Μέσα σε ένα πρωτοφανές πολιτικό τοπίο η χώρα πάει σε εκλογές, το αργότερο σε δυο χρόνια, με βασικό θέμα να υπάρχει κυβέρνηση μετά από αυτές -και τις επαναληπτικές που πιθανότατα θα ακολουθήσουν- και η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη – μάλλον νιώθει ανακούφιση με το γεγονός ότι -δημοσκοπικά- δεύτερο κόμμα είναι η Πλεύση Ελευθερίας.
Το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά και το Κίνημα Δημοκρατίας βλέπουν την Ζωή Κωνσταντοπούλου να εκτινάσσεται και τα ποσοστά τους να πέφτουν από ένα πρόσωπο που δεν έχει καν κόμμα με στελέχη και τοπικές οργανώσεις αλλά μόνο έναν έξαλλο λόγο καταγγελίας των πάντων.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι ταυτόχρονα με την εκτίναξη της “Ούτε Δεξιά, Ούτε Αριστερά, Μπροστά”- Ζωής εμφανίζονται σημάδια ανάκαμψης της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη που παραμένει σταθερά ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός με αβυσαλέα διαφορά από τους αντιπάλους του.
Η αναβίωση του ΠΑΣΟΚ δεν θα υπάρξει παρά την προσήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη στην σοσιαλδημοκρατία που υπάρχει στην κοινωνία, αλλά το κόμμα του δεν μπορεί να εκφράσει. Η τραγωδία του κόμματος που αποτελεί κεντροαριστερά χωρίς Αριστερά είναι πως στο χώρο των “κεντρώων” ψηφοφόρων είναι πιο δημοφιλείς ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου από τον -μάλλον προσωρινό- πρόεδρο του.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης εκφράζει μόλις το ένα τρίτο του κόμματος και μόνο για το 5% αποτελεί πρόταση για την πρωθυπουργία της χώρας αν και περίπου το 40% των ψηψοφόρων τοποθετούν τον εαυτό τους στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Αν με τον Ανδρουλάκη αντίπαλο και την “παραγωγική αντιπολίτευση” που μετατρέπει το ΠΑΣΟΚ σε συμπλήρωμα και δορυφόρο της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελπίζει και σε τρίτη τετραετία με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αντίπαλο μπορεί να την θεωρεί βέβαιη.
Η αναβίωση που δεν θα υπάρξει
Μετά την πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη – Ανδρουλάκη όπου φάνηκε ένα κλίμα συναίνεσης για μια μελλοντική συγκυβέρνηση ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έσπευσε να δηλώνει πως δεν θα συγκυβερνήσει ποτέ με τον σημερινό πρωθυπουργό αφού “η κυβέρνηση είναι σε αποδρομή και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζών, των ολιγοπωλίων και της εγχώριας ολιγαρχίας”!“.
Θα χρειάστηκε πολλές αναπνοές για να το πει αυτό, αλλά στην πράξη είναι μια δήλωση άνευ σημασίας αφού ο ίδιος δεν θα συγκυβερνήσει με τον Μητσοτάκη, ιδιαίτερα αν δεν θα είναι πια πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όταν αυτό κληθεί να μην αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη.
Η ομοιομορφία των μεγαλύτερων -ως τώρα- κομμάτων στο βωμό της κυβερνησιμότητας και της “θεσμικότητας” πέρα από το ότι οδηγεί σε μια πολιτική κρίση με τον ορατό κίνδυνο στο άμεσο μέλλον να μην φτάνουν δύο κόμματα για να συγκυβερνήσουν αφήνει χώρο στη Ζωή Κωνσταντοπούλου για ένα αντισυστημικό λόγο που συγκινεί ιδιαίτερα τους νέους και τις γυναίκες.
Το φάντασμα του νέου πολιτικού φορέα
Το 17-18% που εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να επιλέγει την Ζωή Κωνσταντοπούλου ως επιλογή είναι η οριστική απόρριψη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ από τους ψηφοφόρους και η ανάγκη για ένα νέο πολιτικό φορέα που αποτελεί τον μόνο κίνδυνο για την θηριώδη εκτίναξη των ποσοστών ενός προσωπικού κόμματος που δεν επιλέγεται ως κυβέρνηση, αλλά ως αντιπολίτευση -που ως τώρα δεν υπάρχει.
Σέ μια έρευνα της Opinion Poll, στο ερώτημα αν θα έβλεπαν θετικά μια συνεργασία μεταξύ των ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς, με το 59,4% να απαντά «Όχι/μάλλον όχι», ενώ το 66,1% το θεωρεί ως «μη ρεαλιστική» προοπτική. Τα ποσοστά όλων μαζί δεν φτάνουν αυτά της Νέας Δημοκρατίας που σημαίνει ότι αυτή, η -έτσι κι αλλιώς- ανέφικτη, προοπτική δεν θα υπάρξει.
Το ερώτημα είναι αν θα υπάρξει ένας νέος πολιτικός φορέας, που ταυτίζεται για πολλούς με την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, όταν ολοκληρωθούν οι διασπάσεις και οδηγηθούν σε αδιέξοδο οι συζητήσεις για ένα ενιαίο φορέα από τα υπάρχοντα κόμματα που δεν ξέρουμε αν και πώς θα υπάρχουν αύριο.
Η τραγωδία της δημοκρατικής παράταξης είναι πως ενώ διαθέτει πλειοψηφία επιτρέπει στη Νέα Δημοκρατία να σχηματίζει κυβέρνηση έχοντας μόλις 20% στην κοινωνία με τάση να εκρπροσωπεί μόνο το 15% πλέον.
Ο κατακερματισμός των δημοκρατικών δυνάμεων δημιουργεί την ανάγκη μιας νέας ενότητας που δεν μπορεί να είναι συνεργασία κομμάτων, αλλά ένας νέος πολιτικός φορέας που δεν μπορεί να χτιστεί με υλικά κατεδαφίσεων.
Μεγάλη παράταξη, μικρά κόμματα
Ήδη από το 2019 ήταν σαφές το ενδεχόμενο -παρά το 32%- να μην υπάρξει ξανά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπήρχε η δυνατότητα μιας προοδευτικής κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ και άλλες “δημοκρατικές δυνάμεις”.
Τώρα πια αυτή η προοπτική δεν υπάρχει πια -με τα υπάρχοντα κόμματα- και η εκτίναξη της Πλεύσης Ελευθερίας την απομακρύνει ακόμα περισσότερο και περιπλέκει τα πραγματα -ιδιαίτερα όσο στην ερώτηση ποιος εκφράζει το Κέντρο στην πρώτη θέση φιγουράρει ο… Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η Κεντροαριστερά/Αριστερά συνιστά για το 36% των πολιτών το ιδεολογικό ρεύμα/παράταξη που «θα μπορούσε να διασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα και τους πολίτες της», σύμφωνα με έρευνα τoυ Iνστιτούτου Eteron- ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για την Κεντροδεξιά/Δεξιά περιορίζεται στο 31%.
Tα κόμματα της Κεντροαριστεράς ωστόσο -με πρώτο το ΠΑΣΟΚ- αδυνατούν να εκπροσωπήσουν αυτό το κυρίαρχο ρεύμα και πολύ περισσότερο να αποσπάσουν από την Κεντροδεξιά το ποσοστό που θα έκανε ένα από αυτά κυβερνητικό κόμμα ή θα επέτρεπε μια προοδευτική κυβερνητική συμμαχία.
Μέσα σε αυτό το τοπίο όπου κόμματα και αρχηγοί μοιάζουν περαστικοί διαβάτες το ερώτημα πόσα χρόνια θα χρειαστούν ώσπου η δημοκρατική παράταξη να αποχτήσει έναν φορέα που να εκφράσει την κοινωνική πλειοψηφία με μια νέα πολιτική ενότητα.
Πόσα δηλαδή “Πάμε”, “Πάμε μπροστά” ή “Πάμε όλοι μαζί” θα πρέπει να ακούσουμε ακόμα.
https://www.anoixtoparathyro.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου