Σταύρωση : Ο φρικτότερος τρόπος θανάτωσης που έχει εφεύρει ο ανθρώπινος νους...!!!

Ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας, γνωστός και απλά ως Κικέρων, θεωρείται δικαίως ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές, ρήτορες και συγγραφείς στη λατινική γλώσσα. 

Εζησε μεταξύ 106 π.Χ. και 43 π.Χ., δηλαδή στο τέλος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Μία από τις φοβερότερες εμπειρίες της ζωής του θεωρούσε ο Κικέρων την παρουσία σε εκτέλεση κατάδικου με τη μέθοδο της σταύρωσης. «Είναι το πλέον φρικτό βασανιστήριο που έχω παρακολουθήσει», είπε. Ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων πέθανε 76 χρόνια πριν από τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Ναζωραίου. Έζησε μεταξύ 106 π.Χ. και 43 π.Χ. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους διανοητές, ρήτορες και συγγραφείς στη λατινική γλώσσα.

Ο ίδιος, όπως και γενικά οι Ρωμαίοι ευγενείς, απέφευγαν ακόμα και να αναφέρουν τις λέξεις σταύρωση και σταυρός. Τις θεωρούσαν αποτρόπαιες, όπως αποτρόπαιο και ασύλληπτης αγριότητας ήταν το μαρτύριο, στο οποίο παρέπεμπαν.

Ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί με σιγουριά η ιστορική προέλευση της θανάτωσης διά του σταυρού.

Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η σταύρωση άρχισε να εφαρμόζεται από τον 6ο π.Χ. αιώνα στην αυτοκρατορία του Δαρείου. Θεωρούν ότι οι Πέρσες την επινόησαν. Από την Περσία διαδόθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Καταργήθηκε το 337 μ.Χ. σε ολόκληρη την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο για σεβασμό στο μαρτύριο του Ιησού Χριστού.

Η σταύρωση είναι ο φρικτότερος τρόπος θανάτωσης που έχει εφεύρει ο ανθρώπινος νους.

Μια διαδεδομένη αντίληψη είναι ότι ο θάνατος πάνω στον σταυρό προέρχεται από την αιμορραγία και τον πόνο που προκαλούν τα καρφιά, τα οποία έχουν διαπεράσει τα χέρια του σταυρωμένου.

Κανείς δεν αντιλέγει ότι αυτό πράγματι αποτελεί ένα μαρτύριο δυσβάστακτο. Όμως δεν είναι εκείνο που κατά κύριο λόγο προξενεί τον θάνατο.

Ο θάνατος πάνω στον σταυρό έχει μια σειρά από προδιαθετικά αίτια. Ξεκινά από το άγριο φραγγέλλωμα για να ακολουθήσει το κάρφωμα των χεριών και των ποδιών και η καθήλωση στον σταυρό. Αυτού του είδους η καθήλωση καθιστά αδύνατη την ομαλή αναπνοή και επιφέρει αργά και βασανιστικά τον θάνατο στον «επί ξύλου κρεμάμενον». Ο θάνατος από τη σταύρωση οφείλεται κυρίως στην ασφυξία.

Το Ευαγγέλιο περιγράφει με ενάργεια πώς οι Ρωμαίοι στρατιώτες «εράπιζον εκολάφιζον, έτυπτον, έδερον» τον Χριστό. Και το έκαναν με όλη την τραχύτητα με την οποία ήταν συνηθισμένοι να φέρουν εις πέρας το έργο τους, για να κάνουν ακόμα πιο επίπονη τη θέση του δυστυχούς, που είχε πέσει στα χέρια τους.

Το φοβερό εργαλείο που χρησιμοποιούσαν κατά τον αγριότερο τρόπο ήταν το φραγγέλλιο. «Φραγγελλώσας παρέδωσεν αυτόν», αναφέρει για τον Πιλάτο ο Ευαγγελιστής Μάρκος.

Ο δήμιος που εκτελούσε τη φραγγέλλωση έπαιρνε ένα χοντρό μαστίγιο με πολλές λουρίδες στην άκρη. Πάνω τους ήταν δεμένες σφαίρες από μολύβι ή μικρά κόκαλα ζώων ή και κότσια από πρόβατο.

Το θύμα βρισκόταν δεμένο σε μια κολόνα ή έναν πάσαλο. Ο βασανιστής χτυπούσε με δύναμη αυτό το φονικό εργαλείο πάνω στη ράχη του δεσμώτη. Από τα πρώτα κιόλας χτυπήματα το δέρμα αυλακωνόταν. Υστερα από μερικά πλήγματα ακόμα, έφευγαν οι σάρκες του και απογυμνώνονταν τα κόκαλα.

Επάνω στην κατασχισμένη από το φραγγέλλιο πλάτη Του, ημιθανής, σήκωσε ο Ιησούς τον βαρύ ξύλινο Σταυρό για να τον μεταφέρει στον λόφο του Γολγοθά. Λύγισε κάτω από το βάρος του Σταυρού.

Οι Ρωμαίοι στρατιώτες (όχι από καλοσύνη τους, αλλά) για να μην πεθάνει πριν φτάσει στον Γολγοθά, ανέθεσαν σε έναν περαστικό, τον Σίμωνα τον Κηρυναίο, να κουβαλήσει για τον υπόλοιπο δρόμο τον Σταυρό.

Αιμορραγία ακατάσχετη προκαλούσαν στο τριχωτό της κεφαλής του Ναζωραίου τα αγκάθια, που είχε το στεφάνι, το οποίο του είχαν φορέσει στο πραιτόριο.

Η Καθήλωση

Δώδεκα πειράματα από Γάλλο χειρουργό

Καταπονημένο και έξαιμο ήταν το σώμα του Χριστού, όταν οι δήμιοι το κάρφωσαν στον Σταυρό.

Τα καρφιά δεν τα έμπηξαν στις παλάμες των χεριών, παρά τις διαφορετικές απεικονίσεις, που παρουσιάζουν συνήθως οι αγιογράφοι.

Ο Γάλλος χειρουργός, ο Μπαρμπέτ, απέδειξε με πειράματα που έκανε σε πτώματα ότι είναι αδύνατον το ανθρώπινο σώμα να κρατηθεί από δύο καρφιά, που διαπερνούν τις παλάμες του κατάδικου, ακόμη κι αν υπάρχουν άλλα καρφιά στα πόδια.

Ο ίδιος επιστήμονας απέδειξε ότι το μόνο σημείο των χεριών από το οποίο μπορεί να συγκρατηθεί το σώμα στο ξύλο είναι ο καρπός.

Από δώδεκα πειράματα που έκανε ο Μπαμπέτ βγήκε το ίδιο συμπέρασμα. Κανένα κόκαλο δεν τραυματίστηκε ή δεν έσπασε από το κάρφωμα του χεριού στο ύψος του καρπού. Παρατήρησε, επίσης, ότι στον χώρο αυτόν το καρφί έρχεται σε αδιάκοπη επαφή και τριβή με ένα μεγάλο νεύρο, το λεγόμενο μέσο νεύρο.

Τρομερούς πόνους προκαλεί ο τραυματισμός του νεύρου. Οσο για το καρφί των ποδιών διαπιστώθηκε ότι θα πρέπει να περνούσε ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο μετατάρσιο.

Χρησιμοποιήθηκε σε πολλά κράτη

Το μαρτύριο πρωτοεμφανίστηκε στην Περσία τον 6ο π.Χ. αιώνα

Ο σταυρός χρησιμοποιήθηκε σε αρκετά από τα κράτη της αρχαιότητας, μη εξαιρουμένων των ελληνικών.

Η σταύρωση, ο φρικτότερος τρόπος θανάτωσης που επινόησε το ανθρώπινο μυαλό, πρωτοεμφανίστηκε τον 6ο π.Χ. αιώνα. Μέχρι το 337 μ.Χ. που καταργήθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο χρησιμοποιήθηκε σε αρκετούς λαούς, Πέρσες, Ιουδαίους, Καρχηδόνιους, Ρωμαίους.

Οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τη σταύρωση ήταν οι Πέρσες. Αυτοί ίσως και την επινόησαν. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως ο Δαρείος ο Α’, βασιλιάς των Περσών, σταύρωσε 3.000 πολιτικούς αντιπάλους του στη Βαβυλώνα. Αυτό τοποθετείται χρονικά στο 519 π.Χ.

Άλλες αρχαίες πηγές αναφέρουν τη χρήση της σταύρωσης από τους Ινδούς, τους Σκύθες, τους Θράκες, τους Γερμανούς και τους Νουμίδες. Κατά τον Πολύβιο, οι Ρωμαίοι πήραν τη μέθοδο της σταύρωσης από τους Καρχηδόνιους.

Στον ελληνικό κόσμο οι εγκληματίες συχνά τοποθετούνταν πάνω σε ένα επίμηκες ξύλο, πάνω στο οποίο διαπομπεύονταν, βασανίζονταν και θανατώνονταν.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει ότι ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος Α’ σταύρωσε Ελληνες μισθοφόρους που υπηρετούσαν στον στρατό της Καρχηδόνας, με την οποία βρισκόταν σε πόλεμο.

Τη σταύρωση χρησιμοποίησε και ο Μέγας Αλέξανδρος. Μετά την άλωση της Τύρου διέταξε τη σταύρωση 2.000 υπερασπιστών της φοινικικής αυτής πόλης, που επέζησαν της σκληρής και πολύχρονης πολιορκίας.

Ο Αρριανός αναφέρει ότι ο Μακεδόνας στρατηλάτης, μετά τον θάνατο του Ηφαιστίωνα, πρόσταξε τη σταύρωση του Γλαυκία, που ήταν γιατρός του επιστήθιου φίλου του.

Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής το 303 π.Χ., όταν κατέλαβε τη Συκιώνα, σταύρωσε 80 άνδρες από το αντίπαλο στρατόπεδο.

Ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφαλής, που διοικούσε την Ιουδαία, θέλησε να εξαλείψει τον ιουδαϊσμό και γι΄ αυτό παρήγγειλε να σταυρώνονται όσοι παραμένουν πιστοί στη θρησκεία του Μωυσή.

Το 88 π.Χ. ο αρχιερέας και βασιλιάς των Ιουδαίων Αλέξανδρος Ιανναίος διέταξε τη σταύρωση 800 Φαρισαίων αντιπάλων του.

Ο μηχανισμός του βασανιστηρίου

Γιατί οι ληστές ήταν απλώς δεμένοι

Αναλύοντας τον μηχανισμό του σταυρικού θανάτου ο καθηγητής Σπυρίδων Γ. Μακρής ξεκινά από τις εικόνες, που παρουσιάζουν τους δύο ληστές, «τους συσταυρωθέντας» με τον Χριστό. Αυτούς δεν τους έχουν καρφώσει πάνω στον σταυρό, αλλά τους έχουν δέσει τα χέρια με σχοινί.

Πράγματι, για να εκπνεύσει κανείς «επί ξύλου κρεμάμενος» δεν απαιτείται να καρφωθούν τα χέρια και τα πόδια του πάνω στα δύο τεμνόμενα δοκάρια. Αρκεί και το δέσιμό τους.

Ο σταυρός φέρνει τον άνθρωπο σε μια μεγάλη έλξη, που οφείλεται στο βάρος του σώματος. Το βάρος τραβά το κορμί προς τα κάτω από τα χέρια με μια μεγάλη έλξη των χεριών, των βραχιόνων, των ώμων και του θώρακα.

Αυτή η έλξη βαστά τον θώρακα σε μια συνεχή αναγκαστική θέση εισπνοής, αν και ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτελέσει κινήσεις εκπνοής.

Στον κάθε άνθρωπο οι κινήσεις εκπνοής γίνονται παθητικά από τον οργανισμό χωρίς να απαιτείται καμιά προσπάθεια. Πρόκειται για μια αυτόματη επάνοδο του μεταμορφωμένου από την εισπνοή θώρακα. Με αυτόν τον τρόπο ανανεώνεται ο αέρας στις κυψελίδες των πνευμόνων, οξυγονώνεται το αίμα και εξασφαλίζεται η επιβίωση.

Στην κατάσταση της σταύρωσης ο άνθρωπος βρίσκεται σε πολύ μεγάλο περιορισμό της αναπνοής του. Είναι κάτι σαν να τον έχουν δέσει σφιχτά από τον θώρακα ή σαν να έχουν τοποθετήσει επάνω του ένα μεγάλο βάρος. Οι πνεύμονες δεν μπορούν να γεμίσουν αέρα. Ο θάνατος από τη σταύρωση οφείλεται κυρίως σε ασφυξία. Η μεγάλη πίεση στον θώρακα εμποδίζει το αίμα να κατέβει από το κεφάλι στην καρδιά. Η μεγάλη συμφόρηση αίματος στο κεφάλι των ανθρώπων αυτών, των σταυρωμένων, θα μπορούσε να προκαλέσει τον θάνατο πολύ σύντομα.

Όμως ο δυστυχής κατάδικος ενστικτωδώς βρίσκει διέξοδο για να παρατείνει τη ζωή του. Ομως ταυτόχρονα το μαρτύριό του γίνεται σκληρότερο.

Η διέξοδος που βρίσκει είναι να στηρίξει το κορμί του πιέζοντας τα πόδια του πάνω στα καρφιά στα οποία είναι προσηλωμένα. Ετσι, μέσα σε ανυπόφορους πόνους, ανυψώνεται λίγο ο θώρακας, σταματά η εξάρτηση του σωματικού βάρους από τα χέρια και τους ώμους.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ανακουφιστεί ο θώρακας, να μπορέσει ο άνθρωπος να αναπνεύσει και να κατέβει το αίμα από το κεφάλι στην καρδιά.

Θοδωρής Ρουμπάνης

Πηγή: εφημερίδα Έθνος

Η θανατική ποινή της σταύρωσης και οι χιλιάδες σταυρωμένοι σύντροφοι του Σπάρτακου. Πως το μαρτύριο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, έγινε το κορυφαίο σύμβολο του χριστιανισμού...

Η θανατική ποινή της σταύρωσης και οι χιλιάδες σταυρωμένοι σύντροφοι του Σπάρτακου. Πως το μαρτύριο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, έγινε το κορυφαίο σύμβολο του χριστιανισμού 

Η σταύρωση ήταν μια μορφή θανάτωσης που εφαρμόστηκε στην αρχαιότητα από διάφορους λαούς. Η ποινή επιβαλλόταν κυρίως σε λιποτάκτες, δολοφόνους, προδότες και κακοποιούς με ταπεινή καταγωγή. Η σταύρωση, εκτός από την παραδειγματική τιμωρία του κατάδικου, είχε ως σκοπό και τον εκφοβισμό αυτών που μπορεί να έκαναν τα ίδια εγκλήματα και σε ανάλογες πράξεις με τον εσταυρωμένο. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι σταυρώσεις ήταν μαζικές, ως αποτέλεσμα κατάπνιξης εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν 500 άντρες κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής πολιορκίας της Ιερουλασήμ το 70 μ.Χ. και 800 άντρες το 86 π. Χ. με τις γυναίκες και τα παιδιά τους να θανατώνονται μπροστά στα μάτια τους υπό τη βασιλεία του Αλέξανδρου Ιανναίου της ανεξάρτητης Ιουδαίας. Άλλοι 2.000 επαναστάτες της Τίρου από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π. Χ., 2.000 επαναστάτες στην Ιουδαία από τον Ρωμαίο αξιωματικό Κουινκτίλιο Βάρο το 4 π. Χ. και 3.000 στη Βαβυλωνία μετά διαταγής του πέρση βασιλιά Δαρείου το 519 π. Χ. Φυσικά, οι μαζικότερες σταυρώσεις που έχουν ποτέ καταγραφεί είναι αυτές των 6.000 επαναστατών της εξέγερσης του Σπάρτακου το 70 π. Χ. κατά μήκος του δρόμου που οδηγούσε προς τη Ρώμη με διαταγή του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου και των άλλων 6.000 σκλάβων που ο Οκταβιανός Αύγουστος αιχμαλώτισε από τον στόλο του Σήξτου Πομπηίου το 36 π. Χ. κατά τη διάρκεια του ρωμαϊκού εμφυλίου.staurvsh Η σταύρωση στη Ρώμη Εκτενής αναφορές υπάρχουν για τη ρωμαϊκή σταύρωση, αφού αυτοί επινόησαν αυτή την καταδίκη σε θάνατο. Η ρωμαϊκή σταύρωση συμπεριλάμβανε τρία στάδια: το μαστίγωμα, τη μεταφορά του σταυρού και τέλος την ανύψωση του θύματος στον σταυρό. Τα θύματα συνήθως μετέφεραν μόνο το οριζόντιο ξύλο του σταυρού, ενώ ο κάθετος πάσσαλος τους περίμενε στο χώρο της σταύρωσης καρφωμένος στο έδαφος. Εκεί τους ανύψωναν με σκάλες στο σταυρό. Οι Ρωμαίοι ήταν τόσο εξοικειωμένοι με τη σταύρωση, που είχαν μάλιστα καθιερωμένη μια ετήσια τελετή όπου σταύρωναν σκύλους. Από τους κατάδικους, κάποιοι πέθαιναν από ασφυξία σε σύντομο διάστημα ενώ άλλοι υπέφεραν για μέρες πριν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Πηγές αναφέρουν πως οι σταυρωμένοι μπορούσαν να μείνουν ζωντανοί για μεγάλο χρονικό διάστημα αφού μιλούσαν από το σταυρό, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις μάλιστα που δωροδόκησαν αξιωματικούς και αφέθηκαν ελεύθεροι. Υπάρχουν επίσης αναφορές σταυρωμένων που γελούσαν πάνω στο σταυρό, έφτυναν στους θεατές ή ακόμα τραγουδούσαν τραγούδια νίκης, τη στιγμή που τους σταύρωναν. Ο Κερκ Ντάγκλας υποδύεται τον Σπάρτακο Ο Κερκ Ντάγκλας υποδύεται τον Σπάρτακο Διάφοροι ήταν και οι τρόποι με τους οποίους σταύρωναν οι Ρωμαίοι. Κάποιοι κατάδικοι δένονταν πάνω στο σταυρό ενώ άλλοι καρφώνονταν. Μερικές φορές κάποιους κατάδικους τους παρουσίαζαν με απεχθείς μάσκες και τους έβριζαν ενώ άλλους τους σταύρωναν με το κεφάλι προς τα κάτω. Οι εγκληματίες χαμηλής κοινωνικής προέλευσης συνήθως σταυρώνονταν κοντά στο έδαφος ενώ αυτοί που προέρχονταν από ψηλότερα κοινωνικά στρώματα τοποθετούνταν τουλάχιστο ένα μέτρο από το έδαφος. Εντούτοις όλοι κατέληγαν τροφή για τα όρνια ενώ σκυλιά και άλλα άγρια ζώα τρέφονταν από τα πόδια και τα κορμιά των εσταυρωμένων. Η παρατεταμένη διάρκεια της παραμονής των θυμάτων στο σταυρό ήταν απαραίτητη από τις αρχές, για να περάσουν το μήνυμα του είδους της τιμωρίας που περίμενε οποιονδήποτε αντιστέκεται, επαναστατεί ή αντιτίθεται στο ρωμαϊκό νόμο. Η μυρωδιά και η εικόνα των κορμιών σε αποσύνθεση, προκαλούσε στους περαστικούς και τους θεατές τον φόβο, την αηδία, την περηφάνια, το δέος ή τον αποτροπιασμό, ανάλογα της καταγωγής και της κοινωνικής τους τάξης. Το τέλος της όλης διαδικασίας περιλάμβανε την αποκαθήλωση των εσταυρωμένων και την πρόχειρη και κοινή ταφή τους σε ένα κοντινό μέρος από το σημείο της σταύρωσης. Δεν είναι τυχαίο που ο σταυρός από σύμβολο της ρωμαϊκής επιβολής της τάξης, έγινε σύμβολο αντίθεσης αυτής της Αρχής, δίνοντας ένα καινούργιο νόημα και μετατρέποντας το σταυρό, ως το υπέρτατο σύμβολο του χριστιανισμού. Μάριος Καμένου Ιστορικός Όσοι αναγνώστες επιθυμούν να στέλνουν κείμενα μπορούν να μας τα στέλνουν στη διεύθυνση: info@mixanitouxronou.gr Εφόσον τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις,...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thanatiki-pini-tis-stavrosis-ke-i-chiliades-stavromeni-sintrofi-tou-spartakou-pos-to-martirio-tis-romaikis-kiriarchias-egine-to-korifeo-simvolo-tou-christianismou/

 

Ιατροδικαστική γνώμη για τη Σταύρωση του Χριστού

Το πρόσωπο του βασανισμένου και σταυρωθέντος άνδρα από  την Ιερά Σινδόνη ή Σινδόνη του Τορίνου.
Yποστηρίζεται ότι πρόκειται για το σάβανο στο οποίο εναποτέθηκε το σώμα του Ιησού Χριστού,
μετά την αποκαθήλωσή του από τον Σταυρό.

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών και ίσως ο πιο διάσημος ιατροδικαστής των τελευταίων δεκαετιών. Εχει κληθεί να μελετήσει και να αποφανθεί για τα μεγαλύτερα σύγχρονα εγκλήματα και οι εκθέσεις του προσέφεραν πολύτιμα στοιχεία στις Αρχές. Αυτή τη φορά όμως εκλήθη να κάνει μια διαφορετική «νεκροψία» και «έκθεση» για το μαρτύριο και τον θάνατο του Ιησού. Ο κ. Κουτσάφτης έχει κάνει μια βαθιά μελέτη (συστηματικά εδώ και καιρό) για το θέμα, εξετάζοντας όλες τις πηγές και αναλύοντας τα Πάθη και τον θάνατο του Ιησού με επιστημονικό τρόπο. Σήμερα αναλύει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» τα αίτια θανάτου του Ιησού, την επίπτωση κάθε βασανιστηρίου αλλά και την ψυχοσωματική κατάσταση του Χριστού. Τέλος, απαντά γιατί καταρρίπτονται όλες οι θεωρίες που αμφισβητούν ότι ο Χριστός πέθανε πάνω στον Σταυρό, με τελικό σκοπό να αμφισβητηθεί η Ανάστασή Του.

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

Η Σινδόνη του Τορίνο ή Ιερά Σινδόνη είναι ένα κομμάτι ύφασμα που φέρει την εικόνα ενός
γενειοφόρου άνδρα, εμπρός και πίσω, ηλικίας περίπου 33 ετών, με ύψος περίπου 1,80 μ. και
βάρος 77 κιλά. Σε όλο το μήκος του υφάσματος υπάρχουν κηλίδες αίματος που αποδίδονται σε
θάνατο από σταύρωση. Ο άνθρωπος της Σινδόνης φέρει στους καρπούς των χεριών και στα πόδια
σημάδια από αίμα που σημαίνει ότι σταυρώθηκε και επίσης στην πλάτη σημάδια από μαστίγωση.
Στο πρόσωπο, υπάρχουν διογκώσεις που είναι αιματώματα, τα οποία είναι ιδιαίτερα ορατά στο
δεξί μάγουλο. Σε όλο το σώμα υπάρχουν σημάδια από μώλωπες και πληγές. Στο μέτωπο, στον
αυχένα και στα μαλλιά που είναι μακριά, υπάρχει αίμα, ενώ πληγές καλύπτουν την περιφέρεια του
κεφαλιού, που μάλλον έχουν προκληθεί από στεφάνι φτιαγμένο από μυτερά αγκάθια. Στο στήθος
και στην πλάτη φαίνονται γδαρσίματα, που πιθανώς έγιναν από μαστίγιο, όργανο βασανισμού
των  ρωμαϊκών χρόνων. Στη δεξιά ωμοπλάτη, υπάρχουν τετραγωνικές εκχυμώσεις που αποδίδονται
σε βαρύ αντικείμενο, που μπορεί να ήταν ο οριζόντιος δοκός του σταυρού που ο καταδικασμένος
κουβαλούσε μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης. Στη δεξιά θωρακική περιοχή βρέθηκαν σημάδια
αίματος, που έχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα πτωτικού αίματος.

Κύριε Κουτσάφτη, τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας από τις Γραφές, την παράδοση της Εκκλησίας και τις ιστορικές πηγές μάς δίνουν μια πλήρη εικόνα για τα μαρτύρια του Χριστού;

Βεβαιότατα. Ξέρουμε πάρα πολλά στοιχεία και θα έλεγε κανείς ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα πόρισμα. Ελπίζω να μην ακούγεται ασεβές αυτό το τόλμημα σε ορισμένους, γιατί τόλμημα είναι. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θείο πάθος είναι εκούσιο. Ο Κύριος με τη δική Του θέληση δέχτηκε τα πάντα, γι' αυτό ακόμα και την ώρα που τα καρφιά έσκιζαν τις σάρκες του και τρυπούσαν τα οστά Του αυτός προσευχόταν για τους σταυρωτές Του, πράγμα πρωτοφανές.

Ποια ήταν λοιπόν η επίπτωση των Παθών;

Αυτό που πρέπει όλοι να γνωρίζουν είναι ότι τα Πάθη είναι ψυχοσωματικά. Ο Χριστός, όταν φεύγει από τον Μυστικό Δείπνο και πορεύεται για να προσευχηθεί, αφήνοντας λίγο πιο μακριά τους τρεις μαθητές (Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη), εμφανίζεται με βάση τις Γραφές εκστατικός σαν κάτι δυσάρεστο να περιμένει. Στο τέλος (ενώ οι μαθητές δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει) ο Ιησούς προσεύχεται για τρίτη φορά και τρέχει από το μέτωπό του ιδρώτας και αίμα. Αυτό το σημείο της διήγησης περί «αιματηρού ιδρώτα» αμφισβητήθηκε πολύ έντονα για αιώνες. Ο Ευαγγελιστής όμως γράφει κάτι που ήταν αδιανόητο και πρωτοφανές χωρίς να τον νοιάζει αν θα τον αμφισβητήσουν ή αν θα πουν ότι γράφει φανταστικά πράγματα. Πράγματι, λοιπόν, το Ευαγγέλιο 2000 χρόνια μετά δικαιώθηκε, καθώς η Ιατρική πρόσφατα αποφάνθηκε ότι υπάρχει ένα σπάνιο συνοδό σύμπτωμα του οργανισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά όταν κάποιος βρεθεί σε μεγάλη ψυχοσωματική ένταση. Ξέρουμε πλέον από τη σύγχρονη επιστήμη ότι οι ιδρωτοποιοί αδένες είναι διάσπαρτοι στο σώμα, αλλά οι πολυπληθέστεροι βρίσκονται στις παλάμες, στα πέλματα, στον αυχένα, στις παρειές και στο μέτωπο. Οταν ο άνθρωπος βρεθεί σε μεγάλη ένταση, είναι δυνατόν να γίνει αυτόματη ρήξη μεγάλου αριθμού τριχοειδών αγγείων στο πίραμα των αδένων. Το αίμα που απελευθερώνεται αναμειγνύεται με τον ιδρώτα, τον βάφει κόκκινο και στη συνέχεια το παραχθέν μείγμα αναβλύζει στο δέρμα. Δηλαδή ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε την αλήθεια. Καταλαβαίνει, όμως, κανείς σε πόσο μεγάλο βαθμό έντασης βρισκόταν ο Ιησούς πριν ακόμα από τη σύλληψή Του. Την άλλη μέρα ήξερε ότι θα αναλάβει την ανθρώπινη αμαρτία ως αντικαταστάτης του πεσόντος ανθρώπου και θα αντιμετωπίσει πάνω στον Σταυρό τη θεία δικαιοσύνη. Δεν ήθελε να χάσει το βλέμμα του πατέρα Του που ήταν στραμμένο πάνω Του. Δεν ήταν η αγωνία Του ούτε για τη μαστίγωση ούτε για τα καρφιά.

Τα μαρτύρια πριν από τη Σταύρωση ποια ήταν και ποια επίπτωση είχαν;

Μετά τη σύλληψη ο Ιησούς πέρασε από έξι εξαντλητικές και κακόπιστες ανακρίσεις. Από τον Αννα, τον Καϊάφα, το Συνέδριο, τον Πιλάτο, τον Ηρώδη και ξανά από τον Πιλάτο. Στα μεσοδιαστήματα κακοποιήθηκε με τέσσερις πολύωρους και βάρβαρους βασανισμούς. Μεταξύ των ανακρίσεων και των βασανισμών σύρθηκε αλυσοδεμένος και δερόμενος έξι φορές. Η απόσταση που διήνυσε με τις αλυσίδες ήταν περίπου έξι χιλιόμετρα. Και όλα αυτά νηστικός, διψασμένος και άυπνος.

Οι πιέσεις τι ρόλο έπαιξαν;

Του ασκήθηκε έντονη ψυχοσωματική βια, τον έγδυσαν τρεις φορές, τον έντυσαν άλλες τόσες, τον μαστίγωσαν, του φόρεσαν το ακάνθινο στεφάνι και του φόρτωσαν τον βαρύ Σταυρό. Στις ανακρίσεις τον διέσυραν και τον εξευτέλισαν. Ηθελαν με κάθε τρόπο να τον κάνουν να λυγίσει.

Μεταξύ άλλων, μαστιγώθηκε.

Ναι. Η μαστίγωση γινόταν με φραγγέλιο, που είχε λουριά με απολήξεις σφαιρίδια και άκρες από κόκαλα. Κάθε φορά που έπεφτε στο σώμα το μαστίγιο αυτά τα αντικείμενα έμπαιναν μέσα στις σάρκες και όταν το τραβούσε ο βασανιστής για να ξαναχτυπήσει έσκιζαν το δέρμα. Οι πληγές που προκάλεσαν ήταν φοβερές σε όλη την οπίσθια επιφάνεια και την πλάγια κοιλιακή και θωρακική χώρα, που πρέπει να ήταν καταματωμένη. Πρέπει να έχασε πολύ μεγάλη ποσότητα αίματος ο Χριστός μόνο από αυτό.

Ως προς τον Σταυρό που κουβάλησε;

Οταν ο Κύριος φορτώθηκε τον Σταυρό έπρεπε να κουβαλήσει ένα ξύλο που δεν ήταν πλανισμένο (όπως το βλέπουμε στις αγιογραφίες). Ηταν δυο κορμοί γεμάτοι σκληρό φλοιό και ρόζους και καταλαβαίνετε τι έγινε όταν πέταξαν πάνω στην πλάτη του το οριζόντιο τμήμα. Την ήδη καταματωμένη πλάτη από τη μαστίγωση. Αυτός ο βαρύς κορμός μπήκε μέσα στις πληγές προκαλώντας αφόρητο πόνο. Στη συνέχεια ο Ιησούς κυριολεκτικά σέρνει τα βήματά Του και υποφέρει. Πλέον δεν έχει ανάσες και αρκετό οξυγόνο. Το αίμα Του λιγοστεύει και κάποια στιγμή λυγίζουν τα γόνατά Του και είναι αδύνατον να προχωρήσει.

Περιγράφετε μια κατάσταση που σχεδόν δεν αντέχεται με βάση τα ανθρώπινα μέτρα.

Ναι. Πιστεύω αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος εκεί θα είχε πεθάνει. Κανονικά, με βάση τη λογική, εκεί (στην πορεία προς τον Γολγοθά) θα έπρεπε να είναι το τέλος.

Ωστόσο, ο Χριστός φτάνει τελικά μέχρι τη Σταύρωση. Εκεί τι ακριβώς γίνεται;

Εκεί οι σταυρωτές ξαπλώνουν τον Ιησού πάνω στον Σταυρό και του καρφώνουν τα χέρια και τα πόδια. Για το ακριβές σημείο του καρφώματος υπάρχουν δύο εκδοχές: το εσωτερικό της παλάμης, που φαίνεται και σε πολλές εικόνες, ή το κέντρο της έσω επιφανείας των καρπών. Η πρώτη εκδοχή είναι για μένα η πιο προσιτή. Η παλάμη έχει μικρό πάχος, μεγάλη επιφάνεια και λόγω των τενόντων και των περιτονιών δεν σκίζεται το δέρμα. Υπάρχουν και τα μετακάρπια οστά, που μπορούν να συγκρατήσουν το βάρος. Αν, πάντως, το καρφί μπήκε ανάμεσα στα δύο κόκαλα, κερκίδα και ωλένη, έχουμε τραγικό πόνο γιατί τραυματίστηκε το μέσο νεύρο. Σκεφτείτε ότι αν ακουμπήσουμε ελάχιστα το νεύρο του αγκώνα νιώθουμε έντονο πόνο. Φανταστείτε να περάσει καρφί από αυτό το νεύρο. Ως προς το κάρφωμα των ποδιών οι δύο εκδοχές είναι ότι σταύρωναν τα πόδια και το καρφί περνούσε από το ένα πόδι στο άλλο ή ότι καρφώθηκαν παράλληλα. Ευρήματα του 1968 σε τάφους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ μάς δείχνουν ότι υπήρχαν και άλλοι που σταυρώθηκαν στα πόδια με τον πρώτο τρόπο.

Ο θάνατος τελικά από τι επήλθε; Γνωρίζουμε;

Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένας θάνατος αργός και λίαν βασανιστικός. Με την ανύψωση του Σταυρού ο Χριστός αντιμετωπίζει μια σειρά από δυσμενείς παράγοντες:

- Υποχρεωτική ορθοστασία, που του δημιουργεί ορθοστατική υπόταση.

- Υποχρεωτική ακινησία, που δεν δίνει τη δυνατότητα το φλεβικό αίμα να επιστρέψει στην καρδιά.

- Ειδική στάση του θώρακα, με το βάρος του σώματος να είναι σε μόνιμη έκπτυξη και να δυσκολεύει φοβερά την αναπνοή. Δεν μπορεί να κάνει εκπνοή παρά μόνο εισπνοή. Αυτό συντόμευσε τον θάνατό Του.

Επιπλέον αντιμετωπίζει επιπλοκές τραυμάτων, αιμορραγία, αφυδάτωση, πείνα, δίψα και εξάντληση.

Το τελικό «πόρισμα»;

Επρόκειτο για πολυπαραγοντικό θάνατο. Πολλά πράγματα έδρασαν για την κατάληξη, με τελικό αίτιο την ασφυξία μαζί με την κυκλοφορική ανεπάρκεια. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι και η επιδρομή των σαρκοφάγων εντόμων. Το αίμα φέρνει από πολύ μακριά έντομα που κόβουν κομμάτια από τις πληγές ενός ακίνητου ανθρώπου! Οι πιο φοβερές στιγμές για τον Κύριο ήταν μετά το κάρφωμα στον Σταυρό.

Πώς εξηγείτε την αντοχή που έδειξε;

Ο Χριστός δεν πέθανε πριν από τη Σταύρωση γιατί υπήρχε λόγος. Υπερέβη τα ανθρώπινα μέτρα και για μένα το ότι άντεξε και ανέβηκε στον Σταυρό είναι ακόμα ένα δείγμα της θεότητάς Του.

Οι αφόρητοι πόνοι από το ακάνθινο στεφάνι

Μπορείτε να μας περιγράψετε τι αισθανόταν ο Ιησούς φορώντας το ακάνθινο στεφάνι;

Πρώτα πρώτα, να σας πω ότι είναι πρωτοφανής τρόπος αντιμετώπισης. Ποτέ πριν δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο και ποτέ ξανά δεν επαναλήφθηκε. Επρόκειτο για φρίκη! Το κατασκεύασαν από μια τζιτζιφιά, ευλύγιστο φυτό που ευδοκιμεί στην περιοχή, με πολύ μεγάλα και σκληρά αγκάθια. Μέχρι τότε τα στεφάνια των καταδίκων ήταν σιδερένια και προσαρμόζονταν με βάση τη διάμετρο του κρανίου. Εδώ ήταν βασανιστήριο. Το τριχωτό της κεφαλής είναι αγγειοβριθέστατο. Εχει πολύ καλή αιμάτωση και ειδική νεύρωση. Η αιμορραγία, λοιπόν, ήταν μεγάλη και αφόρητος ο πόνος από τα αγκάθια στα νεύρα.
  

Τρισδιάστατη εικόνα του προσώπου του βασανισμένου άνδρα απο τη Σινδόνη του Τορίνο.

Η Ανάσταση και οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας

Κατά καιρούς έχουν ακουστεί θεωρίες ότι ο Χριστός δεν είχε πεθάνει στον Σταυρό και ότι έτσι δικαιολογείται (λογικά) η Ανάστασή του. Κατά τη γνώμη σας, αυτό μπορεί να στέκει;

Τυχαία έγινε, νομίζετε, ο λογχισμός της πλευράς; Καθόλου τυχαία. Αυτό το γεγονός είναι το πιστοποιητικό του θανάτου. Η λόγχη τρύπησε την πλευρά και βγήκε «αίμα και ύδωρ». Από όποια πλευρά και να έγινε ο λογχισμός, με αυτό το βαρύ όπλο των δυόμισι μέτρων, δεν υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε να μείνει ζωντανός. Με τίποτα!

Αρα καταρρίπτονται όλα;

Φυσικά. Οι αρνητές βέβαια λένε ό,τι θέλουν, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται με τον Χριστό αφού γι' αυτούς δεν υπάρχει.

Πηγή: 

Συνέντευξη του Φίλιππου Κουτσάφτη στον Δημήτρη Ριζούλη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία" στις 04.05.2013.

Η θανατική ποινή της σταύρωσης και οι χιλιάδες σταυρωμένοι σύντροφοι του Σπάρτακου. Πως το μαρτύριο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, έγινε το κορυφαίο σύμβολο του χριστιανισμού 12/04/2017 Κατηγορίες: FEATURED, ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ Ετικέτες: θανατωση, Ρώμη, σταύρωση, σύμβολο, ταξί Η σταύρωση ήταν μια μορφή θανάτωσης που εφαρμόστηκε στην αρχαιότητα από διάφορους λαούς. Η ποινή επιβαλλόταν κυρίως σε λιποτάκτες, δολοφόνους, προδότες και κακοποιούς με ταπεινή καταγωγή. Η σταύρωση, εκτός από την παραδειγματική τιμωρία του κατάδικου, είχε ως σκοπό και τον εκφοβισμό αυτών που μπορεί να έκαναν τα ίδια εγκλήματα και σε ανάλογες πράξεις με τον εσταυρωμένο. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι σταυρώσεις ήταν μαζικές, ως αποτέλεσμα κατάπνιξης εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν 500 άντρες κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής πολιορκίας της Ιερουλασήμ το 70 μ.Χ. και 800 άντρες το 86 π. Χ. με τις γυναίκες και τα παιδιά τους να θανατώνονται μπροστά στα μάτια τους υπό τη βασιλεία του Αλέξανδρου Ιανναίου της ανεξάρτητης Ιουδαίας. Άλλοι 2.000 επαναστάτες της Τίρου από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π. Χ., 2.000 επαναστάτες στην Ιουδαία από τον Ρωμαίο αξιωματικό Κουινκτίλιο Βάρο το 4 π. Χ. και 3.000 στη Βαβυλωνία μετά διαταγής του πέρση βασιλιά Δαρείου το 519 π. Χ. Φυσικά, οι μαζικότερες σταυρώσεις που έχουν ποτέ καταγραφεί είναι αυτές των 6.000 επαναστατών της εξέγερσης του Σπάρτακου το 70 π. Χ. κατά μήκος του δρόμου που οδηγούσε προς τη Ρώμη με διαταγή του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου και των άλλων 6.000 σκλάβων που ο Οκταβιανός Αύγουστος αιχμαλώτισε από τον στόλο του Σήξτου Πομπηίου το 36 π. Χ. κατά τη διάρκεια του ρωμαϊκού εμφυλίου.staurvsh Η σταύρωση στη Ρώμη Εκτενής αναφορές υπάρχουν για τη ρωμαϊκή σταύρωση, αφού αυτοί επινόησαν αυτή την καταδίκη σε θάνατο. Η ρωμαϊκή σταύρωση συμπεριλάμβανε τρία στάδια: το μαστίγωμα, τη μεταφορά του σταυρού και τέλος την ανύψωση του θύματος στον σταυρό. Τα θύματα συνήθως μετέφεραν μόνο το οριζόντιο ξύλο του σταυρού, ενώ ο κάθετος πάσσαλος τους περίμενε στο χώρο της σταύρωσης καρφωμένος στο έδαφος. Εκεί τους ανύψωναν με σκάλες στο σταυρό. Οι Ρωμαίοι ήταν τόσο εξοικειωμένοι με τη σταύρωση, που είχαν μάλιστα καθιερωμένη μια ετήσια τελετή όπου σταύρωναν σκύλους. Από τους κατάδικους, κάποιοι πέθαιναν από ασφυξία σε σύντομο διάστημα ενώ άλλοι υπέφεραν για μέρες πριν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Πηγές αναφέρουν πως οι σταυρωμένοι μπορούσαν να μείνουν ζωντανοί για μεγάλο χρονικό διάστημα αφού μιλούσαν από το σταυρό, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις μάλιστα που δωροδόκησαν αξιωματικούς και αφέθηκαν ελεύθεροι. Υπάρχουν επίσης αναφορές σταυρωμένων που γελούσαν πάνω στο σταυρό, έφτυναν στους θεατές ή ακόμα τραγουδούσαν τραγούδια νίκης, τη στιγμή που τους σταύρωναν. Ο Κερκ Ντάγκλας υποδύεται τον Σπάρτακο Ο Κερκ Ντάγκλας υποδύεται τον Σπάρτακο Διάφοροι ήταν και οι τρόποι με τους οποίους σταύρωναν οι Ρωμαίοι. Κάποιοι κατάδικοι δένονταν πάνω στο σταυρό ενώ άλλοι καρφώνονταν. Μερικές φορές κάποιους κατάδικους τους παρουσίαζαν με απεχθείς μάσκες και τους έβριζαν ενώ άλλους τους σταύρωναν με το κεφάλι προς τα κάτω. Οι εγκληματίες χαμηλής κοινωνικής προέλευσης συνήθως σταυρώνονταν κοντά στο έδαφος ενώ αυτοί που προέρχονταν από ψηλότερα κοινωνικά στρώματα τοποθετούνταν τουλάχιστο ένα μέτρο από το έδαφος. Εντούτοις όλοι κατέληγαν τροφή για τα όρνια ενώ σκυλιά και άλλα άγρια ζώα τρέφονταν από τα πόδια και τα κορμιά των εσταυρωμένων. Η παρατεταμένη διάρκεια της παραμονής των θυμάτων στο σταυρό ήταν απαραίτητη από τις αρχές, για να περάσουν το μήνυμα του είδους της τιμωρίας που περίμενε οποιονδήποτε αντιστέκεται, επαναστατεί ή αντιτίθεται στο ρωμαϊκό νόμο. Η μυρωδιά και η εικόνα των κορμιών σε αποσύνθεση, προκαλούσε στους περαστικούς και τους θεατές τον φόβο, την αηδία, την περηφάνια, το δέος ή τον αποτροπιασμό, ανάλογα της καταγωγής και της κοινωνικής τους τάξης. Το τέλος της όλης διαδικασίας περιλάμβανε την αποκαθήλωση των εσταυρωμένων και την πρόχειρη και κοινή ταφή τους σε ένα κοντινό μέρος από το σημείο της σταύρωσης. Δεν είναι τυχαίο που ο σταυρός από σύμβολο της ρωμαϊκής επιβολής της τάξης, έγινε σύμβολο αντίθεσης αυτής της Αρχής, δίνοντας ένα καινούργιο νόημα και μετατρέποντας το σταυρό, ως το υπέρτατο σύμβολο του χριστιανισμού. Μάριος Καμένου Ιστορικός...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thanatiki-pini-tis-stavrosis-ke-i-chiliades-stavromeni-sintrofi-tou-spartakou-pos-to-martirio-tis-romaikis-kiriarchias-egine-to-korifeo-simvolo-tou-christianismou/

Η θανατική ποινή της σταύρωσης και οι χιλιάδες σταυρωμένοι σύντροφοι του Σπάρτακου. Πως το μαρτύριο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, έγινε το κορυφαίο σύμβολο του χριστιανισμού 12/04/2017 Κατηγορίες: FEATURED, ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ Ετικέτες: θανατωση, Ρώμη, σταύρωση, σύμβολο, ταξί Η σταύρωση ήταν μια μορφή θανάτωσης που εφαρμόστηκε στην αρχαιότητα από διάφορους λαούς. Η ποινή επιβαλλόταν κυρίως σε λιποτάκτες, δολοφόνους, προδότες και κακοποιούς με ταπεινή καταγωγή. Η σταύρωση, εκτός από την παραδειγματική τιμωρία του κατάδικου, είχε ως σκοπό και τον εκφοβισμό αυτών που μπορεί να έκαναν τα ίδια εγκλήματα και σε ανάλογες πράξεις με τον εσταυρωμένο. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι σταυρώσεις ήταν μαζικές, ως αποτέλεσμα κατάπνιξης εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν 500 άντρες κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής πολιορκίας της Ιερουλασήμ το 70 μ.Χ. και 800 άντρες το 86 π. Χ. με τις γυναίκες και τα παιδιά τους να θανατώνονται μπροστά στα μάτια τους υπό τη βασιλεία του Αλέξανδρου Ιανναίου της ανεξάρτητης Ιουδαίας. Άλλοι 2.000 επαναστάτες της Τίρου από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π. Χ., 2.000 επαναστάτες στην Ιουδαία από τον Ρωμαίο αξιωματικό Κουινκτίλιο Βάρο το 4 π. Χ. και 3.000 στη Βαβυλωνία μετά διαταγής του πέρση βασιλιά Δαρείου το 519 π. Χ. Φυσικά, οι μαζικότερες σταυρώσεις που έχουν ποτέ καταγραφεί είναι αυτές των 6.000 επαναστατών της εξέγερσης του Σπάρτακου το 70 π. Χ. κατά μήκος του δρόμου που οδηγούσε προς τη Ρώμη με διαταγή του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου και των άλλων 6.000 σκλάβων που ο Οκταβιανός Αύγουστος αιχμαλώτισε από τον στόλο του Σήξτου Πομπηίου το 36 π. Χ. κατά τη διάρκεια του ρωμαϊκού εμφυλίου.staurvsh Η σταύρωση στη Ρώμη Εκτενής αναφορές υπάρχουν για τη ρωμαϊκή σταύρωση, αφού αυτοί επινόησαν αυτή την καταδίκη σε θάνατο. Η ρωμαϊκή σταύρωση συμπεριλάμβανε τρία στάδια: το μαστίγωμα, τη μεταφορά του σταυρού και τέλος την ανύψωση του θύματος στον σταυρό. Τα θύματα συνήθως μετέφεραν μόνο το οριζόντιο ξύλο του σταυρού, ενώ ο κάθετος πάσσαλος τους περίμενε στο χώρο της σταύρωσης καρφωμένος στο έδαφος. Εκεί τους ανύψωναν με σκάλες στο σταυρό. Οι Ρωμαίοι ήταν τόσο εξοικειωμένοι με τη σταύρωση, που είχαν μάλιστα καθιερωμένη μια ετήσια τελετή όπου σταύρωναν σκύλους. Από τους κατάδικους, κάποιοι πέθαιναν από ασφυξία σε σύντομο διάστημα ενώ άλλοι υπέφεραν για μέρες πριν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Πηγές αναφέρουν πως οι σταυρωμένοι μπορούσαν να μείνουν ζωντανοί για μεγάλο χρονικό διάστημα αφού μιλούσαν από το σταυρό, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις μάλιστα που δωροδόκησαν αξιωματικούς και αφέθηκαν ελεύθεροι. Υπάρχουν επίσης αναφορές σταυρωμένων που γελούσαν πάνω στο σταυρό, έφτυναν στους θεατές ή ακόμα τραγουδούσαν τραγούδια νίκης, τη στιγμή που τους σταύρωναν. Ο Κερκ Ντάγκλας υποδύεται τον Σπάρτακο Ο Κερκ Ντάγκλας υποδύεται τον Σπάρτακο Διάφοροι ήταν και οι τρόποι με τους οποίους σταύρωναν οι Ρωμαίοι. Κάποιοι κατάδικοι δένονταν πάνω στο σταυρό ενώ άλλοι καρφώνονταν. Μερικές φορές κάποιους κατάδικους τους παρουσίαζαν με απεχθείς μάσκες και τους έβριζαν ενώ άλλους τους σταύρωναν με το κεφάλι προς τα κάτω. Οι εγκληματίες χαμηλής κοινωνικής προέλευσης συνήθως σταυρώνονταν κοντά στο έδαφος ενώ αυτοί που προέρχονταν από ψηλότερα κοινωνικά στρώματα τοποθετούνταν τουλάχιστο ένα μέτρο από το έδαφος. Εντούτοις όλοι κατέληγαν τροφή για τα όρνια ενώ σκυλιά και άλλα άγρια ζώα τρέφονταν από τα πόδια και τα κορμιά των εσταυρωμένων. Η παρατεταμένη διάρκεια της παραμονής των θυμάτων στο σταυρό ήταν απαραίτητη από τις αρχές, για να περάσουν το μήνυμα του είδους της τιμωρίας που περίμενε οποιονδήποτε αντιστέκεται, επαναστατεί ή αντιτίθεται στο ρωμαϊκό νόμο. Η μυρωδιά και η εικόνα των κορμιών σε αποσύνθεση, προκαλούσε στους περαστικούς και τους θεατές τον φόβο, την αηδία, την περηφάνια, το δέος ή τον αποτροπιασμό, ανάλογα της καταγωγής και της κοινωνικής τους τάξης. Το τέλος της όλης διαδικασίας περιλάμβανε την αποκαθήλωση των εσταυρωμένων και την πρόχειρη και κοινή ταφή τους σε ένα κοντινό μέρος από το σημείο της σταύρωσης. Δεν είναι τυχαίο που ο σταυρός από σύμβολο της ρωμαϊκής επιβολής της τάξης, έγινε σύμβολο αντίθεσης αυτής της Αρχής, δίνοντας ένα καινούργιο νόημα και μετατρέποντας το σταυρό, ως το υπέρτατο σύμβολο του χριστιανισμού. Μάριος Καμένου Ιστορικός...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-thanatiki-pini-tis-stavrosis-ke-i-chiliades-stavromeni-sintrofi-tou-spartakou-pos-to-martirio-tis-romaikis-kiriarchias-egine-to-korifeo-simvolo-tou-christianismou/