Μπορεί η Ιστορία να μην επαναλαμβάνεται, αλλά καλό είναι να της ρίχνουμε μια ματιά, πριν αρχίσουμε να στοχαζόμαστε το παρόν.
Όσοι έχουμε ζήσει από κοντά τη δεύτερη τετραετία του Κ. Σημίτη (2000 – ’04), καταλάβαμε – μάλλον εκ των υστέρων – την εμφάνιση μιας πολιτικής παραδοξότητας. Τις «δύο Ελλάδες», σε βαλκανική μετάφραση των «Two Nations» της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Από τη μια, βλέπαμε μια «λαμπρή περίοδο» στα μεγάλα θέματα. Η Ελλάδα έμπαινε στην ΟΝΕ και στην «καρδιά» της Ευρώπης. Η Κύπρος στην ΕΕ. Η χώρα βίωνε μια κοσμογονία στις δημόσιες υποδομές. Το Μετρό της Αθήνας, το νέο αεροδρόμιο, η Αττική Οδός, η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, ο νέος αυτοκινητόδρομος Αθήνας-Θεσσαλονίκης και πολλά άλλα. Ένας ραγδαίος εκσυγχρονισμός που είχε να γίνει στη χώρα από την εποχή του Τρικούπη.
Από την άλλη, διαμορφωνόταν σταδιακά μια γκρίζα πολιτική πραγματικότητα. Από τα μέσα της δεύτερης τετραετίας, η ανερχόμενη ΝΔ του Κ. Καραμανλή είχε εδραιώσει μια διψήφια διαφορά από το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη.
Η «βελόνα είχε κολλήσει». Παρά τις εθνικές επιτυχίες και τα μεγάλα έργα, η «βελόνα» δεν έδειχνε καμμιά διάθεση μετακίνησης, η «ψαλίδα» δεν έκλεινε.
Εκ των υστέρων και μετά την εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2004, τα πράγματα έγιναν σαφέστερα.
Στο μυαλό των πολιτών είχε διαμορφωθεί ένα «τρίγωνο των Βερμούδων» που κατάπινε τον Κ. Σημίτη και μαζί τις αναμφίβολες εθνικές επιτυχίες. Στη μια κορυφή, υπήρχε η κόπωση από την πολυετή διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Στην άλλη, τα φαινόμενα κυβερνητικής διαφθοράς. Και στην τρίτη, η ακρίβεια που είχαν προκαλέσει οι ανατιμήσεις από τη μετατροπή της δραχμής σε ευρώ.
Το τρίπτυχο «κόπωση – διαφθορά – ακρίβεια» ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό στη διαμόρφωση της εκλογικής συμπεριφοράς των πολιτών και από τα μεγάλα έργα και από τις εθνικές επιτυχίες του Κ. Σημίτη.
Για να συνεχίσουμε λίγο ακόμη τα ιστορικά μαθήματα, να υπενθυμίσουμε μια επίσης σοβαρή παράμετρο. Η επιχειρηματική ελίτ της χώρας, που την πρώτη τετραετία είχε «παρασυρθεί» από το εκσυγχρονιστικό κύμα και στήριζε τον Κ. Σημίτη, είχε πλέον αρχίσει να αναδιαμορφώνει τη στάση της.
Στο πλευρό του Κ. Σημίτη παρέμεναν ο Γιώργος Μπόμπολας και ο Χρήστος Λαμπράκης, οι οποίοι μάλιστα έπαιξαν και την τελευταία ζαριά, με την «αλλαγή εν πλω» στο ΠΑΣΟΚ και την ανάδειξη του Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία. Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης στήριζε πλέον τον Κ. Καραμανλή, μαζί με τον Αριστείδη Αλαφούζο, ο οποίος μάλιστα είχε πάρει μια εντυπωσιακή «μεταγραφή» από το στρατόπεδο των υποστηρικτών του Κ. Σημίτη.
Τον Κ. Σημίτη είχε εγκαταλείψει επίσης και ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος όμως δεν είχε δείξει καμμιά διάθεση να ανέβει στο «άρμα» του Κ. Καραμανλή. Ανάλογες μετατοπίσεις είχαν προκληθεί στα μεσαία και κατώτερα τμήματα της τότε επιχειρηματικής ελίτ.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των τεκτονικών αλλαγών στο πολιτικό και το οικονομικό σύστημα ήταν το ξεκίνημα ενός πολιτικού και επιχειρηματικού πολέμου μέχρι τις εκλογές του 2004 και τη συντριπτική επικράτηση του Κ. Καραμανλή.
Αφού λοιπόν ολοκληρώσαμε τη «βουτιά» στην Ιστορία, ας φτάσουμε και στο συμπέρασμα. Ο Κ. Μητσοτάκης προσεγγίζει τη δική του «στιγμή Σημίτη». Μεγάλες οικονομικές συμφωνίες, γεωπολιτικά οφέλη αλλά ταυτόχρονα η «βελόνα έχει κολλήσει».
Η ΝΔ δεν εμφανίζει μια εκλογική δυναμική, ικανή να την ξεκολλήσει από το «φράγμα» του 25% στην πρόθεση ψήφου, σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Εμφανίζεται λοιπόν μπροστά μας, εκ νέου το «πολιτικό παράδοξο» της δεύτερης τετραετίας του Κ. Σημίτη. Ήδη αρκετοί άρχισαν να αναλογίζονται πάλι τις «δύο Ελλάδες».
Προφανώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος η Ιστορία να επαναληφθεί. Ούτε όμως, ο λόγος να πάρει άλλη κατεύθυνση. Ο κρίσιμος παράγοντας που θα αποφασίσει κρύβεται πίσω από μια σύνθετη λέξη: Πολιτική με κεφαλαίο Π.
https://www.ieidiseis.gr/opinions/627984/pseydaisthiseis-kai-pragmatikotita/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου