Προχωράμε και βλέπουμε;..???

 

Ασφυκτικά γεμάτη η αίθουσα στην Πάτρα όπου έγινε άλλη μία εκδήλωση με αντικείμενο το γνωστό θέμα της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων. 

Εκπροσωπήθηκαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά και ο Κόσμος και το ΠΑΣΟΚ, όχι επισήμως αλλά... διά του Χάρη Καστανίδη, οι σχέσεις του οποίου με την ηγεσία του κόμματος δεν είναι καλές. 

 Μαζικές ήταν και οι συζητήσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα σε διάφορες πόλεις της χώρας. Η φράση «βρείτε τα» ακούγεται σε όλες τις εκδηλώσεις. Υπάρχουν προτάσεις αρκετά προωθημένες. Μερικοί (ές) κάνουν λόγο ακόμη και για τη συγκρότηση ενωτικού ψηφοδελτίου. Επικεφαλής δεν υπάρχει, συμφωνία επί του προγραμματικού πεδίου δεν υπάρχει, αντιπαραθέσεις έχουμε και αποκλεισμούς στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας και λόγω κακού βιογραφικού ορισμένων σχημάτων. Η αισιοδοξία δεν περισσεύει.

Διαβάζω και στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και σε άλλα μέσα με αριστερό προσανατολισμό κείμενα για την ανάγκη η Αριστερά, ειδικά η ριζοσπαστική εκδοχή της, να ξυπνήσει από τον πεσιμιστικό λήθαργό της και να αναλάβει πρωτοβουλίες. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, απ’ αυτήν την περιοχή υποστηρίζουν ότι από την προσπάθεια πρέπει να αποκλειστεί η Σοσιαλδημοκρατία γιατί έχει προσχωρήσει στον νεοφιλελευθερισμό. Οπου κυβερνά εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κάπως πιο ήπιες απ’ αυτές που εφαρμόζουν τα συντηρητικά κόμματα, όπου είναι στην αντιπολίτευση και διεκδικεί την εξουσία διακινεί θέσεις που δεν απειλούν το σύστημα, αντιθέτως το εξωραΐζουν, δημιουργώντας την εντύπωση στους πολίτες ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Οι πραγματικοί αριστεροί -λένε οι οπαδοί αυτής της προσέγγισης (τα γράφει ο Χρήστος Λάσκος σε τούτη την εφημερίδα καιρό τώρα)- πρέπει να αρχίσουν να μιλάνε για τον βάρβαρο καπιταλισμό, για τις ανισότητες, για την ταξική πάλη, την εκμετάλλευση, την τεχνοφεουδαρχία (τον όρο εισήγαγε στα καθ’ ημάς ο Βαρουφάκης), να βάλουν ξανά στην κυκλοφορία τις ξεχασμένες λέξεις (σοσιαλισμός, κομμουνισμός), να αφήσουν στην άκρη τα φληναφήματα περί προοδευτικού Κέντρου γιατί μόνο έτσι θα κινητοποιηθούν τα λαϊκά στρώματα, θα φύγουν από τη λογική της αποχής με την οποία φλερτάρουν και δεν θα πέσουν στην παγίδα του ακροδεξιού λαϊκισμού που καραδοκεί για να ρουφήξει και να στραγγίξει τον θυμό, την οργή και την απελπισία που παράγει το σύστημα.

Τα ερωτήματα σκάνε βροχή. Ναι, να μιλήσει η Αριστερά για τον βάρβαρο καπιταλισμό και τις ανισότητες, αλλά πρέπει να πει τι προτείνει και πώς θα φτάσει εκεί. Για ποιο σοσιαλισμό; Αυτόν των εγχειριδίων; Ιδανικά μοντέλα. Εμειναν στα χαρτιά. Αυτόν που κατέρρευσε χωρίς να ανοίξει μύτη και ήταν, όπως έχει πει ο Καστοριάδης, ο καλύτερος προβοκάτορας στην υπηρεσία του καπιταλισμού; Αλλος σοσιαλισμός, με ή χωρίς μπόλικα εισαγωγικά, δεν υπήρξε. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι είναι σοσιαλιστικό το οικογενειακό καθεστώς της Βόρειας Κορέας ή ο αυταρχικός καπιταλισμός της Κίνας που διοικείται από ένα κατ’ όνομα κομμουνιστικό κόμμα. Καθόλου ελκυστικά παραδείγματα. Τότε; Προχωράμε και βλέπουμε; Είναι μια απάντηση που όμως δεν είναι ικανή να προκαλέσει ενθουσιασμό. Ο Λασάλ έλεγε στους συγχρόνους του «μη δείχνετε μόνο τον σκοπό, δείξτε και τον δρόμο». Στην παρούσα φάση ούτε ο σκοπός είναι καθαρός, ούτε ο δρόμος είναι ορατός.

Την κατάσταση περιγράφει ο Κώστας Δουζίνας στο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (2/6/2025): «Η Αριστερά δεν φαίνεται να κατανοεί τη νέα πραγματικότητα, δεν υπάρχει οργανωμένη συζήτηση για το μέλλον, τα λίγα που ακούγονται αναφέρονται σε μεγάλο βαθμό σε αντιπαραθέσεις που είχαν σημασία τον 20ό αιώνα, αλλά όχι σήμερα. Πρέπει να αλλάξουμε παράδειγμα, να ξαναπιάσουμε το τι σημαίνει Αριστερά από την αρχή… Η Αριστερά απευθύνεται και στη λογική και στο συναίσθημα, κάτι που ξέχασαν και ο στεγνός μαρξισμός και η εκσυγχρονιστική Σοσιαλδημοκρατία». Δύσκολα τα πράγματα. Η παραίτηση και ο ταπεινωτικός συμβιβασμός είναι ολέθριες επιλογές. Είναι υπόθεση της Αριστεράς να πείσει το πλήθος ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Αρκεί να καταφέρει να τον περιγράψει.

Τασος Παππάς (efsyn.gr)