Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη κλείνει το κεφάλαιο ενός πολιτικού που υπήρξε αμφιλεγόμενος όσο λίγοι στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Η φράση «Ο νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας» μας υπενθυμίζει πως ο θάνατος δεν σβήνει τα λάθη και τις παραλείψεις, αλλά μας καλεί να τα αναλογιστούμε ψύχραιμα, ως μέρος της συνολικής αποτίμησης. Ότι πλέον στον νεκρό η αμαρτία δεν έχει πλέον καμιά εξουσία, άρα αυτός δεν μπορεί πια να αμαρτήσει. Δεν σημαίνει ότι οι «αμαρτίες» του νεκρού συγχωρούνται, αλλά ότι πλέον ο ίδιος έχει αποσυνδεθεί από αυτές· η κρίση όμως ανήκει στην Ιστορία και όχι στη λήθη. Ο Σημίτης υπήρξε σημαντικός, όχι μόνο για όσα πέτυχε, αλλά και για όσα άφησε να τον βαραίνουν.
Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε οραματιστής, με έργα που άλλαξαν τη φυσιογνωμία της Ελλάδας: η ένταξη στο ευρώ, η εξάρθρωση της 17Ν, τα μεγάλα έργα υποδομής. Όμως, δίπλα στα θετικά, υπάρχει και η βαριά σκιά των αρνητικών. Από την υποβάθμιση της πολιτικής ηθικής και το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, μέχρι την ανοχή στη διαφθορά και την ανεξέλεγκτη δράση της διαπλοκής, η θητεία του σημάδεψε μια εποχή όπου το δημόσιο συμφέρον υποτάχθηκε στα ιδιωτικά κέρδη.
Η πολιτική του κληρονομιά είναι αντιφατική. Από τη μία, προώθησε τον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Από την άλλη, τα δομικά προβλήματα που δεν αντιμετωπίστηκαν επί πρωθυπουργίας του, όπως το χρέος, η διαφθορά και η απουσία ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, συνέβαλαν στη μετέπειτα χρεοκοπία.
Η ιστορία θα κρίνει τον Κώστα Σημίτη με την ψυχραιμία και την απόσταση που απαιτεί ο χρόνος. Οι νεκρολογίες δεν είναι για να δικαιώνουν τον νεκρό, αλλά για να καταγράφουν την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως υπήρξε μια προσωπικότητα που σημάδεψε ανεξίτηλα τη χώρα, με φως και σκιά. Το ζητούμενο δεν είναι να ξεχάσουμε τα αρνητικά, αλλά να τα εντάξουμε στη συνολική αποτίμηση ενός ανθρώπου που προσπάθησε, έσφαλε, πέτυχε και άφησε πίσω του μια Ελλάδα που άλλαξε, για καλό και για κακό.
Η «γκρίζα» κληρονομιά των Ιμίων
Η διαχείριση της κρίσης στα Ίμια το 1996, που γκριζάρισε εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, παραμένει μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της θητείας του. Το περίφημο «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» στο Κοινοβούλιο εξέθεσε τη χώρα, δείχνοντας υποχωρητικότητα που στιγμάτισε τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας.
Το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου
Η εποχή Σημίτη ταυτίστηκε με τη φούσκα του Χρηματιστηρίου, όπου εκατομμύρια πολίτες έχασαν τις αποταμιεύσεις τους, πιστεύοντας στο αφήγημα μιας «ισχυρής Ελλάδας». Εν μέσω ανοχής ή και υποκίνησης, η κερδοσκοπία ανήχθη σε «εθνικό σπορ», ενώ η κυβέρνηση δεν έκανε καμία ουσιαστική παρέμβαση να αποτρέψει την καταστροφή.
Η είσοδος στην ΟΝΕ: Θρίαμβος ή παγίδα;
Η είσοδος της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, αν και διαφημίστηκε ως μεγάλη επιτυχία, επιτεύχθηκε μέσα από αμφιλεγόμενες πρακτικές. Η υπερβολική χρήση δημιουργικής λογιστικής, όπως η συμφωνία με τη Goldman Sachs για απόκρυψη του πραγματικού χρέους, έκρυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Αντί για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, ο Σημίτης επικεντρώθηκε στις ονομαστικές επιδόσεις της οικονομίας, αφήνοντας τη χώρα ευάλωτη όταν ξέσπασε η κρίση.
Η οικονομία της υπερβολής
Η «ισχυρή Ελλάδα» της εποχής Σημίτη βασίστηκε στην ταχεία αύξηση δημοσίων δαπανών και στη διόγκωση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 71,5%, ενώ το ιδιωτικό χρέος σχεδόν διπλασιάστηκε. Οικονομική μεγέθυνση υπήρξε, αλλά συνοδεύτηκε από ανεξέλεγκτη δράση μεγάλων συμφερόντων που εκμεταλλεύονταν την κρατική γενναιοδωρία.
Διαφθορά και διαπλοκή
Η διακυβέρνησή του χαρακτηρίστηκε από ανοχή στη διαφθορά. Στελέχη όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος υπήρξαν πρωταγωνιστές σκανδάλων που σημάδεψαν τη μεταπολίτευση. Η διαπλοκή με εργολάβους και προμηθευτές οδήγησε στη δημιουργία των λεγόμενων «εθνικών πρωταθλητών», που απομυζούσαν το δημόσιο χρήμα χωρίς έλεγχο. Και χρεωκόπησαν μαζί με τη χώρα και τον λογαριασμό τον πλήρωσαν οι πολίτες.
Το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, αν και δόθηκαν ως ευκαιρία εκσυγχρονισμού, κατέληξαν σε μια γιορτή υπερβολής και κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος, με έργα που φούσκωσαν το χρέος και παραδόθηκαν με τεράστιες καθυστερήσεις.
Ο Σημίτης και η πολιτική κληρονομιά
Ενώ προώθησε τον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή πορεία, η πολιτική του στιγματίστηκε από την έλλειψη αποφασιστικότητας στις μεταρρυθμίσεις. Προσπάθειες όπως αυτή του Τάσου Γιαννίτση για το ασφαλιστικό ή του Αλέκου Παπαδόπουλου στο ΕΣΥ εγκαταλείφθηκαν μπροστά στις αντιδράσεις, αφήνοντας τη χώρα να εισέλθει ανυποψίαστη στη δίνη της χρεοκοπίας.
Ο Κώστας Σημίτης ήταν αναμφίβολα μια σημαντική προσωπικότητα, αλλά ταυτόχρονα συμβολίζει την εποχή των χαμένων ευκαιριών, της διαφθοράς και του επιφανειακού εκσυγχρονισμού. Η Ιστορία θα γράψει το τελικό του αποτύπωμα, χωρίς να σβήσει τις φωτεινές ή τις σκοτεινές πλευρές της διαδρομής του.
https://newpost.gr/eidiseis/kostas-simitis-o-architektonas-toy-eksygchronismoy-i-o-profitis-tis-chreokopias/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου