Κατά συνέπεια πάει περίπατο – πλην ισχυρότατης έκπληξης – και η...
ποσοτική χαλάρωση, άρα και ο έως πρότινος γνωστός οδικός χάρτης εξόδου στις αγορές. Άλλωστε η ίδια η κυβέρνηση πλέον ανακρούει πρύμναν και περνάει στο επόμενο πολιτικό και επικοινωνιακό αφήγημα, το οποίο ονομάζεται ανάπτυξη.
Η αλήθεια είναι ότι, μετά τον επικοινωνιακό «θρίαμβο» που ακολούθησε τη Μάλτα (7 Απριλίου) και συντηρήθηκε κάποιες εβδομάδες, ο πήχης τελικά χαμήλωσε πάρα πολύ. Μέχρι που έφτασε η ώρα των διαρροών της Κομισιόν, με αφορμή την πρόσφατη συνάντηση του Γιούνκερ με τον Σόιμπλε (το ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε την Τρίτη στο euro2day.gr), ότι «η Γερμανία στην πραγματικότητα δεν θέλει συζήτηση για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα του χρέους ούτε μετά τις εκλογές, αλλά και πιθανότατα ούτε μετά το τέλος του προγράμματος».
Ο λόγος; Ότι ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας βλέπει την έξοδο από την ελληνική κρίση να επέρχεται μόνο μέσω της οδού των μεταρρυθμίσεων, των επενδύσεων και της ανάπτυξης. Ως εκ τούτου ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιμένει ότι η φράση «αν χρειαστεί» (να ληφθούν πρόσθετα μέτρα για το χρέος μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου), η οποία περιλαμβάνεται στην απόφαση του Eurogroup τον Μάιο του 2016, παραμένει σε πλήρη ισχύ.
Χωρίς προϋποθέσεις
Τώρα λοιπόν η κυβέρνηση πάει στο Eurogroup της επόμενης Πέμπτης 15 Ιουνίου προσδοκώντας στην πραγματικότητα μόνο την αξιολόγηση, μερικές καλές κουβέντες εκ μέρους των δανειστών και πιθανότατα μια αυξημένη δανειακή δόση, η οποία θα της επιτρέψει να ρίξει σύντομα μια τονωτική ένεση ρευστότητας στην αγορά. Αν βεβαίως το επιπλέον ποσό δεν συνδεθεί με νέα προαπαιτούμενα.
Αποτιμώντας κάποιος τι έχει συμβεί και τι έχει αποκαλυφθεί το τελευταίο διάστημα, συμπεραίνει ότι δεν ήταν ευτυχής έμπνευση η σύνδεση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος με τη δεύτερη αξιολόγηση του μνημονίου. Όχι ότι ο στόχος δεν είναι θεμιτός – και... ιερός –, αλλά τα δεδομένα μαρτυρούν ότι ίσως θα έπρεπε να κρατηθούν χαμηλότεροι τόνοι το προηγούμενο διάστημα.
Ανεξαρτήτως μάλιστα των όποιων πιθανών «υποσχέσεων» από κάποιους φιλόδοξους ή και «στημένους» παράγοντες των δανειστών, τα χαρτιά που ήταν απλωμένα στο τραπέζι δεν προμήνυαν μια θεαματική υποχώρηση του Σόιμπλε από τις πάγιες θέσεις του.
1 Η Γερμανία επ’ ουδενί λόγω επιθυμούσε να αναλάβει δεσμεύσεις με δημοσιονομικό κόστος προς χάριν της Ελλάδας εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Ήταν εξ αρχής γνωστό.
2 Ο Σόιμπλε – και η Μέρκελ, η οποία τον περιβάλλει με απόλυτη εμπιστοσύνη – ουδέποτε θεώρησε ότι υπάρχει λόγος να παραχωρήσει οτιδήποτε στην Ελλάδα άνευ χειροπιαστών ανταλλαγμάτων. Οποιαδήποτε περαιτέρω ρύθμιση του χρέους θα συνοδεύεται, ως όρος απαράβατος, από ένα «μνημόνιο μεταρρυθμίσεων». Κι αυτό είναι γνωστό.
3 Η ρύθμιση χρέους της Ελλάδας θα αποτελεί, αναπόφευκτα, μοντέλο για ανάλογες ρυθμίσεις άλλων χωρών με πολλαπλάσια χρέη (όπως η Ιταλία, η οποία ακροβατεί στο χείλος της αβύσσου). Αυτό κι αν είναι από χρόνια γνωστό.
Είναι προφανώς πολύ δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι θα επιλεγόταν πρόωρα ένα τέτοιο μοντέλο, και μάλιστα πριν κριθεί αν ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) θα μετατραπεί σε «ευρωπαϊκό ΔΝΤ» με πρόβλεψη για χρεοκοπίες χωρών εντός του ευρώ, όπως η Γερμανία επιθυμεί. Πόσο μάλλον που τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, ακόμη και αν περιγράφονταν, δεν θα ίσχυαν πριν περάσουν μερικά ακόμη χρόνια...
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου