Το καλύτερο για το ΠΑΣΟΚ είναι να επικρατήσει ο «άξονας της σοβαρότητας»...!!!

..., με Γερουλάνο-  Κατρίνη, αλλιώς καλύτερα να μείνει ο  Ανδρουλάκης – Ένα ιστορικό κόμμα δεν προσφέρεται για καριέρες και αμοραλισμούς παντός καιρού

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

 Με την επίσημη -χαμηλού επιπέδου, συνθηματολογική και κενή περιεχομένου- εκδήλωση αυτοπαρουσίαση των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ολοκληρώθηκε ο πρώτος κύκλος της προεκλογικής καμπάνιας τους.

Παρότι όλοι ήταν προσεκτικοί φάνηκαν οι δυνατότητες τους , η καταλληλότητά  τους για το ρόλο και οι προθέσεις τους.  Όπως φάνηκε στη συνέχεια η επιλεκτική υποστήριξη τους από μιντιακά, οικονομικά και πολιτικά κέντρα εκτός ΠΑΣΟΚ. Για τα χρέη του οποίου ουδείς μίλησε…

Για να ανοίξουμε όμως τη συζήτηση εν όψει της αναμέτρησης του στις 6 Οκτωβρίου πρέπει να αφήσουμε στην άκρη την ψυχικά διαταραγμένη και πολύ παράλογη ρητορική «αν με ψηφίσετε για πρόεδρο, θα γίνω πρωθυπουργός και το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση »,  που πλανάται  στο κομματικό μικροκλίμα. Αιθεροβάμονες ή της αερολογίας το ανάγνωσμα…

Ως πολιτικός χώρος και ως φορέας με πολιτικό προσωπικό γνωστών δυνατοτήτων  και συμπεριφορών,, και πρωτίστως χωρίς ηγέτη μεγάλου βεληνεκούς, το ΠΑΣΟΚ στις γραμμές του, δεν μπορεί να γίνει  πλειοψηφικό.  Όποιος λέει το αντίθετο κοροϊδεύει το ακροατήριό του ή έχει σαλέψει.

Μπορεί όμως να αναδειχθεί σε αξιόπιστη πολιτική δύναμη με καθαρούς πολιτικούς στόχους και διαυγή ιδεολογία, που θα μετέχει στη διαμόρφωση προοδευτικής κυβέρνησης στη χώρα, όταν προκύπτουν οι προϋποθέσεις.

Τα υπόλοιπα είναι μωροφιλόδοξοι κομπασμοί, παλαιοκομματικές μπαρούφες και  εξαπάτηση Λωτοφάγων, ειδικά από πρόσωπα που έχουν στο αίμα τους τον τυχοδιωκτισμό και την ιδιοτέλεια της καριέρας.

Στην πολιτική όλα είναι γνωστά, τα πρόσωπα ακτινογραφημένα, οι βιογραφικές επιβαρύνσεις ορατές και όσοι τις κουβαλάνε ούτε για  κλητήρες στα γραφεία της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ  δεν κάνουν. Για τη ΝΔ αλλάζουν τα πράγματα.

Με αυτή την εισαγωγή -και αν αφήσουμε έξω τη Νάντια Γιαννακοπούλου που κάνει μια σεμνή προσπάθεια για να ενισχύσει γενικά την πολιτική  παρουσία της, χωρίς να περιμένει κάτι περισσότερο – για τους άλλους πέντε η εικόνα είναι καθαρή.

Οι υποψηφιότητες Δούκα και Διαμαντοπούλου

Οι υποψηφιότητες του συμπαθούς Χάρη Δούκα και της πασίγνωστης στην κομματική βάση  Άννας Διαμαντοπούλου αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή για όσους ενδιαφέρονται για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ.

 Πρώτα γιατί είναι εξωκοινοβουλευτικοί και -όπως επισημάνθηκε και στην παρουσίαση- δεν νοείται ο επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να μην είναι βουλευτής

Επιπλέον δεν έχουν οργανική σχέση με το σημερινό ΠΑΣΟΚ , που έδωσε μάχες επιβίωσης τα τελευταία χρόνια με τους ίδιους απόντες.  Για διαφορετικούς  λόγους ο καθένας.

Τώρα επιχειρούν γιουρούσι ελέγχου του κόμματος, με  εμφανή υποστήριξη από εξωτερικούς παράγοντες, που δεν θέλουν να ενισχύσουν,  αλλά να χειραγωγήσουν το ΠΑΣΟΚ.

Για τους πολιτικούς παρατηρητές, η υποψηφιότητα της Διαμαντοπούλου -που δεν κατάφερε να βγει βουλευτής, αλλά θέλει να αναδειχθεί πρόεδρος- συνεχίζει την απόπειρα  δημιουργίας  προγεφυρώματος στο ΠΑΣΟΚ, που είχε ξεκίνησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Λοβέρδο.

Καθώς κανέναν από τους δυο δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει στις κυβερνήσεις του, γιατί θα σηκωνόταν και οι πέτρες, τους δρομολογούσε σε βοηθητικές αποστολές, διατηρώντας προσδοκίες από τον ίδιο, αλλά κρατώντας τους μακριά από ρόλους που θα μπορούσαν να τον βλάψουν. Δεξιός είναι, όχι κοροΐδο.

Η πρώην εκλεκτή του Σημίτη, μετά από δώδεκα χρόνια δορυφορικής συμπεριφοράς στον Μητσοτάκη,  φόρεσε στολή ΠΑΣΟΚ, και προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να διεκπεραιώσει το ρόλο του συμπληρώματος που αναζητά ο Πρωθυπουργός.

Η μυθολογία της παραφουσκωμένης αυτοπαρουσίασής της προσπαθεί να καλύψει τα σλάλομ της, επωφελούς κυρίως για τη ίδια, διαδρομή της με την ψευδή εικόνα της «επιτυχημένης», που δεν ήταν σε  κανένα από τα αξιώματα στα οποία διορίσθηκε .

 Πρώτοι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ -που  την συνέστειλαν άκλαφτη το 2012- καταλάβαν ότι δεν ήταν επαρκής υπουργός, επίτροπος, γραμματέας, αλλά και βουλευτής- που εξελέγη μόνο μια φορά στην Κοζάνη συναλλασσόμενη με την οικογένεια Παπακωνσταντίνου και μια στην Αθήνα που μετακόμισε.

Ωστόσο ισχυρίζεται- αγιογραφικές συνεντεύξεις, αλά Αχτσιόγλου- ότι «κάνει για  πρωθυπουργός» με παραπλανητικούς αυτοέπαινους. Πχ ισχυρίζεται ότι έχει εμπειρία στη …Αυτοδιοίκηση, ως πρώην Νομάρχης. Αποκρύπτοντας ότι τότε η  Νομαρχία ΔΕΝ ήταν  αυτοδιοίκηση, αλλά καραμπινάτο κράτος και ο νομάρχης διορίζονταν από την κυβέρνηση – χωρίς το βασικό αυτοδιοικητικό στοιχείο: την εκλογή.  

Ο Χάρης Δούκας απλώς καίει το πολιτικό μέλλον που θα μπορούσε να είχε, αν τα κατάφερνε ως δήμαρχος Αθηναίων, αφού τον ευνόησε η τύχη να εκλεγεί. Πήρε το ποσοστό που είχε πάρει και Γερουλάνος στις προηγμένες εκλογές, αλλά πέρασε στο δεύτερο γύρο , γιατί οι Συριζαίοι δεν ψήφισαν τον Ζαχαριάδη -που ήταν μακράν καλύτερη υποψηφιότητα από τον ίδιο. Και κυρίως γιατί στο δεύτερο γύρο οι …ψηφοφόροι  δεν πήγαν να ψηφίσουν: η αποχή στις εκλογές, που κέρδισε, ήταν …73%.

Παρότι κανείς δήμαρχος Αθηναίων δεν έγινε ποτέ Πρωθυπουργός, ο ίδιος θέτει αυτό τον στόχο για τον εαυτό του: διεκδικεί και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επιδεικνύοντας ερασιτεχνισμό και βουλιμία,

Δεν είναι μόνο υπόθεση διαχείρισης χρόνου ότι δεν μπορεί να έχει και τα δυο αξιώματα, αλλά και φύσης των ρόλων:. Ως δήμαρχος πρέπει να συνεργάζεται με την κυβέρνηση,  και ως επικεφαλής κόμματος της αντιπολίτευση πρέπει να συγκρούεται μαζί της.

Μπορεί να έχει καλές προθέσεις, αλλά  οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν κάποιον που εμφανίζεται ως βιονικός- ούτε οι Αθηναίοι δήμαρχο που θα είναι αναγνωρισμένα κομματικός.

Και οι δυο ως εξωκοινοβουλευτικοί  δεν έχουν γνωστό και ελεγμένο «πόθεν έσχες» -όπως οι  άλλοι   υποψήφιοι ως βουλευτές-  ενώ στην κορυφή των επιτελείων τους βρίσκεται ο αποσυνάγωγος πυρήνας του «εκσυγχρονισμού: με τον Χρ. Πρωτόπαπα για τον Δούκα και τη -διαπλεκόμενη όσο λίγοι στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη- Διαμαντοπούλου.

Ο «άξονας σοβαρότητας» Γερουλάνου – Κατρίνη

Από τους άλλους υποψηφίους ο Παύλος Γερουλάνος με τον Μιχάλη Κατρίνη δημιουργούν αυτό που θα λέγαμε «άξονα σοβαρότητας». Είναι ακέραιοι και συγκροτημένοι ως πρόσωπα, έχουν καλή δημόσια εικόνα, έδειξαν ικανότητες όταν χρειάσθηκε, υπήρξαν πιστοί και στα δύσκολα για το ΠΑΣΟΚ και δεν έχουν στα ντουλάπια τους σκελετούς.

Ο Κατρίνης δεν έχει δυνάμεις για να φτάσει ως την ηγεσία, αλλά ο Γερουλάνος βρίσκεται κοντά στην επικράτηση και του λείπει αυτό που μπορεί να του έδωσε ο Κατρίνης. Μαζί με τους Παπανδρεϊκούς  ανά την επικράτεια και τους παλαιούς «Γεννημματικούς» που ήδη τον συνδράμουν.

 Σε αντίθεση με στελέχη που είχαν ταχθεί υπέρ της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ γιατί «έκλεισε τον κύκλο του» και τώρα ακολουθούν υποψήφιους που υποδεικνύουν συγκεκριμένοι ολιγάρχες. 

Η προοπτική της συνέργειας τους, ο ένας πρόεδρος και ο άλλος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και  αντιπρόεδρος, διαμορφώνουν προοπτικές ανάδειξης του ΠΑΣΟΚ ως αξιόπιστου πολιτικού φορέα με  επάρκεια για κυβερνητικές συνεργασίες της Δημοκρατικής Παράταξης.   

Αν, για διάφορους λόγους, δεν διαμορφώνεται άξονας Γερουλάνου -Κατρίνη, ως κεντρικό ρεύμα, που μπορεί να οδηγήσει στο νέο ΠΑΣΟΚ με αυτονομία και αξιοπρέπεια,  είναι προτιμότερο να μείνει στην ηγεσία του Ανδρουλάκης.  Έχει οριακό βεληνεκές, αλλά τουλάχιστον οι ψηφοφόροι  του ΠΑΣΟΚ θα ξέρουν με ποιον  έχουν να κάνουν.  

Σε κάθε περίπτωση  οι πρόωρες εσωκομματικές κάλπες τον αδικούν: στις ευρωεκλογές υπήρξε  ο μόνος που δεν έχασε, σε σύγκριση με τις επιδόσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

 Ότι λόγω του μικρομεγαλισμού του- που συνεχίζει- πήγε να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορούσε να μασήσει, είναι άλλη υπόθεση…

 

https://www.anoixtoparathyro.gr/