Ο Γιώργος Παπανδρέου διορίσθηκε από δύο προέδρους του ΠΑΣΟΚ βουλευτής και υποαπασχολείται στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Κατά τη λαϊκή θυμοσοφία, «η πολιτική είναι χούι που φεύγει τελευταίο». Δεν εννοεί την εθελούσια συμμετοχή στον δημόσιο χώρο, με ιδεολογικά κίνητρα και ανιδιοτέλεια. Η διαπίστωση αφορά στην καριέρα στην πολιτική που για τους περισσότερους εξελίσσεται σε εμμονή διατήρησης ή ανάκτησης αξιωμάτων.
Με λίγες αξιοπρεπείς εξαιρέσεις, οι πρώην αποτελούν ένα είδος «μάστιγας» – για την παραπολιτική κυρίως. Για να κρατούν «ζωντανό» το ενδιαφέρον της επιστροφής τους, κομπάζουν πόσο καλύτερα έκαναν τα πράγματα από όσους τους διαδέχθηκαν. Δεν υπάρχει τίποτε πιο βαρετό από την εξιστόρηση ενός πρώην, για τα επιτεύγματα και την υπεροχή του, που δεν εκτιμήθηκαν από το εκλογικό σώμα.
Ευρισκόμενοι εκτός Βουλής γιατί καταψηφίστηκαν από τους πολίτες, επιμένουν. Κάποιοι αξιώνουν να τους σφάξουν τον μόσχο τον σιτευτό για να επιστρέψουν, παραβλέποντας ότι πολιτική δεν είναι μόνο τα αξιώματα. Και όταν δεν βρίσκουν ρόλο, αποφαίνονται ότι «το κόμμα ξεπεράστηκε». Ενίοτε καταφεύγοντας στην αυλή κάποιου αντίπαλου του Ξέρξη, ή προτείνουν ακόμη και τη …διάλυση του κόμματος στο οποίο σταδιοδρόμησαν και αποκαταστάθηκαν ποικιλοτρόπως.
Το είδαμε στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, το βλέπουμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που στην Ιστορία ξεπερασμένοι είναι οι άνθρωποι, όχι οι ιδέες που δίνουν νόημα στη δραστηριότητα ενός πολιτικού φορέα.
Στην Ελλάδα έχουμε τέσσερις πρώην κοινοβουλευτικούς πρωθυπουργούς – για τις ισόβιες υπηρεσίες τους οποίους ο κρατικός προϋπολογισμός διαθέτει ένα αξιοσημείωτο ποσοστό, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Μόνο ένας δεν έδειξε ότι επιδιώκει την επιστροφή του και τελικά παραιτήθηκε αυτοβούλως από το πιο παράδοξο προνόμιο των πρώην επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας: Να ορίζονται βουλευτές ισοβίως, χωρίς να εκλέγονται και χωρίς να έχουν κοινοβουλευτική δράση.
Οι άλλοι τρεις ενώ έχουν χάσει τον δρόμο για τη Βουλή, με τον ένα η τον άλλο τρόπο επιδιώκουν να ενθρονιστούν στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Ακόμη και όταν τους βαρύνουν επιλογές όπως η λήψη αποφάσεων για τις οποίες δεν είχαν λαϊκή εντολή και η διάσπαση του κόμματός που τους ανέδειξε προέδρους του και πρωθυπουργούς.
Χωρίς προσφορά της γνώσης και της εμπειρίας τους, υπήρξαν και άλλοι περαστικοί από το πολιτειακό ρετιρέ, όπως πρώην Πρόεδροι της Δημοκρατίας ή της Βουλής. Με εξαίρεση τον Προκόπη Παυλόπουλο, που μένει ενεργός στον δημόσιο χώρο, ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και επί των επάλξεων της πολιτικής σε ό,τι αφορά στο κράτος Δικαίου και στα εθνικά θέματα.
Από τους σημερινούς βουλευτές – πρώην πρωθυπουργούς – μια πρόσφατη είδηση αφορά στον Γ. Παπανδρέου, που διορίσθηκε από δύο προέδρους του ΠΑΣΟΚ βουλευτής και υποαπασχολείται στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα ασκεί και καθήκοντα προέδρου του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας – ενός φορέα που δημιούργησε ο ίδιος επί Σημίτη. Δεν είναι και άσχημα.
Η ενασχόληση είναι θεάρεστη, ειδικά σε καιρούς γενικευμένης διεθνούς αναταραχής. Αρκεί να μην διαχειριστεί όπως την παρακμιακή Σοσιαλιστική Διεθνή, της οποίας υπήρξε πρόεδρος για χρόνια, με έξοδα του ΠΑΣΟΚ. Σε κάθε περίπτωση, κάπου 14 χρόνια από την αποκαθήλωσή του, μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στη χώρα.
Κινδυνεύει απλώς να θυμηθούν κάποιοι, αυτό που έλεγε ο Αμερικανός πολιτικός, Έντουαρντ Μαν, για τον Κάρτερ: «Είναι φοβερός στον ρόλο του πρώην προέδρου, κρίμα που δεν μπόρεσε να γίνει πρώην πρόεδρος εξαρχής».
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου