Η πολιτική πόλωση και η επιλεκτική στοχοποίηση νέων προσώπων, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Στέφανος Κασσελάκης, φανερώνουν τα βαθύτερα αδιέξοδα του παλιού κομματικού συστήματος.
Το άρθρο δεν στέκεται στο αν είναι “βολικοί” ή “επικίνδυνοι”, αλλά θέτει το κρίσιμο ερώτημα: τι σημαίνουν αυτοί οι πολιτικοί για τη Δημοκρατία και τους θεσμούς σήμερα;
«Επιτέλους κατόρθωσα να σταματήσω το χρόνο: αφαίρεσα τους δείχτες από το ρολόι»
(Μαρίνο Πιατσόλλα, Τιτάνιο).
Είναι γνωστός ο ρόλος της εσωστρεφούς κομματικής γραφειοκρατίας, της ad infinitum διγλωσσίας των ιερατείων και της κατασκευής “επικίνδυνων πολιτικών προσώπων”. Τον τελευταίο, όμως, καιρό διαπιστώνεται μία ένταση του φαινομένου, καθώς τα παραδοσιακά κόμματα (δυστυχώς και του ΚΚΕ περιλαμβανομένου) έχουν στοχοποιήσει δύο βασικούς νέους “εχθρούς”: τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Στέφανο Κασσελάκη.
Δεν ανήκω σε αυτούς που δαιμονοποιούν όποιον δεν τους ταιριάζει, ούτε σ’ εκείνους που αγιοποιούν όποιον τους συμφέρει. Και προφανώς δεν γνωρίζω πώς θα εξελιχθούν τα πολιτικά πράγματα στη χώρα, δεδομένης της γενικής αστάθειας. Όμως, πιστεύω ότι τα παραδοσιακά κόμματα θα ήταν προτιμότερο να κοιτάξουν τα εσωτερικά τους προβλήματα, παρά να κυνηγάνε τους άλλους.
Ακόμα κι αν ισχυρίζονται ότι η Κωνσταντοπούλου και ο Κασσελάκης είναι πολιτικές “φούσκες” (εκτίμηση που δεν με βρίσκει σύμφωνο), οφείλουν να θυμούνται αφενός ότι οι φούσκες όταν σκάνε κάνουν μεγάλη ζημιά και στους γύρω, αφετέρου ότι οι περισσότερες μεταγραφές που κάνουν για να αλλάξουν το αρνητικό για τους ίδιους κλίμα [sic] θα ξεφουσκώσουν πολύ γρηγορότερα.
Yποκρισία χαρακτηρισμών
Όσοι διατείνονται ότι οι παραπάνω πολιτικοί είναι “βολικοί” για τη ΝΔ κι όσοι τους χαρακτηρίζουν “δια-βολικούς” για την ενότητα της Κεντροαριστεράς [sic], την ίδια ώρα που οι μεν (Καραμανλικοί) συνεχώς σχεδιάζουν αποσταθεροποίηση του Μητσοτάκη, ενώ οι δε (εν γένει αριστεροί) συνεχώς οραματίζονται επιστροφή του Τσίπρα, μοιάζει να έχουν χάσει τη δημοκρατική ψυχραιμία τους.
Δεν ενοχλούνται από τις παραφωνίες για τα λαϊκά μέτωπα και τις αφωνίες για τις ιστορίες των υποκλοπών και των Τεμπών, αλλά κατακρίνουν τις διαφωνίες για τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα. Ένας στοιχειώδης πολιτικός σκεπτικιστικός λόγος θα απαιτούσε λιγότερους βερμπαλισμούς για το τι εκπροσωπούν η Κωνσταντοπούλου και ο Κασσελάκης (πάντοτε με κάποιον “υποδόρειο υπαινιγμό”) και μεγαλύτερη εμβάθυνση για το ποια κενά στη συλλογική συνείδηση για τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου έρχονται να καλύψουν.
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι, συνεπώς –όπως εκ του πονηρού το θέτουν όσοι έχουν αυτοαναγορευτεί “δεξιοί” ή “αριστεροί”– σε ποια πλευρά του ιδεολογικού φάσματος κινούνται οι δύο αυτοί πολιτικοί, αλλά ποιο νόημα και περιεχόμενο δίνουν στους θεσμούς και ποιο μήνυμα στέλνουν στην κοινωνία. Αυτά. Και θα παρακολουθήσουμε πόσοι παρασύρονται από τις κατοπτρικές αντανακλάσεις των κομμάτων τους και πόσοι βλέπουν την πραγματικότητα χωρίς παρωπίδες.
https://slpress.gr/politiki/i-zoi-o-kasselakis-oi-thesmoi-kai-to-palaio-kommatiko-sistima/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου