Την άμεση ανάγκη ανατροπής της κυβέρνησης Μητσοτάκη που «καταβαραθρώνει τη δημοκρατία» επισημαίνει μιλώντας στο tvxs o καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Νίκος Μαραντζίδης.
«Αν η προοδευτική αντιπολίτευση συνεχίσει να είναι κατακερματισμένη, αν οι ηγεσίες δεν αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ο προοδευτικός χώρος θα πιεί άλλο ένα πικρό ποτήρι. Είτε θα έχουμε ξανά Μητσοτάκη ή ένα κράμα δεξιάς – ακροδεξιάς, όπως είδαμε πολύ πρόσφατα και στη Γαλλία» υπογραμμίζει. Σχολιάζει επίσης τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο χαρακτηρίζει «κόμμα ερείπιο» που πρέπει να απαλλαγεί άμεσα από τον κ. Κασσελάκη, αλλά και τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα του οποίου ήταν σύμβουλος στις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έδειξε μια καθόλου αμελητέα φθορά της κυβέρνησης, ωστόσο ο απόλυτος κατακερματισμός και η αδυναμία της αντιπολίτευσης καθιστά τον πρωθυπουργό ακόμα κυρίαρχο. Ποιο είναι το σχόλιο σας για τον τρόπο που κυβερνά η ΝΔ στη δεύτερη θητεία της, εν μέσω κρίσεων, αμφισβήτησης της Δικαιοσύνης, ακρίβειας κ.λπ.;
Επιεικώς θα το πω πως η Δημοκρατία στην Ελλάδα έχει υπονομευθεί και μάλιστα πολύ σοβαρά. Έχουν τρωθεί σημαντικές όψεις της Δημοκρατίας της, οποίας τα 50 χρόνια γιορτάζουμε φέτος σε συνθήκες στην κυριολεξία βαθιάς αλλοίωσης των ποιοτικών χαρακτηριστικών που πρέπει να έχει μια σύγχρονη δημοκρατία. Γι’ αυτό υπάρχει άμεση ανάγκη ανατροπής αυτής της κυβέρνησης. Κάθε μέρα που η κυβέρνηση μένει, καταβαραθρώνεται η δημοκρατία.
Είναι αισθητό στους πολίτες αυτό κατά τη γνώμη σας;
Οι πολίτες αισθάνονται ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα, όμως όχι, δεν είναι απόλυτα αισθητό. Γιατί υπάρχει η απόλυτη μιντιακή κυριαρχία αυτής της κυβέρνησης, υπάρχει κυβερνητικός έλεγχος των βασικών θεσμών. Αυτό, σε συνδυασμό με τους πολύ ισχυρούς συμμάχους που η κυβέρνηση έχει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, διαμορφώνει συνθήκες πολύ ισχυρής προπαγάνδας καθεστωτικού χαρακτήρα. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που περιορίζει το μέγεθος, το βαθμό και το βάθος με το οποίο οι πολίτες μπορούν να αντιληφθούν το πρόβλημα.
Επίσης, οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται το βάθος της σήψης και λόγω της τρομακτικής και τραγικής αδυναμίας της αντιπολίτευσης πρωτίστως της αξιωματικής, η οποία επιτρέψτε μου να το πω βιώνει μία ιλαροτραγωδία. Την αδυναμία όμως τη βλέπουμε και στα υπόλοιπα κόμματα. Έτσι, οι παράγοντες αυτοί εμποδίζουν να γίνει αντιληπτή η σοβαρότητα της κατάστασης, παρότι οι πολίτες αποτύπωσαν στις ευρωεκλογές όπως είπατε τη δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση λόγω της ακρίβειας, των θεμάτων των θεσμών, των θεμάτων του κοινωνικού κράτους.
Τον περασμένο Ιούλιο λέγατε ότι υπάρχει κρίση ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα υπάρχει ανοιχτή αμφισβήτηση του προέδρου. Πως σχολιάζετε τις εξελίξεις στο κόμμα ενόψει και της Κεντρικής Επιτροπής αυτό το Σαββατοκύριακο;
Μένω με ανοιχτό το στόμα με όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ,
παρότι από την πρώτη μέρα που εκλέχθηκε ο κ. Κασσελάκης ήμουν από
αυτούς που επισήμαναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται στην καταστροφή και είχα
αλλεπάλληλα
αρθρογραφήσει εξηγώντας γιατί οδηγείται στην καταστροφή. Επισήμανα ότι
δεν θα βρεθεί μόνο αντιμέτωπος με την εκλογική συρρίκνωση, στο τέλος
τέλος τα κόμματα ανεβαίνουν και κατεβαίνουν και δεν έχουν κανένα
συμβόλαιο με την αιωνιότητα. Όμως, αυτό που φαινόταν είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα βιώσει τη γελοιότητα, την περιφρόνηση, την παρακμή.
Οι πολίτες πλέον αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τη σημερινή ηγεσία του ως κάτι που τους προκαλεί γέλιο, όταν δεν τους εξοργίζει. Συν φυσικά τα σχόλια που συνδέονται με τον πλούτο, τις επιδείξεις του προέδρου, τα μπρος πίσω, τις διάφορες προτάσεις για αλλαγές που δεν καταλαβαίνει κανείς. Είναι μια κατάσταση πρωτοφανής. Αυτά δεν τα έχουμε δει ποτέ σε κανένα κόμμα μετά τη μεταπολίτευση, ακόμα κι όταν περάσαν καταστροφικές κρίσεις.
Πρωτοφανές στη διεθνή πολιτική σκηνή;
Ναι. Με όρους ευρωπαϊκών δυτικών κομμάτων αυτό που βλέπουμε στο
ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτοφανές και αξιοθρήνητο. Και δυστυχώς εξαιτίας αυτής της
κατάστασης στο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η κυβέρνηση που έχει καθεστωτική
συμπεριφορά παραμένει σχεδόν αλώβητη. Είναι τρομακτικό.
Μέχρι στιγμής φαίνεται πως αν προχωρήσουν σε εκλογές, την προεδρία θα διεκδικήσουν ο κ. Πολάκης και ο κ. Φαραντούρης. Ποια είναι η γνώμη σας για τις δύο υποψηφιότητες και για τη δυναμική που θα δημιουργήσει η καθεμία στο κόμμα και στον ευρύτερο χώρο;
Δεν θα σχολιάσω τις υποψηφιότητες. Αυτό που θα πω με σαφήνεια είναι ότι υπάρχει αναγκαιότητα να φύγει όσο πιο γρήγορα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Κασσελάκης. Σήμερα; Αύριο; Σε έναν μήνα;…Πρέπει να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η Αριστερά από τον κ. Κασσελάκη. Αυτό είναι απαραίτητο αν θέλουμε να συζητάμε όχι για τη σωτηρία του ΣΥΡΙΖΑ μόνο. Δεν είμαι βέβαιος ότι σώζεται, αλλά όπως λέει κι ο στιχουργός «… να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται». Ό,τι μπορεί να σωθεί θα είναι καλό για την πολιτική επιβίωση ενός ολόκληρου χώρου.
Το πρόβλημα είναι γιγαντιαίο. Οι υποψηφιότητες αυτές και όποιες άλλες έρχονται να κατατεθούν, κατατίθενται σε ένα τοπίο καταστροφής, σε συνθήκες «μασκαριλικιού». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα ερείπιο. Το καταλαβαίνουμε όλοι ανεξάρτητα από το αν οι δημοσκοπήσεις το βγάζουν τρίτο ή τέταρτο κόμμα. Άρα οτιδήποτε εξελίσσεται αυτή τη στιγμή εξελίσσεται μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Μαζί κι οι όποιες υποψηφιότητες κατατεθούν. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορούν να διαμορφωθούν μετά από τέτοια κρίση, οι συνθήκες ανασύνθεσης αυτού του χώρου.
Από τις υπάρχουσες δυνάμεις, ποιες αφορά αυτή η ανασύνθεση;
Αναφερόμουν προηγουμένως καταρχήν στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά με
την έννοια ότι αυτές οι δυνάμεις εκφράζουν τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν
έναν χρόνο. Το θέμα της ανασύνθεσης της ευρύτερης προοδευτικής
παράταξης είναι μια άλλη κουβέντα. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε μπροστά σε
εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Ας δούμε πως θα πάνε κι εκεί τα πράγματα και το
συζητάμε.
Γιατί δυστυχώς, η προεδρία Κασσελάκη έχει πετύχει κάτι τρομακτικό. Έχει κατά κάποιο τρόπο πετύχει να διαμορφώσει ένα τοξικό περιβάλλον που μας εμπλέκει όλους. Οποιοσδήποτε, είτε είναι ακόμη μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε έχει φύγει, έχει υποστεί βλάβες από αυτή την τοξική ατμόσφαιρα. Κι αυτό αφορά τόσο τον Τσίπρα όσο και τα άλλα ηγετικά στελέχη του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.
Έχετε υπάρξει σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, τον έχετε εξυμνήσει αλλά του έχετε ασκήσει και κριτική με αφορμή την εκλογή Κασσελάκη, λέγοντας πως «…θα μείνει στη ιστορία για την αδυναμία του να προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση». Πως ερμηνεύετε τη στάση του μετά την αποχώρησή του από την προεδρία; Τι θα μπορούσε να κάνει τότε και σήμερα;
Μου βάζετε δύσκολα. Κοιτάξτε … Νομίζω αν υπάρχει κάτι που δικαιολογεί
όχι μόνο τον κ. Τσίπρα αλλά πολλούς ανθρώπους που είτε ανέχτηκαν είτε
δεν όρθωσαν το ανάστημα τους νωρίς ή ακόμα χειρότερα τον υποστήριξαν και
άλλαξαν μετά γνώμη, όπως ο κ. Πολάκης και πολλοί άλλοι, είναι ότι δεν
μπορούσαν ίσως να φανταστούν το μέγεθος της καταστροφής και της
αλλοίωσης της φυσιογνωμίας του κόμματος που θα συντελούνταν από μια
προεδρία Κασσελάκη.
Εδώ, βεβαίως, υπάρχει ένα ερώτημα τεράστιο: Δεν έβλεπαν το προφανές; Η απάντηση φαίνεται πως είναι όχι. Δεν μπορούσαν να φανταστούν την εξέλιξη των πραγμάτων και τη δυναμική μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από ένα σοβαρό κόμμα σε ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται από έλλειψη σοβαρότητας. Γιατί η πρώτη προϋπόθεση για να κάνεις πολιτική είναι η σοβαρότητα. Μπορεί να είσαι αριστερός, δεξιός, κεντρώος, αλλά το πρώτο πράγμα που απαιτείται είναι ένα κατώφλι σοβαρότητας. Κάτω από αυτό το κατώφλι, κανένα κόμμα δεν καθίσταται ικανό να το πάρουν σοβαρά οι πολίτες.
Άρα λοιπόν, και για τον Αλ. Τσίπρα και για πολλά άλλα στελέχη που
ανέχτηκαν ή στήριξαν τον Κασσελάκη, και τώρα αντιλαμβάνονται το λάθος
τους, αν υπάρχει κάτι που τους δικαιολογεί είναι πως δεν είχαν τόση
μεγάλη
φαντασία, αν θέλετε να το πούμε έτσι. Τώρα ειδικά στην περίπτωση του Αλ.
Τσίπρα και υπάρχει κι ένα άλλο θέμα. Ο πρώην πρόεδρος οφείλει να δίνει
χώρο στον διάδοχο του και ταυτόχρονα και χρόνο σε αυτόν που τον
διαδέχεται. Αυτό το έκανε ο Τσίπρας με φοβερή γαλαντομία.
Του άφησε χώρο μέχρι ποιο σημείο; Μέχρι το προηγούμενο συνέδριο ή έως σήμερα;
Ουσιαστικά μέχρι και σήμερα. Στο προηγούμενο συνέδριο ο Αλ. Τσίπρας έκανε μια παρέμβαση που αποδείχτηκε μη επιτυχής. Εδώ υπάρχουν ερωτηματικά που δεν μπορώ να απαντήσω. Τι δηλαδή είχε στο μυαλό του όταν έκανε αυτή την παρέμβαση, η οποία τελικά λειτούργησε υπέρ του κ. Κασσελάκη αλλά όχι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος. Γιατί το αποτέλεσμα αυτής της παρέμβασης ήταν ότι ο Κασσελάκης κέρδισε μερικούς μήνες ζωής για να συνεχίσει το καταστροφικό έργο.
Πριν λίγο καιρό είπατε ότι δημιουργείται δυναμική επιστροφής του Αλ. Τσίπρα τον οποίο βλέπετε ως ενδεχόμενο ηγέτη ενός κεντροαριστερού σχηματισμού. Ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις για ένα τέτοιο σενάριο με δεδομένο ότι επικοινωνία μεταξύ των κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται στο προοδευτικό τόξο δεν υπάρχει και σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει αλλάξει και η βάση του σε μεγάλο βαθμό.
Επιστροφή του Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπω ούτε και νομίζω ότι κάτι τέτοιο τον ενδιαφέρει. Βλέπω – όχι μόνο εγώ αλλά κι ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας- ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι μια προσωπικότητα η οποία επειδή σημάδεψε την Αριστερά στην Ελλάδα και την ευρύτερη προοδευτική παράταξη, συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς για πολύ κόσμο. Αυτό είναι αρκετό ώστε να διαμορφώσει τους όρους της επιστροφής του στην ενεργό πολιτική; Αυτό μένει να απαντηθεί.
Λέω όμως, ότι οι χαρισματικοί ηγέτες, όταν οι συνθήκες το υπαγορεύουν, η επιστροφή τους γίνεται και με συνθήκες ιστορικής αναγκαιότητας. Υπάρχει ιστορική αναγκαιότητα να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική ο Αλ. Τσίπρας; Δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό σήμερα. Όμως σίγουρα αν συνεχιστεί αυτό το χάλι στην αντιπολίτευση και σε όλο τον προοδευτικό χώρο θα έλεγα, δεν θα απέκλεια να έρθει κάποια στιγμή που πολλοί άνθρωποι θα αναζητήσουν τον Αλ. Τσίπρα.
Βλέπουμε εδώ και καιρό ότι υπάρχει μεγάλο έλλειμα στην Αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα. Η Αριστερά δεν πείθει ότι μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα των πολιτών και μάλιστα εν μέσω απανωτών κρίσεων. Στην Ελλάδα η συζήτηση περιστρέφεται διαρκώς γύρω από το έλλειμα προσώπων. Είναι μόνο θέμα απουσίας σοβαρού πολιτικού προσωπικού όμως;
Όχι. Το έλλειμα που λέτε είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Είναι καταρχήν παράγοντες που σχετίζονται με την ίδια την ψυχή της Αριστεράς. Η Αριστερά στις μέρες δεν πείθει ότι δεν έχει χάσει την ψυχή της. Ποια είναι η ψυχή της; Η ισότητα, η μάχη για τη εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων, η εκπροσώπηση των συμφερόντων των φτωχών εναντίον των συμφερόντων των πλουσίων. Στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η Αριστερά στο όνομα της διακυβέρνησης και του μοντέρνου, έχει χάσει την ψυχή της και μαζί με αυτή χάθηκαν και τα στοιχεία που τη διαφοροποιούσαν πραγματικά από τη δεξιά.
Το άλλο ζήτημα είναι το έλλειμα ηγετικών προσωπικοτήτων στην Αριστερά. Ποιο ήταν το ενδιαφέρον των μεγάλων ηγετικών προσωπικοτήτων της Αριστεράς; Ότι συνδύαζαν μια θεωρητική συγκρότηση, μία πολιτική συγκρότηση από τη μια και μια λαϊκότητα από την άλλη. Προδικτατορικά στη χώρα μας αυτές ήταν οι περιπτώσεις του Ηλία Ηλίου και του Γιάννη Πασαλίδη. Συνδύαζαν τον διανοούμενο με αυτόν που μπορεί να εκφράζει, να μιλάει στην καρδιά των λαϊκών ανθρώπων.
Στη μεταπολίτευση αυτό το είδος ηγέτη, με διαφορετικά χαρακτηριστικά βεβαίως που είχαν να κάνουν και με την συγκυρία, εκφράστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα. Η ικανότητα του Τσίπρα να εκφράζει αυτές τις δύο διαστάσεις, ήταν κάτι που τον ξεχώρισε σε σχέση με τους υπόλοιπους. Σήμερα στην Αριστερά έχουμε είτε προσωπικότητες που δεν κάνουν γκελ στην κοινωνία είτε λαϊκιστές που ο πολιτικός λόγος είναι ρηχός και άτεχνος.
Την ταυτότητα της Νέας Αριστεράς πως τη χαρακτηρίζετε;
Το πρόβλημα της Νέας Αριστεράς δεν είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύουν αυτά που λένε ή δεν είναι σοβαροί. Είναι και σοβαροί και πιστεύουν αυτά που λένε και δεν έχω πρόβλημα να πω και δημόσια ότι ψήφισα Νέα Αριστερά. Αλλά η Νέα Αριστερά, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν κάνει γκελ. Δεν γεννά το πάθος, τη φλόγα. Δεν πέτυχε να συγκεράσει το κινηματικό με το σοβαρό σχέδιο, την λαϊκότητα με την ανάλυση. Δεν το κατάφερε αυτό η Νέα Αριστερά. Όμως ας πιστώσουμε κάτι στους ανθρώπους της. Νωρίτερα από όλους αντιλήφθηκαν το βάλτο που προκάλεσε η εκλογή Κασσελάκη. Έφυγαν σώζοντας την αξιοπρέπεια τους και ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού τους κεφαλαίου απολύτως αναγκαίο για τις επερχόμενες εξελίξεις στον προοδευτικό χώρο.
Στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ τώρα, διάβασα κάπου πως δηλώσατε ότι σας πείθει περισσότερο η υποψηφιότητα Δούκα;
Όχι… δε νομίζω να το είπα έτσι. Να το πω αλλιώς: Ο κ. Ανδρουλάκης έχει δείξει τα όρια του. Μπορεί να συμμαζεύει το μαγαζί, αλλά δεν έχει δείξει δυναμική για παραπάνω. Από την άλλη έχουμε δύο υποψηφίους, Δούκα και Γερουλάνο στους οποίους μπορώ να βρω θετικά στοιχεία. Έχουμε και την κ. Διαμαντοπούλου που εκφράζει την κεντροδεξιά.
Αν το ΠΑΣΟΚ έχει αποφασίσει ότι είναι κεντροδεξιό κόμμα εντάξει, αλλά αν είναι να αποτελεί ένα δεύτερο κεντροδεξιό κόμμα τότε γιατί τα στελέχη του και οι ψηφοφόροι του να μην πάνε στη ΝΔ; Εκτός κι αν το σχέδιο είναι να έχει ένα μικρό αδερφάκι η ΝΔ δια παν ενδεχόμενο. Καταλαβαίνω ότι αυτό θα άρεσε ιδιαίτερα στον κ. Μητσοτάκη.
Υπάρχει κάποια υποψηφιότητα που θα διευκολύνει τον σχηματισμό ευρύτερης προοδευτικής παράταξης;
Και του κ. Γερουλάνου και του κ. Δούκα είναι τέτοιες υποψηφιότητες.
Δεν θα απέκλεια και ο κ. Ανδρουλάκης να αναζητήσει τέτοιες λύσεις
ιδιαίτερα αν αντιληφθεί ότι τα εκλογικά του ποσοστά δεν εκτινάσσονται
προς τα πάνω παρά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει περιορισμένη απήχηση όμως
στον προοδευτικό χώρο. Καταλαβαίνω ότι στο ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι η
περαιτέρω συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ βοηθάει το ΠΑΣΟΚ να παγιωθεί ως βασική
πολιτική
δύναμη του χώρου και να μονοπωλήσει αυτό την κεντροαριστερά.
Αυτό δεν φάνηκε στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Άρα αν γινόντουσαν άμεσα οι εκλογές τι θα προβλέπατε; Με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν απορροφά τους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ και υπάρχει διάχυτη απογοήτευση στους ψηφοφόρους των μεγάλων κομμάτων, υπάρχει ο φόβος ότι θα απορροφήσει η Ακροδεξιά αυτούς τους ψηφοφόρους;
Υπάρχει αυτός ο εύλογος φόβος. Όχι μόνο για την Ακροδεξιά με τη στενή έννοια, αλλά για οτιδήποτε εκτείνεται στο εύρος του κυνισμού, και της λογικής των «ψεκασμένων» όπως λέμε στον καθημερινό λόγο. Μπορεί να είναι η αποχή, το λευκό το άκυρο το «όλοι ίδιοι είναι» ή ακροδεξιά κόμματα με γνήσιες απειλητικές ακροδεξιές θέσεις.
Είναι προφανές ότι η κατάσταση έτσι όπως αποτυπώνεται στις έρευνες μας λέει το εξής: Ναι μεν υπάρχει μεγάλη φθορά της κυβέρνησης, αλλά αυτή δεν μετασχηματίζεται σε πραγματική πολιτική δυναμική ικανή να ανατρέψει την κυβέρνηση. Αντίθετα φαίνεται ότι η φθορά της ΝΔ σκορπίζει δεξιά κι αριστερά. Είτε σε Ακροδεξιά κόμματα είτε στο πουθενά. Είναι ένα πρόβλημα για τη δημοκρατία μας. Όπως είναι πρόβλημα για τους πιο αδύναμους και φτωχούς που δεν βλέπουν φως.
Μέσα σε συνθήκες υπονόμευσης της δημοκρατίας ποιος είναι ο ρόλος της ακαδημαϊκής κοινότητας και η ευθύνη της αν θέλετε; Αρκεί να εκφράζουν κάποιοι λίγοι συνάδελφοι σας δημόσια την αντίθεση τους;
Η εμπειρία από το κίνημα ενάντια στο σκάνδαλο των υποκλοπών που πήρε διαστάσεις μας λέει πως αυτό δεν αρκεί. Τότε πολλοί πανεπιστημιακοί, νομικοί, συνταγματολόγοι, δημοσιογράφοι σήκωσαν το θέμα. Και είδαμε πως παρόλα αυτά η απήχηση του κινήματος ήταν περιορισμένη και η πολιτική απήχηση μικρή. Η δημοκρατία ουσιαστικά καταλύθηκε και οι άνθρωποι της εξουσίας έβγαζαν γλώσσα λέγοντας «μα δεν βλέπετε, οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τις υποκλοπές».
Έχουμε ανάγκη από έναν νέο ανένδοτο που θα θέσει σαν προτεραιότητα την πτώση αυτής της κυβέρνησης.
Υπάρχουν προϋποθέσεις γι’αυτό και μία από αυτές είναι να ξεπεράσει ο προοδευτικός χώρος τις βασικές του αγκυλώσεις. Πρέπει να επιδείξουμε όλοι ένα μίνιμουμ πνεύμα ανιδιοτέλειας. Αυτό το μίνιμουμ πνεύμα σημαίνει κι ένα μίνιμουμ πνεύμα μη εγωιστικής συμπεριφοράς.
Η κυβέρνηση επιθυμεί να έχει ηγεσίες στην αντιπολίτευση που να είναι απολύτως βολικές. Έτσι η κυβέρνηση θα κυβερνά και θα «αντιπολιτεύεται» ταυτόχρονα. Αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Αν η προοδευτική αντιπολίτευση συνεχίσει να είναι κατακερματισμένη, αν οι ηγεσίες δεν αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ο προοδευτικός χώρος θα πιεί άλλο ένα πικρό ποτήρι. Είτε θα έχουμε ξανά Μητσοτάκη ή ένα κράμα δεξιάς – ακροδεξιάς όπως είδαμε πολύ πρόσφατα και στη Γαλλία.
Πόσο ψύχραιμα μπορούμε να αποτιμήσουμε τα όσα συμβαίνουν στη
Γαλλία με δεδομένο ότι η Ακροδεξιά καλπάζει και στη Γερμανία και σε
άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Το παράδειγμα της Γαλλίας πόσο μακριά μας
είναι;
Αυτό που βλέπουμε τώρα στη Γαλλία, είναι μια σύγχρονη εκδοχή, του πνεύματος του μεσοπολέμου, του πνεύματος της Βαϊμάρης λίγο πριν την κατάλυσή της από το ναζισμό. Δηλαδή οι κεντρώοι και κεντροδεξιοί μας λένε κατάμουτρα πως προκειμένου να αποφύγουν οποιαδήποτε μορφή αριστερής διακυβέρνησης, είναι διατεθειμένοι να συνεργαστούν με την Ακροδεξιά, ακόμη και με την φασιστική ή φασίζουσα ακροδεξιά. Και είναι τρομακτικό γιατί το δείχνει σήμερα η Γαλλία. Ηττήθηκε η Άκρα Δεξιά στις εκλογές και έρχεται ο κ. Μακρόν και επιβάλει κάποιον δεξιό πολιτικό, τον Μισέλ Μπαρνιέ, ο οποίος έχει την ανοχή -για να μην πω την ανοιχτή υποστήριξη- της Λεπέν. Με ευθύνη του κεντρώου Μακρόν, η Άκρα δεξιά γίνεται πρωταγωνίστρια, κλέβοντας ουσιαστικά την ψήφο των Γάλλων.
Κάτι που θα έκανε κατά τη γνώμη σας ο κ. Μητσοτάκης;
Ακριβώς. Αν αισθανθεί την ανάγκη, θα το κάνει. Γιατί πολύ απλά όλοι αυτοί οι «φιλελεύθεροι» στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα δισταγμό να υπονομεύσουν τη βούληση των εκλογέων αν απειλείται η θέση τους στην εξουσία. Αισθάνονται πως είναι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας. Και ως τέτοιοι, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία και τις εκλογές αν χρειαστεί. Εμείς στην Ελλάδα το ζήσαμε στην περίοδο των υποκλοπών, οι Γάλλοι το ζουν σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου