Αγαπητοί αναγνώστες των Hard Talks, καλώς ήρθατε στη γωνιά όπου το πολιτικό σκηνικό ξεγυμνώνεται με μια ματιά που ανατέμνει και σαρκάζει! Εδώ, τίποτα δεν μένει χωρίς έλεγχο, τίποτα δεν είναι τόσο ιερό που να μην επιδέχεται αμφισβήτησης. Από το Μαξίμου μέχρι τα βάθη της Κουμουνδούρου και τα σαλόνια του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ετοιμαστείτε να δείτε το παιχνίδι εξουσίας μέσα από τα φώτα του κυνισμού, με μια γεύση πολιτικού κινηματογράφου όπου κανένας δεν είναι «ήρωας» και η πραγματικότητα μοιάζει βγαλμένη από τα παρασκήνια του Dr. Strangelove και τις βουβές εντάσεις του Godfather. Γιατί εδώ, όπως θα έλεγε κι ο Σερ Ουίνστον, η πολιτική δεν είναι για τους πολλούς, αλλά για τους τολμηρούς.
Δεύτερη θητεία: Ρήξη με το παρελθόν ή «αγκαλιά με τις ρίζες»;
Καθώς ο Μητσοτάκης προχωρά στη δεύτερη θητεία του, το δίλημμα του θυμίζει κάπως το έργο ενός καλλιτέχνη που έχει να επιλέξει μεταξύ επανάστασης ή… αναπαλαίωσης. Θα συνεχίσει, άραγε, να πορεύεται με το 41% που του έδωσε η κάλπη ή θα αφεθεί να τον στροβιλίσει η «Δεξιά»; Θα επιχειρήσει μια ρήξη ή, όπως ο Σημίτης στην εποχή του, θα συμβιβαστεί με τους “παλιούς” που περιμένουν υπομονετικά για τη σειρά τους; Ή, για να το πούμε αλλιώς, θα επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της ηγεσίας ή θα αρκεστεί στο να σβήνει φωτιές πίσω από τα βαριά βελούδα του Μαξίμου;
Η Προεδρική εκλογή: Άλμα προς το μέλλον ή επιστροφή στη συντήρηση;
Αν θέλει να κάνει την αλλαγή, τώρα είναι η ώρα: η προεδρική εκλογή είναι η τέλεια ευκαιρία να δείξει αν είναι έτοιμος για άλμα προς το μέλλον ή για μια βουτιά στον ωκεανό της παραδοσιακής Νέας Δημοκρατίας. Θα σπάσει το μεταπολιτευτικό “έθιμο” για έναν διακομματικά υποστηριζόμενο Πρόεδρο και θα προτείνει έναν “δικό του”; Ορισμένοι λένε πως αυτή η κίνηση θυμίζει λίγο την απόφαση του το 2015, όταν αποδεσμεύτηκε από τα πατροπαράδοτα δεσμά του κόμματος, δημιουργώντας τη δική του “μαρκίζα.” Αλλά τώρα, μήπως βρεθεί τελικά να σφίγγει τα χέρια των ίδιων που τότε είχε αφήσει πίσω του;
Διαλέγοντας ανάμεσα στο 41% και τις πιέσεις της «Βαθιάς Δεξιάς»
Η επιλογή ενός κομματικού Προέδρου μοιάζει σαν εσωκομματική “ασφάλεια” αλλά τι μήνυμα θα στείλει; Το ρίσκο είναι ξεκάθαρο: μια τέτοια επιλογή μπορεί να μεταφραστεί ως σύμβολο υποταγής στις απαιτήσεις των παλιών, που θέλουν μια “κλειστή” Προεδρία. Και όπως έλεγε και ο Ναπολέων, «όταν δεν επιλέγεις να κερδίσεις, επιλέγεις να χάσεις». Οπότε τι είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει ο πρωθυπουργός; Θα τολμήσει να αφήσει πίσω του την “καθωσπρέπει” παράδοση ή θα στραφεί στην αγκαλιά της οπισθοδρόμησης;
Το δίλημμα των εκλογών ή του συμβιβασμού
Μήπως, όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού του, κρύβεται και η σκέψη για νέες εκλογές, αν τα πράγματα με την «παλιά φρουρά» δεν προχωρήσουν όπως θέλει; Αντί να συμβιβάζεται σε κάθε στροφή, ίσως θεωρεί μια νέα εντολή από τον λαό ως το απόλυτο όπλο ενάντια στις πιέσεις που δέχεται. Θα κρατήσει το 41% σφιχτά, έτοιμος να ρισκάρει ή θα παραδώσει σταδιακά τον έλεγχο σε εκείνους που δεν εγκαταλείπουν την καρέκλα;
Η αποστροφή της Λευκωσίας και το σήκωμα του γαντιού από τον Μητσοτάκη
Η τελευταία δημόσια κόντρα Μητσοτάκη-Σαμαρά είναι σαν μια πολιτική ταινία δράσης με πολλές ανατροπές. Το σκηνικό άναψε όταν ο Σαμαράς, με αφορμή ομιλία του στην Κύπρο, άφησε αιχμές για την εξωτερική πολιτική του Μαξίμου, αγγίζοντας “κόκκινες γραμμές.” Αυτή η αποστροφή στάθηκε αρκετή για να προκαλέσει την αντίδραση του πρωθυπουργού, ο οποίος την περασμένη Τετάρτη εγκατέλειψε τη μόνιμη στάση του “δεν απαντάμε στους πρώην” και σήκωσε το γάντι. Απαντώντας σε αυστηρό τόνο, έβαλε στο στόχαστρο τον Μεσσήνιο πολιτικό, χωρίς ωστόσο να τον κατονομάσει, υπενθυμίζοντας ίσως πως μερικές κόντρες δεν χρειάζονται ονόματα – έχουν αρκετό θόρυβο από μόνες τους.
Σαμαράς και το “τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων”: Ένα καρφί και μια ρήση
Στη διαμάχη μπήκε και το αγαπημένο κλισέ του Σάμιουελ Τζόνσον για τον πατριωτισμό ως “το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.” Ο Μητσοτάκης, με αυτό το φλεγματικό καρφί, άφησε να εννοηθεί πως η επίκληση εθνικών θεμάτων για μικροπολιτικά παιχνίδια ίσως δεν είναι τόσο ευγενές όσο φαίνεται. Η ανταλλαγή αιχμών θύμιζε κάτι από τους διαλόγους πολιτικών στον “Νονό,” όπου οι διαφορές λύνονται σιωπηλά αλλά αποτελεσματικά. Ο Σαμαράς, όμως, απάντησε κατηγορώντας την κυβέρνηση για “επικίνδυνους πραγματικά χαριεντισμούς” με την Τουρκία. Το μήνυμα ήταν σαφές: ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει σκοπό να κάνει πίσω.
Σενάρια ρήξης: Ατύχημα ή στρατηγική;
Τα σενάρια που κυκλοφορούν, φέρνουν στο μυαλό την πιθανότητα ενός “πολιτικού ατυχήματος.” Θα φτάσει ο Σαμαράς τη διαμάχη στα άκρα για να προκαλέσει τη διαγραφή του; Κάποιοι λένε πως ίσως ψάχνει την αφορμή για να απελευθερωθεί, θυμίζοντας ίσως την κλασική σκηνή του “Dr. Strangelove,” όπου ένας “ατύχημα” φέρνει αναπάντεχες συνέπειες. Άλλοι πάλι ελπίζουν πως η κρίση θα μείνει σε ελεγχόμενα επίπεδα, αν και οι επόμενες τοποθετήσεις στη Βουλή θα είναι κρίσιμες για το μέλλον αυτής της εύθραυστης σχέσης.
Συνεχίζοντας στην ομίχλη
Εν τω μεταξύ, το Μαξίμου επιμένει να κατευνάσει τα πνεύματα, στέλνοντας μήνυμα πως δεν υπάρχει πρόθεση για κόντρα. Ωστόσο, όπως λένε παλιοί κοινοβουλευτικοί, οι σχέσεις Σαμαρά και Μητσοτάκη βαδίζουν πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Ίσως ο προϋπολογισμός, με τον χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης, να είναι το σημείο καμπής όπου ο Σαμαράς θα κληθεί να πάρει τελικές αποφάσεις για το αν θα τραβήξει το σκοινί λίγο περισσότερο ή αν θα μείνει στον ρόλο του σιωπηλού κριτή.
Το “τσαγιερό” της Ηρώδου Αττικού και οι καλεσμένοι του Μητσοτάκη
Σε αυτή τη γωνιά του πολιτικού σκακιού, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως κατέχει το παιχνίδι της πόρτας. Με συναντήσεις που θυμίζουν αέναη ροή καλεσμένων σε ένα βικτοριανό τσάι, ο πρωθυπουργός δίνει προτεραιότητα στους βουλευτές του, που περνούν το κατώφλι της Ηρώδου Αττικού με μια συχνότητα που θα ζήλευε και το Λευκό Οίκο. **Περισσότερο “Godfather” παρά πρωθυπουργικές επισκέψεις**, όπου ο Ντον ακούει τα αιτήματα των υποτακτικών του σε κατ’ ιδίαν ακροάσεις, κρατώντας σημειώσεις για μελλοντική χρήση. Ίσως να φανταζόμαστε τον πρωθυπουργό να λέει όπως ο Βίτο Κορλεόνε: «I‘ll make them an offer they can‘t refuse» – μια προσφορά που συνήθως περιλαμβάνει τον υποσχετικό “εντός προγράμματος” και τη φωτογραφία-φιλί του πολιτικού θανάτου ή σωτηρίας.
Οι δυσαρεστημένοι βουλευτές και το “εντός προγράμματος” του Κυριάκου
Η πολιτική του μοντέλου των “ιδιαίτερων” συναντήσεων έχει και μια θεατρικότητα, σαν ένα έργο που δίνει ελπίδα στους “δυσαρεστημένους” του θιάσου. Αυτοί, που μπορεί να μην είχαν βρει ρόλο στον πρώτο ανασχηματισμό, έρχονται με μικρά μαχαιράκια αλλά και με όνειρα επανεκλογής, αναζητώντας κάτι παραπάνω από τη συμβουλή του αρχηγού. Σε μια πολιτική σκηνή που θυμίζει το “Dr. Strangelove,” όπου όλοι περιμένουν τον πιλότο να τους οδηγήσει μακριά από την καταστροφή, ο Μητσοτάκης χαμογελάει, κουνάει το κεφάλι και κάνει σημειώσεις, προσφέροντας ελπίδα πως “όλοι θα αξιοποιηθούν” – αρκεί να αντέχουν.
Φωτογραφίες, χαμόγελα και η αγωνία της επανεκλογής: μια σύγχρονη πολιτική παράσταση
Και βέβαια, ο κυριότερος λόγος για τη νέα αυτή κινητικότητα είναι το ίδιο το άγχος της επανεκλογής. Γιατί, όπως έλεγε και ο Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, “ο πολιτικός σκέφτεται τις επόμενες εκλογές, ο ηγέτης τις επόμενες γενιές.” Στην προκειμένη περίπτωση, φαίνεται πως οι βουλευτές έχουν καθαρό προσανατολισμό: να διατηρήσουν τις καρέκλες τους, έστω κι αν αυτό σημαίνει φωτογραφίες, επισκέψεις και σφιχτά χαμόγελα. Ο Κυριάκος, λοιπόν, τους κρατά σε κοντινή απόσταση, υπενθυμίζοντάς τους ότι σε αυτήν την παράσταση, το σενάριο το γράφει εκείνος – και όποιος ξεχνάει το ρόλο του, ξέρει πού είναι η πόρτα.
Η επιστροφή του Τσίπρα: Ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΣΥΡΙΖΑ ή σάλπισμα για νέο κόμμα;
Η σκιά του Τσίπρα ξαναπέφτει βαριά πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ, αναζωπυρώνοντας συζητήσεις και… αβεβαιότητες. Θα εμφανιστεί ως ο σωτήρας που θα «συγκλονίσει» το κόμμα, ή μήπως προετοιμάζει το έδαφος για μια νέα αποχώρηση προς άλλο σχήμα; Με την πρόσφατη ομιλία του στο Ινστιτούτο του, το μόνο σίγουρο είναι ότι προσπαθεί να ξανακερδίσει την παράσταση. Οι πολιτικοί αναλυτές παρακολουθούν με ενδιαφέρον τον πρώην πρωθυπουργό να μιλά για ενότητα και προοδευτική συνεργασία – για ποιον όμως; Θυμίζει λίγο τον κλασικό «από μηχανής θεό» των αρχαίων τραγωδιών που κατεβαίνει στη σκηνή την κρίσιμη στιγμή, για να… ενισχύσει το δράμα και όχι απαραίτητα να το λύσει.
Ενώνει ή διχάζει; Ο πρώην πρωθυπουργός και το προοδευτικό μέτωπο
Ο Τσίπρας, σαν πρωταγωνιστής μιας πολιτικής ταινίας με σασπένς, μιλά για «προοδευτικό μέτωπο» και «κοινωνική πλειοψηφία», τονίζοντας ότι η πρόσθεση δεν αρκεί πια. Και όμως, αυτός που κάποτε υποσχέθηκε ριζοσπαστική αλλαγή τώρα μοιάζει να κυνηγά τις ανακατατάξεις με όρους… μαθηματικών πράξεων, που όμως αφορούν περισσότερο τον εαυτό του και λιγότερο τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, ήρθε να ενώσει τις δυνάμεις ή να δημιουργήσει τον «επόμενο μεγάλο συνασπισμό» με τη δική του υπογραφή; Ο ίδιος δηλώνει αποφασισμένος για συνεργασία, αλλά οι κινήσεις του αφήνουν περισσότερα ερωτηματικά από απαντήσεις.
Μέσα σε θολά νερά
Και καθώς οι σύνεδροι ετοιμάζονται για το μεγάλο συνέδριο, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει περισσότερο με πολεμικό σκηνικό παρά με ενωμένο κόμμα. Τα στρατόπεδα είναι παραταγμένα, με τον Κασσελάκη από τη μια πλευρά και την Κεντρική Επιτροπή από την άλλη. Ενώ ο Τσίπρας παρακολουθεί από κοντά, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο της επιστροφής του ή της δημιουργίας νέου κόμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Θα κάνει την τελική κίνηση για να σώσει το κόμμα ή θα προτιμήσει να δημιουργήσει τον δικό του δρόμο μακριά από τις διαμάχες που τον «συγκρατούν» στο παρελθόν;
Από συνεδρίαση σε συνεδρίαση: Αποφασίζοντας πότε θα… αποφασίσουν
Η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ξαναπρογραμματίστηκε για Τρίτη, λες και η αλλαγή ημέρας θα αλλάξει και τα πολιτικά δεδομένα. Με το βλέμμα στην εκλογή προέδρου και στο συνέδριο, η ηγεσία της Κουμουνδούρου μετράει συμμάχους, διαφορές και αφορμές για να “παγώσει” τις εσωκομματικές διαδικασίες. Στην πραγματικότητα, αναζητούν μια δικαιολογία που θα τους βγάλει από το αδιέξοδο – μήπως και μπορέσουν να “κερδίσουν χρόνο.” Θα μπορούσε να θυμίζει κάτι από τον Samuel Beckett: «Περιμένοντας την Απαρτία», με τις αποφάσεις να περιμένουν υπομονετικά, ελπίζοντας ίσως να μην χρειαστεί να παρθούν ποτέ.
Το “αλαλούμ” της απαρτίας και το θέατρο του παραλόγου
Σε αυτή την κακογραμμένη πολιτική κωμωδία, η Επιτροπή Δεοντολογίας διαπίστωσε… απαρτία, αν και οι “87” διαφωνούν, επικαλούμενοι τακτικές “πρόκλησης μη απαρτίας.” Το θέαμα θυμίζει το γνωστό “κατηγορώ” που ακούγεται στα μέσα και στα έξω του κόμματος: όταν οι αντίπαλοι τους αντιγράφουν τις ίδιες τακτικές, τότε γίνονται απλώς πρακτικές… «δολιοφθοράς». Και φυσικά, η κρίση πάνω στην υποψηφιότητα Κασσελάκη αιωρείται χωρίς λύση, σαν εκκρεμότητα που δεν κλείνει ποτέ. Η αλήθεια είναι πως στον ΣΥΡΙΖΑ, οι συνεδριάσεις είναι πια σαν τα επεισόδια παλιάς σαπουνόπερας – πάντα γεμάτα ίντριγκες, αλλά με το σενάριο να μην οδηγεί πουθενά.
Οικονομική βύθιση και δάνεια: Το παράδοξο του ΣΥΡΙΖΑ
Και μέσα σε όλο αυτό, προστίθεται η οικονομική “μαυρίλα”: τα media του κόμματος πάνε για φούντο, και η πώληση του ραδιοφωνικού σταθμού είναι προχωρημένη. Τα οικονομικά, με τα βάρη να βαθαίνουν, κάνουν ακόμα και την κρατική επιχορήγηση να φαίνεται σαν σταγόνα στον ωκεανό. Εδώ ο Τσίπρας, που υποτίθεται ότι θέλει να “σώσει την ελληνική οικονομία,” δεν κατάφερε να σώσει τα οικονομικά του ίδιου του κόμματος – το οποίο μοιάζει να έχει τη δική του τραγωδία: όλοι πνίγονται σε μια θάλασσα από πολιτικά και οικονομικά χρέη, ενώ ο λογαριασμός… παραμένει απλήρωτος.
Ο Παύλος του Κολωνακίου και το παρασκήνιο που θα ζήλευε και το Netflix
Λένε πως η εξουσία έχει έναν τρόπο να κάνει τους ανθρώπους να χάνουν το μέτρο – ή μήπως το καλάμι; Ο Παύλος Γερουλάνος, πρίγκιπας του Κολωνακίου, σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών το καβάλησε για τα καλά, αν και μάλλον το «κλάμι» θα ήταν πιο ακριβές. Σε μια σειρά από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με τον Χάρη Δούκα, οι συνεργάτες του Παύλου το πήγαν για… Game of Thrones, απαιτώντας να παραιτηθεί ο Δούκας από υποψήφιος στον δεύτερο γύρο, επειδή, λέει, ο Γερουλάνος «μπορούσε καλύτερα να κοντράρει τον Ανδρουλάκη» – με λίγη βοήθεια και από το Μαξίμου, αν χρειαστεί… Αλλά, φαίνεται, ο Δούκας δεν είναι από εκείνους που «μασάνε» στις πιέσεις.
Και όταν ο πρίγκιπας Παύλος είδε πως τα τελεσίγραφα δεν έπιασαν, ζήτησε το μεγάλο deal: να δεσμευτεί ο Δούκας πως αν εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα στείλει τον Γερουλάνο στην πρωθυπουργία. Μια μικρή ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπως η *Inception* – «ας βάλουμε μια φιλόδοξη ιδέα στο κεφάλι σου, και βλέπουμε».
Τώρα, ο Παύλος κρατά στρατηγική αφωνία, λες και περιμένει το επόμενο στραβοπάτημα του Ανδρουλάκη στις επόμενες εθνικές εκλογές για να επιστρέψει δραματικά… το Ζάππειο. Η σκόνη των εσωκομματικών καταλαγιάζει, αλλά οι αναλύσεις φουντώνουν. Μια σοβαρή ανάλυση της νίκης του Ανδρουλάκη δείχνει πως η υποψηφιότητα της Διαμαντόπουλου έπαιξε τον δικό της ρόλο, διεμβολίζοντας τα αντίπαλα στρατόπεδα, αποσπώντας ψήφους και ενισχύοντας τους μηχανισμούς του πρώην.
Αν και το περίφημο debate έκανε τον Δούκα να φαίνεται ότι έχασε, που δεν είναι ψέμα, αλλά το κομβικό ήταν ότι άλλαξε την ατζέντα. Η κάλπη δεν στήθηκε για να κριθεί η ηγεσία του Ανδρουλάκη αλλά για το ποιος θα ήταν ο επόμενος Πρωθυπουργός. Έτσι, οι ψήφοι μοιράστηκαν, αφήνοντας τον Ανδρουλάκη ελαφρώς έξω από το κάδρο της κριτικής – ωραία σκηνοθετημένο το παρασκήνιο, θα λέγαμε. Στο δεύτερο γύρο, η αλήθεια είναι πως «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω», όπως θα έλεγε κι ο Τσώρτσιλ αν ζούσε την ελληνική πολιτική σκηνή. Και εκεί, το backstage έπαιξε τον ρόλο του… από το Κολωνάκι, το Μαξίμου και άλλους παράγοντες…
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Θεσσαλονίκη: Woodstock των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ
Ο Άγιος Δημήτριος αναδείχθηκε ξαφνικά σε εθνικό event, λες και πρόκειται για το Woodstock των υποψηφίων. Στην είσοδο της εκκλησίας, όχι απλώς συνωστισμός, αλλά μια φρενίτιδα με επίδοξους «σωτήρες» της κεντροαριστεράς. Κάπου στη μέση του πλήθους, ο ημιεπίσημος Στέφανος Κασσελάκης, με την πιστή του συνοδό, Θεοδώρα Τζάκρη, η οποία θα θύμιζε τον Κέβιν Κόστνερ στο *Bodyguard*, προστατεύοντάς τον από κάθε «περίεργο» – ακόμα και από τους ίδιους τους υποστηρικτές του, Πέτρο Παππά και Κυριακή Μάλαμα. Σκηνή που θα μπορούσε να έχει βγει κατευθείαν από το *Goodfellas*, με τους «συνοδούς» να φυλούν τα νώτα του boss.
Και ενώ ο Κασσελάκης κρατούσε τη μυστικιστική του ατμόσφαιρα, ο Κώστας Φαραντούρης έμοιαζε να κάνει γιόγκα στις μεταφορές, λες και ζει τη δική του εκδοχή του *Planes, Trains & Automobiles*: Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη, Σάββατο στη Ρόδο, και πάλι πίσω για τη Δευτέρα – με φωτογραφίες και στιγμιότυπα να κοσμούν το feed του Instagram, δίπλα στη Νοτοπούλου. Φήμη λέει πως η Νοτοπούλου αποφεύγει να ακούσει λέξη για τον Φάμελλο, κάτι σαν τον κλασικό Μιχαήλ Μπακούνιν: «Η εξουσία διαφθείρει και ο ανταγωνισμός τα χαλάει όλα».
Η Θεσσαλονίκη, όμως, έγινε ξαφνικά κάτι σαν το παλιό τζάκι στο σαλόνι, όπου όλοι θέλουν να πουν ότι το «έχτισαν οι ίδιοι». Ο Κιλκισιώτης Παππάς δήλωσε περιχαρής πως «γιορτάζει η πόλη μας» – προφανώς ξεχνώντας τη γεωγραφία, ενώ ο εκ Ζακύνθου Φαραντούρης το πήγε ένα βήμα παραπέρα, αποκαλώντας την «Θεσσαλονίκη μας». Καθόλου περίεργο, βέβαια: δεν έλεγε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ πως «Η ιστορία θα είναι καλή μαζί μου, γιατί σκοπεύω να τη γράψω»;
Το αποκορύφωμα, φυσικά, ήρθε με τον Σωκράτη Φάμελλο και την περιβόητη ατάκα του «από εδώ ξεκίνησαν όλα». Ποια «όλα», άραγε; Το αιώνιο πολιτικό παιχνίδι ή απλώς η παλιά καλή συνήθεια της πόλης να δέχεται πολιτικούς επισκέπτες που την κάνουν «δική τους»; Ίσως να μας άφησε και ένα πολιτικό παράδοξο να θυμόμαστε. Όπως είπε και ο Φρανσουά Μιτεράν, «Η εξουσία δεν ανήκει ποτέ σε αυτούς που την έχουν, αλλά σε αυτούς που την παίρνουν».
Κάπως έτσι, η Θεσσαλονίκη, που κάθε γωνιά της έχει ιστορία, έγινε το τελευταίο διπλωματικό πεδίο για… αναδρομές και εικασίες, δίνοντας και μια νέα αφορμή στους πολιτικούς να εξασκήσουν τη μαγική τους τέχνη: να είναι ταυτόχρονα παντού και πουθενά.
Τιμή στη Φώφη με επίσκεψη-έκπληξη Δούκα στη Ρόδο
Στο μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου, η εκδήλωση προς τιμήν της Φώφης Γεννηματά το Σαββατοκύριακο είχε επίσημο καλεσμένο τον Παύλο Χρηστίδη, ο οποίος και τίμησε με την ομιλία του την αείμνηστη πολιτικό. Ωστόσο, την προσοχή τράβηξε ένας ιδιαίτερος «επισκέπτης»: ο Χάρης Δούκας, ο οποίος αν και βρέθηκε στη Ρόδο για κοινωνική εκδήλωση, δεν έχασε την ευκαιρία να παρευρεθεί και να αποτίσει φόρο τιμής στη Γεννηματά, κάνοντας λόγο για τη «σχέση οικογένειας» που τους συνέδεε.
Ο δήμαρχος Αθηναίων εξέφρασε τα θερμότερα συναισθήματα για τη Φώφη και υπογράμμισε τη δέσμευσή του στον αγώνα του ΠΑΣΟΚ, δηλώνοντας πως θα είναι δίπλα στο κόμμα σε κάθε κρίσιμη μάχη. Οι παρευρισκόμενοι υποδέχθηκαν την τοποθέτησή του με ιδιαίτερη θέρμη, σε ένα ακόμη δείγμα της αναγνώρισης που τυγχάνει η Γεννηματά και η πορεία της στο χώρο της κεντροαριστεράς.
Η πτώση της προστασίας και τα πολιτικά απόνερα
Η απόφαση της Οικονομικής Εισαγγελίας να αφαιρέσει την προστασία από τους μάρτυρες στην υπόθεση Novartis ανοίγει και πάλι τις πύλες μιας πολιτικής… κολάσεως. Σε αυτή την υπόθεση, που θα μπορούσε να θυμίζει πλοκή δικαστικού δράματος, οι πρωταγωνιστές – πρώην πρωθυπουργοί και άλλα πολιτικά πρόσωπα – βρέθηκαν αντιμέτωποι με κατηγορίες που άγγιξαν τα όρια της συνωμοσιολογίας. Τώρα, με την πτώση της ασπίδας προστασίας, η αλήθεια έχει την ευκαιρία να επανεξεταστεί. Το αν αυτή η αλήθεια θα είναι «ενοχοποιητική» ή «λυτρωτική» είναι ακόμα προς απόδειξη, αλλά, όπως θα έλεγε και ο Μαρκ Τουέιν, «η αλήθεια είναι πιο περίεργη από τη φαντασία».
Το δίλημμα των μαρτύρων: Επίμονη αλήθεια ή θυσία;
Τι θα κάνουν τώρα οι πρώην προστατευόμενοι μάρτυρες; Θα επιμείνουν στις καταθέσεις τους ή θα αναδυθούν ως θύματα πολιτικής πίεσης; Η υπόθεση, που συχνά έμοιαζε με πολιτικό θρίλερ, έχει ένα νέο κεφάλαιο γεμάτο με ερωτήματα και διλήμματα, ιδίως για τις αμερικανικές αρχές που συνεργάστηκαν κάποτε με την ελληνική δικαιοσύνη. Είναι η δικαιοσύνη αυτή που ζητά τώρα την τελευταία λέξη ή μήπως το πολιτικό παιχνίδι απέκτησε και πάλι τα ηνία; Όπως και να ’χει, το σενάριο «κάθαρσης» που προμηνύεται θυμίζει κλασική ταινία με έναν αγώνα ανάμεσα στην προσωπική επιβίωση και τη διατήρηση των πολιτικών ισορροπιών.
Σύνθεση ή συμβιβασμός; Ο Ανδρουλάκης στο ρόλο του… τροχονόμου
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., στην προσπάθεια ανασύστασης του πολιτικού του κεφαλαίου, προχωρά με ένα σχέδιο σύνθεσης απόψεων που μοιάζει λίγο σαν παζλ όπου τα κομμάτια ζορίζονται να ταιριάξουν. Ο Ανδρουλάκης αναλαμβάνει τον ρόλο του διαιτητή ή του τροχονόμου σε μια ποικιλόμορφη ομάδα, που καλείται να σταθεί ως ο κυρίαρχος πόλος της αντιπολίτευσης. Αλλά αρκεί η ενότητα για να απογειώσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Οι μνήμες της «πράσινης Ιερουσαλήμ» ίσως είναι λίγο μακρινές, ενώ οι αντίθετες πολιτικές ροπές, όπως της Διαμαντοπούλου και του Δούκα, θυμίζουν σκηνές από το *12 Angry Men*, όπου ο καθένας υπερασπίζεται με πάθος τη δική του αλήθεια.
Η στρατηγική «ενότητα με κόντρες» στη βουλή
Η πρώτη απόπειρα κοινοβουλευτικής συνεργασίας μεταξύ των στρατοπέδων στην υπόθεση των στερεών αποβλήτων δείχνει τη στρατηγική «ενωμένοι αλλά με κόντρες» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο Παρασύρης και ο Χριστοδουλάκης καλούνται να ενώσουν δυνάμεις για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια των δημάρχων ενάντια στο νομοσχέδιο, που αφαιρεί αρμοδιότητες από τους ΟΤΑ. Εάν καταφέρουν να λειτουργήσουν συνθετικά, τότε ίσως το κόμμα καταφέρει να πείσει και τη βάση του ότι αυτό το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπορεί να ισορροπήσει σε ένα δύσκολο πολιτικό σκηνικό – αν και, όπως είχε πει και ο Γκάντι, «Η ενότητα δεν μπορεί να επιβληθεί, πρέπει να επιτευχθεί.»
Κι έτσι, κλείνει άλλη μια στήλη γεμάτη αποκαλύψεις, αλήθειες και ίντριγκες – με τους πρωταγωνιστές να βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα για την επόμενη πολιτική μάχη, και τους “παρατηρητές” να αναρωτιούνται αν τελικά έχει κάτι αλλάξει ή αν απλά παρακολουθούμε ένα ακόμα επεισόδιο του ίδιου θεάτρου. Όπως θα έλεγε και ο Σάμιουελ Τζόνσον, «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων», αχ βρε Αντώνη, ποιος να σου το έλεγε τέτοιο δημόσιο κράξιμο. Αλλά εδώ, στην Ελλάδα, ξέρουμε πως η εξουσία είναι το πιο αγαπημένο καταφύγιο. Μέχρι την επόμενη σύγκρουση λοιπόν, και να θυμάστε: όπως στο Goodfellas, οι “παίκτες” του παιχνιδιού παίζουν για το κοινό, αλλά το τέλος το γράφουν μόνοι τους. Στο μεταξύ, εμείς, στη στήλη Hard Talks, θα είμαστε εδώ στην όχθη του ποταμού να μετράμε… πτώματα.
https://newpost.gr/eidiseis/o-mitsotakis-kai-to-dilimma-ton-prooron-eklogon-i-toy-symvivasmoy-lixiarchiki-praxi-thanatoy-toy-syriza-i-neo-komma-o-paylos-toy-kolonakioy-poy-ithele-na-ginei-prothypoyrgos/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου