Είναι διαφορετική η πολιτική της Δεξιάς απέναντι στην Αριστερά στα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, από εκείνη πριν από το 1967.
Προ του '67 δέσποζε ο...
αντικομμουνισμός με τις συνέπειες του εμφυλίου εις βάρος των αριστερών, της Αριστεράς, με το ΚΚΕ εκτός νόμου.
Μετά το 1974 η πολιτική αυτή είναι διαφορετική, σε χοντρές γραμμές. Αντιπαλότητα μεν, αλλά προσεκτικά «μαλακότερη» και παρά τις κατά καιρούς εντάσεις, αποφυγή του αντικομμουνισμού.
Σήμερα, με την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ν.Δ., σημειώνεται στροφή στην πολιτική αυτή απέναντι στην Αριστερά.
Υπάρχει βεβαίως η καινούργια κατάσταση με την κυβέρνηση, που έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά ή καλύτερα μεγάλο μέρος της όλης Αριστεράς.
Και μπορεί να εξηγηθεί η «σκληρή» γλώσσα στην αντιπαράθεση, καθώς είναι κανόνας να θέλει η αντιπολίτευση να γίνει κυβέρνηση, πολύ περισσότερο όταν κύριος αντίπαλός της είναι η Αριστερά.
Και έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον η διαφορά στην πολιτική αυτή του σημερινού προέδρου της Ν.Δ. από τους περισσότερους προκατόχους του και κυρίως από τον ίδιο τον πατέρα του, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Με την πτώση της χούντας το '74 σηματοδοτείται το τέλος του εμφυλίου πολέμου με τις συνέπειές του.
Αυτό που προέχει στην κοινωνία, αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως, είναι η ησυχία, η σταθερότητα, η ανάσα και ίσες ευκαιρίες έπειτα από τα 7 χρόνια της χούντας, τα 25 μετά το τέλος του εμφυλίου και τα 30 μετά τη ναζιστική κατοχή.
Ανάλογη είναι και η πολιτική τότε της ηγεσίας της Ν.Δ., διαδοχικά με τον Κων. Καραμανλή ώς τον Γεώργιο Ράλλη με την αποφυγή κυρίως του αντικομμουνισμού.
Στο πνεύμα της εποχής γίνεται από τους ίδιους αυτούς πολιτικούς πρωταγωνιστές και η επανάσταση με την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας, παρά την αντίδραση της ακροδεξιάς και άλλων ακραίων συντηρητικών.
Ανεβαίνει τότε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και γίνεται ο άλλος πόλος της εξουσίας.
Με τον Ευάγγελο Αβέρωφ στη Ν.Δ. παρατηρείται στροφή προς τη δεξιά πολιτική, με αντανάκλαση και απέναντι στην Αριστερά, π.χ. η στάση στη Βουλή για την Εθνική Αντίσταση.
Ο διάδοχός του, Κων. Μητσοτάκης, παρότι στηρίχτηκε για την εκλογή του στις αβερωφικές δυνάμεις, έχει να παρουσιάσει στην πολιτική του διαδρομή ενδιαφέρον απέναντι στην Αριστερά.
Φιλελεύθερος, νεοφιλελεύθερος αργότερα, με ρόλο πρωταγωνιστικό κατά την αποστασία του 1965 και ένταξη στη Ν.Δ. το 1976, διακρίνεται για τα ανοίγματά του προς την Αριστερά.
Τέλη της δεκαετίας του 1950 και αρχές του 1960, ως κεντρώος πολιτικός, βουλευτής, τάσσεται υπέρ της νομιμοποίησης του ΚΚΕ.
Από το 1984, που γίνεται πρόεδρος της Ν.Δ., αποφεύγει τον αντικομμουνισμό, τόσο απέναντι στο ΚΚΕ όσο και στο ΚΚΕ-εσωτ.
Το 1989 σε συμφωνία με τους Χαρ. Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκο προχωρούν στη συγκυβέρνηση Ν.Δ. - Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου με πρωθυπουργό τον Τζανή Τζανετάκη.
Κεντρικό πολιτικό σύνθημα η κάθαρση απέναντι στα σκάνδαλα τότε του ΠΑΣΟΚ και στον Α. Παπανδρέου.
Η κυβέρνηση αυτή, η κυβερνητική συνεργασία Δεξιάς-Αριστεράς, για πρώτη φορά αποτελεί και τη σφραγίδα στο τέλος των συνεπειών και των επιπτώσεων του εμφυλίου πολέμου.
Ακολουθεί τον Νοέμβριο του 1989 η πρώτη οικουμενική κυβέρνηση με τον Ξεν. Ζολώτα, πρωθυπουργό μετά τη συμφωνία Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμού (ενιαίου, τότε) και τους αρχηγούς Κ. Μητσοτάκη, Α. Παπανδρέου, Χ. Φλωράκη και Λ. Κύρκο στο ίδιο τραπέζι.
Ο Μιλτιάδης Εβερτ μετά τον Κ. Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. το 1993, με καταγωγή από τη νεολαία της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕΝ) του Κων. Καραμανλή το 1960 και αντιχουντική στάση κατά τη δικτατορία, ακολουθεί και αυτός πολιτική απέναντι στην Αριστερά (ΣΥΝ, ΚΚΕ) αντίθετη μεν, αλλά χωρίς αντικομμουνισμό και εμφυλιοπολεμικές αναφορές και κραυγές.
Εξακολουθεί να είναι αντίπαλος το ΠΑΣΟΚ με τον Α. Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη, αλλά την ίδια πολιτική συναντούμε και στη Ν.Δ. με τον Κώστα Καραμανλή αρχηγό και πρωθυπουργό.
Αυτός μάλιστα είχε προχωρήσει και στη σύγκρουση με ΜΜΕ για τον βασικό μέτοχο, στον λεπτό και προσεκτικό χειρισμό της εξέγερσης της νεολαίας το 2008 μετά την εκτέλεση από αστυνομικό του Αλέξη Γρηγορόπουλου αλλά και σε ανοίγματα προς τα αριστερά, με τον Αϊ-Στράτη, το νησί ως τόπο εκτοπίσεως αριστερών, κομμουνιστών έως τις αρχές της δεκαετίας του '60, με την πολιτική της λήθης κ.λπ. και με βασικούς συνεργάτες τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και τον Θ. Ρουσόπουλο.
Ο διάδοχός του, Αντ. Σαμαράς, έκανε σιγά σιγά στροφή με εμφυλιοπολεμικά γνωρίσματα στην αντι-αριστερή πολιτική του.
Ο Ευάγγ. Μεϊμαράκης διακήρυσσε τη συνεννόηση με την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ ο Κυρ. Μητσοτάκης, ένας ανερχόμενος στην πολιτική Σαμαρά όχι μόνο έκανε αντιπρόεδρό του τον Αδωνι Γεωργιάδη και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον Μάκη Βορίδη, αλλά στην πολεμική του απέναντι στην κυβέρνηση σήμερα καταφεύγει συχνά σε χαρακτηρισμούς, ψεύδη και ειρωνείες, που απέχουν και από την πολιτική του πατέρα του.
Κάποτε επί Α. Παπανδρέου πρωθυπουργού, από τη Ν.Δ. είτε ταύτιζαν το ΠΑΣΟΚ με την 17Ν είτε το κατηγορούσαν ότι κάλυπτε την τρομοκρατία.
Σήμερα στη Ν.Δ. οι ακροδεξιοί που δείχνουν να επιβάλλονται φαίνεται ότι δεν διαβάζουν καν Ιστορία και επιμένουν είτε να ταυτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία είτε να τον κατηγορούν ότι την καλύπτει...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου