Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε το 2015 την εξουσία, το εγχώριο και διεθνές σύστημα σήμανε συναγερμό. Ο Σαμαράς άφησε στον Τσίπρα άδεια ταμεία και οι Ευρωπαίοι, δια της Κομισιόν, απαιτούσαν να καθορίσουν την οικονομική πολιτική της αριστερής κυβέρνησης με νέο σκληρό μνημόνιο.
Υποθέτω πως θυμάστε την έκκληση της Δεξιάς “Βάστα Σόιμπλε”, ώστε να πέσουν τάχιστα οι “νεοφερμένοι”.
Γρήγορα οι συστημικές δυνάμεις, πολιτικοί και ολιγάρχες, συντόνισαν τη δράση τους με πρώτο στόχο την κυριαρχία στην ενημέρωση, ελέγχοντας τα τηλεοπτικά δίκτυα. Στο MEGA, την βραδιά των εκλογών, ρώτησε τον Γιάννη Πρετεντέρη δημοσιογράφος του καναλιού: «Μα πως γίνεται να ξαναβγαίνει πρώτος, με τόσα σκάνδαλα, τόση διαφθορά τόσο αυταρχισμό;» Και έλαβε την απάντηση: «Μα ελέγχει σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και μεγάλο κομμάτι των πολιτών δεν μαθαίνει σχεδόν τίποτα»! Φυσικά η απάντηση αυτή δεν δόθηκε το βράδυ των ελληνικών εκλογών, αλλά μια βδομάδα νωρίτερα, το βράδυ των τουρκικών. Μόνο που ισχύει και για την ελληνική περίπτωση.
Και η ανταμοιβή στους χορηγούς και ουσιαστικά συνέταιρους στην πολιτική εξουσία, ήρθε πλουσιοπάροχη το 2022, με τα θηριώδη κέρδη από την ευγνωμονούσα κυβέρνηση. Έτσι κατάφερε η φαμίλια Μητσοτάκη να ελαχιστοποιεί το κόστος των οδυνηρών αποφάσεών της. Να θάβει σκάνδαλα, όπως των υποκλοπών και της Novartis, να περιορίζει τις συνέπειες, την τραγωδία των Τεμπών και το ολοκαύτωμα στη Βόρεια Εύβοια, να εκποιεί μέσα σε τέσσερα χρόνια όλη σχεδόν τη δημόσια περιουσία, να υποβαθμίζει το ΕΣΥ και την Παιδεία και να θεωρεί τη δημοκρατία πολυτέλεια!
Το αποτέλεσμα του διλήμματος
Φυσικά για να συμβεί αυτό που είδαμε στις εκλογές, με τη ΝΔ 21(!) μονάδες μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ, συνέβησαν πολλά ακόμα. Και για πολλά από αυτά τα υπόλοιπα την ευθύνη φέρει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν αφουγκραζόταν τις διαθέσεις στην κοινωνία. Που πόνταρε στην απλή αναλογική, χωρίς να έχει εταίρο σε κυβέρνηση συνεργασίας.
Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί ακόμα χωρισμένος στα δύο και κάτι, με οργανωμένες τάσεις που κινούνται ως κόμματα μέσα στο κόμμα και καταναλώνουν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους για τον έλεγχο των κομματικών οργανώσεων και των οργάνων. Γι’ αυτό όλες οι απόπειρες ενσωμάτωσης νέων μελών δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, με τους παλαιούς μετόχους να υπερασπίζονται τα μερίδια της κομματικής εξουσίας που κατείχαν. Έτσι, η αξιοκρατία πήγε περίπατο. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Σε ένα δήμο της Αθήνας όπου το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε λάβει στις βουλευτικές εκλογές 34%, στις δημοτικές η εκεί οργάνωση επέβαλε υποψήφιο που έλαβε μόλις 2,8%! Κανείς δεν απολογήθηκε, κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη! Και αυτό συνεχιζόταν…
Το σύστημα Μητσοτάκη δεν αρκείται στην αυτοδυναμία. Ετοιμάζεται να αναδείξει το ΠΑΣΟΚ ως τη νέα αξιωματική αντιπολίτευση. Χαρακτηριστική η μετεκλογική δήλωση του πρωθυπουργού ότι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε και ως αξιωματική αντιπολίτευση». Και η εφημερίδα “ΕΣΤΙΑ” στον τίτλο της επόμενης των εκλογών περιέγραψε το νέο δυστοπικό πολιτικό τοπίο με τον τίτλο: «Θα έχουμε Μοναρχία Μητσοτάκη, χωρίς μείζονα αντιπολίτευση». Αυτά συμβαίνουν στην “γενέτειρα της δημοκρατίας”, όπως αφελώς αποκάλεσαν την πατρίδα μας οι New York Times με αφορμή τις υποκλοπές Μητσοτάκη, ενώ ο Guardian είχε τίτλο στο ρεπορτάζ για τις ελληνικές εκλογές: «Θλιβερή είδηση για όσους υπέφεραν από τη λιτότητα. Χαίρονται οι τράπεζες, οι μη εύποροι βιώνουν τις ολέθριες συνέπειες».
Η παρέμβαση Τσίπρα
Και τώρα τι γίνεται; Αυτό θα εξαρτηθεί από την συμπεριφορά των ψηφοφόρων στις κάλπες της 25ης Ιουνίου. Θα εξαρτηθεί επίσης από την αντίδραση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην πλέον κρίσιμη στιγμή των πολιτικών εξελίξεων στην Μεταπολίτευση. Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή την Πέμπτη ήταν μια νότα αισιοδοξίας. Δεν απέφυγε τις δικές του ευθύνες, δεν ζήτησε άφεση αμαρτιών. Κήρυξε τη λήξη του πένθους, όπως είπε, τονίζοντας: «Δεν θα πάμε για να κρατήσουμε τις θέσεις μας. Για να έχουμε μια ισχυρή αντιπολίτευση. Θα πάμε για να αναμετρηθούμε με τη Δεξιά. Θα πάμε για να διεκδικήσουμε κάθε ψήφο και κάθε πιθανότητα να κερδίσουμε, όχι να χάσουμε».
Μένει να μάθουμε αν η ψήφος στη ΝΔ ήταν θετική επιλογή ή εκβιαστική απάντηση στο δίλημμα “κυβερνητική σταθερότητα ή αστάθεια”. Και καθώς η σταθερότητα με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής φαίνεται πλέον δεδομένη, οι επιλογές των ψηφοφόρων μπορεί να είναι διαφορετικές. Η επερχόμενη λιτότητα, όπως την κήρυξε η Κομισιόν, είναι προ των πυλών. Ο αυταρχισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην πρώτη τετραετία δεν προμηνύει τίποτα καλό για τη δεύτερη. Απομένουν 30 ημέρες έως τις εκλογές για να μάθουμε αν και πόσα μπορεί να αλλάξουν.
- Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του SLpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου