Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η απουσία στην Αμερική, αν δεν πρόσθεσε ένα ακόμη λάθος στο βιογραφικό του Αλέξη Τσίπρα, δεν πρόσθεσε και τίποτε θετικό στο προφίλ του -πέρα από την ενδεχομένη προσωπική ικανοποίηση, αν όχι αυταρέσκεια.
Όταν η χώρα βρίσκεται σε αναταραχή, ποιο νόημα έχουν οι υπεροριακές συζητήσεις ενός πρώην Πρωθυπουργού – δίκην sabbatical; Σπουδαίοι άνθρωποι αυτοί που συναντάει, αλλά όχι και τόσο χρήσιμοι εν όψει των εγχώριων εξελίξεων. Mε άλλους τρόπους πρέπει να αποδείξει ότι είναι ηγέτης.
Μπορούσε να το έχει αποδείξει όταν είχε στα πανιά του την δυναμική που του έδινε η μαζική μετακίνηση των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς στο κόμμα του. Ωστόσο τους απογοήτευσε και οδηγήθηκε σε συντριβή για συγκεκριμένους λόγους:
Πρώτο. Άσκησε την πρωθυπουργία αποκλειστικά σαν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός περιθωριακού κόμματος «της Αριστεράς», στο οποίο κυκλοφορούσαν ανίκανοι, ιδεοληπτικοί και σούργελα, που πήραν ρόλους στους οποίους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν.
Με την παρουσία τους εκτόπιζαν δυνάμεις της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης που εκπροσωπούν αυθεντικά την κοινωνία και κομματικά στελέχη που θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της κυβερνητικής ευθύνης. Στο τέλος στράφηκαν εναντίον του και διασπάστηκαν μεταξύ τους.
Δεύτερο. Η διαχείριση των προσώπων σε κάθε συγκυρία. Αν το 2019 είχε υποχρεώσει τη Δούρου να παραιτηθεί -για λόγους αντικειμενικής ευθύνης στο Μάτι- και αν αντί να την κατεβάσει εκ νέου υποψήφια στην περιφέρεια Αττικής, έριχνε το βάρος του στην υποστήριξη του πρώην περιφερειάρχη Γιάννη Σγουρού που είχε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ- ο Μητσοτάκης δεν θα εξασφάλιζε πρόκριμα στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας.
Ακόμη το κόμμα του πληρώνει εκείνο το λάθος: μετά τη συμπεριφορά τους στο Μάτι τι να πουν σήμερα για τα Τέμπη;
Αν το 2023 δεν έβαζε στο ψηφοδέλτιο τον Νίκο Παππά, που είχε σε βάρος του περισσότερα από την καταδίκη του στο Ειδικό Δικαστήριο και ταυτόχρονα απομάκρυνε τον Πολάκη, δεν θα έφτανε στις κάλπες απολογούμενος και με τραυματισμένη ηγετικότητα.
Αν και στις δυο εκλογές είχε εμφανίσει νέα κυβερνώσα ομάδα, δεν θα τον έπαιρναν μαζί τους στο βυθό τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μετακίνησε εγκαίρως στις πίσω θέσεις.
Τρίτο, η εγκατάλειψη της δεύτερης εντολής, μετά την ήττα του 2019 -όταν οι δημοκρατικοί ψηφοφόροι του έδωσαν την ευκαιρία να διαμορφώσει νέο πολιτικό φορέα. Συμπτύσσοντας -και φιλτράροντας- βιογραφικά, απόψεις και συμπεριφορές στον άξονα Αριστεράς -Κεντροαριστεράς, με φόντο την αποδοχή στην κοινωνία.
Αντί για ανανέωση και μετεξέλιξη,άφησε στο προσκήνιο τα πρόσωπα της ήττας του 2019. Ποιος θα τον ψήφιζε για να τους ξανακάνει υπουργούς;
Πολλοί βρίσκονται ακόμη στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν επιστρέψουν και όσοι έφυγαν, για να του αναθέσουν όλοι μαζί της ηγεσία τους- όπως διατείνονται κάποιοι- απλώς θα τον βυθίσουν ξανά. Όπως τον βύθισε και η ιδέα να υποστηριχθεί για την ηγεσία ο Κασσελάκης και στη συνέχεια να απομακρυνθεί με σταλινικές πρακτικές.
ΣΥΡΙΖΑ, όπως ΚΚΕ
Για την κοινή γνώμη, το αποτέλεσμα από όλα αυτά δεν ήταν απλώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές του 2023-24 και πλέον αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο της ολικής εξαφάνισης -είτε επιστρέψει στην ηγεσία του ο Τσίπρας είτε όχι.
Είναι κυρίως ότι δια του ΣΥΡΙΖΑ έβλαψε την Δημοκρατική Παράταξη, όσο και το ΚΚΕ το 1945. Από τους τυχοδιωκτισμούς της ηγεσίας του-που νόμιζε ότι της ανήκει το ΕΑΜ -και του Ζαχαριάδη- μέχρι τις ανοησίες «Αριστερά και τίποτε άλλο» της Κουμουνδούρου επί των ημερών Τσίπρα, η παράταξη εχασε πολλά και πήγε κάθε φορά είκοσι χρόνια πίσω.
Ατυχώς τα λάθη του Τσίπρα ωφέλησαν τον Μητσοτάκη- που αλωνίζει έξι χρόνια, χωρίς αντίπαλο. Θα συνεχίσει, αν επικρατήσει η θεωρία ότι για να φύγει η Δεξιά, αρκεί να «καβαλήσει ο Τσίπρας το ρεύμα» που διαμορφώνεται στην κοινωνία εναντίον του. Πλέον ούτε μπορεί να το κάνει, ούτε θα οδηγούσε πουθενά.
Βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο, όσοι νομίζουν ότι πρώτα θα δημιουργηθεί το «ρεύμα» και μετά θα έλθει ο Τσίπρας, να ηγηθεί. Το αντίθετο: πρέπει ο ίδιος να δημιουργήσει το ρεύμα, με καθημερινό πολιτικό αγώνα. Κοροΐδα δεν υπάρχουν πλέον. Ιδίως αν η επιστροφή του θα σημαίνει και επιστροφή του… ΣΥΡΙΖΑ.
Το κρίσιμο ερώτημα
Το μόνο πραγματικό ερώτημα σήμερα στην Δημοκρατική Παράταξη -που δεινοπαθεί από τις μετριότητες που την κατέλαβαν- είναι απλό: ο Τσίπρας διαθέτει ακόμη πολιτικό κεφάλαιο, ικανό να του επιτρέψει την ανάληψη πρωτοβουλίας για νέο κόμμα;
Η απάντηση είναι ευκρινής. Ένα μέρος του, πράγματι εξανεμίσθηκε με την παρασκηνιακή παρουσία του στον ΣΥΡΙΖΑ,μετα την παραίτηση απο την ηγεσία τους ερασιτεχνισμούς με τον Κασσελάκη, τις παιδαριώδεις προσπάθειες να γίνει αποδεκτός από το κατεστημένο.
Ωστόσο διατηρεί ακόμη απόθεμα από την πολιτική αίγλη του, για συγκεκριμένους λόγους: είναι 50άρης με πρωθυπουργική εμπειρία, δεν έκλεβε όταν κυβερνούσε και έχει το «χρίσμα της δωρεάς», με συγκροτημένο λόγο και σκηνική παρουσία που κάνει «γκελ» στην κοινωνία. Αυτό που λείπει είναι ευανάγνωστο πολιτικό σχέδιο.
Δεν παύει να είναι ο βασικός υπεύθυνος της παραταξιακής διάλυσης – και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ο θεός της Πολιτικής και η μοίρα της Παράταξης παίζουν ένα παράξενο παιχνίδι: ο Τσίπρας είναι ο μόνος που διαθέτει προσόντα για την ανασυγκρότηση της, ως πολιτικός με επάρκεια στην αναμέτρηση με τη ΝΔ.. Θα κληθεί να το κάνει, όμως, μόνο αν ο ίδιος διασφαλίσει τρεις προϋποθέσεις:
Πρώτο: να αφήσει πίσω του την – από αξιοθρήνητη πολιτικά ως αντιαισθητική- κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ στο κυβερνητικό πεδίο και την προβληματική συμπεριφορά εξουσίας. Μαζί και τα δακτυλοδεικτούμενα στελέχη που τα προσωποποίησαν. Συν την ανίερη σύμπραξη με τον Καμμένο.
Αυτό που μπορεί να κρατήσει ο ίδιος, ως σήμα κατατεθέν του από εκείνη την περίοδο, είναι η Συμφωνία των Πρεσπών, η έξοδος από το Μνημόνιο και η προσωπική κυβερνητική ηθική του. Συν τη γενναία απόφαση να μην υιοθετήσει την «υπόδειξη» του Δημοψηφίσματος για έξοδο από την ευρωζώνη- που δεν ήταν ποτέ στα πλάνα του. Η αναδρομή στα υπόλοιπα τον βλάπτει.
Δεύτερο: να αναλάβει πρωτοβουλία συγκρότησης νέου πολιτικού φορέα εξ αρχής. Με νέο όνομα, νέα ΄ σύμβολα, νέα ηγετική ομάδα. Με ιδρυτική πράξη που θα ενσωματώνει τις προϋποθέσεις επικράτησης στην αναμέτρηση με τον Μητσοτάκη και τη Δεξιά- αν τον αντικαταστήσει. Επικράτηση για λογαριασμό τη χώρας, όχι ως ρεβάνς για τον ίδιον τον Τσίπρα . Ούτε ως η υιοθέτηση της παλαβομάρας «θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς» του Πολάκη.
Τρίτο: τη θαρραλέα αυτοκριτική απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις. Όχι σαν αυτή που έκανε για τη Νοβάρτις και ακούσθηκε σαν… συγγνώμη και συχωροχάρτι, απέναντι στο σύστημα που λεηλατεί τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Αλλά με επεξεργασμένη πολιτική πρόταση, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρας της Ευρώπης και της διεθνούς κατάστασης και στελέχωση από την κοινωνία που θα αποκαθιστά την πολιτική απέναντι στην εξουσία του χρήματος και των μίντια. Αυτό σημαίνει προοδευτική στάση: όχι ο συμβιβασμός μαζί τους.
Η αποκατάσταση της χαμένης εμπιστοσύνης
Αυτά δεν περνούν ούτε από τον «ξεφτισμένο» ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από τον «αριστερό» Σάντερς και περιστασιακές συνομιλίες με ξεθυμασμένες προσωπικότητες στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Δεν επιβάλλονται με διαλέξεις και Ινστιτούτα.
Προϋποθέτουν πολιτικό κόμμα ως «ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού» και πολιτικό αγώνα- που αναδεικνύει την διαυγή πολιτική δράση, ως μέθοδο προσφοράς υπηρεσιών στην κοινωνία.
Ο ίδιος ο Τσίπρας προσωπικά πρέπει να κλείσει και κάποιους λογαριασμούς του. Π.χ. με τον δημοσιογράφο και εκδότη Κώστα Βαξεβάνη, που τον στήριξε και στοχοποιήθηκε από τον Μητσοτάκη- για να του γυρίσουν οι Συριζαιοι και την πλάτη στο τέλος.
Ή με τον εκδότη Ηλία Λιβάνη, που μαζί με τον αείμνηστο πατέρα του, του άνοιξαν το 2015 την πόρτα των δημοκρατικών ψηφοφόρων, ανδρέοπαπανδρεϊκής προέλευσης. Η πρόσκληση του στο σπίτι τους, του έδωσε διαβατήριο για τη Δημοκρατική Παράταξη.
Ο πρώην Πρωθυπουργός, δεν θα πάει μακριά, αν δεν αποκατασταθεί στα μάτια όσων τον στήριξαν ,αλλα δεν ειδαν την πολιτική που μεριμενσν. Πρόσωπα της ενημέρωσης, επιχειρηματίες με καλές προθέσεις, πολιτικά στελέχη χωρίς στίγματα,παράγοντες της κοινωνιαςκαι κυρίως απλοί πολίτες ,που δεν έχουν πλεον τι να ψηφίσουν.
Πρωθυπουργό δεν τον έκαναν οι κομματικοι Συριζαίοι, αλλά όσοι κεντροαριστεροι τον ακολούθησαν χωρίς ιδιοτέλεια και τους άφησε να βολοδέρνουν. Ενώ ο ίδιος «στην αγορά ξανοίγεται κι όλα κυκλοφορούνε»- που τραγουδούσε και ο Σαββόπουλος.
Υπάρχουν πολιτικές προοπτικές για τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά όχι για …ενθρόνισή του σε κάποια ηγεσία -χωρίς να βρέξει τα πόδια του. Προοπτικές που θα διαμορφώσει ο ίδιος στο δημόσιο χώρο -και μπορεί να το κάνει. Στην πολιτική τα προσόντα, για να έχουν αξία, πρέπει να ζητηθούν από την κοινωνία. Και για να ζητηθούν πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη.
Από την αποκατάσταση της χαμένης εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του πρέπει να ξαναρχίσει.
https://www.anoixtoparathyro.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου