Περιμένοντας τα κόμματα Αλέξη Τσίπρα και Αντώνη Σαμαρά έξι στους δέκα δεν εκφράζονται από τα σημερινά κόμματα, ενώ τόσοι είναι όσοι αναζητούν ένα νέο πολιτικό φορέα που δεν θα είναι όμως αυτά τα κόμματα αν υπάρξουν.
Η δημοσκόπηση της MRB για τη δημιουργία νέου κόμματος έδειξε σε ό,τι αφορά τον Αλέξη Τσίπρα πως το 12,6% δηλώνει θα το ψήφιζε σίγουρα και το 16,5% πως μάλλον θα το ψήφιζε, ενώ ένα κόμμα υπό τον Αντώνη Σαμαρά σίγουρα θα το ψήφιζε το 3,3% των ερωτηθέντων, μάλλον θα το ψήφιζε το 12,8%.
Δύο νέα κόμματα από πρώην πρωθυπουργούς είναι σαφές πως δεν θα προσφέρουν κυβερνητική λύση, αλλά μάλλον θα περιπλέξουν τα πράγματα αφού θα κατακερματίσουν κι άλλο το πολιτικό σύστημα ευνοώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η δημοτικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πλέον κάτω από την επιρροή του κόμματος που σε κάθε περίπτωση είναι πρώτο κόμμα και ένα κόμμα υπό τον Αντώνη Σαμαρά θα είναι ένα πλήγμα, αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει διάσπαση αφού η ενότητα του “κόμματος σούπερ- μάρκετ” δεν βασίζεται σε πολιτικές και ιδεολογικές αρχές, αλλά στην κυβερνητική εξουσία.
Το ερώτημα που τίθεται δηλαδή είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να διασφαλίσει αυτή την ενότητα και να είναι ξανά ο διεκδικητής μιας νέας τετραετίας καθώς το βασικό διακύβευμα στις εκλογές δεν είναι άλλο τελικά από το αν θα υπάρξει συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατία – ΠΑΣΟΚ.
Το μέλλον δεν είναι πίσω
Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να γυρίσουν πίσω και από ό,τι φαίνεται δεν μπορούν να πάνε και μπροστά. Η άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας αποδεικνύει περισσότερο την ανάγκη ενός νέου πολιτικού φορέα και το ερώτημα είναι πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένας τέτοιος φορέας, με ποια ηγεσία και ποιο πολιτικό πρόταγμα.
Τόσο το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα που πλανάται ως φάντασμα χωρίς σάρκα και οστά, όσο και το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά κινούνται στη λογική της ρεβάνς με στόχο τον ίδιο τον Μητσοτάκη, ενώ το κίνημα των Τεμπών αμφισβήτησε όλο το πολιτικό σύστημα, έθεσε το αίτημα μιας νέας μεταπολίτευσης, αλλά δεν είχε απτά πολιτικά αποτελέσματα.
Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει και από το ένα κυρίαρχο κόμμα οδηγούμαστε σε μια φάση όπου κανένα κόμμα δεν είναι κυρίαρχο -που σημαίνει ότι ο παίχτης που θα κερδίσει το παιχνίδι στο μέλλον δεν κάθεται σήμερα στο πολιτικό τραπέζι. Το μέλλον δεν είναι πίσω και η ιδέα της επιστροφής δεν μπορεί να είναι πολιτική πρόταση.
Το πρόβλημα είναι πως τώρα πια όχι δύο, αλλά τρία κόμματα κυβέρνησαν αλλά απέτυχαν και η επιμονή να ξανακυβερνήσουν μπορεί να αποτελεί το βασικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας καθώς η ιδεολογία υποχωρεί για την κυβερνησιμότητα και τα κόμματα ομοιομορφοπούνται σε πανομοιότυτα προγράμματα.
Η εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ
Με την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ. και την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα ένας ιστορικός κύκλος που άρχισε το 2012 έκλεισε με την κυριαρχία του Μητσοτάκη και την μερική αναβίωση του ΠΑΣΟΚ που εκφράζει μια Κεντροαριστερά χωρίς Αριστερά.
Το τραγικό για τον ΣΥΡΙΖΑ -και τον Αλέξη Τσίπρα- είναι πως έδωσε τα όπλα στον Μητσοτάκη να εμφανισθεί αρχικά ως ηγέτης ενός αντι-Σύριζα μετώπου και στη συνέχεια ένας μεταρρυθμιστής ηγέτης που πάτησε πάνω στο έργο μιας κυβέρνησης που του άφησε και το ταμείο για να το κάνει.
Ο Αλέξης Τσίπρας υποτίμησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ποντάροντας στο φόβο της δεξιάς -ακόμα και την ΕΡΕ θυμήθηκε πριν τις εκλογές- όσο εκείνος μετακίνησε το κόμμα του προς το κέντρο καλλιεργώντας τον φόβο της Αριστεράς και της επιστροφής του Βαρουφάκη και του Κατρούγκαλου.
Ο πρώτος θύμισε στον κόσμο τις ουρές στις τράπεζες με τα κάπιταλ κοντρόλ και ο δεύτερος επιβεβαίωσε πως αυτή η εποχή μπορεί πράγματι να επιστρέψει αφού άλλωστε όλα άλλαξαν αυτά τα χρόνια, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε ίδιος.
Η Αριστερά και -μέσα ή έξω από αυτήν- η Σοσιαλδημοκρατία αποτελούν ιδέες του προπερασμένου αιώνα σε κατάσταση λήθαργου που επιτρέπει στη -Νέα ή Παλιά- Δεξιά να εμφανίζεται ως πρωτοπορία με λύσεις που έρχεται από το μέλλον.
Η νέα διάσπαση της δημοκρατικής παράταξης
Η διάσπαση της «δημοκρατικής παράταξης» επέτρεψε στον Κυριάκο Μητσοτάκη να ξαναγίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση καθώς απέσπασε ένα σημαντικό ποσοστό από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο εκείνος αναζητούσε την ταυτότητά του.
Ο Αλέξης Τσίπρας ξιφομαχούσε με κάποιον που τελικά δεν υπήρχε ή δεν ήταν αυτός που νόμιζε και ο Μητσοτάκης έφτασε στα τείχη της Κεντροαριστεράς κι αναπλήρωσε ψήφους που έχανε από τα δεξιά του.
Στις τελευταίες εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας ανακάλυψε και την ΕΡΕ όσο η νεολαία του κόμματος φώναζε πως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», όταν οι ψηφοφόροι του Κέντρου έβλεπαν στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη έναν μετριοπαθή πολιτικό με επιρροή στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε κάποτε 35% -ένα ποσοστό που δεν εξασφαλίζει και την εξουσία, αλλά δεν έγινε ποτέ λαϊκό κόμμα, ούτε το επιχείρησε. Προτίμησε με ένα εκβιαστικό τρόπο αντί να ακολουθήσει το λαό να του επιβάλει τις κομματικές επιλογές με αλαζονία.
Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε ένα νέο σύγχρονο αριστερό και ριζοσπαστικό κόμμα που δεν έκανε και τιμωρήθηκε γι΄ αυτό αφού δεν μπόρεσε να χειραφετηθεί από την κομματική του γραφειοκρατία και την ιδεολογία του κρατικού σοσιαλισμού. Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τέλειωσε επειδή ήταν τάχα αριστερός και ριζοσπαστικός, αλλά επειδή δεν ήταν.
Ένα νέο κόμμα από τον Αλέξη Τσίπρα δεν μπορεί να φέρει την ενότητα της δημοκρατικής παράταξης, αλλά μία ακόμα διάσπαση και το ταξίδι για να αποτελέσει η δημοκρατική παράταξη κυβερνητική επιλογή θα είναι πολύ μακρύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου