Ένα από τα μεγαλύτερα «εργοτάξια» της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια είναι το πλάτωμα του Κίρχμπεργκ, στην πόλη του Λουξεμβούργου, που φιλοξενεί τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Νέο αρχιτεκτονικό τοπόσημο της περιοχής είναι οι χρυσοί «Δίδυμοι Πύργοι» του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Μέσα στο 2025 ολοκληρώνεται και ο Πύργος της Κομισιόν «Ζαν Μονέ 2», που έχει «τινάξει στον αέρα» κάθε έννοια προϋπολογισμού (από τα 351 εκατομμύρια ευρώ στα 526, από εκεί στα 992,5 και βλέπουμε…).
Στην ίδια γειτονιά, σε θέση περίοπτη, κατασκευάζει όμως τα κεντρικά γραφεία του και ο όμιλος ArcelorMittal, η παγκόσμια «αυτοκρατορία του χάλυβα» της ινδικής οικογένειας Μιτάλ, στην οποία ο Αντίτια Μιτάλ έχει παραλάβει τα ηνία κληρονομικώ δικαιώματι από τον πατέρα του, Λάξμι Μιτάλ. Αν το καλοσκεφτούμε, είναι μία εξαιρετικά παραστατική εικόνα για την οικονομική διείσδυση της Ασίας στην καρδιά της Ευρώπης. Εκεί όπου πριν λίγες δεκαετίες κυριαρχούσε η ευρωπαϊκή χαλυβουργία με ό,τι καλό ή κακό επέφερε αυτό στην ιστορική διαδρομή της Ευρώπης (στιβαρές βιομηχανικές υποδομές από τη μία, εξοπλισμοί ως τα δόντια από την άλλη), υψώνει τώρα το ανάστημά της η δυναστεία Μιτάλ. Ωσάν να θέλει να στείλει το μήνυμα: «Το αφεντικό άλλαξε, καλό είναι να προσαρμοστείτε σιγά σιγά».
Ασιατικοί κολοσσοί στην ηλεκτροκίνηση
Δεν είναι η πρώτη, ούτε η μόνη εντυπωσιακή «απόβαση» ασιατικής υπερδύναμης στην καρδιά της Ευρώπης. Το 2024 άνοιξαν στο Μόναχο αντιπροσωπείες οι κινεζικές αυτοκινητοβιομηχανίες BYD και HiPhi, πρωταγωνιστές στην ηλεκτροκίνηση. Μάλιστα η HiPhi δηλώνει ότι, με αφετηρία το Μόναχο, θέλει να επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη, όπως έκανε στην Κίνα, όπου ήδη διαθέτει 100 υποκαταστήματα. Επόμενος σταθμός του κινεζικού ομίλου θα είναι το Όσλο, καθώς η Νορβηγία διαθέτει ίσως το καλύτερο δίκτυο φόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων παγκοσμίως. Όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που ο γερμανικός όμιλος Volkswagen, η μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία του κόσμου, εξετάζει το ενδεχόμενο να κλείσει ολόκληρα εργοστάσια, για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Σε μία εποχή που υψώνονται νέα τείχη οικονομικού προστατευτισμού, με πρωτεργάτη τον Ντόναλντ Τραμπ και την πολιτική του «America First» (την οποία εν τούτοις δεν έσπευσαν να ανατρέψουν πλήρως οι Δημοκρατικοί στη δική τους «παρένθεση διακυβέρνησης»), η Ευρώπη φαίνεται να καταφεύγει και εκείνη στην εύκολη λύση της επιβολής δασμών. Παρά την αντίθεση της Γερμανίας, από το καλοκαίρι έχουν επιβληθεί τιμωρητικοί δασμοί σε τρεις κινεζικές αυτοκινητοβιομηχανίες στο όνομα ενός «δίκαιου ανταγωνισμού», όπως είχε αναφέρει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Σε αχαρτογράφητα ύδατα…
Θα καταφέρει έτσι να αντιμετωπίσει η Ευρώπη τον ανταγωνισμό της Κίνας και άλλων ασιατικών οικονομιών; Είναι αδύνατον να το προβλέψουμε με ακρίβεια, καθώς μπαίνουμε σε αχαρτογράφητα ύδατα. Ωστόσο, μία πρώτη ματιά στο διεθνές δίκαιο των αντιποίνων μάς δείχνει ότι όταν γίνει η αρχή, δύσκολα μπαίνει ένα τέλος.
Επιπλέον, προκύπτουν δύο εξαιρετικά δυσεπίλυτα προβλήματα. Το πρώτο αφορά την αρχή της αναλογικότητας. Κανείς δεν εγγυάται ότι οι τιμωρητικοί δασμοί της τάξης του 17% (όπως αυτοί που επέβαλε η ΕΕ στην BYD, για παράδειγμα) θα απαντηθούν επίσης με δασμούς της τάξης του 17% και όχι με υψηλότερους. Το δεύτερο αφορά τον (μη) συγγενή χαρακτήρα πιθανών μελλοντικών αντιποίνων. Ουδείς γνωρίζει αν οι δασμοί στην αυτοκινητοβιομηχανία θα απαντηθούν με μία επιβάρυνση στον ίδιο κλάδο και όχι σε άλλον, στον οποίο η Ευρώπη μπορεί να «πονάει» ακόμα περισσότερο. Ποιος θα το κρίνει και ποιος θα το αποφασίσει δεσμευτικά και τελεσίδικα, όταν εσκεμμένα εγκαταλείπουμε την ισχύ του δικαίου, για να εμπιστευθούμε το δίκαιο του ισχυρού;
https://newpost.gr/eidiseis/analysi-dw-o-asiatikos-poliorkitikos-krios-exo-apo-ta-eyropaika-teichi-mia-nea-kai-skliri-epochi-oikonomikis-sygkroysis-anatelei/
Γερμανία – Ανάλυση DW: Η χώρα «αφήνει» το 2024 σε κατάσταση «μετατραυματικού στρες» – Ο μύθος της «χρυσής εποχής» καταρρέει
άδοξη πτώση της κυβέρνησης του Όλαφ Σολτς δεν είναι μόνο το τέλος ενός πειράματος τρικομματικής διακυβέρνησης που φιλοδοξούσε να αποδείξει ότι είναι δυνατόν να συγκεραστούν ακόμα και οι πιο διαφορετικές απόψεις μεταξύ των κομμάτων.
Το καλοκαίρι που πέρασε, η Γερμανία φιλοξένησε το EURO24, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Από την πρώτη στιγμή έγινε εμφανής η προσπάθεια να… αναβιώσει με κάποιον τρόπο το «καλοκαιρινό παραμύθι» του 2006, τότε που η χώρα είχε φιλοξενήσει το Μουντιάλ και είχε κατακτήσει, όχι το τρόπαιο, αλλά πολλές συμπάθειες παγκοσμίως.
Ήταν δεδομένο ότι το ίδιο παραμύθι για δεύτερη φορά δεν μπορεί να έχει την ίδια γοητεία με την πρώτη. Ειδικά όταν η σημερινή Γερμανία είναι πολύ διαφορετική από εκείνη πριν από 18 χρόνια. Αυτήν τη φορά οι ξένοι επισκέπτες είδαν μια οικοδέσποινα, όπου τα τρένα… χάνονταν πριν τον σταθμό, ένα παραδοσιακό λουκάνικο κόστιζε όσο… ένα πιάτο σε εστιατόριο το 2006 και οι πολίτες δεν ήταν το ίδιο ευδιάθετοι και φιλικοί όπως ο «καλός Γερμανός», που αναδείχθηκε τότε ως «η φυσιογνωμία της χρονιάς».
Ο μύθος της «χρυσής εποχής»
Η μεγάλη διαφορά ήταν ότι τότε ξεκινούσε πρακτικά η «χρυσή εποχή» της Άνγκελα Μέρκελ , που χαρούμενη και συχνά ενθουσιώδης εμφανιζόταν στις εξέδρες των γηπέδων με τα σακάκια σήμα κατατεθέν της σε όλες σχεδόν τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου, σύμβολο ίσως μιας «πολυχρωμίας» που ήθελε να κάνει σημαία της η φιλόξενη Γερμανία. Σήμερα αυτό που καταρρέει με πάταγο είναι ακριβώς ο μύθος αυτής της εποχής, που τελικά δεν ήταν και τόσο χρυσή, όσο και αν η ίδια η Μέρκελ αποφεύγει να τοποθετηθεί επ΄αυτού.
Η άδοξη πτώση της κυβέρνησης του Όλαφ Σολτς δεν είναι μόνο το τέλος ενός πειράματος τρικομματικής διακυβέρνησης που φιλοδοξούσε να αποδείξει ότι είναι δυνατόν να συγκεραστούν ακόμα και οι πιο διαφορετικές απόψεις μεταξύ των κομμάτων. Είναι πολύ περισσότερο το τέλος μιας ολόκληρης περιόδου, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γερμανικές απόψεις έμοιαζαν ακλόνητες. Ήταν αδιαμφισβήτητες στην Ευρώπη. Ο καγκελάριος που αποχώρησε με το στίγμα του ηγέτη της χειρότερης μεταπολεμικής κυβέρνησης από τα γερμανικά ΜΜΕ ήταν, πριν εισέλθει στην καγκελαρία, ο υπουργός Οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης, που είχε μετατρέψει σε δόγμα τη δημοσιονομική… σεμνότητα. Δεν τιμωρείται λοιπόν μόνο για την τρίχρονη, πρόωρα τερματισμένη θητεία του.
H Γερμανία κλονίζεται
Αυτό που βιώνει σήμερα η Γερμανία είναι ένα «μετατραυματικό στρες», και μάλιστα πολλαπλών αιτιών. Οι περιορισμοί της πανδημίας που, όπως ομολόγησαν αργότερα ακόμα και υπουργοί, ίσως τελικά να χτύπησαν… πέραν του στόχου, κλόνισαν για ένα κομμάτι της κοινωνίας τη βεβαιότητα ότι ζουν σε μια απολύτως ελεύθερη και ασφαλή χώρα. Το δίλημμα που συχνά τίθεται πλέον, υπερβολικά συχνά, λόγω και των τρομοκρατικών απειλών, «περισσότερη ασφάλεια με κόστος για την ελευθερία» είναι κάτι που δεν χωνεύεται και τόσο εύκολα. Αν και μετά τα γεγονότα του Μαγδεμβούργου πριν από μερικές μέρες το θέμα φυσικά και θα επανέρθει στο προσκήνιο με απρόβλεπτες επιπτώσεις στην πολιτική αντιπαράθεση.
Κάτι επίσης καθόλου εύπεπτο για έναν Γερμανό είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υποχρεώθηκε να ζήσει με κάτι που πολλές γενιές είχαν την ψευδαίσθηση ότι είχαν «ξορκίσει» για πάντα από τη χώρα. Τον πληθωρισμό, αποτέλεσμα της ενεργειακής κρίσης, αλλά και των προβλημάτων νωρίτερα από το «σπάσιμο» της εφοδιαστικής αλυσίδας. Ήταν και αυτή μια συνέπεια της σχετικής «ανεμελιάς» περασμένων δεκαετιών που εξασφάλιζε η φτηνή ενέργεια από τη Μόσχα. Οι βεβαιότητες του παρελθόντος άρχισαν ξαφνικά να εκδικούνται την ενεργοβόρα βιομηχανία, τους τομείς των αυτοκινήτων, των χημικών, του χάλυβα, ακόμα και τη φαρμακοβιομηχανία. Τα ΜΜΕ βομβαρδίζουν κάθε εβδομάδα με ειδήσεις για επικείμενο κλείσιμο εργοστασίων και απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.
Αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά και τα προβλήματα της καθημερινότητας από τη συσσωρευμένη έλλειψη επενδύσεων σε υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, τηλεπικοινωνίες, ψηφιοποίηση καταλαβαίνει ότι ο μέσος «βολεμένος μικροαστός» βίωσε το σοκ μιας πρωτόγνωρης πραγματικότητας να υψώνεται μπροστά του ως αδιαπέραστο τείχος. Και αποφάσισε ότι κάποιος θα πρέπει να τιμωρηθεί για αυτό. Ο Σολτς έτυχε να βρίσκεται τη συγκεκριμένη στιγμή στη θέση του «τιμονιέρη» και αποδείχτηκε πως δεν ήταν ούτε τόσο μεγάλος, ούτε τόσο επιδέξιος.
Ασυνήθιστο πολιτικό σκηνικό
Δεν θα μπορούσαν οι αλλαγές εποχής να μην γεννήσουν και ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Ο καιρός των δύο μεγάλων «λαικών κομμάτων» (Volksparteien) Χριστιανοδημοκρατίας (CDU/CSU) και Σοσιαλδημοκρατίας (SPD) έχει παρέλθει οριστικά, όπως προειδοποιούν ξανά και ξανά οι πολιτικοί επιστήμονες και δημοσκόποι. Η CDU/CSU που φαίνεται ότι θα κερδίσει τις εκλογές του Φεβρουαρίου δεν θα μπορέσει, ακόμα και στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, να ξεπεράσει το 35%. Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις αποτελούν μακρινή ανάμνηση, ενώ αμφίβολες φαντάζουν πλέον ακόμα και οι δικομματικές. Τα αποτελέσματα στις εκλογές ομόσπονδων κρατιδίωνν αποτελούν ηχηρή προειδοποίηση. Η εμφάνιση του πολιτικού… κομήτη «Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ» δείχνει ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό.
Η ενίσχυση της ακροδεξιάς AfD αφαιρεί αυτομάτως από τη μετεκλογική διαβούλευση ένα σημαντικό κομμάτι κοινοβουλευτικών εδρών, που θα ήταν απαραίτητες για την αναζήτηση πλειοψηφιών. Από την άλλη, η εμπειρία του «φωτεινού σηματοδότη» δείχνει πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξουν τρία διαφορετικά κόμματα, ειδικά σε συνθήκες κρίσης και όταν οι επόμενες κάλπες αρχίζουν να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα. Οι πολιτικοί ζητούν από τους πολίτες να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα των πολέμων, των πανδημιών, της τρομοκρατίας, της τεχνητής νοημοσύνης, του… Ντόναλντ Τραμπ. Και συμπεριφέρονται οι ίδιοι ως… απροσάρμοστοι και κολλημένοι σε παλιά δόγματα, που σφυρηλάτησαν τα κόμματά τους τον περασμένο αιώνα. Αν δεν το καταλάβουν αυτό και δεν κάνουν κάτι για να αλλάξει, οι επόμενες χρονιές δεν θα είναι λιγότερο «πλούσιες» σε υπαρκτές ή απειλούμενες κρίσεις.
https://newpost.gr/eidiseis/germania-analysi-dw-i-chora-afinei-to-2024-se-katastasi-metatraymatikoy-stres-o-mythos-tis-chrysis-epochis-katarreei/
«Κατάρρευση» κυβερνήσεων σε Γαλλία και Γερμανία – Σε νέα κρίση η πολιτική σταθερότητα του «ευρωπαϊκού κεκτημένου»
Το δημόσιο χρέος, το οποίο είχε υποχωρήσει από την κορυφή της πολιτικής ατζέντας λόγω της πανδημίας και γεωπολιτικών κρίσεων, επιστρέφει στο επίκεντρο της συζήτησης.
Ο δρόμος προς τις πρόωρες εκλογές, ορισμένες για τις 23 Φεβρουαρίου, συνοδεύεται από ερωτήματα για την κατεύθυνση της γερμανικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε τομείς όπως οι δημόσιες επενδύσεις, η ενεργειακή στρατηγική και η διαχείριση του δημόσιου χρέους. Ως ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης, η πολιτική σταθερότητα στη Γερμανία είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής ενότητας.
Οι ευρύτερες επιπτώσεις στην Ευρωζώνη
Οι πολιτικές κρίσεις σε Γαλλία και Γερμανία ενισχύουν τις προειδοποιήσεις των ευρωπαϊκών θεσμών για τους κινδύνους που συνεπάγεται ο συνδυασμός υψηλού χρέους, δημοσιονομικών ελλειμμάτων και περιορισμένης ανάπτυξης. Αν και εργαλεία όπως οι Άμεσες Νομισματικές Συναλλαγές έχουν θωρακίσει την ευρωζώνη από τον κίνδυνο άμεσης κατάρρευσης, η σημερινή κατάσταση απαιτεί τολμηρές και συντονισμένες δράσεις.
Μπροστά σε μια νέα ευρωπαϊκή πρόκληση
Η ευρωζώνη βρίσκεται ξανά στο σταυροδρόμι. Η πολιτική αστάθεια, σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες οικονομικές προκλήσεις, καλεί τα κράτη-μέλη να συνεργαστούν πιο στενά για να διασφαλίσουν τη σταθερότητα και την ευημερία της περιοχής. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις προκλήσεις του σήμερα, θα πρέπει να επιδείξει μεγαλύτερη συνοχή και αποφασιστικότητα, ενισχύοντας τα θεμέλια της οικονομικής και πολιτικής της δομής.
https://newpost.gr/eidiseis/katarreysi-kyverniseon-se-gallia-kai-germania-se-nea-krisi-i-politiki-statherotita-toy-eyropaikoy-kektimenoy/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου