Δυστυχώς όμως, ο πληθωρισμός συχνά «πωλείται» στο κοινό ως αναγκαίο ή «εξωγενές» κακό – επειδή προφανώς είναι υπέρ του κράτους, λόγω του ότι μπορεί να αυξάνει τους φόρους διατηρώντας τους ίδιους συντελεστές και να μειώνει τους πραγματικούς μισθούς, χωρίς να αγγίζει τους ονομαστικούς, καθώς επίσης τις αποταμιεύσεις.
.Άποψη
Εάν θέλει κανείς να κατανοήσει με έναν σύντομο και σοβαρό τρόπο τα βασικά οικονομικά, από την πλευρά της ελεύθερης οικονομίας, οφείλει να διαβάσει το βιβλίο του Henry Hazlitt – το «Οικονομικά σε ένα μάθημα» (Economics in One Lesson), το οποίο γράφτηκε το 1946. Σε ορισμένα τώρα από αυτά που γράφει, τα εξής:
Οι συνέπειες των οικονομικών πολιτικών
Η τέχνη των οικονομικών συνίσταται στην εξέταση όχι μόνο των άμεσων επιπτώσεων οποιασδήποτε πολιτικής – αλλά, επίσης εάν όχι κυρίως, των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων. Επιπλέον, απαιτεί να εξεταστούν οι συνέπειες αυτής της πολιτικής για όλες τις ομάδες – όχι μόνο για μία, όπως συνήθως συμβαίνει.
Το γεγονός αυτό είναι τόσο προφανές που μοιάζει σαν να πρόκειται για κοινή λογική – έως ότου βέβαια συνειδητοποιήσει κανείς ότι, αυτό ακριβώς αγνοούν οι περισσότεροι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι διάφοροι ειδικοί. Γιατί το αγνοούν; Επειδή η εξέταση όλων των συνεπειών μιας οικονομικής πολιτικής απαιτεί δουλειά, υπομονή και κριτική σκέψη – καθώς επίσης ρεαλισμό και εντιμότητα που συχνά είναι επικίνδυνη.
Γιατί επικίνδυνη; Απλούστατα, επειδή είναι πολύ πιο εύκολο να υποσχεθείς δωρεάν γεύματα, παρά να εξηγήσεις γιατί αυτά τα γεύματα δεν είναι ποτέ δωρεάν. Πιστεύει αλήθεια κανείς πως στην περίπτωση της Ελλάδας έχουν εξετασθεί οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της υπερφορολόγησης, της αποεπένδυσης, του εμπορικού ελλείμματος, της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού, των ανεξέλεγκτων πλειστηριασμών ή του πληθωρισμού, ο οποίος μειώνει ακόμη περισσότερο την αδύναμη ανταγωνιστική μας θέση;
Οι οικονομικές πλάνες πάντως διαιωνίζονται, ακριβώς επειδή εστιάζουν σε άμεσα και ορατά αποτελέσματα – ενώ αγνοούν εύκολα τα μακροπρόθεσμα που είναι αόρατα. Σε τελική ανάλυση λοιπόν, οι πολιτικοί μοιράζουν (παραστατικά) οικονομικούς επιδέσμους – ενώ αγνοούν την αρτηριακή αιμορραγία από κάτω.
Το σπασμένο παράθυρο
Συνεχίζοντας, έχουμε ακούσει το εξής επιχείρημα στο παρελθόν, ακόμη και αν δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει: δηλαδή το ότι, η καταστροφή τονώνει την οικονομική δραστηριότητα. Η σκέψη πίσω από αυτό το επιχείρημα, είναι πως η επισκευή ενός σπασμένου παραθύρου, για παράδειγμα, δημιουργεί θέσεις εργασίας για υαλοπίνακες – οπότε ενισχύει τις δαπάνες και διοχετεύει ζωή στην οικονομία.
Πρόκειται όμως για ανοησία, αφού δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν το μη ορατό κόστος: το ότι δηλαδή τα χρήματα που δαπανήθηκαν για το νέο παράθυρο, θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί για κάτι άλλο πολύ πιο χρήσιμο – ίσως για ένα νέο ζευγάρι παπούτσια.
Στην ουσία λοιπόν, αντί να δημιουργήσουμε μία νέα αξία, απλώς αντικαταστήσαμε αυτήν που χάθηκε – κάτι που μοιάζει σαν να χαιρόμαστε για ένα σκασμένο λάστιχο αυτοκινήτου, επειδή «υποστηρίζει» τη βιομηχανία επισκευής ελαστικών. Με απλά λόγια, η καταστροφή δεν δημιουργεί πλούτο – αλλά, αντίθετα, σπαταλά πόρους.
Ως εκ τούτου, αυτοί που εκθειάζουν τα «οικονομικά οφέλη» της ανοικοδόμησης μετά από έναν τυφώνα ή έναν πόλεμο, όπως στην Ουκρανία ή στη Συρία, λένε απλά ανοησίες – οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την οικονομική λογική.
Ο μύθος της ανάπτυξης μέσω των υποδομών
Περαιτέρω, σχετικά με τον αιώνιο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο οι κρατικές δαπάνες για υποδομές (δρόμους, γέφυρες κλπ.) αποτελούν το μαγικό ραβδί για την οικονομική ανάπτυξη, το πρόβλημα έγκειται στο ότι, οι φόροι χρηματοδοτούν τέτοια έργα – ενώ οι φόροι αφαιρούν χρήματα από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Είναι σωστό βέβαια να γίνονται τέτοια έργα, εάν φυσικά είναι απαραίτητα, αλλά σίγουρα δεν τα πληρώνουν οι κυβερνήσεις από την τσέπη τους – αντίθετα, αποτελούν μία βασική εστία πολιτικής διαφθοράς.
Εν προκειμένω, όλοι έχουμε δει να σπαταλούνται ευρωπαϊκά πακέτα σε δρόμους στο πουθενά που δεν προσφέρουν τίποτα στην οικονομία ή σε εγκαταστάσεις που στη συνέχεια δεν χρησιμοποιούνται – όπως πολλά από τα Ολυμπιακά έργα. Οι εγκαταστάσεις αυτές προσέθεσαν στην ανάπτυξη την εποχή που διενεργήθηκαν, αλλά μακροπρόθεσμα χάθηκαν απλά χρήματα – τα οποία αναπληρώνουμε με φόρους.
Η τεχνολογία καταστρέφει θέσεις εργασίας
Ήδη από το ξεκίνημα τώρα της Βιομηχανικής Επανάστασης, υπάρχει ένας επίμονος φόβος – με βάση τον οποίο οι μηχανές καταστρέφουν θέσεις εργασίας. Η αλήθεια είναι όμως ότι, η τεχνολογική πρόοδος δεν εξαλείφει τις θέσεις εργασίας – απλά τις ανακατανέμει.
Ακόμη καλύτερα, οι μηχανές αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασίας, μειώνουν το κόστος και ελευθερώνουν ανθρώπινο εργατικό δυναμικό για άλλους σκοπούς – ενώ όπου δεν συμβαίνει, καταρρέει η παραγωγικότητα, οπότε οι μισθοί των εργαζομένων.
Παράδειγμα εδώ η Ελλάδα των αέναων μνημονίων – στην οποία λόγω χαμηλών επενδύσεων, η παραγωγικότητα παραμένει κατά πολύ χαμηλότερη από τη μέση της ΕΕ (γράφημα). Το αποτέλεσμα είναι να επικρατούν μισθοί εξαθλίωσης και χαμηλής ποιότητας θέσεις εργασίας – κάτι που οδηγεί στη χρεοκοπία του ιδιωτικού τομέα της χώρας που ακολουθείται νομοτελειακά από την κρατική.
Η πραγματική «κατάρα» πάντως των μηχανημάτων, δεν είναι η καταστροφή θέσεων εργασίας – αλλά ο οικονομικός αναλφαβητισμός όσων παραπονιούνται κάθε φορά που εμφανίζεται μια νέα τεχνολογία.
Οι δασμοί είναι φόροι
Συνεχίζοντας με τους δασμούς που θέλει να επιβάλει σήμερα ο πρόεδρος Trump, πρόκειται για έναν φόρο που πληρώνουν οι καταναλωτές – ενώ παρουσιάζονται ως «προστασία» για τις εγχώριες βιομηχανίες. Φυσικά βέβαια θωρακίζουν τις εγχώριες επιχειρήσεις από τον ξένο ανταγωνισμό, αλλά εις βάρος όλων των άλλων – ενώ το πραγματικό κόστος του προστατευτισμού μέσω των δασμών, είναι οι υψηλότερες τιμές, οι μειωμένες επιλογές και η οικονομική αναποτελεσματικότητα
Επομένως, όποιος υποστηρίζει πως οι δασμοί είναι θετικοί για την οικονομία, ξεχνάει το κόστος που επωμίζονται οι Πολίτες για να στηρίξουν τις εγχώριες, μη ανταγωνιστικές βιομηχανίες – κάτι που μοιάζει σαν να καίει κανείς το σπίτι του για να ζεσταθεί.
Ο πληθωρισμός είναι ο μεγαλύτερος φόρος
Όσον αφορά τώρα τον πληθωρισμό, είναι ένας κρυφός τρόπος για να ληστεύουν οι κυβερνήσεις τους Πολίτες – ενώ διαβρώνει την αξία των αποταμιεύσεων, στρεβλώνει τις επενδύσεις και προκαλεί όλεθρο στην οικονομία.
Δυστυχώς όμως, ο πληθωρισμός συχνά «πωλείται» στο κοινό ως αναγκαίο ή «εξωγενές» κακό – επειδή προφανώς είναι υπέρ του κράτους που μπορεί να αυξάνει τους φόρους διατηρώντας τους ίδιους συντελεστές και να μειώνει τους πραγματικούς μισθούς, χωρίς να αγγίζει τους ονομαστικούς, καθώς επίσης τις αποταμιεύσεις.
Επίλογος
Κλείνοντας με τα επιχειρηματικά κέρδη που συχνά δαιμονοποιούνται, είναι ασφαλώς απαραίτητα για την οικονομική πρόοδο – με την έννοια πως σηματοδοτούν πού πρέπει να κατανεμηθούν πόροι, δίνουν κίνητρα για καινοτομία και ανταμείβουν την ανάληψη κινδύνων.
Εάν λοιπόν μία κυβέρνηση υπερφορολογεί τα κέρδη, αντί να εξασφαλίζει τη λειτουργία του ανταγωνισμού και να καταπολεμάει τα ολιγοπώλια/καρτέλ, καταστρέφει την κινητήρια μηχανή της ανάπτυξης – οπότε την Οικονομία.
Βέβαια, όταν αυξάνονται τα επιχειρηματικά κέρδη εις βάρος της εργασίας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, σε πλήρη αντίθεση με την ΕΕ (γράφημα) ή όταν επικρατεί αισχροκέρδεια, είναι λογικό να δαιμονοποιούνται τα κέρδη – κάτι που όμως δεν οδηγεί πουθενά, αφού απλά σημαίνει πως η κυβέρνηση δεν κάνει σωστά τη δουλειά της.
Καλά Χριστούγεννα
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου