Κάποιος να εξηγήσει στον Τσίπρα ότι η θέση του
δεν είναι σε «ημερίδες» -ή στο Χάρβαρντ- αλλά στην πρώτη γραμμή:
επικεφαλής νέου κόμματος που θα αφήσει πίσω ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και τους
«αρχηγούς παρέας»
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ένα απόγευμα ανέβηκε στο βήμα ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και φάνηκε τι σημαίνει αντιπολίτευση, πολιτικός ηγέτης και επαφή με την κοινωνία στη σημερινή συγκυρία. Κονιορτοποίησε το σύστημα Μητσοτάκη και τον Πρωθυπουργό για τις ανομίες τους στο κράτος δικαίου.
Αλλά μόλις κατέβηκε από το βήμα και έσβησαν τα φώτα της ράμπας η κυβέρνηση προχωράει ανενόχλητη στην επιχείρηση «ανάκαμψης» που οργανώνει με ορυμαγδό ψεύδους, παραπληροφόρηση και συκοφάντηση όσων αναδεικνύουν τα σκάνδαλα επί των σκανδάλων που τη βαρύνουν.
Με τους συνήθεις συμπαραστάτες της: μιντιακά και οικονομικά κέντρα, υποταγμένη δημοσιογραφία, υποδουλωμένοι θεσμοί, δουλικές συμπεριφορές στην Κ.Ο. της ΝΔ. και διευκολύνεις από την… αντιπολίτευση.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου περνούν πολύ κάτω από τον πήχη που έβαλε ο Τσίπρας και με αυτή την παρουσία του.
Και καθώς εκτός από την αφλογιστία βρίσκονται και στα μαχαίρια μεταξύ τους από πολιτικοί αντίπαλοι του Μητσοτάκη γίνονται εξ αντικειμενου παρτενέρ του και προσφέρουν υπηρεσίες. Στις κατηγορίες που απευθύνει το ένα κόμμα στο άλλο… έχουν και τα δύο δίκιο.
Η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό και η καθολική διαμαρτυρία για την τραγωδία των Τεμπών, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αλλά είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία, που τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης βρίσκονται μακριά από την κοινωνία και απλώς παρακολουθούν ως θεατές την αναμέτρηση της με το «σύστημα Μητσοτάκη».
Πολιτική μεταβολή όμως, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχει ο πολιτικός φορέας που θα την εκφράσει και θα την οργανώσει. Όχι με τις χίμαιρες και τις ανοησίες των ΠΑΣΟΚ και την Συριζαίων ότι οσονούπω «πέφτει η κυβέρνηση». Χωρίς καν να διακρίνουν ότι ακόμη και αν φύγει ο Μητσοτάκης τη θέση του θα πάρει πάλι μια νέα κυβέρνηση της Δεξιάς με άφθαρτο πρωθυπουργό από τη ΝΔ.
Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξοφλήσει
Για να ηττηθεί το κυβερνών κόμμα πρέπει να υπάρχει απέναντί του πολιτικός φορέας με πολιτικό σχέδιο, πειστικό δημόσιο λόγο, στόχους για τη χωρα και πρωτίστως ηγεσία με πολιτικά προσόντα και απήχηση.
Τίποτε αυτά δεν υπάρχει ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ. Και αν ρίξουμε μια ματιά στην καθημαγμένη προοδευτική παράταξη μόνο ένα πολιτικό μέγεθος υπάρχει για να ηγηθεί με αξιόπιστα στην πορεία προς την εκλογική νίκη της στις επομένας εκλογές: ο Αλέξης Τσίπρας.
Φέρει ευθύνες για την κατάσταση στην οποία περιήλθε και η παράταξη και το κόμμα του. Αλλά βλέπει κανείς κανέναν καλύτερο;
Η κυβέρνηση προχωράει ατουφέκιστη, με τις αμαρτίες της, επειδη δεν υπάρχει αντιπολίτευση με ηγεσία, διαυγές με πολιτικο στίγμα, ιδεολογική σημαία και με μαχητική παρουσία «στο πεδίο». Είτε είναι η Βουλή, είτε οι λαϊκές κινητοποιήσεις.
Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξοφλήσει ως κόμματα με πλειοψηφική προοπτική- μαζί ή ξεχωριστά. Ο Ανδρουλάκης και ο Φάμελλος δεν είναι ηγέτες με ακτινοβολία. Με όποια μέτρα και αν αξιολογηθεί το πολιτικό προσωπικό της παράταξης μόνο ο Τσίπρας μπορεί να γίνει λοκομοτίβα για την αποτελμάτωση του προοδευτικού χώρου.
Αυτό σημαίνει ότι ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να εγκαταλείψει την οπισθοφυλακή και τις κατά περίπτωση εμφανίσεις ως επικεφαλής του ομώνυμου Ινστιτούτου. Ή να σχεδιάζει την, κατόπιν εορτής, «μετεκπαίδευση του» σε αμερικανικά πανεπιστήμια.
Η παρουσία ενός λαϊκού ηγέτη βρίσκεται στο κεντρικό πολιτικό μέτωπο της χώρας. Οφείλει να είναι καθημερινά παρών και να μην επαναπαύεται στην ιδέα της πρόσκλησής του στο μέλλον. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάει το βουνό στον Μωάμεθ, όπως διακινούν κάποιοι. Αν δεν αγωνιστεί, όπως κάνουν όλο και περισσότεροι πολίτες, η Ιστορία θα τον προσπεράσει οριστικά- και θα μείνει ένα «πρώην», αχρείαστος.
Η προοδευτική παράταξη χρειάζεται ηγεσία
Χρήσιμος δεν μπορεί να είναι ως ομιλητής σε εκδηλώσεις. Ούτε ως «βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ», σχετιζόμενος με το πολυδιασπασμέενο και απαξιωμένο κόμμα, στο οποίο έχουν παντα λόγο τα «βαρίδια» και η μέγιστη επιδίωξη των στελεχών του είναι να μπουν στη Βουλή, ή να έχουν ρόλο- στο περιθώριο της πολιτικής.
Ο καθένας μπορεί να φανταστεί σε πόσο δύσκολη θέση θα βρισκόταν ο Μητσοτάκης και πόσο ανακουφισμένη θα ήταν η Δημοκρατική Παράταξη, αν αντίπαλος του κυβερνητικού «τέρατος» ήταν ο Τσίπρας. Με το δημόσιο λόγο του, την πρωθυπουργική εμπειρία του, την προσωπική του ακεραιότητα στην κυβερνητική διαχείριση και τη σκηνική παρουσία του.
Τα λάθη του είναι παρελθόν και δικαιούται την ευκαιρία να τα διορθώσει, με έμπρακτη αυτοκριτική που δεν έκανε ως τώρα. Αλλά ως πρωταγωνιστής, όχι ως φιγούρα των χαρακωμάτων. Οι καρικατούρες των κομματικών ηγεσιών, ακολουθούμενες από το επιβαρυμένο παρελθόν των κομμάτων τους και την αποστροφή για πολλά στελέχη τους, είναι παιχνίδι στα χέρια του Μητσοτάκη.
Η προοδευτική παράταξη χρειάζεται ηγεσία. Κάποιον με πολιτική επάρκεια, επικεφαλής νέου κόμματος. Με πολιτικό εκτόπισμα, πολιτική συγκρότηση και πολιτικό λόγο που φτάνει στη βάση της κοινωνίας και την παρακινεί να ενισχύσει την πίεσή της στην καθεστωτική συμπεριφορά του Νεομητσοτακισμου-διαμορφώνοντας προοπτική πολιτικής αλλαγής.
Καθώς δεν υπάρχει άλλος, όσοι ανήκουν στο υγιές στελεχιακό δυναμικό στα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, οφείλουν να σταματήσουν το «χειροκρότημα» στις επιλεγμένες εμφανίσεις του Τσίπρα -δίκην σταρ- και να «βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό» υποδεικνύοντας το ιστορικό χρέος του:
-Νέο κόμμα, με νέα στελέχωση, καθαρές θέσεις και καθαρές σχέσεις- και ανένδοτος πολιτικός αγώνας με στόχους για τη χώρα και την κοινωνία. Γιατί η πολιτική δράση δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε υπόθεση προσωπικής καριέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου