Η επετειακή απόπειρα του Αλέξη Τσίπρα να αναδείξει ότι συκοφαντήθηκε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ – αλλά και μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ – σε ό,τι αφορά το Δημοψήφισμα του 2015, αποδείχθηκε αυτό που φαινόταν από την αρχή: αν όχι απολογητική πράξη, σίγουρα επιστροφή στο παρελθόν και συνεπώς πολιτικό λάθος.
Περίμενε να τον «δικαιώσουν» τα πρακτικά της σύσκεψης των… παλαιών πολιτικών αρχηγών; Αυτό πράγματι προκύπτει από τη μερική δημοσίευση τους στο in.gr. Με κολακευτικά σχόλια για τον ίδιο και χωρίς τις «ατάκες» των συνομιλητών του, που θα τον μείωναν.
Και λοιπόν; Οι καλόπιστοι δεν χρειάζονται αποδείξεις. Άλλωστε πραγματικές συζητήσεις από τους Ευρωπαίους για – βελούδινο – εξοβελισμό της Ελλάδας έγιναν επί Παπανδρέου και Σαμαρά και απορρίφθηκαν.
Γιατί θα συνεχιζόταν με τον Τσίπρα; Από μια άποψη μπλόφες έκαναν και αυτοί, με μπλόφα τους απάντησε…
► Παυλόπουλος, Καραμανλής, Τσίπρας μιλούν για το 2015
Από την άλλη πλευρά, οι κακόπιστοι δεν πρόκειται να λάβουν υπόψη τους την όποια «απόδειξη» πως ούτε τη χώρα θα έβγαζε από την Ευρωζώνη, ούτε «κωλοτούμπα» έκανε. Αλλά ακόμη και αν έτσι ερμηνευθεί η κατάληξη της σύσκεψης, την έκαναν όλοι μαζί. Που είναι το κακό;
Πουθενά για την προ δεκαετίας – ήτοι άλλης φάσης και με άλλα συμφραζόμενα – σύσκεψη. Αλλά για τη σημερινή δημόσια παρουσία του πρώην Πρωθυπουργού λειτούργησε ως εστίαση στο παρελθόν, όταν όλοι περιμένουν να πει – και να κάνει – κάτι για το μέλλον.
Αν και με το βιβλίο, που φημολογείται ότι ετοιμάζει, κάνει το ίδιο, απλώς θα δείξει ότι αντιλαμβάνεται λάθος τον πολιτικό χρόνο και βάζει το άλογο πίσω από το κάρο. Ενδεχομένως γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει.
Θα το διαπιστώσει στις εξορμήσεις που λέγεται ότι σχεδιάζει για το φθινόπωρο στην περιφέρεια
Κάποιοι συνεργάτες του διατείνονται ότι αποδεικνύοντας, δια των Πρακτικών, ότι υπήρχε παραπληροφόρηση διαρκείας σε βάρος του, εξηγείται γιατί έχασε τις εκλογές του 2019 και του 2023. Κοροϊδευόμαστε τώρα; Επειδή του κολλήσαν τη ρετσινιά της «κωλοτούμπας» στο Δημοψήφισμα ηττήθηκε – όταν συνέχισε να κυβερνάει, με νέα λαϊκή εντολή, για τέσσερα χρόνια – και στην ήττα πήρε 32%;
Ατυχώς για όσους το βλέπουν έτσι, ο Φάντης εξακολουθεί να μην έχει σχέση με το ρετσινόλαδο.
Το Δημοψήφισμα είναι περσινά ξινά σταφύλια. Έγινε στις συνθήκες που έγινε, έφερε το αποτέλεσμα που έφερε και αν κάνουνε τη σούμα, καλώς έγινε. Ως μέσο διαπραγματευτικής ενίσχυσης.
Ακόμη καλύτερα, το «όχι» δεν έγινε δεκτό ως λαϊκή υπόδειξη σύγκρουσης – μέχρις εξόδου – από τη Ευρωζώνη. Προφανώς έτσι το έβλεπαν κάποιοι υπουργοί του.
Αλλά ο Τσίπρας ως φορέας της λαϊκής εντολής του Ιανουάριου δεν είχε τέτοιο σχεδιασμό. Το αντίθετο θα ήταν ανόητο για Πρωθυπουργό κοινοτικής χώρας – έστω υπό επιτήρηση…
Το Δημοψήφισμα εξ ορισμού είχε συμβουλευτικό χαρακτήρα και σε τελευταία ανάλυση ήταν νόμιμη πρωτοβουλία εκλεγμένου Πρωθυπουργού.
Έκρινε ότι έτσι η χώρα που εκπροσωπούσε θα συμβιβαστεί με αξιοπρέπεια και ο ίδιος θα αντιμετωπίσει καλύτερα τους συνομιλητές του.
Σε μια σκληρή διαπραγμάτευση, από την οποία κανείς από τους προκάτοχους τους δεν έφυγε με κέρδος για την ελληνική κοινωνία. Είχαν και το μαχαίρι και το πεπόνι – και ο μόνος που δεν έφερε ευθύνη γι’ αυτό ήταν ο Τσίπρας.
►Τι αναφέρεται στα πρακτικά του Συμβουλίου μετά το δημοψήφισμα του 2015
Το λάθος λοιπόν δεν έγινε τότε – με την προκήρυξη του Δημοψηφίσματος και τη διαχείριση του αποτελέσματος – ώστε η διόρθωσή του να δώσει πολιτικό κέρδος σήμερα…
Ιδίως όταν από την πλευρά του, ο – από άλλη παράταξη προερχόμενος – αρχηγός του Κράτους και ρυθμιστής του Πολιτεύματος έδειχνε – σε κάθε ευκαιρία, εντός και εκτός της χώρας – ότι ελέγχει την ευρωπαϊκή φορά των πράγματων σε αρμονία με τον Πρωθυπουργό. Μόνο πολιτειακή κρίση δεν υπήρξε…
Από αυτή τη άποψη, ο ωφέλιμος πρωταγωνιστής εκείνων των ημέρων ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος – φανταστείτε να ήταν στη θέση του η Σακελλαροπούλου ή ο Τασούλας.
Υπήρξε αξιόπιστος συνομιλητής των ξένων και εγγυητής για συνέχιση της ελληνικής ευρωπαϊκής πορείας – εκπροσωπώντας όλο το πολιτικό σύστημα. Άρα και τον Πρωθυπουργό – ακόμη και όταν ο Τσίπρας κλονίζονταν εσωκομματικά. Αλλά αυτά είναι άλλο κεφάλαιο της Ιστορίας.
Το παράδοξο για τον – μεταξύ μας: περιθωριοποιημένο – Τσίπρα, είναι ότι ανακινεί σήμερα ένα θέμα που ρίχνει την μπάλα σε ένα παλιό γήπεδο. Παραβλέπει έτσι ότι το είδος του γηπέδου ορίζει και το είδος του παιχνιδιού.
Ο Μητσοτάκης του 2025 είναι ο αντίπαλος του – όχι ο διάδοχος του Μεϊμαράκη το 2015-‘16 ως οργανωτής της παραπληροφόρησης επί του Δημοψηφίσματος.
Όσο δεν βρίσκεται κάθε μέρα σε δημόσια πολιτική αναμέτρηση μαζί του, χωρίς συμβιβασμούς, σημειώνεται «αδικαιολογήτως απών» στο γήπεδο της αγωνίας που διαπερνά την κοινωνία. Ειδικά τους πολίτες που είναι αποφασισμένο να καταψηφίσουν τη Δεξιά, αλλά δεν βρίσκουν πολιτικό φορέα που να τους εμπνέει εμπιστοσύνη διακυβέρνησης.
Αν μπορεί να τους τον προσφέρει ο πρώην Πρωθυπουργός έπρεπε ήδη να το έχει κάνει. Ως λύση για τη Δημοκρατική παράταξη και τη χώρα – όχι για τον εαυτό του. Τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια εντυπώσεων κα προφάσεις εν αμαρτίαις, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα που τον αφορούν
Έτσι όμως δεν κερδίζει ελαφρυντικά για την ήττα του το 2019 και τη σύντριψη του το 2023 -αν αυτό επιδιώκει… Δεν ηττήθηκε γιατί έχασε τον επικοινωνιακό έλεγχο του Δημοψηφίσματος – αλλά γιατί έχασε τον πολιτικό στο κόμμα του, από τις φράξιες του και τα βαρίδια.
Άλλωστε όποιον ρόλο μπορούσε να παίξε το Δημοψήφισμα, τον έπαιξε στις εκλογές του Σεπτέμβριου του 2015 – που κέρδισε. Από εκεί και πέρα οι ερμηνείες είναι για τους ιστορικούς και όχι για αξιοποίηση στο σημερινό πολιτικό παιχνίδι – που παίζεται αλλού.
Ο Τσίπρας ηττήθηκε από τον επαγγελματισμό του Μητσοτάκη, γιατί δεν είχε το πολιτικό θάρρος να αναλάβει τις πρωτοβουλίες εντός και εκτός του κόμματός του, για αλλαγές που του ζητήθηκαν σε κάθε φάση της ηγεσίας του. Αυτό συνιστούσε περιφρόνηση προς τη Δημοκρατική παράταξη που τον ανέδειξε και του το ανταπέδωσε.
Η «Αριστερά» δεν μπορούσε να τον σώσει. Όφειλε να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ, να αποβάλει το Πολάκεια άγος, να απομονώσει τα γκρουπούσκουλα, να μετακινήσει στις πίσω θέσεις τους ξοφλημένους και τους ιδεοληπτικούς, διαμορφώνοντας νέα κυβερνώσα ομάδα, να συμπορευθεί με την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία…
Αρχίζοντας με την απομάκρυνση του από τον Καμμένο, μετά τον Αύγουστο του 2018, όταν ανεχόταν υπουργός να διαφωνεί δημοσίως με τον Πρωθυπουργό στην εξωτερική πολιτική και να παραμένει υπουργός.
Είχε εκπληρωθεί ο στόχος της εξόδου από Μνημόνιο για την οποία χρειάσθηκε τον συγκεκριμένο ανάρμοστο εταίρο- δεδομένου ότι ο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ήταν μνημονιακά κόμματα και θα δεν μπορούσαν να συμπράξουν.
Το 2019 έχασε γιατί ανέθετε το εκλογικό τετ της Περιφέρειας Αττικής στη Δούρου, που είχε στην πλάτη το Μάτι και σχημάτισε απογοητευτικά ψηφοδέλτια με μηδενική ανανέωση και χωρίς κανένα αφήγημα προοπτικής.
Το 2023 εξοντώθηκε γιατί πήγε στις εκλογές με όσους ηττήθηκε το 2019 και την υπόσχεση ότι αν κερδίσει ξανά τη πρωθυπουργία θα ξαναβρούν τον δρόμο για υπουργείο τα «βαρίδια» του. Με το ελεεινό: «θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς», των «τιμωρών» της πλάκας, που δεν απομάκρυνε και την ανάθεση διαχείρισης των Τεμπών στον… «13-0».
Έκτοτε η αυτοκριτική του άρχισε και τέλειωσε με την εικονική αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ που συμπληρώθηκε με τη Κασσελακιάδα. Παίζει κρυφτό με την προοπτική ίδρυσης νέου κόμματος – προσπαθώντας να διασφαλίσει επικοινωνιακά πλεονεκτήματα με τη συνδρομή όσων έπρεπε να βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση.
Ως τι επικράτησε το 2012 και 2015 είναι γνωστό – πάντως όχι ως «πρώτη φορά Αριστερά» και όχι ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είναι γνωστός και ο πραγματικός απολογισμός του: έντιμη διαχείριση, Πρέσπες, έξοδος από το Μνημόνιο, γεμάτα ταμεία. Απολύτως τίποτε παραπάνω.
Από εκεί και πέρα η διαχείριση του πολιτικού προσωπικού που τον περιέβαλλε και ένα μέρει συνεχίζει και η αντιμετώπιση των ευκαιριών που του δοθήκαν, υπήρξε ατυχής και φοβική.
Εκτός αν πίστευε ότι έχει την επάρκεια να εξαφανίσει τα μειονεκτήματα του κόμματος του με το εκτόπισμά του ή ότι θα υπάρχουν πάντα κορόιδα.
Κάποιοι αντί να τον βεβαιώνουν σήμερα, ότι παραμένει περιούσιος, πρέπει να του πουν «σύνελθε Αλέξη». Ή έστω «τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου», κατά το σύνθημα του γαλλικού Μάη.
Η επιστροφή στο παρελθόν, όσο και να τον «δικαιώσει» δεν πρόκειται να ορίζει το μέλλον του. Ακόμη και ο Μητσοτάκης το ξέρει και έλεγε στον πρόσφατο στρογγυλό τραπέζι του «Economist»:
–«Κανείς δεν πρόκειται να σε ψηφίσει χάρη σε αυτά που έκανες. Θα σε ψηφίσουν, αν πιστέψουν ότι μπορείς να κάνεις περισσότερα…».
Προς το παρόν είδαμε κάτι σεμινάρια δημοσίων σχέσεων, με περαστικούς αγορητές και γερασμένο ακροατήριο… Το μέλλον δεν βρίσκεται στον Σάντερς και τους τελειωμένους της συρρικνωμένης «ευρωπαϊκής» Αριστεράς …
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, στα μαρμαρένια αλώνια της πραγματικής πολιτικής. Πρίγκιπες, που αρκεί να περιμένουν για να ξαναπάρουν τον θρόνο τους, δεν υπάρχουν…
https://www.ieidiseis.gr/politiki/531890/to-mellon-den-vrisketai-ston-santers-kai-toys-teleiomenoys-tis-syrriknomenis-eyropaikis-aristeras/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου