Μια «εκλογική ανταρσία»... !!!

Η επικράτηση στο βρετανικό δημοψήφισμα (με ποσοστό περίπου 52%) της επιλογής εξόδου από την Ε.Ε. αποτελεί αναμφίβολα γεγονός ιστορικής σημασίας, 

που αναζητά τον καλύτερο παραλληλισμό για να περιγραφεί. Είναι μια στιγμή ανάλογη με την...
 
χαοτική εκκένωση της Δουνκέρκης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε τα βρετανικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την ηπειρωτική Ευρώπη μπροστά στη γερμανική επέλαση; Ή είναι απλώς μια "στιγμή Lehmann Brothers”, για να προσηλωθούμε στο πρόσφατο παρελθόν, που μέλλει να πυροδοτήσει έναν νέο γύρο διεθνούς οικονομικής κρίσης, για τον οποίο όλες οι προϋποθέσεις είχαν συγκεντρωθεί πριν και ανεξάρτητα από την προσέλευση των Βρετανών στις κάλπες;


Σε κάθε περίπτωση, η νίκη του Brexit αποτελεί πρωτίστως μια "εκλογική ανταρσία” δίχως προηγούμενο. Αρκεί να αναλογισθεί κανείς την ασυμμετρία των δύο στρατοπέδων: την επιλογή της παραμονής στην Ε.Ε. στήριξαν από τον πρωθυπουργό David Cameron και τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Jeremy Corbyn μέχρι την επικεφαλής της τοπικής κυβέρνησης της Σκωτίας Nichola Sturgeon. Από το σύνολο των διεθνών ηγετών μέχρι τους επικεφαλής του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ και τον γ.γ. του ΝΑΤΟ. Από το Σίτι του Λονδίνου και (εμμέσως) την Τράπεζα της Αγγλίας μέχρι τους διευθύνοντες των σημαντικότερων βρετανικών επιχειρήσεων. Από τους περισσότερους ανθρώπους της διανόησης και του θεάματος μέχρι τις εγκυρότερες εφημερίδες. 

Ωστόσο, δεν μπόρεσαν να πείσουν τον "απλό, καθημερινό, αξιοπρεπή” άνθρωπο, στο όνομα του οποίου έμεινε τώρα να πανηγυρίζει ο Nigel Farage του εξωκοινοβουλευτικού Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP). Ούτε καν η δολοφονία της βουλευτίνας Jo Cox (σε στιγμή επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους της χωρίς μέτρα ασφαλείας) δεν μπόρεσε να ανατρέψει πραγματικά την παγιωμένη πεποίθηση ότι η πολιτική τάξη ζει σε έναν δικό της κόσμο, αποκομμένο από την πραγματικότητα αυτών που εκπροσωπεί.

Οι έντονες διαιρέσεις (κοινωνικές, δημογραφικές και γεωγραφικές) ενός Βασιλείου κάθε άλλο παρά Ηνωμένου ήρθαν στην επιφάνεια με τον πιο θεαματικό τρόπο. Οι μόνες περιφέρειες στις οποίες επικράτησε η επιλογή του Remain ήταν το Λονδίνο, η Σκωτία και η Βόρειος Ιρλανδία – οι δύο τελευταίες για λόγους που άπτονται ευθέως λεπτών εθνικών ζητημάτων και αποσχιστικών διεκδικήσεων. Η εκτός της πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας Αγγλία και η Ουαλία έκριναν το αποτέλεσμα. Η παραδοχή ότι η υψηλή συμμετοχή (που έφθασε το 72%) θα αναδείκνυε σε ρυθμιστές τα μεσοστρώματα και τους νέους με τον πιο κοσμοπολίτικο προσανατολισμό διαψεύσθηκε...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Ράπτη, πατήστε ΕΔΩ.