Η Ελλάδα εγκλωβισμένη στα μνημόνια – Τι συνέβη..., τι συμβαίνει…, ,και γιατί στην Ελλάδα…;;;

Γράφει ο Γιάννης Σπ. Παργινός

Οικονομολόγος – Δημοσιογράφος

Μετά από 7 χρόνια σκληρών κι απάνθρωπων μνημονίων, όλοι μας πρέπει να ομολογήσουμε ορισμένες σκληρές, ωμές και κυνικές αλήθειες…

Όλοι γνώριζαν, - απλά δεν το παραδέχτηκαν, κι εδώ εστιάζεται η μεγάλη υποκρισία εταίρων και δανειστών μας και η έλλειψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης - , ότι το πρώτο μνημόνιο ήταν εξ αρχής καταδικασμένο να αποτύχει. Αποσκοπούσε πρώτιστα και κυρίαρχα όχι στην διάσωση της Ελλάδας αλλά στην διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, - οι οποίες είχαν στα συρτάρια τους ελληνικά ομόλογα - ,  και την αποφυγή ενός «ντόμινο» που θα συμπαρέσυρε πρακτικά το μεγαλύτερο μέρος της ευρωζώνης, ενδεχομένως και την παγκόσμια οικονομία. Η εμπειρία της Lehman brothers ήταν, τότε, λίαν πρόσφατη…

Το ΔΝΤ, με αλλεπάλληλες εκθέσεις του, έχει παραδεχτεί την εν λόγω αλήθεια…, αλήθεια την οποία όλοι όσοι ασχολούνται με τα εν λόγω θέματα…,, πολιτικοί ή οικονομολόγοι, γνώριζαν εξ αρχής. Δυστυχώς για την Ελλάδα, ο Γιώργος Παπανδρέου και οι υπουργοί του…, «δεν γνώριζαν»…, ή «δεν ήθελαν να γνωρίζουν»…!!!

Επιπλέον, εκείνο που οι μετά τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις τους…, «δεν γνωρίζουν»…, ή «κάνουν πως δεν γνωρίζουν»…, και πολλοί από τους εγχώριους τεχνοκράτες επίσης…, είναι ότι, το πρώτο μνημόνιο αποτελεί την πηγή των δεινών που έχουν ακολουθήσει στην συνέχεια, χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζεται και η ανεπάρκεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της εγχώριας δημόσιας διοίκησης στο σχεδιασμό και την υλοποίηση ουσιωδών μεταρρυθμίσεων, αλλά και περισσότερο στοχευμένων περικοπών….

Το ΔΝΤ, συνεχίζει να λέει και να επαναλαμβάνει ξεκάθαρα, ότι το ελληνικό χρέος θα έπρεπε να είχε αναδιαρθρωθεί πριν το πρώτο μνημόνιο κι όχι μερικά χρόνια αργότερα, οπότε όχι μόνον δεν θα  είχαν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό οι «ιδιοκτήτες» του, αλλά δεν θα είχαν δαπανηθεί και πολύ σημαντικά ποσά για την εξυπηρέτηση του με τόκους και χρεολύσια ενός χρέους που δεν μπορεί να αποπληρωθεί….

Εάν είχε συμβεί βεβαίως κάτι τέτοιο, τότε οι εταίροι μας θα έπρεπε να διασώσουν τις δικές τους τράπεζες κι εν συνεχεία, σε συνεργασία με το ΔΝΤ, θα έπρεπε να ανακεφαλαιοποιήσουν τις ελληνικές τράπεζες και να σχεδιάσουν την χρηματοδότηση της χώρας για ένα μεγάλο διάστημα, στο οποίο δεν θα είχε,  - όπως συνεχίζει μέχρι σήμερα - , να μην έχει πρόσβαση στις αγορές χρήματος ...!!!

Ο μέγας μύθος, το προκλητικό κι επαναλαμβανόμενο ψέμα είναι ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Είναι σαφές πως για να επανέλθει η Ελλάδα στην κανονικότητα, όπως οι νυν κυβερνώντες αρέσκονται να υποστηρίζουν, το χρέος πρέπει να αναδιαρθρωθεί σημαντικά…

Ένας άλλος μύθος, ένα επίσης μεγάλο και παραπλανητικό ψέμα αφορά την περίφημη «αλληλεγγύη» των εταίρων μας. Όπως προκύπτει πλέον αβίαστα, άπαντες ήθελαν να αποφύγουν τότε μια ελληνική χρεοκοπία, προκειμένου να αποφευχθεί μια δική τους  παν-ευρωπαϊκή (σίγουρα) και παγκόσμια (πιθανότατα) κρίση.

Ο μοιραίος δε για την ελληνική οικονομία και κοινωνία τρόπος που επιλέχθηκε, να μην υπάρξει δηλαδή καμία «αθέτηση» υποχρέωσης, προς τους -ιδιώτες τότε- δανειστές της χώρας, ήταν συνέπεια της τότε θέσης των ηγετών της ευρωζώνης, ότι καμία χώρα μέλος δεν αθετεί τις υποχρεώσεις της,  - διότι δεν είχαν φροντίσει να φτιάξουν μηχανισμό άμυνας και χειρισμού τέτοιων κρίσεων - , θέση την οποία βεβαίως άλλαξαν στη συνέχεια, αφού έφτιαξαν τους μηχανισμούς, κι ακολούθησε το περίφημο «too little too late» PSI για το οποίο συχνά και αναίσχυντα προκλητικά υπερηφανεύεται ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Ο επόμενος μύθος αφορά τους στόχους που τέθηκαν στο πλαίσιο του μνημονίου. Στόχοι που ήταν άπιαστοι -κι αυτό φαινόταν εξ αρχής- ακριβώς διότι «μαγειρεύτηκαν» για να κάνουν ένα πρόγραμμα που δεν προέβλεπε αναδιάρθρωση του χρέους, να μοιάζει κάπως ρεαλιστικό!

Κι αυτή ακριβώς η δομή του όλου προγράμματος διασφάλισε την αποτυχία του και την επακόλουθη είσοδο της ελληνικής οικονομίας σε μια πρωτόγνωρη ύφεση. Η ίδια η ταχύτητα των περικοπών, η αγνόηση του χαμηλού επιπέδου της δημόσιας διοίκησης και της οικονομίας συνολικά, αλλά και η ανάγκη για «επιτάχυνση» των αποτελεσμάτων, διασφάλισαν τα όσα επακολούθησαν.

Πέραν όλων τούτων των ανωτέρω εκτεθέντων, είναι αληθές πως η Ευρωζώνη δεν ήταν κατάλληλα κι επαρκώς προετοιμασμένη για μια άμεση οργανωμένη χρεοκοπία χώρας – μέλους, εν προκειμένω της Ελλάδας…, Τα μέχρι τότε κείμενα δεν το επέτρεπαν…

Ωστόσο, δεν θα έπρεπε να θυσιαστεί μια ολόκληρη χώρα και μια ολόκληρη κοινωνία στον βωμό της Ευρωζώνης…

Κι ας πάμε τώρα στο καταμερισμό των πολιτικών ευθυνών :

1.  Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή : Επί δικής του κυβέρνησης η Ελλάδα έφτασε στην χρεοκοπία…

2.  Κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου : Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου «διαπραγματεύτηκε» την ελληνική «διάσωση» ήταν εθνικά άθλιος... Ο Γιώργος Παπανδρέου, γόνος πολιτικού τζακιού, έπρεπε να γνωρίζει την πανάρχαια αρχή ότι η διεθνής διπλωματία στηρίζεται στην ισχύ των εθνικών συμφερόντων…., όπως εύγλωττα αναδεικνύεται από την πολιτική που ασκεί σήμερα ο γερμανός υπουργός οικονομικών… Ο Γιώργος Παπανδρέου αγνόησε παντελώς, ότι όταν η «διάσωση» της χώρας του γινόταν για να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα μπορούσε να διεκδικήσει ανταλλάγματα… Όντας όμως μέλος του διεθνούς πολιτικού «κλαμπ» από τα γεννοφάσκια του, αλλά και προφανέστατα άτολμος ως πολιτικός, ο κ. Παπανδρέου προτίμησε να μην αποπειραθεί καν τη «σύγκρουση» , αλλά να συμπεριφερθεί ως επαίτης, προβάλλοντας παντού ανά τον κόσμο την δυσάρεστη όψη της ελληνικής πραγματικότητας.

Τούτων, όλων δοθέντων, πρέπει επίσης να σταματήσει το παραμύθι ότι δήθεν τα θέματα της αέναης πλέον διαπραγμάτευσης με τους εκάστοτε εταίρους και το ΔΝΤ, στηρίζονται σε οικονομική λογική και «αριθμούς που πρέπει να βγαίνουν»….

Η πικρή εμπειρία των επί 7 συναπτά έτη εφαρμοζόμενων μνημονίων αποδεικνύει πως η οικονομική επιστήμη περιθωριοποιείται, αν δεν κατακρεουργείται πλήρως χάριν των πολιτικών συμφερόντων κι ανεξάρτητα από τον αν θυσιάζεται μια ολόκληρη χώρα και η κοινωνία της…

Ας αναλογιστούμε :

α. Οι στόχοι του προγράμματος «διάσωσης» ορίζονται περιοδικά, οι περίφημες αξιολογήσεις, χωρίς καν να ξεκαθαρίζεται πως θα είναι στο μέλλον το ύψος του χρέους καθώς και οι όροι αποπληρωμής του…, παρότι αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να έχουν νόημα οι υπόλοιποι υπολογισμοί…!!!

β. Σε ότι αφορά καθαρά την όποια αναδιάρθρωση του χρέους, είναι επίσης προφανές ότι αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με πρώτη τη Γερμανία, αποφεύγουν τη λύση του θέματος, για λόγους που είναι καθαρά πολιτικοί και όχι οικονομικοί. Δεν τους βολεύει ενόψει των δικών τους εσωτερικών εκλογικών αναμετρήσεων και λοιπών πολιτικών συσχετισμών.

γ. Δυστυχώς, οι «αριθμοί που πρέπει να βγαίνουν»…, αλλά που «οι άτιμοι δεν βγαίνουν»…,  εξακολουθούν να ορίζονται με… πολιτικά κριτήρια συνήθως σε βάρος της ελληνικής οικονομίας…

Με πάντα ταύτα, φθάνουμε στο σήμερα. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα καλείται να κλείσει την Τρίτη αξιολόγηση με πολύ σκληρά μέτρα που θα γονατίσουν την ελληνική κοινωνία και ίσως και την ίδια…  Μετά την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης η Ελλάδα θα θελήσει να βγει στις αγορές χρήματος. Η ΕΚΤ θα κληθεί να παράσχει «πιστοληπτική κάλυψη» στα πρώτα της βήματα στην «κανονικότητα»… Το ερώτημα που αυτόματα γεννάται είναι απλό και με δύο σκέλη : Μήπως η ΕΚΤ ζητήσει κι άλλο, έστω και μίνι…, μνημόνιο. Κι αν ναι…, πως θα αντιδράσει η ελληνική κυβέρνηση…;;; Θα το αντέξει πολιτικά…;;;

Το ίδιο απλό κι επίσης διπλό ερώτημα γεννάται ακόμα και στην ευοίωνη και υπέρ αισιόδοξη εκτίμηση ότι, επιτέλους, οι εταίροι και δανειστές συναινέσουν σε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους…, την όποια αναδιάρθρωση…!!!  

Τι θα επισυμβεί αν ζητήσουν την υπογραφή νέου μνημονίου στην ελληνική πολιτική σκηνή και την ελληνική κοινωνία…;;;

Μ άλλα λόγια και λίγες λέξεις : Δεν φάνηκε ακόμα ο πάτος στο βαρέλι…!!!

                            Γ. Σπ. Π.