Πολιτικό Ρέκβιεµ...!!!

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου / ΤΑΝΕΑ / 31 Μαΐου 2010

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ χάπι εντ στην πολιτική.

ΤΟ ΕΖΗΣΑΝ γίγαντες της ευρωπαϊκής πολιτικής, όπως ο Χέλµουτ Κολ ή ο Φρανσουά Μιτεράν.

Ο Κολ, καγκελάριος επί δεκαοκτώ χρόνια, υπέστη το στίγµα ενός σκανδάλου πολιτικού χρήµατος στο τέλος της καριέρας του. Αυτή που έσπευσε να τον πετάξει στο ποτάµι ήταν η προστατευόµενή του στους Χριστιανοδηµοκράτες, Ανγκελα Μέρκελ.

Ο Μιτεράν, πρόεδρος επί δεκατέσσερα χρόνια, τέλειωσε τη θητεία του ηµιθανής από καρκίνο, µέσα σε γενικό κλίµα απαξίωσης. Συνεργάτες του - κι ένας πρωθυπουργός! - αυτοκτόνησαν για υποθέσεις που και σήµερα ακόµη δεν έχουν διαλευκανθεί, ενώ ο ίδιος αναγκάστηκε να δηµοσιοποιήσει την ύπαρξη της δεύτερης οικογένειάς του και της κόρης του Μαζαρίν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ αυτή, τα όσα υφίσταται τις τελευταίες ηµέρες ο Κώστας Σηµίτης ταιριάζουν µε µια µελαγχολική αλήθεια της πολιτικής. Το κακό σε προλαβαίνει, ακόµη και πολλά χρόνια µετά. Και το χειρότερο είναι πως στη δηµόσια ζωή - από εποχής δηµαγωγών της αρχαίας Αθήνας - η δυσφήµηση µπορεί προσωρινά να αποδειχθεί ισχυρότερη από την αλήθεια.

Στην περίπτωση του Σηµίτη δύο είναι οι αλήθειες που έχουν αυτήν τη στιγµή σηµασία και πρέπει να αποκατασταθούν.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΩΤΗ: Δεν µπήκαµε στην ΟΝΕ µε πλαστά στοιχεία. Μπήκαµε όµως έχοντας υψηλό ποσοστό χρέους. Το να συναλλάσσεται σε ευρώ η Ψωροκώσταινα είχε επίσης έναν κίνδυνο: να αποµειωθεί η, ούτως ή άλλως, ισχνή ανταγωνιστικότητα της οικονοµίας µας. Από το 2001 και µετά η διακυβέρνηση Σηµίτη έβαλε ως στόχο την πραγµατική σύγκλιση.

Προσέκρουσε στους τσιµεντένιους κήπους της Ολυµπιακής Βαβυλώνας.

Προσέκρουσε επίσης στην αντίσταση των πάντων - του ΠΑΣΟΚ, των συνδικάτων, της αντιπολίτευσης και, τελικά, της κοινωνίας - σε αναγκαίες µεταρρυθµίσεις όπως το Ασφαλιστικό. Είναι άδικο να κατηγορείται ο Σηµίτης για κάτι που ουδείς πριν ή µετά από αυτόν επιχείρησε. Το Ασφαλιστικό αλλάζει τώρα µε το δάχτυλο του ΔΝΤ στη σκανδάλη.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: Ουδείς άλλος πρωθυπουργός - η σύγκριση µε τον Κώστα Καραµανλή είναι συντριπτική - αποχωρίστηκε τόσο γρήγορα τόσους στενούς συνεργάτες όσους ο Κώστας Σηµίτης. Ο πέλεκυς έπεσε επί δικαίους και αδίκους, διά πάσαν νόσον, ενίοτε πριν από τις έντεκα το πρωί.

ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ πως, στη νοσηρή δηµόσια ατµόσφαιρα που έχει δηµιουργηθεί, όλοι νιώθουν πως πρέπει να κατηγορήσουν για να µην κατηγορηθούν. Αυτό οδηγεί ταχύτατα σε κοινοβουλευτική οχλοκρατία για υποθέσεις που «τρέχουν» ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Ποιος - εκτός από τη Ν.Δ. - έχει πολιτικό συµφέρον να παραδώσει σε αυτήν τον Σηµίτη;