Πενήντα χρόνια από την Μεταπολίτευση -και την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ που γιορτάστηκε μέσα κι έξω από το σημερινό κόμμα- το κομματικό σύστημα στην Ελλάδα τρίζει.
Το πρώτο κόμμα δείχνει στις δημοσκοπήσεις ποσοστά 22-27%, το δεύτερο κόμμα 13% και το τρίτο 8-10% -παρότι και τα τρία κόμματα βρέθηκαν στην κυβέρνηση -και η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται ακόμα -χάρη στο εκλογικό σύστημα.
Πιθανόν στο μέλλον δεν θα μπορεί να σχηματισθεί κυβέρνηση με δυο κόμματα και ενδεχομένως να χρειασθούν τρία με μεγάλο ερώτημα ποια θα είναι αυτά. Η Ακρο-παλαιο-Δεξιά ως χώρος με ποσοστά πάνω από 20% είναι ο δεύτερος πόλος στην πολιτική ζωή με αξιώσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνθλίβεται, η Νέα Δημοκρατία γνωρίζει πρωτοφανή πτώση σε αριθμό ψηφοφόρων και το ΠΑΣΟΚ δεν ανεβαίνει. Η πολιτική κρίση έρχεται.
Δεν έχει περάσει καιρός όταν εκφράστηκε η άποψη του βουλευτή -της τότε Δημοκρατικής Συμπαράταξης-Δημήτρη Κρεμαστινού είναι πως τα δυο κόμματα αποτελούν κοινό χώρο που πρέπει να διεκδικήσει το 48%.
«Οι ηγεσίες με πρωτοβουλία του μεγαλύτερου κόμματος θα έπρεπε να βρίσκονται σε συνεχή επαφή και συνομιλίες αντί να επιδιώκουν συνεργασίες με αλλότριους και ιδεολογικά μακριά χώρους».
Η άνοδος του Μητσοτάκη στην κυβέρνηση αν και το κόμμα του βρέθηκε στο 28% -ακόμα και στο 18% την εποχή της μεγάλης αναταραχής- ήταν αποτέλεσμα της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ και της διάσπασης της δημοκρατικής παράταξης αρχικά σε δυο κόμματα που δεν έλεγαν το ένα στο άλλο ούτε “καλημέρα”.
Το “δημοκρατικό μέτωπο” που δεν έγινε
Η μεγάλη ευκαιρία με την απλή αναλογική χάθηκε αν και εκ των υστέρων προκύπτει ότι η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ δεν αρκούσε για να σχηματίσει κυβέρνηση: η Νέα Δημοκρατία ακόμα και τώρα με την πτώση που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις συγκεντρώνει ένα ποσοστό μεγαλύτερο από το άθροισμα των άλλων δυο κομμάτων.
Το “δημοκρατικό μέτωπο”, η αίσθηση πως οι “όμοροι” χώροι ανήκουν σε μια ευρύτερη παράταξη, ανήκει στο παρελθόν, όταν ο Λεωνίδας Κύρκος πανηγύριζε για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, παρότι το κόμμα του είχε χάσει.
Πιθανόν αυτή η ρήξη να έγινε το Βρόμικο ΄89 ή να έρχεται από πολύ μακριά, από την εποχή του “Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος” ή την εποχή του Παναναστασίου όταν το ΚΚΕ έλεγε “Τι Παπαναστασίου, τι Βασιλεία, εμείς θέλουμε …Σοβιετία”.
Το 2015 η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατικής Συμπαράταξης- Ποταμιού θα εξασφάλιζε μια μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τη συνεργασία με ένα κόμμα που πολλοί θεωρούσαν ακροδεξιό- μια πράξη που αποτελεί για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ένα “προπατορικό αμάρτημα”.
Η προοδευτική συμμαχία αν δεν μπορεί να είναι συνεργασία κομμάτων θα μπορούσε να υπάρξει μέσα σε ένα κόμμα που δεν είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο Συνασπισμός Σύγχρονης -και όχι Ριζοσπαστικής- Αριστεράς- όπως φαίνεται πως θα λέγεται το κόμμα Κασσελάκη -που για πολλούς δεν ανήκει πλέον στην Αριστερά.
Για να ξαναγίνει κυβερνητικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ -ένα νέο ΠΑΣΟΚ- θα πρέπει να καταπιεί τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα που έχουν προκύψει από αυτόν θα προκύψουν και πάλι αυτό δεν φτάνει: Θα πρέπει να ξαναπάρει ψήφους που πήρε ο Μητσοτάκης ως, ο πιο δημοφιλής “κεντρώος”, από το ΠΑΣΟΚ και από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι σαφές ότι ο θάνατος του ενός κόμματος είναι η ζωή του άλλου. Το 48% -με ένα πανίσχυρο ΚΚΕ με 11%- δεν μπορεί να προκύψει από το άθροισμα των δυνάμεων ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ -πλέον όχι με αυτή τη σειρά και “άλλων δημοκρατικών δυνάμεων” -ούτε καν το 36% που πήρε κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας.
Η αριθμητική της δημοκρατικής παράταξης
Πολλές φορές στην ελληνική ιστορία εμφανίστηκε το φαινόμενο να υπάρχει το αίτημα της ενότητας της δημοκρατικής παράταξης, αλλά οι ηγεσίες να επέλεξαν ένα μικρό κόμμα που να τους ανήκει, από το να ενταχθούν σε ένα μέτωπο που θα έφερνε τη νίκη.
Αν η κρίση έφερε την διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας- μαζί με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής- η έξοδος από αυτή έφερε την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ με ένα μακάβριο παρελθόν, εφιάλτες που πολλοί θέλαν να μετατρέψουν σε πολιτική πρόταση με βλοσυρό βλέμμα, μίσος και διάθεση να εκδικηθούν και να τιμωρήσουν -ως πολιτική δικαίωση.
Λείπουν από την δημοκρατική παράταξη νέες ιδέες, νέες προτάσεις και φυσικά νέες φάτσες στην πολιτική ζωή -αν εξαιρέσουμε τον Στέφανο Κασσελάκη που βασικά κομίζει την ιδέα της… “επαγγελματικής” Αριστεράς με το βασικό μήνυμα “αν θέλετε να γίνετε κυβέρνηση, πάψτε να είστε αριστεροί’.
Αλλά υπάρχει και και η διαλεκτική της ζωής που θα απαντήσει στις νέες πολιτικές ανάγκες και όσους πολιτεύονται με εφιάλτες, θέλοντας να γυρίσουν την Ιστορία πίσω για να διορθώσουν το παρελθόν. Το αίτημα της νέας εποχής, θα είναι πρώτα πρώτα το τέλος της φοβίας για το μέλλον.
Αν το δημοκρατικό μέτωπο είναι αναγκαίο για τη φυγή προς το μέλλον, χωρίς επιστροφή στο παρελθόν, και δεν μπορούν να το συγκροτήσουν κομματικές ηγεσίες, μπορεί ο ανώνυμος δημοκράτης -που μπορεί και να απέχει σήμερα από την κάλπες και την ενεργή πολιτική- να το επιβάλλει.
Το μέλλον δεν αργεί πολύ
Το τέλος της κρίσης, όσο αργόσυρτο κι αν είναι, θα διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό σκηνικό, όπου δεν έχουν θέση άταφα νεκρά της μεταπολίτευσης. Η πολιτική ζωή διαμορφώνεται από την οικονομία και τα κόμματα αντανακλούν την ελληνική κοινωνία- με τη νέα ταξική της σύνθεση μετά την κρίση.
Από αυτή την πλευρά όσοι στριμώχνονται για την διαθήκη της 3ης Σεπτέμβρη, σε εκδηλώσεις που μοιάζουν με κηδείες, μάλλον έχουν χάσει το τρένο. Η Ελλάδα αλλάζει, πάει μπροστά κι ο αγώνας ανάμεσα στο παλιό και το προοδευτικό δεν έχει να κάνει με κομματικές ταμπέλες.
Αυτοί που θα πρέπει να χτίσουν πάλι την ελληνική οικονομία για λόγους εμφανείς θα πρέπει ταυτόχρονα να ξαναχτίσουν την δημοκρατική παράταξη -που δεν παύει να υπάρχει επειδή τα κόμματά της πεθαίνουν-, να χτίσουν την Αριστερά που βγαίνει από την κρίση ηττημένη.
Μετά τον πόλεμο, ποτέ δεν δικαιώνονται όσοι ενεπλάκησαν σ΄ αυτό τον πόλεμο και η πολιτική- δηλαδή οι πολίτες- απαντάνε πάντα σε όλες τις ανάγκες που η ζωή δημιουργεί. Το ΠΑΣΟΚ του 48% έφτασε στο 4,68% και από τα δυο κόμματα που ανέδειξε η κρίση ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει για μονοψήφιο ποσοστό- και η ‘Χρυσή Αυγή” που είχε φτάσει στο 7% εξαφανίστηκε -αν και ο χώρος της Ακροδεξιάς γνωρίζει πρωτοφανή άνθιση με βροχή “εθνικών” -“πατριωτικών” κομμάτων.
Ο κύκλος αυτός που άρχισε με την κρίση έκλεισε. Μέσα στην νέα πολιτική κρίση που συγκροτούν η πτώση της Νέας Δημοκρατίας, η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η αδύνατη νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ -μαζί με την άνοδο της Ακροδεξιάς, οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.
Δυο φαντάσματα πλανώνται από την πολιτική ζωή: ένα μεγάλο ακροδεξιό κόμμα που θα ενώσει τα πολλά κόμματα και κομματίδια και ένας νέος πολιτικός φορέας που θα απαντήσει στην αδυναμία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσουν μια πρόταση εξουσίας.
Για πρώτη φορά το καλοκαίρι υπήρχαν τόσες διεργασίες, κινητικότητα, ομάδες, “κείμενα στελεχών”. Το φθινόπωρο έρχεται με συνέδρια, εκλογές, διασπάσεις και αποχωρήσεις και φυσικά βροχές και καταιγίδες. Το μέλλον φαίνεται πως δεν αργεί πολύ.
https://www.anoixtoparathyro.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου