Και μια και δυο και τρείς και τέσσερις τετραετίες για τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Και ας είναι και “ανορθόγραφος” που λέει ο ίδιος , αναγνωρίζοντας ότι υπήρξε “μέτριος μαθητής”; Και ας προειδοποιεί ότι “δεν δέχεται καμία μομφή για την ηθική του υπόσταση”, όπως δεν δεχόταν ούτε ο …πατέρας του;
Γιατί όχι; Πρότυπα υπάρχουν τριγύρω: ο Ερντογάν, ο Πούτιν, ο Ορμπάν, ο φίλος του ο Νετανιάχου, ο Ράμα…
Τι όμως υποκρύπτει πραγματικά η δήλωση του Πρωθυπουργού στο “Πρώτο Θέμα” ότι θα επιδιώξει μια ακόμη θητεία με … αυτοδυναμία; Ιδίως όταν για πολλούς καθίσταται αμφίβολο αν μπορεί να ολοκληρώσει τη δεύτερη. Αλλιώς θα άφηνε τους βουλευτές της ΝΔ να ψηφίσουν για την Προανακριτική Βορίδη- Αυγενάκη.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, από έναν πολιτικό που διεκδίκησε και άσκησε την εξουσία ως… κληρονομικό δικαίωμα! Ή ότι, είναι ένεση προσωπικής αυτοπεποίθησης που κάνει ο ίδιος στον εαυτό του- ενδεχομένως για ψυχολογικούς λόγους.
Ειδικά αυτή την περίοδο, ουδείς άλλος στη ΝΔ , θα μπορούσε να κάνει τέτοια πρόβλεψη. Όσο για τους υπόλοιπους και μόνο η ιδέα είναι ανατριχιαστική. Δώδεκα χρόνια Μητσοτάκη; Θεός φυλάξοι….
Για τον ίδιο πάντως- αν ο μη γένοιτο- θα ήταν εκπλήρωση της προσδοκίας να εξελιχθεί σε ανέλεγκτο “Κυβερνήτη”, εγκαταλείποντας τον αναγκαστικό μανδύα του συνταγματικού πρωθυπουργού. Κανένα Κοινοβούλιο, καμία Δικαιοσύνη, κανένας θεσμός, κανένα μέσο ενημέρωσης, καμία κοινωνία , κανένας πολίτης, δεν θα είχε “δικαίωμα για να ομιλεί” -επικριτικά- σε κάποιον με τρίτη εντολή διακυβέρνησης.
Θα μπορούσε να εγκαταστήσει επίσημα την οικογενειακή δυναστεία, να “επιλύσει” τις “διαφορές” της χώρας με την Τουρκία, να απαλλαγεί από την ενόχληση του Κυπριακού, να ολοκληρώσει την κατανομή του κρατικού και κοινοτικού χρήματος κατά τις μεθόδους που ήδη εφαρμόζει, να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα, να κηρύξει αχρείαστη την αντιπολίτευση- αφού ούτως ή άλλως άσφαιρη θα αποδειχθεί .
Ακόμη και μόνιμη – και επιτέλους ολιγομελή- κυβέρνηση θα μπορούσε να εγκαταστήσει με την ομάδα: Γεραπετρίτης, Σκέρτσος, Αγαπηδάκη, Φλωρίδης, Μαρινάκης, Χατζηδάκης και τ΄ άλλα τα παιδιά. Αλλά ας αφήσουμε τη φαντασία …
Τι φοβάται ο Μητσοτάκης
Η μετακίνηση του Μητσοτάκη από το “δεν απαντώ, αν θα είμαι επικεφαλής της ΝΔ στις επόμενες εκλογές”, πέρυσι τέτοια εποχή, μέχρι το “θα είμαι και θα κερδίσω αυτοδύναμα”, δεν υποδηλώνει αχαλίνωτη φιλοδοξία, αλλά απεριόριστο φόβο. Αυτό που κυριαρχεί στους συλλογισμούς του για το μέλλον δεν είναι τι θα κάνει στη νέα τετραετία, αλλά τι θα -του- συμβεί αν απωλέσει την εξουσία.
Φοβάται να χάσει, ειδικά από την αντιπολίτευση, γιατί δεν ξέρει -ή μήπως επειδή ξέρει; – πώς θα αντιδράσει μια άλλη κυβέρνηση-ακόμη και της ΝΔ- όταν ανοίξει τα ντουλάπια και έλθει αντιμέτωπη για τους σκελετούς που θα αντικρύσει. Ίσως γι’ αυτό καλεί τους πολιτικούς αντιπάλους του, που έχει κατασυκοφαντήσει- όταν δεν τους παρακολουθούσε – “να συνεννοηθούμε αντί να κοιτάζουμε ποιον θα βάλουμε στη φυλακή”. Ποιοι ακριβώς το κάνουν και για ποιον;
Προφανώς έχει λόγους και λέει “δεν πρόκειται να ανεχθώ ποτέ -σ.σ.: δηλαδή στο μέλλον- καμία μομφή για την ηθική μου ακεραιότητα”, φοβούμενος προφανώς ότι θα αμφισβητηθεί… Γιατί φαντάζεται ότι θα συμβεί αυτό;
Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς σε όσα λένε ακόμη και στελέχη της ΝΔ στους διαδρόμους και τις παρέες, για τα πεπραγμένα του “συστήματος Μητσοτάκη” , πριν καν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Σε πολλά μέτωπα: από τις διεθνείς σχέσεις, ως την οικονομία, τη διοίκηση, και τις παρτίδες με τις εκτός πολιτικής δυνάμεις ισχύος στην ενημέρωση και το χρήμα.
Αρκεί να απογράψει τις ορατές, γνωστές και αδιαμφισβήτητες πρακτικές του – που καταχωνιάσθηκαν, ή είχαν περιορισμενη δημοσιότητα. Λόγω της “προνοητικότητας” που επέδειξε και των μέτρων που έλαβε – ακόμη και με νόμους.
Στη Δικαιοσύνη, την Ενημέρωση, την Κοινοβουλευτική διαδικασία, το κράτος, αλλά και το παρακράτος. Με πράξεις που θεμελιώθηκαν στον ιδρυτικό νόμο του “επιτελικού κράτους” και την προσωπική ανάληψη της πολιτικής αρμοδιότητας στις μυστικές Υπηρεσίες και την κρατική Ενημέρωση. Τα παραδείγματα είναι πολλά…
Η διαχείριση που επέβαλε στις υποθέσεις -τα σκάνδαλα για να κυριολεκτούμε- των υποκλοπών, των Τεμπών, του ΟΠΕΚΕΠΕ, των απευθείας αναθέσεων, των κοινοτικών κονδυλίων και του εθνικού προϋπολογισμού, των εξοπλισμών.
Στις επιλεκτικές σχέσεις με ανυπόληπτα πρόσωπα – από τον Ζελένσκι ως την οικογένεια φον ντερ Λάιεν και τους επικεφαλής των μεσαιωνικών αραβικών καθεστώτων. Αλλά και με εγχώριους “νταβατζήδες”, κάποιους μυστηριώδεις τύπους που χάνονται από το προσκήνιο όσο περίεργα εμφανίσθηκαν, και τον Γκρίνμπεργκ. Συν η “διείσδυση” στην αντιπολίτευση και η διάλυση κομμάτων της, αλλά και η ενδοοικογενειακή σαπουνόπερα.
Με τόσες υποθέσεις που μπορούν ξαφνικά να αναψηλαφηθούν, με βαση επίσημα αρχεία και έγγραφα, αλλά και με στόματα που μπορούν να ανοίξουν, κανένας δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του και χωρίς εξουσία.
Οι επιλογές του Μητσοτάκη
Είναι εμφανές ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός θα χρειαστεί να δώσει εξηγήσεις για πολλά από τα πεπραγμένα του, όταν θα απωλέσει την ευχέρεια να ορίζει ο ίδιος τους συνομιλητές του και να προκαθορίσει τις ερωτήσεις στις οποίες θα δίνει απαντήσεις. Αν αλλάξουν τα πράγματα, η δική του ανάγνωση της διακυβέρνησής του θα είναι η λιγότερο πειστική.
Από αυτή την άποψη είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι η διακήρυξη “πάω για τρίτη θητεία” είναι παραπλανητική. Αδύνατον να το πιστεύει και ο ίδιος. Προφανώς προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να θεμελιώσει δυο άλλες εναλλακτικές επιλογές του.
Όχι για να “δουλέψει εκτός πολιτικής”, όπως λέει, μετά την πρωθυπουργία- για να ζήσει, όπως υπονοεί, αλλά για να παραμείνει στην πολιτική, αφού αυτό το χούι δεν φεύγει. Με τους δυσμενείς όρους που έχει διαμορφώσει, επιτιθέμενος στους δυο προκατόχους του στη ΝΔ- που είναι πλέον εχθροί του.
Η μια είναι η βελούδινη διαδοχή, ακόμη και εν πτήσει πριν τις εκλογές, ώστε η ΝΔ να πάει με άλλον επικεφαλής στις κάλπες. Με εσωκομματική συμφωνία και συγκατάθεση παραγόντων εκτός πολιτικής που έχουν λόγο στα εσωκομματικά- μιντιάρχες, χρηματοδότες κλπ- ότι δεν θα “ενοχληθει” από την επόμενη κυβέρνηση “της παράταξης”- ή θα τον υπερασπιστούν αν δεχθεί “επιθέσεις” από άλλους.
Ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες
Λέγεται ότι μια τέτοια συζήτηση είχε αρχίσει μετά το σοκ του 28% των ευρωεκλογών- όταν απέφευγε να δηλώσει ότι θα παραμείνει πρόεδρος της ΝΔ. Αλλά τη διέκοψε, συνυπολογίζοντας και την κατάσταση στο χώρο της αντιπολίτευσης, που δείχνει ανίκανη να βρει ηγεσία που θα τον αντιμετωπίσει- όπως πιστεύει τουλάχιστον.
Είναι πάντως μια επωφελής προσωπική εξέλιξη ακόμη και αν πράγματι αναζητήσει δουλειά εκτός πολιτικής, κατά τα πρότυπα του Μπλερ, του Σέντερ και άλλων. Ακόμη και του… Καραμανλή!
Η άλλη εναλλακτική είναι να εμφανίζεται ότι οργανώνει μια εκλογική νίκη, αλλά στην πραγματικοτητα να οργανώνει μια… ασφαλή ήττα! Δηλαδή την απόλυτη προσωπική κυριαρχία του στη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ και σε ένα μεγάλο τμήμα του κομματικού μηχανισμού. Ώστε να παραμείνει στα πολιτικά πράγματα- με διάσπαση της ΝΔ και δικό του “ανανεωτικό” κόμμα.
Κατά τα φαινόμενα και παρά το ευμετάβλητο των βουλευτών, δεν είναι δύσκολο. Ιδίως αν μετά τις εκλογές οι περισσότεροι εκλεγέντες με τα ψηφοδέλτια της ΝΔ δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να είναι μαζί του. Ο νοών νοείτω, που λέει και ίδιος στη συνέντευξη στον Δημ. Δανίκα.
Συμπερασματικά, μετά από αυτή τη συνέντευξη, τίποτε δεν είναι ίδιο στην κυβερνητική παράταξη, αλλά και στην πολιτική σκηνή γενικότερα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετατρέπει σε ζητούμενο, όχι το διακύβευμα των εκλογών, αλλά την προσωπική του τύχη μετά από αυτές.
Ασφαλώς το ίδιο θα κάνουν και οι υπόλοιποι παίκτες, σ’ αυτή τη περίεργη σκακιέρα που έβαλε ενώπιόν τους- για ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες… Αν μη τι άλλο, δεν θα πλήξουμε…
https://www.anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου