Η νέα πτώση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε εκλογικά ποσοστά αυτή τη φορά συνοδεύτηκε από μια υποψία που επαληθεύτηκε: το κόμμα Κασιδιάρη -με το σχήμα «Σπαρτιάτες» που δεν έχει καν γραφεία- μπήκε στη Βουλή.
Μαζί με τη «Νίκη» και το κόμμα του Βελόπουλου οι «Σπαρτιάτες» διαμορφώνουν ένα τόξο που με την Ακροδεξιά που υπάρχει στη Νέα Δημοκρατία διαμορφώνει την υποψία πως στο μέλλον η βασική μάχη θα διεξάγεται ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και την Ακροδεξιά.
Η Αριστερά και -μέσα ή έξω από αυτήν- η Σοσιαλδημοκρατία αποτελούν ιδέες του προπερασμένου αιώνα σε κατάσταση λήθαργου που επιτρέπει στη -Νέα ή Παλιά- Δεξιά να εμφανίζεται ως πρωτοπορία με λύσεις που έρχεται από το μέλλον.
Τα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μαζί που άλλοτε πλησίαζαν το 40% τώρα πια δεν φτάνουν ούτε το 30%. Αυτό σημαίνει πως ακόμα και αν θα μπορούσαν ποτέ να συνεργασθούν ή αν το ένα κατασπαράξει το άλλο δεν έχουν καμμιά ελπίδα να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης με τις θριαμβολογίες του γιατί πλησίασε το 12% όρισε την κυβερνητική προοπτική του κόμματος -αφού θα έχει γίνει αξιωματική αντιπολίτευση σε «πολλά-πολλά» χρόνια!
Πιθανόν όμως στο μεταξύ να έχει ένα άλλο κόμμα της Ακροδεξιάς αξιωματική αντιπολίτευση που θα θεωρεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη πολύ… αριστερό όσο ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα έχουν αλληλοεξοντωθεί καθώς ο «κορμός» της δημοκρατικής παράταξης θα έχει γίνει κλαδάκι.
Η νέα αντιπολίτευση που θέλουν να ασκήσουν ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ -το τελευταίο μάλιστα 100%- διαμορφώνεται με τρία ακροδεξιά κόμματα από τα δεξιά και μια «πατριωτική» δεξιά στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας που βλέπει τον Μητσοτάκη ως τον άνθρωπο που προδίδει τα ιδανικά και τις αξίες της παράταξης.
Τόσο ο Βελόπουλος, όσο και η Νίκη και οι «Σπαρτιάτες» βλέπουν το έθνος να κινδυνεύει και το ‘Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» είναι κοινή αναφορά με άλλα μικρότερα κόμματα που φύτρωσαν σαν μανιτάρια.
Να θυμίσουμε εδώ πως το 48% του ΠΑΣΟΚ το 1981 διαμορφώθηκε με ψήφους της Δεξιάς και το 7% της «Εθνικής Παράταξης» που απορόφησε ο πατριωτισμός του Ανδρέα Παπανδρέου -που δεν υπάρχει ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στην «σοσιαλδημοκρατία» του Νίκου Ανδρουλάκη.
Ένα «κόμμα» και ένας αρχηγός χωρίς πρόσωπο
Να παρατηρήσουμε πως το ποσοστό των Σπαρτιατών -ένα «κόμμα» που κανένας δεν ήξερε το πρόσωπο του αρχηγού του -διαμορφώνεται, όπως άλλοτε η ‘Χρυσή Αυγή», με ψήφους όχι μόνο από την παραδοσιακή Δεξιά, αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το Mέρα 25 και το ΚΚΕ.
Καθώς ο Κασιδιάρης πανηγυρίζει μέσα από την φυλακή ο αρχηγός των Σπαρτιατών -που κάποτε είχε πάρει 35 ψήφους (!) βρέθηκε επιτέλους σε ένα γραφείο στο Παλιό Φάληρο για να κάνει δηλώσεις και να πει πως «αυτό είναι μόνο η αρχή».
Η διάσπαση της «δημοκρατικής παράταξης» επέτρεψε στον Κυριάκο Μητσοτάκη να ξαναγίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση -πραγμα αδιανόητο πριν από δύο χρόνια.
Ο θρίαμβος του Μητσοτάκη είναι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε να γίνει ένα σύγχρονο κόμμα και αν δούμε ποιοι μένουν εκτός Βουλής από τους βουλευτές του -και υπουργούς του- θα δούμε τι ακριβώς αποδοκίμασαν οι πολίτες που κάποτε του είχαν δώσει 36%.
Όσο καιρό οι ηγέτες του ως εντεταλμένοι της Ιστορίας επιχειρούσαν να επιβάλλουν στους ψηφοφόρους τους μια «αριστερή ταυτότητα» με μια εξοργιστική επιμονή ο Μητσοτάκης έφτασε στα τείχη της Κεντροαριστεράς κι αναπλήρωσε ψήφους που έχανε από τα δεξιά του.
Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να δούμε πως ένα ακόμα που από το 35% πάει στο 32% -και λέει «καλά είναι» κι απο κει στο 20% και σε ένα μήνα στο 17,8% αν γίνουν ξανά εκλογές θα πέσει κι άλλο.
Χρειάζεται πολύ φαντασία για να δει κάποιος πως το ΠΑΣΟΚ -έστω σε πολλά- πολλά χρόνια θα ξαναγίνει κυβέρνηση -αφού εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο λήθαργος της δημοκρατικής παράταξης
Στο μεταξύ ο βασικός αγώνας μετατοπίζεται ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και την Ακρο-νεο-δεξιά που στο σύνολό της -μαζί με όσους παραμένουν στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αποτελούν πια μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη που υπό προϋποθέσεις μπορεί να βρεθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Άλλωστε αν μάθαμε κάτι σ΄αυτές τις εκλογές, δεν ήταν πια θέση έχει ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ για τον φράχτη στον Έβρο παρουσιάζοντας ξανά την εικόνα μιας χαζοχαρούμενης Αριστεράς που δεν ξέρει τι θέλει.
Ήταν πως δεν υπάρχει φράχτης ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και πως ένα κόμμα κατακρημνίζεται μέσα σε λίγες μέρες και ένα, δύο, τρία άλλα γεννιούνται μέσα σε λίγες ώρες και μπαίνουν στη Βουλή πριν ξημερώσει.
Αυτή η ταχύτητα με την οποία γεννιούνται κόμματα πιθανόν να είναι και το βασικό μήνυμα των εκλογών: αν τα κόμματα της «δημοκρατικής παράταξης» βγουν από τον λήθαργο αυτά τα «κόμματα πεταλούδες» με την ίδια ταχύτητα θα εξαφανισθούν.
Αυτός ο λήθαργος μπορεί να σχετίζεται με το σύνδρομο του «κορμού»- της δημοκρατικής παράταξης που έχει «βασικό κορμό», αλλά από κλαδιά και άνθη τίποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου