Μετά την κοσμοπλημύρα της Κυριακής θα τέλειωνε αν υπήρχε κάποιος να εκφράσει την οργή της κοινωνίας
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Υποδεχθείτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον κόσμο της πραγματικής πολιτικής. Εκεί που δεν μπορούν να σε προστατεύσουν οι φρουρές και οι κομματικοί που σε περιστοιχίζουν. Π.χ. μια επίσκεψή του σε νοσοκομείο συνοδεύτηκε με «κράξιμο» και την -κατά πρόσωπο- προτροπή να «φύγει».
Στην κεντρική πολιτική σκηνή πρώην υπουργός και παρ’ ολίγον πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο μόνος που δεν τον αντιμετωπίζει συμπλεγματικά του μίλησε δημόσια όπως δεν έχει συνηθίσει ένας Πρωθυπουργός που διαθέτει και στην αντιπολίτευση υποτακτικούς- και …θαυμάστριες. Ο Παύλος Γερουλάνος του είπε στα ίσια: «σοβαρευτείτε», ότι δεν έχει «τσίπα» και τον παρομοίασε με «τρολ του διαδικτύου».
Πέρασαν οι εποχές του συμπαθούς – μακαρίτη πλέον- Ντάλτον που τον υποδεχόταν στο θεσσαλικό κάμπο, του ταξιτζή που συναντούσε τυχαία στη Ν. Υόρκη, του θαυμασμού «τι γκόμενος που είσαι» στους Αγίους Ανάργυρους και της άνεσης για «καφεδάκι στο δρόμο προς το γραφείο».
Τώρα πλέον καιροφυλακτεί ο εφιάλτης της αποδοκιμασίας. Ο «άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με το τέλος της εποχής που τον ανέδειξε.
Πέρασε ανέγγιχτος από τις στενωπούς της πρώτης θητείας του: τις μομφές από το Ευρωκοινοβούλιο και τη διεθνή κοινότητα για τις παραβιάσεις του κράτους Δίκαιου, το σκάνδαλο των υποκλοπών -και της Νοβάρτις, για το κόμμα του, την μεταφορά της ευθύνης για το ναυάγιο της Πύλου στην υπηρεσιακή κυβέρνηση της εποχής.
Έμεινε ένα γραμμάτιο που θα τον καταπιεί- όπως συνέβη και με άλλες κυβερνήσεις στο παρελθόν- μια μόνο μια υπόθεση μπορεί να τον τελειώσει: είναι η τραγωδία των Τεμπών με τους 57 νεκρούς.
Θα μπορούσε να αποφύγει το μοιραίο -όπως ο Σημίτης το ναυάγιο του «Σάμινα» στην Πάρο- αν δεν έσπευδε να τη διαχειριστεί προσωπικά. Από την πρώτη ώρα προεξόφλησε τις έρευνες: ευθύνονται η σύμπτωση «ανθρωπίνου λάθους» και «χρόνιας κακοδαιμονίας» του κράτους». «Φταίμε όλοι».
Χάρη στην ακλόνητη απόφαση όσων έχασαν τα παιδιά τους να βρουν δικαίωση -με επικεφαλής την ακατάβλητη Μαρία Καρυστιανού- τα νεότερα στοιχεία, εκτός από την τεκμηρίωση της κυβερνητικής ενοχής στην τραγωδία, φέρνουν στην επιφάνεια ένα κρυμμένο μυστικό για το φορτίο της μοιραίας αμαξοστοιχίας.
Εγχώριες και ξένες πραγματογνωμοσύνες συγκλίνουν ότι το τρένο μετέφερε παράνομα υλικό – κάποιον υδρογονάνθρακα -που έγινε αιτία μετά τη σύγκρουση να υπάρξει ανάφλεξη και να αυξηθούν οι απώλειες.
Οι τελευταίες αποκαλύψεις είναι ανατριχιαστικές. Νέοι άνθρωποι για ένα διάστημα μετά τη σύγκρουση, προσπαθούσαν μείνουν στη ζωή έχοντας έλλειψη οξυγόνου και εγκαύματα.
Σχεδόν δυο χρόνια από την τραγωδία χωρίς δίκη, η ευθύνη μετατοπίζεται εξ ολοκλήρου στον Πρωθυπουργό -με τρόπο που ξεπερνάει την κυβερνητική ευθύνη για την κακοδιοίκηση στα τρένα, που έχει αποδειχθεί εκ των προτέρων.
Αν το ερώτημα ήταν «προς τι το μπάζωμα, η κωλυσιεργία στην ανάκριση, η εξαφάνιση και παραποίηση ντοκουμέντων και μαρτυριών;», τώρα εμπλουτίζεται με την υπόνοια: γιατί ενδιαφέρεται προσωπικά ο Πρωθυπουργός να μην αποκαλυφθεί η δεύτερη αιτία των θανάτων, εκτός από τη σύγκρουση;
Αναζητώντας την απάντηση οι υποψιασμένοι δεν παραβλέπουν μια επιλογή που έκανε, αναπάντεχα, για την κυβέρνησή του τέσσερις μήνες μετά την τραγωδία: έδωσε το χαρτοφυλάκιο Δικαιοσύνης στον ξεχασμένο «εκσυγχρονιστή» Γιώργο Φλωρίδη. Με προφανή επιδίωξη να πάρει την ευθύνη της συγκάλυψης -για να μην τη χρεωθεί κάποιος αυθεντικός Νεοδημοκράτης.
Ως νεοσύλλεκτος του Νεομητσοτακισμού, άρχισε να υπερασπίζεται τα έργα μιας κυβέρνησης στην οποία δεν μετείχε. Από την αρχή, ως υπουργός πολύ κοντά στην έρευνα, άρχισε να την οδηγεί σε αδιέξοδο με περίεργες διευθετήσεις και ανοίκειες δηλώσεις του τύπου «είναι για τα μπάζα όσοι επικαλούνται μπαζώματα».
Τις τελευταίες μέρες ο Μητσοτάκης βάλλεται γιατί, την ώρα που ηχητικά ντοκουμέντα καταδεικνύουν ότι πολλοί δεν έχασαν τη ζωή τους από τη σύγκρουση, βάζει τον υπουργό Δικαιοσύνης να φέρνει διάταξη που μπορεί να επηρεάσει τις πραγματογνωμοσύνες. Έτσι ενισχύεται η υπόνοια που τον συνοδεύει εξ αρχής: θέλει να κρύψει το παράνομο περιεχόμενο του φορτίου.
Η τραγωδία των Τεμπών είχε βγάλει στο δρόμο του πολίτες για πρώτη φορά μετά την πανδημία – για να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Παρότι ήταν παραμονές εκλογές ως επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε να συμβαδίσει με το κύμα της οργής, γιατί είχε ως «χειριστή» εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ τον… Νίκο Παππά.
Την Κυριακή περισσότεροι λόγοι και πιο δραματικοί κατέβασαν τον κόσμο στα συλλαλητήρια ζητώντας οξυγόνο: να σταματήσει το όργιο συγκάλυψης. Οι εκδηλώσεις πάγωσαν τους κυβερνητικούς- μαζί με τους κεκράκτες του στα ΜΜΕ που είχαν ως πρώτο θέμα της ημέρας… βιασμούς και τη Χαμάς. Οι προβοκάτσιες να χρεώσουν στην αντιπολίτευση απέτυχαν. Όπως απέτυχε και η επίχριση φόβου που οργάνωσε η Αστυνομία σε βάρος των πολιτών που διαδήλωναν στην Αθήνα.
Στην Ελλάδα πλέον η μόνη περιοχή που κυριαρχεί ο φόβος είναι το μέγαρο Μαξίμου. Εκεί που οδήγησε τα τα πράγματα ο Κυριάκος Μητσοτακης με τους χειρισμούς του το οξυγόνο που ζήτησαν οι διαδηλωτές θα λείπει όσο μένει στα πράγματα ο ίδιος και η κυβέρνησή του.
Είναι το οξυγόνο που χρειάσθηκαν και δεν είχαν μετά τη σύγκρουση οι επιβάτες των Τεμπών και αυτό που έχει ανάγκη η Δικαιοσύνη και θα υπάρξει μόνο με πολιτική αλλαγή.
Ο Μητσοτάκης οργάνωσε προσωπικά τη συγκάλυψη των ευθυνών για την τραγωδία, για να συγκαλύψει ταυτόχρονα το παράνομο φορτίο της αμαξοστοιχίας του θανάτου- έχοντας λόγους που σταδιακά αποκαλύπτονται- και καταρρέει μαζί με την ψευδή επιχειρηματολογία του.
Η κοσμοπλημμύρα της Κυριακής τον βάζει σε τροχιά αποδρομής, ό,τι και αν κάνει πλέον με μιντιακή συνδρομή και παρακρατικές μεθόδους. Όσο για την κυριακάτικη «επικοινωνία του με το κοινό» δεν βρήκε λέξη για τις συγκεντρώσεις και τα Τέμπη. Σαν να πιστεύει ότι θα εξαφανιστούν επειδή δεν τις ανέφερε.
Φεύγει μαζί με την κυβέρνησή του – από την οποία μερικοί ξεπέρασαν κάθε όριο αθλιότητας. Μαζί με τον Τασούλα του, που αν είχε φιλότιμο θα εγκατέλειπε την υποψηφιότητά του. Η Μαρία Καρυστιανού ήταν καταιγιστική και σφράγισε το τέλος αυτής της κυβέρνησης με τη διαύγεια και την αλήθεια το λόγου της.
Το σύστημα Μητσοτάκη είναι ήδη καταδικασμένο στη συλλογική συνείδηση. Η κυβέρνησή του θα μετρούσε μέρες στην πολιτική σκηνή υπήρχε κάποιος να εκφράσει αυθεντικά το πλήθος που αξίωσε Δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων.
Καθώς στην αντιπολίτευση δεν υπάρχει προσωπο ή κόμμα να οργανώσει αξιόπιστα την πολιτική αλλαγή που επιβάλλεται υπάρχει μια άλλη διέξοδος: όσοι χειροκροτούσαν στη Βουλή τον Καραμανλή του Αχιλλέα -που κρατάει ακόμη τη βουλευτική έδρα- και δεν τόλμησαν να πλησιάσουν στις συγκεντρώσεις, να σκεφτούν της εξιλέωσή τους.
Όπως στη χώρα αξίζει καλύτερη κυβέρνηση, έτσι και στη ΝΔ καλύτερη ηγεσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου