Το 2023, το ποσοστό φτώχειας στη Γαλλία ξεπέρασε για πρώτη φορά το 15 %. Δεν είναι αποτέλεσμα του εξωτερικού χρέους ή της έλλειψης πολιτικής σταθερότητας, όπως υποστηρίζει η προπαγάνδα της ελληνικής κυβέρνησης και παπαγαλίζουν πολλά ελληνικά ΜΜΕ.
Η φτώχεια πλέον εμφανίζεται σε πληθυσμούς που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν προστατευμένοι:
Εργαζόμενοι φτωχοί – ακόμη και πλήρως απασχολούμενοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν το όριο φτώχειας.
Νέοι πτυχιούχοι που υποαπασχολούνται ή εργάζονται με συμβάσεις μειωμένων αποδοχών.
Μονογονεϊκές οικογένειες με παιδιά, όπου τα εισοδήματα δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες.
Συνταξιούχοι με εισόδημα κάτω των 1.288 ευρώ μηνιαίως.
Διαβάστε επίσης: Γαλλία – Πτώση κυβέρνησης / Αλήθειες και ψέματα για τις εξελίξεις
Ο ρόλος του Μακρόν
Η πολιτική του Εμανουέλ Μακρόν λειτούργησε ως επιταχυντής της ανισότητας. Από την αρχή της θητείας του, ο Μακρόν μείωσε τον φόρο στον πλούτο (ISF), μια κίνηση που ευνόησε τους πολύ εύπορους αλλά στέρησε από το κράτος σημαντικούς πόρους.
Το μήνυμα ήταν σαφές: οι πλούσιοι προστατεύονται, οι υπόλοιποι πρέπει να προσαρμοστούν. Αυτό ενίσχυσε την αίσθηση εγκατάλειψης στα φτωχότερα στρώματα.
Παράλληλα, οι εργασιακές του μεταρρυθμίσεις, στο όνομα της «ευελιξίας», αύξησαν την επισφάλεια στην απασχόληση. Η λογική ότι «οι θέσεις εργασίας θα πολλαπλασιαστούν αν διευκολύνουμε τις απολύσεις» οδήγησε σε μια αγορά με περισσότερες θέσεις, αλλά χαμηλότερη ποιότητα και ασφάλεια.
Η περιβόητη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, που πέρασε παρά τις τεράστιες διαδηλώσεις, αποτέλεσε πλήγμα για τους πιο αδύναμους εργαζόμενους, που καλούνται να δουλέψουν περισσότερα χρόνια με λιγότερες εγγυήσεις.
Και όταν οι πολίτες αντέδρασαν, όπως στα Κίτρινα Γιλέκα, η απάντηση ήταν συχνά η καταστολή αντί για τον διάλογο. Έτσι, τα πιο ευάλωτα στρώματα δεν ένιωσαν μόνο ότι αγνοούνται, αλλά και ότι τιμωρούνται όταν εκφράζουν την αγανάκτησή τους.
Με αυτό τον τρόπο, η πολιτική Μακρόν όχι μόνο δεν ανέκοψε τη φτωχοποίηση, αλλά συνέβαλε ενεργά στη δημιουργία μιας Γαλλίας πιο άνισης, πολιτικά και κοινωνικά διχασμένης.
Το πρεκαριάτο
Η φτώχεια δεν εκφράζεται μόνο μέσω της ανεργίας, αλλά μέσα από τη διάχυση επισφαλών μορφών απασχόλησης. Μια νέα κοινωνική κατηγορία, το precariat, (πρεκαριάτο, προσωρινή απασχόληση) ζει με ασταθή συμβόλαια, χαμηλές αμοιβές και χωρίς προοπτική βελτίωσης.
Η αύξηση του κόστους στέγασης, της ενέργειας και βασικών αγαθών έχει οδηγήσει ακόμη και εργαζόμενους να περνούν κάτω από το όριο της φτώχειας. Δουλεύεις αλλά δεν σου φτάνει ο μισθός για να ζήσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς φυλλορροεί, οι πολίτες αισθάνονται ότι δεν ακούγονται, η κοινωνική συνοχή διαβρώνεται και η ακροδεξιά καλπάζει.
Η φτώχεια είναι επίσης ψυχοκοινωνικό φαινόμενο. Οι φτωχοί δεν υποφέρουν μόνο από την έλλειψη πόρων, αλλά και από στιγματισμό, αποκλεισμό και απομόνωση. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται «αόρατοι», χωρίς κοινωνικές σχέσεις, χωρίς στήριξη.
Το φαινόμενο της «πτωχοφοβίας» —ο φόβος ή η προκατάληψη απέναντι στους φτωχούς— ενισχύει την αίσθηση ντροπής και αποξένωσης. Έτσι, η φτώχεια δεν είναι μόνο υλική· είναι υπαρξιακή, πλήττοντας την ίδια την ταυτότητα των πολιτών. Το πρόβλημα ταυτότητας επίσης ευνοεί την ακροδεξιά.
Μέσα σε ένα χρόνο, από το 2022 στο 23, περίπου 650.000 άτομα προστέθηκαν μέσα σε έναν χρόνο στις τάξεις των φτωχών. Και μόνο αυτός ο αριθμός αρκεί για να δείξει τις βαθύτερες αιτίες της σημερινής πολιτικής κρίσης στη Γαλλία.
https://tvxs.gr/news/kosmos/analysi-giati-ftochainoyn-oi-galloi-kai-peftoyn-oi-kyverniseis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου