Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ήρθε σαν ακόμα ένα χαστούκι στην ελληνική κοινωνία. Εκατομμύρια ευρώ από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που προορίζονταν για αγρότες, κατέληξαν σε λάθος τσέπες, με κατηγορίες για απάτες, πλαστά έγγραφα και “στημένα” συστήματα ελέγχου. Δεν είναι μόνο τα λεφτά που χάθηκαν.
Είναι η εμπιστοσύνη που εξανεμίστηκε, η αίσθηση ότι το κράτος, αντί να προστατεύει, γίνεται συνεργός στην κλοπή.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι ο καθρέφτης μιας αρρώστιας που τρώει την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες: της κλεπτοκρατίας που έχει γίνει τρόπος ζωής. Η κλεπτοκρατία δεν είναι απλώς μια λέξη που περιγράφει την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος. Είναι μια αρρώστια που τρώει την καρδιά του κράτους σε βάρος της κοινωνίας, αφήνοντας πίσω της ερείπια εμπιστοσύνης και αξιοπρέπειας. Στην Ελλάδα, το φαινόμενο αυτό έχει ριζώσει βαθιά, από τις μεγάλες μίζες και τα σκάνδαλα που γεμίζουν τις ειδήσεις, μέχρι τις μικρές, καθημερινές πράξεις που έχουμε μάθει να αποκαλούμε “βόλεμα”.
Το χειρότερο, όμως, δεν είναι η κλοπή. Είναι η “ανοσία στην ντροπή”, η στιγμή που η αδικία παύει να μας σοκάρει και γίνεται κανόνας. Η ντροπή, κάποτε, ήταν ο φύλακας της συνείδησής μας. Ήταν αυτό που κρατούσε την κοινωνία όρθια, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας μας. Σήμερα, αυτή η φωνή έχει σιγάσει. Όταν ένας πολιτικός πλουτίζει παράνομα και συνεχίζει να κυκλοφορεί ανενόχλητος, όταν ένας δημόσιος υπάλληλος απαιτεί “φακελάκι” χωρίς να κοκκινίζει, όταν ο πολίτης βλέπει την αδικία και λέει “έτσι είναι τα πράγματα”, τότε η κλεπτοκρατία έχει κερδίσει.
Αυτή η ανοσία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Όμως εδώ, στη χώρα μας, έχει πάρει μια ιδιαίτερη μορφή. Έχει γίνει νοοτροπία. “Όλοι κλέβουν”, λέμε, και με αυτή τη φράση δικαιολογούμε τα πάντα, από το μεγάλο σκάνδαλο μέχρι το μικρό “λάδωμα”. Η κλεπτοκρατία δεν κλέβει μόνο χρήματα. Κλέβει την εμπιστοσύνη, τη συνοχή, την ελπίδα. Όταν δεν πιστεύεις πια στο κράτος, στους θεσμούς, ούτε καν στον διπλανό σου, πώς να χτίσεις ένα καλύτερο αύριο; Στην Ελλάδα, η κρίση της τελευταίας δεκαετίας έκανε τα πράγματα χειρότερα. Η φτώχεια και η ανεργία έσπρωξαν πολλούς να δεχτούν τη διαφθορά σαν αναγκαίο κακό. «Αν δεν κλέψεις, δεν επιβιώνεις», λένε κάποιοι. Και αυτή η δικαιολογία είναι η μεγαλύτερη νίκη της κλεπτοκρατίας: να μας πείσει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Αλλά υπάρχει! Η ντροπή μπορεί να ξυπνήσει ξανά. Όχι ως ενοχή, αλλά ως δύναμη. Ο καθένας μας μπορεί να πει “όχι”, να αρνηθεί να γίνει συνένοχος. Η αλλαγή δεν θα έρθει από νόμους ή τιμωρίες μόνο. Θα έρθει όταν θυμηθούμε ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη. Όταν σταματήσουμε να λέμε “έτσι είναι” και αρχίσουμε να λέμε “ως εδώ”! Η μάχη ενάντια στην κλεπτοκρατία είναι μάχη για την ψυχή της κοινωνίας, για την αξιοπρέπεια, αλλά και για την ανάταξη της οικονομίας. Είναι ο αγώνας να ξαναβρούμε την ντροπή, όχι για να μας βαραίνει, αλλά για να μας οδηγεί. Αρκεί να θυμηθούμε πως άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα και συμφέρον. Είναι πρωτίστως πνεύμα και συνείδηση. Και μόνο έτσι μπορούμε να ξαναβρούμε αξίες…
https://slpress.gr/koinonia/i-anosia-stin-ntropi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου