από Βασίλης Βιλιάρδος
Με δεδομένο το ότι τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις σε ολόκληρη τη Δύση ευρίσκονται στην πλευρά της αποταμίευσης, με τις τελευταίες να μην επενδύουν, η οικονομία της ελεύθερης αγοράς που υπερασπίζονται οι νεοφιλελεύθεροι,
καθώς επίσης οι ελευθεριακοί, έχει πάψει πια να υπάρχει – οπότε για να αναπτύσσεται ένα κράτος είτε πρέπει να λειτουργεί μερκαντιλιστικά, εφαρμόζοντας την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα και λεηλατώντας τους εταίρους του, είτε να χρεώνεται. Πώς όμως μπορεί να λειτουργήσει ένα κράτος μερκαντιλιστικά, πετυχαίνοντας μεγάλα πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών, όταν η εγχώρια οικονομία του είναι κατεστραμμένη, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα και όχι μόνο; Εναλλακτικά, πώς να συνεχίσει να χρεώνεται, όταν είναι ήδη υπερχρεωμένο, όπως τα περισσότερα δυτικά κράτη;
.
Ανάλυση
Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στα «χρηματοοικονομικά υπόλοιπα», τα οποία καθορίζουν τη δυναμική του δημοσίου χρέους μίας χώρας (ανάλυση) – ενώ ερμηνεύουν γιατί σε ορισμένα κράτη το χρέος αυξάνεται σε μεγάλο βαθμό, όπως στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία, ενώ σε άλλα σε πολύ μικρότερο ή καθόλου, όπως στη Γερμανία.
Το θέμα αυτό αναλύθηκε πρόσφατα επίσης από έναν Γερμανό οικονομολόγο, μέσω συγκεκριμένων γραφημάτων – ξεκινώντας από το αυτονόητο: από τους τέσσερις τομείς της οικονομίας που είναι το κράτος (Staat), τα ιδιωτικά νοικοκυριά (private Haushalte), οι επιχειρήσεις (Unternehmen) και το εξωτερικό (Ausland).
Εν προκειμένω, από το πρώτο γράφημα τεκμηριώνεται πως όλοι οι τομείς στις ΗΠΑ, εκτός από το δημόσιο, είναι αποταμιευτές ως προς τα υπόλοιπα τους – με τις καμπύλες τους να ευρίσκονται επάνω από το μηδέν. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως το κράτος είναι ο μεγαλύτερος και μοναδικός οφειλέτης στη χώρα – ενώ πρέπει να είναι, αφού η οικονομία θα κατέρρεε εάν δεν δανειζόταν το δημόσιο. Με απλά λόγια, όταν κάποιοι από τους τέσσερις τομείς μίας οικονομίας αφαιρούν χρήματα αποταμιεύοντας, οι υπόλοιποι πρέπει α προσθέτουν χρήματα, αναλαμβάνοντας χρέη – αφού διαφορετικά σταματάει η ανάπτυξη και η οικονομία καταρρέει.
Επειδή τώρα το δίδυμο Trump και Musk θέλει να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, οι ΗΠΑ θα πρέπει να μειώσουν με τον ίδιο ρυθμό τους φόρους – αφού διαφορετικά η χώρα θα βυθιστεί σύντομα σε ύφεση. Κάτι ανάλογο φυσικά θα έπρεπε να δρομολογήσει η ελληνική κυβέρνηση – η οποία όμως δεν μειώνει στην ουσία τις κρατικές δαπάνες, με τη σπατάλη να συνεχίζεται, ενώ αυξάνει τους φόρους και μειώνει τους μισθούς, με τη βοήθεια του πληθωρισμού.
Στην Ιαπωνία, οι επιχειρήσεις και τα ιδιωτικά νοικοκυριά αποταμιεύουν σε πολύ μεγάλο βαθμό (γράφημα) – με αποτέλεσμα το εξωτερικό, δηλαδή το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών που έχει η χώρα, σε αντίθεση με το έλλειμμα των ΗΠΑ (επίσης βέβαια της Ελλάδας), να μην επαρκεί για να εξισορροπήσει την αποταμίευση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.
Επομένως, το κράτος είναι επίσης υποχρεωμένο να δανείζεται και να χρεώνεται, για να καλύπτει τη διαφορά – αφού διαφορετικά η ιαπωνική οικονομία θα κατέρρεε, βυθιζόμενη στην ύφεση.
Μόνο η Γερμανία λοιπόν κατάφερε να μη χρεώνεται και να επιτύχει έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, για αρκετά χρόνια μετά το 2010 – εκμεταλλευόμενη το μισθολογικό dumping (ανάλυση) και την ευρωπαϊκή κρίση χρέους που ξέσπασε από την Ελλάδα, η οποία είχε αποτέλεσμα μεταξύ άλλων, την πτώση της ισοτιμίας του ευρώ.
Αύξησε δηλαδή το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της – πείθοντας τους (ανόητους) εταίρους της να αναλάβουν το ρόλο του μακράν πιο σημαντικού οφειλέτη, όπως φαίνεται από την τελευταία καμπύλη που διατηρείται πολύ κάτω του μηδενός (στην αρχή μόνο η δυτική Γερμανία και μετά ολόκληρη).
Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένο το ότι τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις σε ολόκληρη τη Δύση ευρίσκονται στην πλευρά της αποταμίευσης, με τις τελευταίες να μην επενδύουν, η οικονομία της ελεύθερης αγοράς που υπερασπίζονται οι νεοφιλελεύθεροι, καθώς επίσης οι ελευθεριακοί (ανάλυση), έχει πάψει πια να υπάρχει – οπότε για να αναπτύσσεται ένα κράτος είτε πρέπει να λειτουργεί μερκαντιλιστικά, εφαρμόζοντας την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα (ανάλυση) και λεηλατώντας τους εταίρους του, είτε να χρεώνεται.
Πώς όμως μπορεί να λειτουργήσει ένα κράτος μερκαντιλιστικά, πετυχαίνοντας μεγάλα πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών, όταν η εγχώρια οικονομία του είναι κατεστραμμένη, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα και όχι μόνο; Εναλλακτικά, πώς να συνεχίσει να χρεώνεται, όταν είναι ήδη υπερχρεωμένο, όπως τα περισσότερα δυτικά κράτη;
Οι ΗΠΑ φυσικά μπορούν να πετύχουν πλεονάσματα, ληστεύοντας τους εμπορικούς τους εταίρους με την πώληση LNG και πολεμικού εξοπλισμού σε πανάκριβες τιμές, με την προσέλκυση ξένων εταιριών μέσω των χαμηλών τιμών της ενέργειας, των δασμών και του IRA (ανάλυση), με την προσάρτηση περιοχών όπως της Γροιλανδίας κοκ. Όλες οι άλλες δυτικές χώρες όμως με ποιόν τρόπο; Πόσο μάλλον όταν θα είναι τα θύματα της αμερικανικής ληστείας, μέσω του μερκαντιλισμού που είναι το βασικό εργαλείο της διεξαγωγής οικονομικών πολέμων (ανάλυση);
Υπενθυμίζουμε εδώ μία παλαιότερη ανάρτηση μας που αφορά την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, την οποία σήμερα επιδιώκουν οι Γερμανοί – γνωρίζοντας προφανώς ότι, ευρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Αντίθετα, στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται κανένας – ενώ η κυβέρνηση είναι βυθισμένη στην άγνοια, όσον αφορά τις βασικές αρχές της μακροοικονομίας.
Είναι τρελοί οι Γερμανοί
Κατ’ αρχήν, στη Γερμανία συμβαίνει κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στον πλανήτη: η οικονομία της χώρας που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, είναι σχεδόν στάσιμη για αρκετά χρόνια και δεν έχει βιώσει μία τεχνική ύφεση τα τελευταία δύο (=δύο διαδοχικά τρίμηνα με αρνητική ανάπτυξη), παρουσιάζει μία «υπερύφεση» – δηλαδή δύο διαδοχικά έτη, το 2023 και το 2024, κατά τα οποία η γερμανική οικονομία συρρικνώνεται!
Ακόμη χειρότερα, η σούπερ αυτή ύφεση συνιστά επί πλέον ένα ρεκόρ από μόνη της – αφού συμβαίνει σε μία παγκόσμια οικονομία που δεν συρρικνώνεται, αλλά αναπτύσσεται. Σε κάθε περίπτωση, καμία βιομηχανοποιημένη χώρα δεν έχει «καταφέρει» ακόμη να βυθιστεί σε ύφεση για δύο διαδοχικά χρόνια – μόνο η Γερμανία.
Από την άλλη πλευρά προκαλεί εντύπωση η απάντηση του R. Habeck, του απερχόμενου υπουργού οικονομικών και κλιματικής προστασίας της Γερμανίας, καθώς επίσης μέλους των «Πρασίνων», σε έναν δημοσιογράφο – σχετικά με τις απειλές του D. Trump, όσον αφορά τις χώρες με υψηλά εμπορικά και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών πλεονάσματα. Όπως είπε η Γερμανία, η οποία έχει μακράν τα υψηλότερα πλεονάσματα στην Ευρώπη απέναντι στις ΗΠΑ, χρειάζεται τώρα την αλληλεγγύη των Ευρωπαίων – έτσι ώστε να αμυνθεί απέναντι στην αμερικανική απειλή επιβολής δασμών!
Το γεγονός αυτό είναι κάτι παραπάνω από τρελό – αφού στην ουσία είπε πως η Γερμανία χρειάζεται την αλληλεγγύη και τη στήριξη της ΕΕ, για να υπερασπισθεί τη (ληστρική) μερκαντιλιστική πολιτική της! Η χώρα δηλαδή που προκάλεσε απόγνωση στους εταίρους της στην ΟΝΕ με τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, τα οποία δημιουργούνταν από το μισθολογικό dumping που δρομολόγησε αμέσως μετά την υιοθέτηση του ευρώ, ζητάει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη για να προστατεύσει αυτά τα πλεονάσματα – με τα οποία ληστεύει για πολλά χρόνια τους εταίρους της, προκάλεσε την κρίση χρέους της Ευρωζώνης και κυριολεκτικά δολοφόνησε (=φόνος με δόλο) την Ελλάδα.
Η χώρα λοιπόν που για δύο δεκαετίες οι μερκαντιλιστικές κυβερνήσεις της αγνόησαν αλαζονικά κάθε ιδέα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, για να διατηρεί πλεονάσματα εις βάρος των άλλων, καθώς επίσης υποτιμημένο το νόμισμα της (=ένα κοινό νόμισμα υποτιμάται σε όρους κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος), έχει το θράσος σήμερα να ζητάει αλληλεγγύη – παρά το ότι χρησιμοποίησε στο παρελθόν όλη την πολιτική της ισχύ για να αποτρέψει την Κομισιόν να εκπληρώσει το καθήκον της, καταδικάζοντας την για παραβίαση των ευρωπαϊκών κανόνων!
Σήμερα δε, όπου (δικαίως) τα πλεονάσματα της απειλούνται από την κυβέρνηση Trump, αναμένει την αλληλεγγύη των χωρών που έχει ληστέψει – κάτι που δεν είναι απλά ανόητο ή κυνικό, αλλά στην κυριολεξία αδίστακτο.
Τέλος, το ίδιο κόμμα που λεηλάτησε τις χώρες του ευρώ, η CDU, δρομολογώντας τη μεγαλύτερη εκστρατεία αντί-αλληλεγγύης με θύμα κυρίως την Ελλάδα υπό τους Μέρκελ και Σόιμπλε, μπορεί να εκλέξει καγκελάριο – τον F. Merz που κατέστησε σαφές σε άλλους Ευρωπαίους ότι, για αυτόν μετράει μόνο η Γερμανία (=Deutschland über alles). Πως οι Ευρωπαίοι εταίροι της χώρας του δεν μπορούν ποτέ να περιμένουν το σεβασμό του, εάν εκλεγεί καγκελάριος! Δεν είναι λοιπόν αμετροεπείς, απίστευτα αλαζόνες και τρελοί οι Γερμανοί;
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου