Το αδιέξοδο της κεντροαριστεράς – Ζυμώσεις χωρίς αποτέλεσμα και η αναζήτηση ηγεσίας.
Το λεγόμενο προοδευτικό μέτωπο αποτελεί μία ορολογία που ακούγεται και γράφεται πολύ συχνά τελευταία. Χαρακτηρίζεται έτσι εμμέσως πλην σαφώς η προσπάθεια της Κεντροαριστεράς να βρει αντίπαλο δέος απέναντι στην ”παντοκρατορία” που έχει σχηματίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, την οποία και κατά μόνας κανένα κόμμα έως τώρα δεν μπορεί να απειλήσει.
Αυτό από μόνο του για τους νυν αντιπάλους του πρωθυπουργού, αποτελεί μία δήλωση αποτυχίας, αφού αποδέχονται πως αδυνατούν σε μία μάχη ίσος προς ίσο να πετύχουν την ανατροπή εκείνη που σύμφωνα με τα λεγόμενα τους απαιτεί ο προοδευτικός χώρος της κεντροαριστεράς.
Σε αυτό το πλαίσιο, εδώ και αρκετό καιρό έχουν ξεκινήσει οι ”ζυμώσεις” σε ότι αφορά ένα κοινό μέτωπο το οποίο να συμπεριλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις από το κέντρο και την αριστερά. Ένα ”πείραμα” όμως το οποίο κάθε φορά που περνά την πόρτα του… ”εργαστηρίου”, αποτυγχάνει εν τη γενέσει του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ”Βατερλό” της συνεργασίας μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς με φόντο την προανακριτική στην Βουλή για το δυστύχημα των Τεμπών. Οι δύο πλευρές έδειχναν να βρίσκονται εξαιρετικά κοντά, δίχως όμως η επικείμενη συνεργασία τους να έχει αίσιο τέλος. Αδιάφορο πλέον για συνεργασίες εμφανίζεται και το ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης θεωρεί πως η συμπόρευση του κόμματος του με τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς, και κυρίως με την Πλεύση Ελευθερίας, στη συζήτηση για τα Τέμπη, ”πλήγωσε” τη Χαριλάου Τρικούπη.
Ημερομηνία λήξης είχε και το ”πάντρεμα” του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου με το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να ανακοινώσει την κοινή τους κάθοδο, με την Πλεύση Ελευθερίας ωστόσο να χαμηλώνει τους τόνους.
Διακρίνεται λοιπόν μία, όχι απλά ασυνεννοησία, άλλα έλλειψη διάθεσης σε ότι αφορά την εκπόνηση μίας κοινής ατζέντας που ως στόχο θα έχει να συγκινήσει και να συστρατεύσει το ”προοδευτικό” ακροατήριο της Κεντροαριστεράς. Ταυτοχρόνως, η κριτική προς την κυβέρνηση δείχνει εντελώς μονοθεματική και επαναλαμβανόμενη.
Τα άλλα κόμματα
Επίσης κάτι άλλο που έχει ξεχωριστή σημασία είναι το γεγονός πως τα ”μικρά” κόμματα της Κεντροδεξιάς αλλά και της συντηρητικής δεξιάς συνεχίζουν να έχουν την δική τους ξεχωριστή απήχηση. Ο Κυριάκος Βελόπουλος φλερτάρει με διψήφιο ποσοστό, ενώ η ΝΙΚΗ και η Φωνή Λογικής που απαρτίζονται από πολιτικές φιγούρες σχεδόν άγνωστες στη κοινή γνώμη, καταγράφουν ποσοστά μεγαλύτερα από κόμματα που απαρτίζονται από προβεβλημένα στελέχη του κέντρου.
Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η Νέα Αριστερά, η οποία ναι μεν διαθέτει σύνθεση από πρώην υπουργούς της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, ωστόσο στις περισσότερες δημοσκοπήσεις δίνει μάχη να ξεπεράσει το 2%. Ενώ την ίδια ώρα και το ΜΕΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη δύσκολα θα καταφέρει να περάσει ξανά το κατώφλι της Βουλής.
Ταυτόχρονα, στην αντίπερα όχθη των υδάτων της κεντροδεξιάς, ο Αντώνης Σαμαράς έχει στα ”σκαριά” νέο κόμμα το οποίο , σύμφωνα με τους αναλυτές, μπορεί με το ”καλημέρα” να μπει στην εξίσωση του πολιτικού συστήματος όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα.
Έτσι λοιπόν το προοδευτικό μέτωπο της κεντροαριστεράς βρίσκει ξανά σε τοίχο, αναζητώντας πυξίδα και προορισμό. Οι εκλογές του 2027, αν και εφόσον γίνουν τότε, δείχνουν τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά. Οποτεδήποτε όμως κι αν ανοίξουν οι κάλπες, θα βρουν το προοδευτικό μέτωπο ολοφάνερα απροετοίμαστο και κυρίως ”άδειο” από επιχειρήματα, ατζέντα και προτάσεις.
https://slpress.gr/politiki/i-kentroaristera-xoris-pixida-exousias/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου