Ο Αλέξης Τσίπρας αποδομεί τον ΣΥΡΙΖΑ...

«Υπήρχε βαθύτερη παθογένεια. Επρόκειτο για μια σταθερή, σχεδόν μόνιμη, αμφισβήτηση προς τις επιλογές και το πρόσωπό μου”

«Υπήρχε βαθύτερη παθογένεια. Επρόκειτο για μια σταθερή, σχεδόν μόνιμη, αμφισβήτηση προς τις επιλογές και το πρόσωπό μου. Μια αμφισβήτηση που δεν εκδηλωνόταν ανοιχτά, αλλά λειτουργούσε υπόγεια, έμμεσα, καλυμμένη πίσω από την προσχηματική κριτική στις αποφάσεις μου… Αν κάτι αποκάλυπτε (σ.σ. η διαφωνία για τα ψηφοδέλτια των εκλογών του 2023) ήταν η διολίσθηση του κόμματος σε έναν συνασπισμό προσωπικών στρατηγικών και ιδιοτέλειας…».

Στα βιβλιοπωλεία από σήμερα το νέο βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα με τίτλο «Ιθάκη» αναμένεται να προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων καθώς παραθέτει την προσωπική του οπτική για πολιτικές αποφάσεις, πρόσωπα και γεγονότα που καθόρισαν μία δεκαετία, από τις διαπραγματεύσεις του 2015 μέχρι τις εσωκομματικές κρίσεις που ακολούθησαν.

Στην «Ιθάκη» ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρεται στο γνωστό τηλεφώνημα που είχε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα: “Σου ζητώ, να είσαι ψύχραιμος. Και να ξέρεις ότι εμείς θα είμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια on board, θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις και παρασκηνιακά θα παρέμβουμε αν χρειαστεί. του είπε ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ.

¨”Αυτή ήταν η κίνηση του Ομπάμα. Μου έδινε δηλαδή το σήμα ότι η Κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν μαζί μου, αλλά έπρεπε να είμαι ψύχραιμος απέναντι στις προκλήσεις, γιατί δεν είχε απεριόριστη επιρροή στις εξελίξεις. Το παρασκήνιο, το έμαθα εκ των υστέρων. Οι Αμερικανοί και ο Σοσιαλδημοκράτης Αντικαγκελάριος Γκάμπριελ πίεζαν τη Μέρκελ προς την κατεύθυνση της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Ενώ ο Σόιμπλε, με τον Ολλανδό συντηρητικό Πρωθυπουργό Ρούτε και τους άλλους σκληρούς της Ευρωζώνης, πίεζαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και η Μέρκελ βρισκόταν μπροστά σε δίλημμα».

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνομιλία του Αλέξη Τσίπρα με τον Βλάντιμιρ Πούτιν, το περιεχόμενό της οποίας γίνεται γνωστό για πρώτη φορά:

«Αυτή η δεύτερη προσωπική μας συνάντηση υπήρξε πραγματικά σημαντική εμπειρία. Ήμασταν στην αίθουσα μόνο οι δυο μας. Χωρίς τους συμβούλους μας. Κρατήσαμε μόνο έναν μεταφραστή. Αφού του περιέγραψα τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης και μου είπε πόσο γενναία ήταν η μάχη που έδινα, περάσαμε στα πιο δύσκολα.

Ήθελα λοιπόν να ξέρω πού πατάω. Να μου πει καθαρά ποια ήταν η θέση της Ρωσίας. Και ποια θα ήταν αν, παρά τις δικές μας προσπάθειες, οι διαπραγματεύσεις κατέληγαν σε ναυάγιο. Τι σήμαινε το γεγονός ότι ακόμα και μια συμβολική επένδυση 200-300 εκατομμυρίων σε έντοκα γραμμάτια του Ελληνικού Δημοσίου η Ρωσία την αρνήθηκε.

Η απάντησή του ήταν όχι απλώς ειλικρινής, αλλά θα έλεγα ωμή. Θα προτιμούσε, μου είπε, εκείνα τα χρήματα που ζητήσαμε να τα έδινε σε ένα ορφανοτροφείο, διότι, αν τα έδινε στην Ελλάδα, θα ήταν σαν να τα πετούσε σε έναν σκουπιδοτενεκέ. Γιατί η Ελλάδα ήταν μια χώρα χρεοκοπημένη και δεν θα σωζόταν με 300 εκατομμύρια ευρώ. Είχε ανάγκη από 300 δισ. και όχι από 300 εκατομμύρια. Η Ρωσία, συνέχισε, είναι μια πλούσια χώρα, αλλά όχι τόσο πλούσια ώστε να μπορεί να ξεπληρώσει το χρέος της Ελλάδας. Εντέλει, κατέληξε, πως θα έπρεπε να φτάσω σε μια συμφωνία με τους εταίρους μας. «Να τα βρεις με τη Μέρκελ», μου είπε απλά και καθαρά.

Σύμφωνα με τις αναφορές του βιβλίου,  εκτός από την Ρωσία η κυβέρνηση Τσίπρα είχε βολιδοσκοπήσει και τις προθέσεις της Κίνας: «Είχα ζητήσει από τον Δραγασάκη να μεταβεί μαζί με τον Κοτζιά στο Πεκίνο για να διερευνήσουν τις δυνατότητες αγοράς ελληνικών ομολόγων ή εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου στην δευτερογενή αγορά, έχοντας ασφαλώς στο τραπέζι τόσο την συζήτηση για πώληση επιπλέον μετοχών στο Λιμάνι του Πειραιά αλλά και ένα ευρύτερο σχέδιο στρατηγικής οικονομικής συνεργασίας».

Η συνάντηση με τον Σόϊμπλε

Η συνάντηση με τον Σόϊμπλε «πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο, στο κτίριο που στεγάζεται το γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών, ένα κτίριο βαρύ, φορτίο καθώς πρόκειται για το πρώην Υπουργείο του Χίτλερ. Η είσοδος στο κτίριο από μόνη της ήταν ένας συμβολισμός βαρύς και ασφυκτικός, σαν να σε ρίχνει στον Άδη, περνώντας από τη σκοτεινή και γεμάτη παγίδες πορεία της Ευρώπης.

Ανεβήκαμε με το ασανσέρ και οδηγηθήκαμε σε έναν μίνιμαλ αλλά ασκητικό χώρο. Ένα απλό, μικρό γραφείο, απλοϊκό, χωρίς οτιδήποτε εντυπωσιακό ή επιδεικτικό, καμία σχέση με τα τεράστια και μεγαλοπρεπή υπουργικά γραφεία που συνηθίζουμε στη χώρα μας. Κι εκεί, καθισμένος και ήρεμος βρισκόταν ο Σόιμπλε. Ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν από κοντά• η συνάντησή μας κράτησε μια ολόκληρη ώρα αντί του προγραμματισμένου μισάωρου.

Ο Σόιμπλε με ρώτησε αν πίστευα ότι η Ελλάδα μπορούσε ή έπρεπε να μείνει στην Ευρωζώνη. Και όταν του απάντησα θετικά, αντέδρασε παίρνοντας το γνωστό βλοσυρό του ύφος: «Κοίταξε να δεις, πώς θα κάνεις αυτά τα οποία έχεις εξαγγείλει;» Του απάντησα πως πίστευα πως μπορούσα να είμαι συνεπής στις εξαγγελίες μου, αρκεί η Ευρώπη να μην επιθυμούσε την καταστροφή της Ελλάδας αλλά έναν έντιμο συμβιβασμό, και του ανέλυσα σε γενικές γραμμές τη στρατηγική μου.

Όταν τελείωσα, ο Σόιμπλε με κοίταξε με εκείνο το ψυχρό, σταθερό βλέμμα που δεν άφηνε πολλά περιθώρια παρερμηνείας. Με έναν τόνο πατρικής ειρωνείας, μου είπε: «Κοίταξε να δεις, θα σου δώσω μια φιλική συμβουλή… Αν πράγματι σκοπεύεις να εφαρμόσεις όλα αυτά που έχεις εξαγγείλει, θα σου ευχόμουν να μην εκλεγείς ποτέ».

Το ευρώ και ο Βαρουφάκης

Στην «Ιθάκη» ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλύπτει πως «έβγαλε εκτός» της διαπραγματευτικής ομάδας τον Γιάννη Βαρουφάκη που χαρακτηρίζει “εγωκεντρικό και αναξιόπιστο». «Ενώ δίναμε έναν υπαρξιακό αγώνα την ίδια ώρα ο υπουργός Οικονομικών έκανε φωτογραφίσεις προώθησης των βιβλίων του στο εξωτερικό» και «λειτουργούσε με μία αμιγώς προσωπική ατζέντα».

“Εκείνη την περίοδο βεβαίως ζούσε τον μύθο του και όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά παντού. Ήταν το πρόσωπο της διαπραγμάτευσης. Ο άνθρωπος που συγκέντρωνε τα φώτα της δημοσιότητας, που φιλοξενούνταν στα εξώφυλλα κοσμοπολιτικών περιοδικών. Ήταν φανερό σε όποιον τον ήξερε πως επιζητούσε με θέρμη την αίγλη της αναγνωρισιμότητας».

‘Αρχικά δεν έδωσα μεγάλη σημασία σε όσα είχε στο μυαλό του. Το σχέδιό του άλλωστε το είχα απορρίψει εξαρχής. Του είχα καταστήσει σαφές ότι η δική μου στρατηγική δεν συμπεριλαμβάνει την έξοδο από το ευρώ. Ηταν ένας οικονομολόγος που είχε γίνει είδωλο και έδινε την αίσθηση πως περισσότερο απολάμβανε τον νέο ρόλο του, παρά βίωνε πιεστικά και με συνείδηση την κρισιμότητα της κατάστασης, το μέγεθος της ευθύνης».

Για τον Παύλο Πολάκη θεωρεί ότι «δεν ήταν πάντα αιτία της στάσης του το θυμικό, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις αποδείχτηκε εξαιρετικά ικανός να το συγκρατεί. Ο ίδιος άνθρωπος, που έδειχνε τότε τέτοια συμπεριφορά σε ένα νομοσχέδιο αξιακό για μας, λίγα χρόνια αργότερα θα πρωτοστατούσε στην υποστήριξη της υποψηφιότητας Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ».

“Εξοργίστηκα. Έβγαλα μια ανακοίνωση με την οποία τον έθεσα εκτός ψηφοδελτίων, με αποτέλεσμα αντιδράσεις από όλες τις πλευρές μέσα στο κόμμα. Όχι μόνο οι συνοδοιπόροι του Πολάκη, αλλά και οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του, αντιτάχθηκαν με σφοδρότητα στην απόφαση αυτή. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «Ομπρέλα» την καταδίκασε. Με δυο λόγια, το ατόπημα Πολάκη ήταν μια ευκαιρία για τα επιτελεία της Ν.Δ. να πλήξουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση που τον έθετε εκτός ψηφοδελτίων ήταν μια ευκαιρία για τα επιτελεία των τάσεων να πλήξουν εμένα».

Ο Κασσελάκης και η Αχτσιόγλου

Για τον Στέφανο Κασσελάκη γράφει ότι «η εικόνα στην αρχή ήταν λίγο κωμικοτραγική. Ηταν σαν να ζούμε κάποιο ριμέικ της γνωστής ιταλικής κωμωδίας “Viva la liberta”, του Ρομπέρτο Αντο, όπου ο ηγέτης του Κεντροαριστερού Κόμματος της Ιταλίας, που υποδύεται ο Τόνι Σερβίλο, αντιμετωπίζει κρίση κατάθλιψης και εξαφανίζεται μυστηριωδώς.

Τα πράγματα παίρνουν απρόσμενη τροπή, όταν ο βοηθός του ανακαλύπτει τον δίδυμο αδελφό του και, στην απελπισία του, τον παρουσιάζει ως τον κανονικό αρχηγό του κόμματος. Ο οποίος όμως είναι παντελώς άσχετος με το κόμμα και την πολιτική και εκεί αρχίζουν μια σειρά από ευτράπελα. Κάπως έτσι και η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, στην απελπισία της, εξέλεξε τον Στέφανο».

Για την Εφη Αχτσιόγλου η αποκάλυψη είναι ότι της πρότεινε να τεθεί επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, αλλά αρνήθηκε γιατί πίστευε πως μόνη της, παίρνοντας αποστάσεις από μένα, θα μπορούσε να υπερβεί τα προβλήματα εντός του ΣΥΡΙΖΑ και να πείσει τα μέλη του παρουσιάζοντας μια φρέσκια υποψηφιότητα, χωρίς να δίνει την εντύπωση πως ήταν υπό την κηδεμονία μου. Αποδείχτηκε ότι υποτίμησε την κατάσταση και τη σημασία της δικής μου στήριξης».

Τότε στράφηκε στον Αλέξη Χαρίτση: «Καθίσαμε στο μπαλκόνι, ήταν απόγευμα, την ώρα που δύει ο ήλιος, αλλά έκανε ακόμα πολλή ζέστη. Χωρίς περιστροφές του ανακοίνωσα την απόφασή μου να παραιτηθώ. Και του ζήτησα να δεχθεί να είναι υποψήφιος για επόμενος πρόεδρος του κόμματος. Του εξήγησα ότι θα ήταν μια επιλογή που θα μπορούσε να κρατήσει το κόμμα ενωμένο. Του εκμυστηρεύτηκα όσα είχαν συμβεί με την Έφη και κατέληξα: «μόνο η δική σου υποψηφιότητα μπορεί να βρει ευρύτερη αποδοχή».

Στο άκουσμα της απόφασής μου να φύγω και ακόμα περισσότερο στην πρότασή μου να θέσει υποψηφιότητα, σκοτείνιασε. Μου είπε, τελικά, ότι δεν αισθάνεται έτοιμος να αναλάβει ένα τόσο μεγάλο βάρος. Και μου ζήτησε να μην παραιτηθώ».

Για τον Πάνο Σκουρλέτη σημειώνει ότι «είχε από καιρό επικρίνει τις επιλογές του οικονομικού επιτελείου και τους συμβιβασμούς που είχαν γίνει από την Κυβέρνηση, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, να ρυθμίσουμε το χρέος και να εγγυηθούμε την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια. Η απομάκρυνσή του από την Κυβέρνηση ήταν αναγκαία για τη συνοχή και την καλύτερη λειτουργία της. Η τοποθέτησή του, όμως, στη θέση του Γραμματέως του κόμματος αποδείχθηκε λαθεμένη επιλογή, καθώς εξέπεμπε ένα εξόχως αντιφατικό μήνυμα που σε δεύτερη φάση θα μας στοίχιζε: διεύρυνση στην Κυβέρνηση – αναδίπλωση στο κόμμα».

Ο Καμμένος

Για τον Πάνο Καμμένο υποστηρίζει ότι στάθηκε με θεσμική συνέπεια απέναντί μου και στήριξε τη λειτουργία της Κυβέρνησής μας χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινή της συνοχή. Δεν μας έβαλε παράλογους όρους, δεν μας υπονόμευσε, δεν μας τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ήρθε η Συμφωνία των Πρεσπών».

Ο Αλέξης Τσίπρας περιγράφει το ραντεβού των δύο, παραθέτοντας τη συζήτηση που είχαν: «Εγώ θέλω το Υπουργείο Άμυνας και δεν θα σου βάλω κανέναν όρο, δεν θέλω να είμαι Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Θέλω το Υπουργείο Άμυνας γιατί αυτό ήταν το όνειρό μου. Θέλω να συμμετέχω σε αυτή την προσπάθεια. Μαζί θα φτιάξουμε μια νέα εθνική ενότητα. Εσύ θα είσαι ο Άρης Βελουχιώτης και εγώ ο Ναπολέων Ζέρβας», ανέφερε ο Καμένος.

«Ηρέμησε Πάνο! Σ’ ευχαριστώ και μου ακούγεται πολύ ωραίο όλο αυτό για την εθνική συμφιλίωση, αλλά τώρα χρειάζομαι τη μέγιστη δυνατή στήριξη και πλειοψηφία. Καταλαβαίνεις γιατί. Σκέφτομαι, λοιπόν, να προτείνω και στον Θεοδωράκη να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση», του απάντησε ο Τσίπρας.

«Μην τον φέρεις αυτόν. Θα μας διαλύσει, θα τα δίνει όλα στους έξω».

Η Ζωή και ο Λαφαζάνης

«Η διαχείρισή της ήταν από τις πλέον επώδυνες εμπειρίες εκείνης της περιόδου. Είχα ήδη μετανιώσει για την πρόταση που της είχα απευθύνει να αναλάβει την θέση της προέδρου της βουλής σε μια προσπάθεια να δώσουμε εικόνα ανανέωσης και μαχητικότητας» αναφέρει για την Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Τα όσα έγιναν τότε «προσβάλλουν κάθε έννοια σοβαρότητας» και έδειχναν «εξουσιαστική μανία» εκ μέρους της -επί της ουσίας άφησε να εννοηθεί ότι οι χειρισμοί της δυσχέραναν δραματικά μια ήδη οριακή κατάσταση. «Η διαρκής αναβολή, οι τεχνητές καθυστερήσεις, η ασυνήθιστη διαδικαστική αυστηρότητα σε σημείο υπερβολής έδειχναν μια ανώριμη πολιτική συμπεριφορά (…) είχε μετατραπεί σε παράγοντα γελοιοποίησης», ανέφερε. «Η πολιτική και η Αριστερά μαγνητίζουν τους νάρκισσους όπως το φως τα έντομα».

Ο Τσίπρας για τον Παναγιώτη Λαφαζάνη αναφέρει ότι δεν αντιλαμβανόταν στοιχειωδώς την κατάσταση για το 2015. Αναφέρει ότι μαζί με τους Νάντια Βαλαβάνη και Κώστα Ήσυχο αποκαλούσαν τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ «σύντροφε πρωθυπουργέ» σε μια επίσκεψη στην Μόσχα.

«Για μερικούς συντρόφους μου είχα πάντα την απορία αν αντιλαμβάνονταν έστω και στοιχειωδώς την κατάσταση. Ο Λαφαζάνης ήταν ένας από αυτούς», αναφέρει ο Τσίπρας. Η κρίσιμη στιγμή έρχεται λίγο πριν την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, στο υπουργικό συμβούλιο, όταν ο Λαφαζάνης εισηγείται έλεγχο των «βασικών κρίκων του κράτους» και μετάβαση σε εθνικό νόμισμα.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος

«Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων», σχολιάζει για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στην «Ιθάκη» ο πρώην πρωθυπουργός. “Μετά την ήττα του 2019, την περίοδο που η εσωκομματική τάση με εκφραστή τον Πολάκη απέδιδε στην τακτική του «μαξιλαριού» την απομάκρυνση της μεσαίας τάξης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Βούτσης, ο Τσακαλώτος, ο Βίτσας, ο Παπαδημούλης, ο Λάμπρου και ο Δρίτσας ανακοίνωσαν στον Τσίπρα την δημιουργία της εσωκομματικής τάσης «Ομπρέλα», η οποία ήταν αντίθετη, κατά τον πρώην πρωθυπουργό «στον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ» και στον ίδιο, που τον στήριζε.

Απέναντι στην «Ομπρέλα» δραστηριοποιήθηκε ένα άλλο μπλοκ (Παππάς, Πολάκης, Τζάκρη), που υποτίθεται συμφωνούσαν με το σχέδιο επανεκκίνησης, αλλά βασικά συγκρούονταν με την «Ομπρέλα».

«Οι μεν υποστήριζαν ένα ακόμα κλειστό μεν, αλλά σοβαρό και μετρημένο. Οι δε πρότειναν μία πιο λαϊκή, σκληρή, αντιδεξιά γραμμή, βασισμένη κυρίως την ανάδειξη σκανδάλων και την καταγγελία. Οι μεν πρόσφεραν μια πιο ψύχραιμη επιχειρηματολογία, αλλά συχνά δυσνόητη και ελιτιστική. Οι δε μιλούσαν μια γλώσσα κατανοητή, αλλά εξέπεμπαν ένα λόγο επιθετικό, συχνά τοξικό, σε μια περίοδο που οι πολίτες ήθελαν ηρεμία και όχι οξύτητα. Μια σύγκριση του Πολάκη με τον Τσακαλώτο μπορεί ίσως να αποδώσει καλύτερα αυτή τη διαφορά ύφους και κουλτούρας», αναφέρει ο Τσίπρας, μιλώντας για προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες είτε φορούσαν επαναστατικό μπερέ είτε κοστούμι «αστικής αυτοπεποίθησης».

«Ο Παππάς έπρεπε να αποσύρει την υποψηφιότητά του»

Σε ό,τι αφορά στις τηλεοπτικές άδειες, ο Αλέξης Τσίπρας αποδίδει ένα κομμάτι των χειρισμών στον ίδιο τον Παππά, όχι μόνο για τις λεπτομέρειες του διαγωνισμού (όπως ο αριθμός των αδειών και η επιθετική προσέγγιση) αλλά κυρίως για την υπόθεση Καλογρίτσα, που οδήγησε και στην καταδίκη του.

Μετά το 13-0, σύμφωνα με τον Τσίπρα, «δεν έδειξε καμία διάθεση να θέσει ζήτημα παραίτησης, προσωρινής αποχής ή έστω να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή, ενόψει εκλογών. Ούτε και εγώ απ’ την πλευρά μου προχώρησα σε τέτοια συζήτηση (…) Εκ των υστέρων, εκτιμώ ότι έπρεπε τότε να του ζητήσω να διευκολύνει, κυρίως το κόμμα, αλλά και τον εαυτό του, αποσύροντας ο ίδιος την υποψηφιότητά του. Και αυτό, γιατί είχε επιδείξει σε όλη αυτή τη διαδικασία απαράδεκτη επιπολαιότητα».

Για Novartis και το Μάτι

«…Η αρχική μου πρόθεση ήταν να αξιολογήσουμε για ποια πρόσωπα πολιτικά, από τα έντεκα που αναφέρονταν στη δικογραφία, υπήρχαν όντως σοβαρές ενδείξεις για πιθανή τέλεση κακουργηματικών πράξεων και για αυτά τα τα πρόσωπα να προτείνουμε τη σύσταση Προανακριτικής… Οδηγήθηκαμε σε μια πολιτικά προβληματική απόφαση, που τότε δεν μπόρεσα να εκτιμήσω ότι αποτελούσε μεγάλη πολιτική παγίδα…

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσω ότι έκανα λάθος. Δεν εκτίμησα όλες τις παραμέτρους της απόφασης αυτής…Δεν κάναμε την κρίσιμη διάκριση, που έπρεπε να κάνουμε, και που απαιτούσε πολιτικό θάρρος και καθαρή ματιά: να οργανώσουμε, μέσω της Προανακριτικής Επιτροπής, μια ουσιαστική κοινοβουλευτική έρευνα, να εξετάσουμε τα δεδομένα σε βάθος και να καταλήξουμε σε τεκμηριωμένα πορίσματα. Αντί για στοχευμένη και προσεκτική απόδοση ευθυνών δώσαμε την εντύπωση πως επιλέγουμε μια μαζική παραπομπή. Και αυτό, δυστυχώς, είχε κόστος, θεσμικό, πολιτικό και αξιακό».

«Το Μάτι υπήρξε η πιο σκοτεινή, η πιο οδυνηρή και τραυματική δοκιμασία της πρωθυπουργικής μου διαδρομής. Μια προσωπική συντριβή…Τότε, για πρώτη φορά άκουσα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει, ΄΄Γιατί Θεέ μου;΄΄ Εγώ, που ποτέ δεν επικαλέστηκα τον Θεό για να εξηγήσω το Σύμπαν, που είχα μάθει να ψάχνω τις αιτίες στη γη, όχι στον ουρανό. Και όμως. Εκείνη τη νύχτα, αυτές τις λέξεις γέννησε η απόγνωσή μου».

https://www.anoixtoparathyro.gr