. Επικίνδυνο, αυτό.
https://slpress.gr/ethnika/ellada-mia-mikromesaia-xemparki-xora/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου