Αν ο Μητσοτάκης δεν καταφέρει να συγκρατήσει τα ποσοστά της ΝΔ πάνω από το 25% τότε ομάδες από ολιγάρχες και κάποια τμήματα του ξένου παράγοντα μπορεί να δοκιμάσουν μια ελεγχόμενη αλλαγή πρωθυπουργού, διαμηνύει ο Νίκος Κοτζιάς και προειδοποιεί:
«Όσο οι προοδευτικές δυνάμεις δεν δημιουργήσουν ένα μέτωπο νίκης, τόσο το Σύστημα θα αναζητά εναλλακτικές λύσεις και την μεθόδευση της επιβολής τους».
Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και επικεφαλής της «Κίνησης Πράττω» τονίζει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι τουλάχιστον δυο κόμματα σε συσκευασία του ενός, ενώ αφήνει να εννοηθεί πως με την επιμονή του ΠΑΣΟΚ να διεκδικεί την πρωτιά στις εκλογές η χώρα θα χάσει άλλα τέσσερα χρόνια. «Φοβάμαι ότι πολλοί δεν κατανοούν το επείγον της αλλαγής στη χώρα» αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ πιστεύει πως χρειάζεται συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς. Εκτιμά πως η «Πλεύση Ελευθερίας» είναι «ένα προσωρινό φαινόμενο» και όπως οι ΑΝΕΛ και ο Λεβέντης δεν είναι κόμματα αντισυστημικά αλλά δεξιόστροφα και πως σε πολλά ζητήματα στηρίζουν ευθέως τις θέσεις της διαπλοκής. Τονίζει ακόμα πως «η παρουσία ενός Αλέξη όπως τον ζήσαμε την δεκαετία του 2010 είναι απαραίτητη σήμερα.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:
Πώς χαρακτηρίζετε την κυβέρνηση κ. Κοτζιά;
Λίγες εβδομάδες αφότου εκλέχτηκε το 2019 η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανα την εκτίμηση ότι οδεύει προς ένα τυραννικό καθεστώς με το περιεχόμενο που απέδιδε ο Αριστοτέλης στον όρο «Τυραννία»: ένα καθεστώς που επιδιώκει, ανάμεσα στα άλλα, να αποτρέψει η αντιπολίτευση να γίνει κυβέρνηση. Που χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα προκειμένου να ελέγχει τις καταστάσεις αν και μειοψηφία στο σώμα της κοινωνίας ώστε να παραμείνει στην εξουσία. Θυμίζω απλά για να γίνει κατανοητή η τελευταία επισήμανση τις υποκλοπές, την κατάσταση στην δικαιοσύνη για την οποία μίλησα αναλυτικά σε πρόσφατο άρθρο από τις στήλες σας, την τραγωδία των Τεμπών. Στην ίδια κατεύθυνση σημαντικό ρόλο παίζει ο συνεταιρισμός της κυβέρνησης με τους Ολιγάρχες. Τους εξυπηρετεί προκλητικά και αυτοί την υποστήριξαν ξεδιάντροπα.
Ορισμένες προοδευτικές δυνάμεις βλέπουν μονοδιάστατα ως αντίπαλο την ΝΔ και τον Μητσοτάκη. Πράγματι πολιτικά αυτό είναι το άμεσο. Η χώρα βυθίζεται συνεχώς στην κρίση. Είναι αναγκαίο να σπάσουμε αυγά ώστε να αλλάξει πορεία, να εισαχθούν καινούργιες φιλολαϊκές και πατριωτικές πολιτικές. Αυτό απαιτεί να κόψουμε τα προνόμια των Ολιγαρχών. Χρειάζεται η προοδευτική πολιτική να βλέπει ευρύτερα και βαθύτερα, να βλέπει πίσω από τον Μητσοτάκη την Ολιγαρχία, την διαπλοκή. Η αριστερά οφείλει, πάντα κατά την γνώμη μου, να στοχεύει σε αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών, στην κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Στην δημιουργία μιας νέας ατμόσφαιρας με κύρια στοιχεία την ελπίδα, την προσμονή για ένα καλύτερο αύριο, την πεποίθηση ότι αξίζει και πάλι η πάλη για την πρόοδο και τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, δηλαδή, να διαπερνιέται από την φιλοσοφία της ιστορικής αισιοδοξίας, με σοβαρότητα και όχι με υποκριτικό καθωσπρεπισμό.
Εκτιμάτε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι αυτός που θα οδηγήσει τη ΝΔ στις κάλπες;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ολιγαρχίας ως υπάλληλός της, ούτε ως υποτακτικός της, αλλά ως συνέταιρος. Όπως σε κάθε συνεταιρισμό στην πορεία αυξάνονται οι πιθανότητες οι μεν να θέλουν την αλλαγή του δε. Αν ο Μητσοτάκης δεν καταφέρει να συγκρατήσει τα ποσοστά της ΝΔ πάνω από το 25%, αν δεν μπορεί, που δεν θα μπορέσει, να τιθασεύει το λαϊκό κίνημα καθώς και να αποτρέψει το παραπέρα σάπισμα της χώρας, που δεν φαίνεται να τον απασχολεί, τότε ομάδες από τους Ολιγάρχες και κάποια τμήματα του ξένου παράγοντα μπορεί να δοκιμάσουν μια ελεγχόμενη αλλαγή πρωθυπουργού. Η δοκιμή δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχει, αλλά πιθανά να το προσπαθήσουν.
Και πώς θα γίνει αυτό;
Όσο οι προοδευτικές δυνάμεις δεν δημιουργήσουν ένα μέτωπο νίκης, τόσο το Σύστημα θα αναζητά εναλλακτικές λύσεις και την μεθόδευση της επιβολής τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Δένδιας που αποδιοργάνωσε το Υπουργείο Εξωτερικών και ως φαίνεται από την πρόσφατη παρέλαση για την 25η Μαρτίου δεν ελέγχει τα του Υπουργείου του, δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο συστηματικής κριτικής από την πλευρά του μεγαλύτερου μέρους της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, λες και ανήκουν στον ίδιο «στάβλο». Δεν του κάναν κριτική ούτε καν για τις πολιτικές του ευθύνες για όσα συνέβηκαν στην παρέλαση της Αθήνας. Λες και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας να μην έχει πολιτικό προϊστάμενο με ευθύνες.
Και τι σημαίνει αυτή η έλλειψη κριτικής;
Ότι σε αντίθεση με την δημοκρατική-προοδευτική και αριστερή αντιπολίτευση, το Σύστημα ετοιμάζει εναλλακτική λύση που όταν θα χρειαστεί να «την εφαρμόσει» ή να την υποστηρίξει, δεν θα είναι πειστική η αντιπολίτευση. Διότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν και δυστυχώς στην πολιτική σκηνή της χώρας δείχνουν να μαγειρεύουν αυτοί που είναι χορτασμένοι.
Και το ΠΑΣΟΚ;
Το ΠΑΣΟΚ είναι (τουλάχιστον) δύο κόμματα στην συσκευασία του ενός. Λαϊκά τμήματα του εκλογικού σώματος σκέφτονταν να επιστρέψουν στις γραμμές του, έστω και μόνο ως ψηφοφόροι. Αλλά δεν τους έπεισε μέχρι τώρα ότι αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση. Δεν τον ενέπνευσε. Δείχνει να κινείται περισσότερο στην λογική ενός γραφειοκρατικού μηχανισμού που πιστεύει ότι με οργανωτικά μέτρα θα μπορέσει να υποκαταστήσει την έλλειψη σοβαρά επεξεργασμένης πολιτικής πρότασης.
Δυστυχώς σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου που είχε επεξεργαστεί την πολιτική της «Εθνικής Λαϊκής Ενότητας» το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει μια τέτοια πολιτική συμμαχιών. Ίσως γιατί από το ΠΑΣΟΚ απουσιάζει μια σε βάθος ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας και κατανόηση του διεθνούς γίγνεσθαι.
Αυτό έχει επιπτώσεις;
Όλα δείχνουν ότι τμήματα των υποστηρικτών του ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να βλέπουν με καχυποψία την σημερινή του ηγεσία. Υποψιάζονται ότι σε σημαντικό τμήμα των στελεχών του διατηρούνται και ανανεώνονται οι σκέψεις για μελλοντικές στενότερες σχέσεις με το κατεστημένο και με μια ΝΔ που δεν θα είναι υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό υπονομεύει την απαραίτητη σχέση εμπιστοσύνης, δημιουργεί δυσπιστίες και ανασφάλειες. Ευτυχώς υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ και εκείνοι που έχουν διαφορετική αντίληψη και νιώθουν πάνω τους την ευθύνη για την χώρα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης φαντάζομαι να θέλει να διεκδικήσει μόνος του την πρώτη θέση και νομίζω ότι το δικαιούται.
Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει το θεώρημα ότι αν δεν μιλήσει –και μάλιστα μονότονα- ένα κόμμα για αυτοδυναμία, αυτόματα χάνει και την προοπτική απόκτησή της. Λίγο μεταφυσικό, αλλά πολλοί το πιστεύουν. Μερικοί δε, διαδίδουν ότι στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα πάρει πάνω από 30% και θα κυβερνήσει, ότι δεν έχει ανάγκη συνεργασιών. Μου θυμίζουν τμήματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που το 2019 και το 2023 αρνήθηκαν τις συνεργασίες με άλλες αριστερές δυνάμεις και την οικολογία γιατί έκαναν «ανοίγματα» σε βέρους δεξιούς προκειμένου να «καταλάβουν» το ανύπαρκτο κέντρο και είχαν πειστεί ότι με αυτά τα ανοίγματα θα μπορέσουν να πάρουν πάνω από 30%, ενώ τελικά πήραν 17%. Εκείνο που τους απασχολούσε τότε, ήταν να μην συνεργαστούν με μας όλους που συμβάλαμε στις νίκες της περιόδου 2015-8, διότι τάχα θα τους παίρναμε κυβερνητικές θέσεις. Η πλήρη μεταφυσική ως προς το αναμενόμενο αποτέλεσμα και ως προς τα πραγματικά προβλήματα.
Δηλαδή δεν δικαιούται ο Ν. Ανδρουλάκης να διεκδικήσει την πρωτιά;
Θρόνους και πρωτιές μπορεί κανείς να διεκδικεί όσο θέλει και όποτε θέλει. Ανησυχώ, όμως, ότι στο όνομα ενός τέτοιου δικαιώματος η χώρα θα χάσει άλλα τέσσερα χρόνια και θα διατηρηθεί στην πορεία ενίσχυσης των ανισοτήτων και βουλιάγματός της, η κοινωνία θα χάνει δικαιώματα και προοπτικές, ενώ η χώρα θα υποχωρεί και άλλο στον διεθνή και περιφερειακό ορίζοντα. Φοβάμαι ότι πολλοί δεν κατανοούν το επείγον της αλλαγής στη χώρα.
Ο κ. Ανδρουλάκης δείχνει να επιμένει στην αυτόνομη πορεία, αρνούμενος προτάσεις για συμπόρευση.
Πρόσφατα ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε την μηχανική των αριθμών. Ότι, δηλαδή, με τις συνεργασίες μειώνεται το άθροισμα των δυνάμεων που συνεργάζονται γιατί ως υποστηρίζει πολλοί δεν συμφωνούν με μια τέτοια επιλογή. Επιμένω, και αυτό αφορά και την κριτική που έκανα στον ΣΥΡΙΖΑ του 2019-2023 ότι η αντίληψη ότι η εκλογική μάχη αφορά τα κέρδη του ενός σε βάρος του άλλου, αντίληψη που οδηγεί στην αναζήτηση μιας επέκτασης προς ένα μεταφυσικό στις σημερινές συνθήκες κέντρο χάνει από την ματιά του το μεγαλύτερο κομμάτι των εν δυνάμει υποστηρικτών του που είναι οι ψηφοφόροι που απέχουν ή συχνά δικαιολογημένα ψηφίζουν μονοδιάστατα τιμωρητικά. Άκουσα δε από αρκετές πλευρές αυτή την ανόητη δεξιά θεωρία του «προοδευτικού κέντρου».
Γιατί το λέτε ανοησία;
Το λέω ως ανοησία, διότι αν είναι προοδευτικό τότε βρίσκεται αριστερότερα από το ουδέτερο κέντρο. Ακόμα να σημειώσω, το πρόβλημα δεν είναι αν γενικά οι συνεργασίες είναι καλές ή αρνητικές, αλλά με ποιόν συνεργάζεσαι, με ποιόν σκοπό και προς τι. Ποιόν θέλεις να εξυπηρετήσει ή να υπηρετήσει μια συνεργασία.
Δηλαδή;
Μα κύριε Σκουρή, το ΠΑΣΟΚ έπεσε την δεκαετία του 2005-2015 από το 45% στο 4,7% εξαιτίας κάποιων προοδευτικών συνεργασιών; Ή γιατί προσχώρησε στις πολιτικές της ΝΔ και συμμετείχε στην διακυβέρνηση μαζί της; Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε σήμερα, είναι τα σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρων που έπαψαν να στηρίζουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ και πήγαν απογοητευμένοι σπίτι τους με συνέπεια για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ο προοδευτικός χώρος να μην είναι εκλογικά πλειοψηφικός.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά; Εκτιμάτε ότι τελικά θα προχωρήσουν μαζί;
Οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα. Προσωπικά πιστεύω, παρά τις διαφορές τους και τις διαφορές μας, ότι χρειάζεται να υπάρξει συνεργασία μεταξύ τους, η οποία δεν πρέπει να ξεκινά με το κάρο μπροστά από το άλογο που το κινεί και το μετακινεί. Πρέπει να φτιάξουμε κοινό ικανό ιππικό. Δηλαδή να υπάρξει συζήτηση όλων μας. Να συμφωνήσουμε στο ποια είναι τα θεμελιακά ζητήματα της χώρας. Ότι αυτά είναι, επί παραδείγματι, η ακρίβεια, η ενεργειακή πολιτική, το ζήτημα των τραπεζών, η στέγαση και το δημογραφικό, τα εθνικά μας θέματα, η επικείμενη αλλαγή του Συντάγματος, η μαραζωμένη δικαιοσύνη, τα αναφέρω ενδεικτικά και χωρίς ιεράρχηση. Γύρω από αυτές τις μεγάλες θεματικές πρέπει να υπάρξουν ειδικές συζητήσεις ανάμεσα στα κόμματα, τα σωματεία και τα συνδικάτα, τους δήμους. Μια τελευταία σημείωση εδώ, άλλο συνεργασία και άλλο να ξαναγίνουν ενιαίο κόμμα. Το τελευταίο δεν το βλέπω. Τουλάχιστον όχι άμεσα.
Πείτε μου ένα παράδειγμα «χειρισμού» αυτών των θεμάτων;
Ας πάρουμε ως παράδειγμα το ζήτημα της ενέργειας και της ενεργειακής φτώχιας. Θα πρέπει το ζήτημα να αντιμετωπιστεί από τα προοδευτικά κόμματα. Αλλά όχι μόνο. Για να συγκροτηθούν θέσεις και ρωμαλέο κίνημα, θα πρέπει να συμμετέχουν στο μέτωπο της ενέργειας και οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, οι δήμαρχοι των πόλεων που συμμετέχουν στην παραγωγή ενέργειας (όπως Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Μεγαλούπολη, Αλιβέρι) και κάθε ενδιαφερόμενη κοινωνική οντότητα. Να συμφωνήσουν σε ένα κοινό ενεργειακό πρόγραμμα (όπως για την στήριξη ενεργειακών κοινοτήτων, τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ, την αντιμετώπιση και κατάργηση του χρηματιστήριου ενέργειας ή ότι άλλο νομίζουν). Να πάνε να κουβεντιάσουν αυτό το κοινό πρόγραμμα με τους εργαζόμενους στον τομέα, με τους καταναλωτές, με τους κατοίκους στα κέντρα παραγωγής της ενέργειας. Να φτιαχτεί, δηλαδή, ένα μέτωπο και ένα πρόγραμμα με αυτό τον τρόπο σε καθένα από τους συμφωνηθέντες τομείς.
Και το κοινό πρόγραμμα; Να μην γίνει;
Ασφαλώς να γίνει, αλλά με συμμετοχή, προγραμματισμό, κινητοποιήσεις, κοινές δράσεις. Και όλα αυτά τα επιμέρους που ανέφερα προηγούμενα να αποτελέσουν την βάση ενός κοινού προγράμματος. Όχι ενός γραφειοκρατικού προγράμματος κάποιων στελεχών που επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους, αλλά ενός ζωντανού κινήματος. Διότι κάθε πρόγραμμα πρέπει να εντάσσεται μέσα σε ένα όραμα: τι και πώς θέλουμε την Ελλάδα του 21ου αιώνα, για πιο λόγο αξίζει να παλέψει κανείς μαζί μας για μια Νέα Ελλάδα, μια Ελλάδα της δημοκρατίας, της εθνικής αξιοπρέπειας, της αναγέννησης
Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πώς την κρίνετε;
Την κ. Κωνσταντοπούλου δεν την έζησα όταν ήμουν Υπουργός και εκείνη Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων καθότι τότε δεν ήμουν βουλευτής. Δεν την γνώριζα ούτε κομματικά καθότι ποτέ δεν υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ή παλαιότερα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Όταν έγινε Πρόεδρος της Βουλής πίστευα ότι θα έκανε σοβαρή δουλειά. Η ζωή με διέψευσε, έδρασε περισσότερο διαλυτικά. Νομίζω ότι κάποιοι που δεν την γνωρίζουν καλά βρίσκονται στην αρχική μου άποψη, αλλά σε λίγο θα καταλήξουν όπως και εγώ στην σημερινή.
Κατά τη γνώμη μου «Η πλεύση ελευθερίας» είναι ένα προσωρινό φαινόμενο. Όπως οι ΑΝΕΛ που έφτασαν να πάρουν ακόμα και 10%, όπως και ο Λεβέντης. Οι δυνάμεις αυτές εκφράζουν την ψευδαίσθηση τμημάτων της Ελληνικής κοινωνίας ότι οι ίδιες είναι τάχα αντισυστημικές και σοβαρές. Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι απλά δεξιόστροφες και σε πολλά ζητήματα υποστηρίζουν τις θέσεις της Ολιγαρχίας και της Διαπλοκής, συχνά δε, τις στηρίζουν ευθέως.
Η ίδια έχει αρνηθεί ως διαχωριστική γραμμή το «αριστερά - δεξιά»...
Σε όλο τον κόσμο γνωρίζουμε ότι αυτοί που αρνούνται τις πολιτικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές καθόλα υπαρκτές, είναι εκείνοι οι οποίοι συντάσσονται εν τέλει με τις δυνάμεις της συντήρησης και θέλουν να αποτρέψουν την δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος αλλαγής με πρόγραμμα, στήριξη και όραμα και συνείδηση αυτών ακριβώς των διαχωριστικών γραμμών.
Συνήθως αυτός που εκπροσωπεί αυθεντικά λαϊκά συμφέροντα μιλά για αυτές τις διαχωριστικές γραμμές. Αντίθετα, εκείνος που συμπορεύεται με τμήματα της Ολιγαρχίας κρύβει αυτή την συμπόρευση πίσω από την άρνηση της πραγματικότητας, ότι η κοινωνία, δηλαδή, είναι χωρισμένη με βάση συμφέροντα και αξίες. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Κασσελάκης κάνει το ίδιο. Ο πραγματικός διαχωρισμός πρέπει να αρθρώνεται και να εκφράζεται στην πολιτική. Ας το ξανασκεφτεί η Κωνσταντοπούλου ποιόν και πώς θέλει να εκφράζει και να εκπροσωπεί στην πολιτική σκηνή της χώρας, όχι ως δικηγόρος, αλλά πολιτικά.
Και το ΚΚΕ;
Το ΚΚΕ μεγαλούργησε πάντα όταν ικανοποιούσε τρεις όρους: όταν ακολουθούσε πολιτική ενότητας και συνεργασιών, από τα λαϊκά μέτωπα και το ΕΑΜ μέχρι την ΕΔΑ και τον αντιδικτατορικό αγώνα, όταν ήταν τολμηρό στον ταξικό του λόγο και στηριζόταν στις επιστημονικές αναλύσεις, όταν συνέδεε αποτελεσματικά και δημιουργικά τον κοινωνικό με τον πατριωτικό λόγο. Προσωπικά μου κάνει εντύπωση αυτή η έλλειψη στις σημερινές συνθήκες μιας ενωτικής-συμμαχικής διάθεσης με δυνάμεις που έχουν διαφορετικό λόγο και πρακτική από εκείνο. Μα αν ήταν όλα ίδια θα ανήκαν στο ίδιο κόμμα. Οι συμμαχίες είναι συνεργασίες ακόμα και ενότητα μέσα από την διαφορετικότητα.
Το ΚΚΕ είναι μια ισχυρή δύναμη αναγκαία για κάθε αλλαγή στην κοινωνία μας, τόσο με την ηθική και πνευματική του στάση, όσο και με την οργανωμένη αγωνιστικότητά του. Ελπίζω να βρει τον δρόμο του σε μια περισσότερο ανοικτή πολιτική με περισσότερο ενωτικό πνεύμα , όπως είχα περιγράψει πριν από σχεδόν 40 χρόνια στο βιβλίο μου: «Ο Συνασπισμός της Αριστεράς». Το ίδιο, το κίνημα και η χώρα πάντα κέρδισαν από ένα ΚΚΕ με τα τρία χαρακτηριστικά που κατέγραψα.
Ο Αλέξης Τσίπρας τι ρόλο θα μπορούσε να έχει στο εξής;
Ο τόπος στην σύγχρονη εποχή είδε δύο φορές φως. Η μία ήταν η πρώτη περίοδος του Α. Παπανδρέου, το 1981-1986, και η δεύτερη σε εκείνη του Αλέξη μετά το 2015. Ο Αλέξης έδωσε πολλά στο κίνημα και στην αριστερά. Υπήρξε στο μεγαλύτερο διάστημα ένας εξαιρετικός πρωθυπουργός. Μόνο που ορισμένα γεγονότα του άλλαξαν την ρώτα μετά το καλοκαίρι του 2018 και αυτό στοίχισε στον ίδιο περισσότερο από πολλούς άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση το 2019-2023 να μην ανταποκριθεί σε αυτό που θέλαμε και περιμέναμε όλοι μας και ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ένα τραυματισμένο κόμμα.
Η παρουσία ενός Αλέξη όπως τον ζήσαμε την δεκαετία του 2010 είναι απαραίτητη σήμερα. Θα πρέπει, όμως, ο ίδιος να βοηθά σταθερά και συστηματικά αυτούς που τραβάνε τώρα τα κάρο. Αυτό έχω επιλέξει να κάνω και εγώ. Ακόμα, δεν επιτρέπεται να αφήνει να υποτιμούνται σύντροφοί του στο όνομά του. Το κυριότερο, για να έχει το κίνημα έναν Αλέξη όπως τον χρειάζεται πρέπει να δει ο ίδιος δημιουργικά τις κατακτήσεις του ώστε να συνεχίζουν να αξιοποιούνται και στο μέλλον, ενώ να εξετάσει αυτοκριτικά τις αδυναμίες που παρουσιάστηκαν ώστε να γίνουν κατανοητές σε βάθος και να ξεπεραστούν. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο το έχει ανάγκη και ο ίδιος.
Εσείς προτείνετε ένα «Φόρουμ». Με ποιους, με τι σκοπό και ποια τελική κατάληξη;
Στα πλαίσια των προαναφερθέντων προτάσεων, σημαντικό στοιχείο είναι η συγκρότηση του Φόρουμ διαλόγου για την ανταλλαγή σκέψεων, προτάσεων λύσης και αναζήτησης της πιο ελπιδοφόρας πλατφόρμας προώθησης της συνεργασίας. Έχω συζητήσει με τις περισσότερες πλευρές και με εξέχουσες προσωπικότητες και έχουν συμφωνήσει σχεδόν όλοι, αν όχι όλοι. Βέβαια, ακόμα κρατώ μικρό καλάθι, γιατί μαζί με τις θετικές έχω στο παρελθόν και λιγότερες θετικές εμπειρίες. Για να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα πρέπει να γίνουν αποδεκτές στην πράξη δύο αρχές: πρώτον ότι η δημοκρατία χρειάζεται οργάνωση, ασφαλώς δημοκρατική, ότι χρειάζεται, δηλαδή, να προωθήσουμε την κουλτούρα του δημοκρατικού διαλόγου και μέσα από αυτήν το Φόρουμ του δημοκρατικού διαλόγου, και δεύτερον, ότι χρειάζεται δουλειά και στοχοπροσήλωση. Είμαι της γνώμης, ότι τέτοια φόρουμ μπορούν να δημιουργηθούν όχι μόνο πανελλαδικά αλλά και σε κάθε τόπο και χώρο δουλειάς, κατοικίας, μόρφωσης.
Κύριε Κοτζιά αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς τέτοιες προσπάθειες; Μήπως τελικά οι κόποι πάνε χαμένοι;
Κύριε Σκουρή, έχω την τύχη να έχω υπάρξει φίλος μεγάλων προσωπικοτήτων και σημαντικών καλλιτεχνών. Του Μίκη, του Θάνου, του Γιάννη Ρίτσου, της Μελίνας, του Κατράκη και του Περλέγκα, του Αγγελόπουλου και της Καρέζη, του Μάνου Λοΐζου. Ο τελευταίος συχνά έλεγε και τραγουδούσε μαζί τους το «τίποτα δεν πάει χαμένο». Το πιστεύω και εγώ. Και αν δεν πέτυχαν όλες μας οι προσπάθειες και δεν αποκτήσαμε την πατρίδα και την κοινωνία που θέλαμε και θέλουμε, γνωρίζουμε ότι χωρίς αυτούς τους αγώνες θα έλειπαν στην σημερινή Ελλάδα πολλές κατακτήσεις, πολλά θετικά, ενώ τα αρνητικά θα ήταν πολλαπλάσια. Παραμένω, λοιπόν, πάντα αισιόδοξος, έστω και αν έχω γίνει αυτόν τον καιρό περισσότερο σκεπτικός με πολλά και πολλούς.
Και μια και μιλάμε για ανθρώπους του πολιτισμού, οφείλει η αριστερά να ξαναβάλει στο επίκεντρό της τον πολιτισμό. Θεωρώ πολύ ενδιαφέρον ότι γύρω από τα Τέμπη έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα ποίησης, τραγουδιού, γενικότερα μουσικής και σίγουρα θα υπάρξει και κινηματογράφος. Ο πολιτισμός βοηθά να ξεπεράσει ο καθημερινός άνθρωπος τους φόβους και τις αναστολές του. Λειτουργεί υποστηρικτικά στην διαμόρφωση ενός κινήματος συμπαράστασης με ηθική και αλληλεγγύη. Η τελευταία απουσιάζει σήμερα πολύ. Με την στάση μου προσπαθώ να βοηθήσω στην επανάκαμψή της.
https://www.dnews.gr/eidhseis/politikes-eidhseis/518954/nikos-kotzias-sto-dnews-fovamai-oti-polloi-den-katanooyn-to-epeigon-tis-allagis-sti-xora
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου