Δεν ξέρω ποιοι στις σημερινές συνθήκες (δεν αναφέρομαι στην αυγουστιάτικη ραστώνη, αλλά στην...
κατάσταση απομάγευσης του κομματικού φαινομένου, για να μην πω της πολιτικής δράσης γενικότερα) θα μπουν στον κόπο να διαβάσουν σχοινοτενή κείμενα που είναι γεμάτα κλισέ, στρογγυλέματα και γλυκερές εξιδανικεύσεις.
Φαντάζομαι πως δεν θα βρεθούν πολλοί. Αντε να το κάνουν οι συντάκτες τους, ορισμένα μέλη του καθοδηγητικού οργάνου για να δουν αν εντάχθηκαν οι κριτικές παρατηρήσεις τους στα συμπεράσματα, οι διαχειριστές των μονταζιέρων της αντιπολίτευσης,
μπας και εντοπίσουν κάποια κραυγαλέα αντίφαση, την οποία στη συνέχεια θα «σπρώξουν» στο διαδίκτυο για να τροφοδοτήσουν μια συζήτηση εχθρική για την κυβέρνηση, ενδεχομένως κάποιοι μερακλήδες μιας άλλης εποχής και όσοι είναι υποχρεωμένοι να το πράξουν από επαγγελματική διαστροφή.
Φτάνοντας στο τέλος της απόφασης πέφτεις πάνω στην ενότητα που αφορά το κόμμα και ιδιαίτερα τη σχέση του με την κυβέρνηση. Μείζον πρόβλημα και άλυτο. Υπογραμμίζεται: «Ο αυτόνομος ρόλος του κόμματος σε συνθήκες αριστερής διακυβέρνησης όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά γίνεται πιο κρίσιμος.
»Δεν περιορίζεται στην επίλυση εξατομικευμένων θεμάτων, αλλά στην κατοχύρωση δικαιωμάτων, στη διεκδίκηση άλλων, στην ανάδειξη θεμάτων, στην επεξεργασία θέσεων και πολιτικών προτάσεων, στην αξιοποίηση προοδευτικών νομοθετικών ρυθμίσεων ή μέτρων που θεσμοθετεί η κυβέρνηση. Με πρωτοβουλία και δημιουργικότητα, το κόμμα ενημερώνει την κοινωνία, πρωταγωνιστώντας στην επίλυση προβλημάτων και την υλοποίηση ώριμων αλλαγών. Το κόμμα, με πυξίδα τις ανάγκες των πολλών, συνεχίζει να αποτελεί την αριστερή συνείδηση της κυβέρνησης».
Ολα αυτά είναι ωραία. Ετσι πρέπει να συμβαίνει. Αυτόν τον ρόλο πρέπει να παίζει ένα κόμμα της Αριστεράς. Στην πράξη, πάντως, δεν ισχύει. Δεν υπάρχει νομίζω στην Ιστορία (μπορεί και να αυθαιρετώ) περίπτωση κόμματος που να κράτησε την αυτονομία του (σχετική έστω) έναντι της κυβέρνησης.
Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα (το ΠΑΣΟΚ είναι τρανταχτό παράδειγμα) τα κυβερνητικά κόμματα κρατικοποιήθηκαν σε χρόνο-ρεκόρ. Η γραφειοκρατικοποίησή τους ήταν η συνέπεια. Από τη θανάσιμη παγίδα δεν ξέφυγαν ούτε τα επαναστατικά σχήματα (μπολσεβίκοι).
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διακηρύξεις της ηγεσίας του, δεν αποτελεί εξαίρεση. Το στελεχικό προσωπικό του ήταν ολιγάριθμο, ενώ οι κρατικές θέσεις που έπρεπε να καλυφθούν πολλές.
Οι συνθήκες που επικρατούσαν τους πρώτες μήνες της διακυβέρνησης ήταν εξαιρετικά δύσκολες, το κλίμα τεταμένο, η πόλωση με την εξωτερική και την εσωτερική τρόικα διαρκής, το βάρος αναγκαστικά έπεσε στη διαπραγμάτευση, οι κομματικοί παράγοντες ασχολούνταν κυρίως με την υπεράσπιση της κυβερνητικής γραμμής. Τα καθοδηγητικά όργανα εξαντλούνταν σε ακαδημαϊκού τύπου συζητήσεις και σε διαξιφισμούς ανάμεσα στους εκπροσώπους των ρευμάτων. Τα μέλη απλώς παρακολουθούσαν.
Μετά τη διάσπαση του καλοκαιριού του 2015 τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα-άθροισμα φραξιών (αυτές πάντως λειτουργούσαν μια χαρά), διολίσθησε στην κατάσταση μηχανισμού-σφραγίδας με υποτυπώδη εσωτερική ζωή. Είναι νομοτέλεια; Πιθανόν, μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Σήμερα δεν αρκεί να ρωτάς «τι κόμμα θέλουμε;» ούτε να περιγράφεις ένα ιδεατό μοντέλο. Οφείλεις να αναμετρηθείς δυναμικά με τις δυσάρεστες παρενέργειες πριν αυτές κυριαρχήσουν και οδηγήσουν το εγχείρημα στον πλήρη εκφυλισμό...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου