Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Δεν πρόλαβε να αδειάσει το γραφείο του στην Κουμουνδούρου ο Αλέξης Τσίπρας και όσοι έμειναν πίσω άρχισαν τις διεργασίες για τον καλύτερο τρόπο αυτοκτονίας τους! Αυτό προκύπτει από τις εσωτερικές συσπειρώσεις για την διαδοχή του.
Από τη μια οι παθιασμένοι «φραξιονιστές» της ομάδας «53+» -που έβλαψε στις εκλογές τον εαυτό της κυρίως προσπαθώντας να βλάψει τον Τσίπρα- και από την άλλη οι σεσημασμένοι «προεδρικοί», που ως «βαρίδια», που πήγαν τον Τσίπρα σχεδόν στο βυθό, ετοιμάζονται να αναμετρηθούν για τη διαδοχή με εκατέρωθεν υποψηφιότητες χωρίς προοπτική.
Η φράξια -με τις παρακμιακές συμμαχίες- που αντιπολιτευόταν την ηγεσία «από αριστερά» με μειοψηφικές αντιλήψεις και πρακτικές, ζορίζεται να αποφασίσει αν θα κατεβάσει τον Τσακαλώτο, ή τον Χαρίτση.
Η αλήθεια είναι ότι έχουν τα βιογραφικά και πολιτική επάρκεια για να ηγηθούν κόμματος, Αλλά το εσωκομματικό παρελθόν τους περιορίζει το βεληνεκές τους στην κοινωνία.
Ο Αλέξης Χαρίτσης έχει περισσότερες πιθανότητες, από τον επικεφαλής της ομάδας: είναι νέος, έχει καλό λόγο – το έδειξε και ως πορτ παρόλ- και επαρκή δημόσια παρουσία και άφησε ικανοποιητικό στίγμα στην Ευρώπη ως υπουργός του Τσίπρα. Αλλά δεν μπορε;I να επικρατήσει , καθως οι εσωκομματικοί συσχετισμοί δεν τον ευνοούν ως μέλος των «53+». Είναι όμως αξιοπρεπής λύση διαδοχής.
Η τραγωδία για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως προετοιμάζεται από την πλευρά των λεγόμενων «προεδρικών». Οι δυο φράξιες που φυτοζωούσαν στη σκιά του Τσίπρα και τον έφθειραν συνεχίζουν να επιβαρύνουν το προφίλ του, με τις εμφανίσεις τους.
Όταν τον υποστηρίζει ο Παππάς που τον χαντάκωσε, ή ο Τζανακόπουλος που άλλαξε πίστα και πλακώνει τους άλλους στο ξύλο, τι να περιμένει;
Τουλάχιστον ο Πολάκης μπορεί να χαρακτηρίζεται «μέγας νεκροθάφτης» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έδειξε να τραβάει και κανενα ζόρι για τον Τσίπρα: στην πρώτη μετεκλογική δήλωση του δεν τον ανέφερε καν. Ίσως γιατί, καθώς λέγεται, σκέφτεται να διεκδικήσει ο ίδιος την ηγεσία. Έχουν να γίνουν κάτι στράκες, που έλεγε η μακαρίτισσα Γεωργία Βασιλειάδου.
Καρέζη- Βουγιουκλάκη
Οι «προεδρικοί» στον κομματικό μηχανισμό, διχάζονται ανάμεσα στις υποψηφιότητες της Έφης Αχτσιόγλου και της Ρένας Δούρου. Η πρώτη προηγείται ως φαβορί, αλλά από πολιτική άποψη,και οι δυο είναι συνταγές επιστροφής στο 3%.
Κατά τους πολιτικούς παρατηρητές η Ατχσιόγλου είναι σχετικά συμπαθής και υπήρξε καλή υπουργός Εργασίας του Τσίπρα. Αλλά από τότε που την όρισε κομματική διάδοχο του Τσακαλώτου στα Οικονομικά η επιστήμη της Οικονομίας υποφέρει.
Ευλόγως: ένα πτυχίο της Νομικής κι ένα μεταπτυχιακό στο ΑΠΘ συν η παλιά «συνεργασία» με την ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ , δεν ήταν επαρκής εξοπλισμός για να κινηθεί πρωταγωνιστικά στον πολύπλοκο ιστό των κοινοτικών «ομολόγων της» και ως επικεφαλής κόμματος δεν θα προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση- ειδικά με κάποιες από τις θέσεις που έχει διατυπώσει κατά καιρούς.
Ακόμη και οι φίλοι της δεν τολμούν να υποστηρίξουν ότι διαθέτει ηγετικό ταπεραμέντο και όσοι αξιολογούν την εν γένει παρουσία της δεν βρίσκουν τι ακριβώς μπορεί να κάνει ως επικεφαλής το κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ώστε να το οδηγήσει σε ανάκαμψη.
Απο τη πλευρά της η φερόμενη ως ενδιαφερομένη για την ηγεσία Ρένα Δούρου, σύμφωνα με του ίδιους παρατηρητές μπορεί να κάνει κάτι: να απαξιώσει πλήρως τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκπέμπει «θράσος φιλοδοξίας» για καριέρα- μάλλον φυσικό στην πολιτική- αλλά έχει πολιτικό παρελθόν με επιβαρύνσεις πολιτικής αναλγησίας.
Κατά την τραγωδία στο Μάτι επί των ημερών της ως Περιφερειάρχης Αττικής, της αποδίδεται η ελεεινή δήλωση «μια στραβή στη βάρδια μου». Παρά τους 100 νεκρούς -και μια άλλη «στραβή» με 25 νεκρούς που είχε προηγηθεί στη Μάνδρα- δεν ανέλαβε τις πολιτικές ευθύνες -ποινικά κακώς διώχθηκε- που εκ των πράγματων είχε υποβάλλοντας την παραίτησή της.
Αντίθετα έθεσε εκ νέου υποψηφιότητα για την Περιφέρεια. Με το κάτω του 20% που πήρε στον πρώτο γύρο των εκλογών και την τελική ήττα της άνοιξε το δρόμο για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019- αντίθετα με το 2014 που υπήρξε προάγγελος της επικράτησης.-
Παραδόξως ο ΣΥΡΙΖΑ την όρισε υπεύθυνη για το…περιβάλλον, αλλά ως μέλος ηγετικής ομάδας δεν έκρυβε την πολυπραγμοσύνη της και επί άλλων θεμάτων- με διαθέσεις αυτοπροβολής, ενώ στην Περιφέρεια κάθε άλλο παρά ως αντίπαλό της αντιμετώπιζε τον Γ. Πατούλη.
Στην εκλογική της περιφερεια στήθηκε σκηνικό «Καρέζη-Βουγιουκλάκη» – που τείνει να επαναληφθεί και για την ηγεσία- αλλά η Αχτσιόγλου τη νίκησε. Παρότι όπως φημολογείται από καιρό, η Δούρου έχει την προτίμηση συγκεκριμένου επιχειρηματία και μιντιάρχη.
Η λύση μπροστά στα μάτια τους
Το περίεργο είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ συζητούν, κατά φράξια, για υποψηφιότητες που είτε είναι αδιέξοδες, είτε θα τους εκθέσουνε και αρνούνται να δουν ότι η ίδια η πολιτική τους προσφέρει τη λύση στο πρόσωπο του Διονύση Τεμπονέρα.
Ο 40άρης δικηγόρος, με το επώνυμο που αγγίζει και συναισθηματικά του δημοκρατικούς πολίτες, είχε ήδη κάνει την πρώτη έκπληξη όταν βρέθηκε στην κορυφή της λίστας εκλογής για την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.
Η δημόσια παρουσία του τα τελευταία χρόνια, υπήρξε αξιοπρόσεκτη, αλλά στο διάστημα ανάμεσα στις δυο εκλογές της ήττας που ορίσθηκε επικεφαλης της νέας Εκλογικής αποδείχθηκε εντυπωσιακή.
Πολιτικοί παρατηρητές, ΜΜΕ και απλοί πολίτες- και πέραν τη ΣΥΡΙΖΑ- αναγνώρισαν τον συγκροτημένο λόγο του , την ευπρέπεια της δημόσιας παρουσίας, την μαχητική και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία και το ήθος που απέπνεε το ύφος της εμφάνισής του.
Κατά γενική εκτίμηση δείχνει πολιτικές αρετές αντίστοιχες με αυτές που ανέδειξε την πρώην εμφάνισή του ο Αλέξης Τσίπρας το 2016, μετά την επιτυχία του στο Δήμο Αθηναίων.
Έμπειροι πολιτικοί από διαφορετικούς χώρους μιλούν ήδη για «Τσίπρα Νο2» και συγκλίνουν στο ότι ο Τεμπονέρας «κάνει γκελ στην κοινωνία», διαθέτει «ηγετική στόφα» και μπορεί να εξελιχθεί όχι μόνο σε επιτυχημένο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πρόσωπο αναφοράς στην ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη.
Το ερώτημα είναι αν στον μετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση να κατανοήσουν τους νόμους της πολιτικής -αντί να αποδυναμώνονται συγκρουόμενοι για μετριότητες που οδηγούν σε «συσπειρώσεις πως τα κάτω»- και ενισχύσουν την διαμόρφωση μιας ηγετικής φυσιογνωμίας.
Ενός νέου, άφθαρτου και ταλαντούχου πολιτικού που μπορεί να διατηρήσει τα στοιχεία κυβερνησιμότητας του κόμματος-δια της ευρύτερης αποδοχής του στην κοινωνία του..
Ότι δεν είναι μέλος αυτή της Βουλής -και αυτής της Κοινοβουλευτικής Ομαδας μάλλον πλεονέκτημα αποτελεί για τον ίδιο. Άλλωστε ούτε ο Ανδρουλάκης ήταν, αλλά το ΠΑΣΟΚ τον ανέδειξε στην ηγεσία αφήνοντας πίσω τους φθαρμένους και τους προβληματικούς.
Αν στον ΣΥΡΙΖΑ αφού «έδιωξαν» τον Τσίπρα με τις συμπεριφορές τους – αυτό συνέβη στην ουσία- δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν αναμεσά τους ένα ισχυρό χαρτί και πρέπει να το παίξουν συλλογικά- αντί να υποστηρίζουν κενοδοξίες- απλώς επιβεβαιώνουν ότι ως ιδανικοί αυτόχειρες θα επιστρέψουν στον παλιό περιθωριακό ρόλο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου