Αβυσσαλέοι και ασυνάρτητοι οι πολλοί... !!!

Εχουν μάλλον δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι με τέτοια αντιπολίτευση η κυβέρνηση τούτη θα ξαναείναι κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές κι ας...
λένε ό,τι θέλουν οι δημοσκοπήσεις. 

Είναι κρίμα, βέβαια, που έχει υποβαθμιστεί η πολιτική ζωή του τόπου και που ενασχολούμαστε με αδέξιες κινήσεις στην οικονομία, ένθεν κακείθεν [εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, για να συνεννοούμαστε – όσο μπορούμε πλέον να κάνουμε κάτι τέτοιο]. Είναι λυπηρό ότι μια κυβέρνηση βασίζεται στην ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης για να χαράζει (;) οικονομική πολιτική [για πολιτισμό πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι δεν υπάρχει καν μέριμνα].


Ετσι έχουν τα πράγματα στη χώρα: έλλειψη οραμάτων και σθένους, υπόκλιση στις διαταγές [εντολές] των «θεσμών», πλήρης απουσία κοινωνικών προταγμάτων, ψοφοδεείς πολιτικές δυνάμεις [πολιτικές δυνάμεις;], πέρα βρέχει για την πρωτογενή παραγωγή [εκείνος ο έως πρότινος υπουργός για τη Γεωργία έχει ήσυχη συνείδηση;], αδυναμία είσπραξης φόρων [ποιος, με τι να πληρώσει;], ακηδία για την περιφέρεια – τουριστοτσολιάδες καταντήσαμε, με αριστερή μάλιστα κυβέρνηση· ποιος να το έλεγε;

Η χώρα λοιπόν φαίνεται να διανύει μία από τις χειρότερες πολιτικές της περιόδους, είτε γιατί δεν πρόλαβε να κατανοήσει τους «τρόπους» των εξελίξεων, είτε γιατί παραμένει αγράμματη στο σύνολό της, είτε γιατί οι θεσμοί ουδέποτε έγιναν αποδεκτοί [ουδέποτε ταυτίστηκαν με τα δικαιώματα των μελών της κοινωνίας], είτε γιατί ο ραγιαδισμός δεν έχει εκλείψει [πώς, και γιατί να εκλείψει με τόσον νεποτισμό και τόση υποτελή αδράνεια που επικρατεί στους «κάτω», στον λαό, ντε;]. Εύλογος ο προβληματισμός των πολλών, δεξιών και αριστερών – πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι μία χώρα απαρτίζεται και από τη δεξιά της και από την αριστερά της· το ποια είναι η καλύτερη είναι θέμα απόφασης της εκάστοτε γενιάς και όχι, όχι πια, των ιστορικών συνθηκών και του ηθικού πλεονεκτήματος ή μιας τάχα ανθρωπινότερης [δικαιότερης] ιδεολογίας εκ μέρους της μιας πλευράς.

Πάσχει η χώρα και δεν καίγεται καρφί κανενός –όλα μικροπολιτική, όλα τζόγος, όλα θυσιασμένα στην κατάληψη της εξουσίας [ξένοι εξουσιάζουν βέβαια, αλλά είναι τέτοια η ματαιοδοξία των ανθρώπων που δεν νοιάζονται εάν είναι εθνικά υπερήφανοι ή όχι – περηφάνιες τώρα και πράσιν' άλογα]. Ποιος είναι πιο επιτήδειος ώστε να καταλάβει [και διατηρήσει] την εξουσία, αυτό είναι το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Καμία βουτιά στη δημοκρατία, κανένα ηθικό [αξιοπρεπές] ανάστημα. Ολα παίζονται σε ασήμαντες λεπτομέρειες που προσπαθούν να τις αναγάγουν σε σημαντικές.

Αυτό είναι το «όλον» της χώρας – τα υπόλοιπα είναι διαδικασίες του «παιγνιδιού» της κατάληψης εξουσίας. Μακάρι αυτό να γινόταν αντιληπτό από τον λαό· τουλάχιστο θα μπορούσε να λοιδορεί με την άνεσή του τους προεκλογικούς φωνασκούντες [ουδείς φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη γελοιότητα στην οποία έχουν περιπέσει οι πολιτικοί της χώρας]. Εντάξει, δεν είναι όλοι ίδιοι – είναι, όμως όλοι όμοιοι και αυτό νομίζω είναι πιο επικίνδυνο από ολοκληρωτικές νοοτροπίες [και πράξεις]. Χρειάζεται κάποια αποστροφή του βλέμματος [του Είναι] από την πραγματικότητα γιατί η τελευταία είναι μια άβυσσος – και όταν συνεχώς κοιτάζεις την άβυσσο η άβυσσος μπαίνει μέσα σου. Και μετά, κλαύ' τα Χαράλαμπε. Θα γίνουμε –οι πολλοί– αβυσσαλέοι και ασυνάρτητοι – κάπως έτσι. Ισως και να έχουμε καταστεί τοιούτοι...

Γιώργος Σταματόπουλος