Ημουν. Ησουν. Ηταν...!!!

Προσωπικά, πάντως, μαζί της είμαι. Και μαζί του. Και με τον τρίτον. Αυτόν. Με το φιξαρισμένο μούσι. Αυτό. Το τριών ημερών, που είναι σαν να σου λέει «ανήκω και στην “προχώ” μπουρζουαζία άμα λάχει». 

Που από πάνω έχει κι ένα μουστάκι, στα όρια του κολοκοτρωνέικου, που είναι σαν να σου λέει «είμαι και με την πλεμπαρία της Αριστεράς». Αυτό, το... «συναμφότερον» (πες κι εσύ Ζουράρι!). Με το οποίο και στο Μέγαρο θα πας, και σε εκδήλωση της αριστερής διανόησης και σε περιοδεία του Τσίπρα στο τσακίρ κέφι. Μούσι - μουστάκι - «πας παντού» (εκ του «πασ-παρτού»)!

 Ξεκάθαρα είμαι και με τους τρεις. Απ’ τη γυναίκα εκκινώ κι εξηγούμαι: Ηταν! Δηλαδή, να μην ήταν; Αφού ήταν. Εντάξει, δεν είναι πια, αλλά μπορεί και να ’ναι. Σαν το «πας παντού» προαναφερθέν μούσι-μουστάκι ένα πράμα, αλλά χωρίς να τα διαθέτει. Διότι ως κυρία, πώς να τα, δηλαδή; Δεν τα. Σαν να τα, όμως. Διότι, σε λέει η Αριστοτελία, ναι μεν, αλλά και τι τώρα δηλαδή; Μάλιστα. Μωρέ, και τον σημερινό υπουργό «Ποιας ανάπτυξης και ποιων επενδύσεων;» Αδ. Γεωργιάδη και τον «πρόβα Εσωτερικών εκλογών» υπουργό Βορίδη είχε πιάσει στο στόμα της, με τα χειρότερα λόγια («Η χρεοκοπία των δυο μεγάλων κομμάτων φαίνεται και απ’ το ότι μέσα στην τρέλα, Βορίδης και Γεωργιάδης φαίνονται λογικοί και mainstream. Μεγαλεία!» είχε γράψει), και τον Τσακαλώτο εκθείαζε («Είναι ΘΕΟΣ») και για τον Νίκο τον Παππά τα καλύτερα έλεγε και το Μιχαλιό τον Προστάτη μας είχε σμπαραλιάσει («Αυτό που ΚΑΙ ο Χρυσοχοΐδης θέτει εαυτόν στην υπηρεσία της χώρας για να τη σώσει με ξεπερνά. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν υπάρχει σωτήρια, ε;») και για τον Κικίλια και για τον Σαμαρά, ακόμα και για τη Λίνα την Τσιμεντώστρα είχε γράψει! Επίσης τα χειρότερα. Τότε. Που ακόμα, ήταν!

 

Τώρα, δεν. Πλέον, δεν. Τότε, ήταν δημοσιογράφος. Τώρα, είναι (για πόσο ακόμα μένει να φανεί) Κυβερνητική Εκπρόσωπος. Τότε, έγραφε καυστικά τη γνώμη της. Τώρα, σηκώνει επιβλητικά το φρύδι της. Δημοσιογράφος τότε. Πολιτικός εκ θέσεων πολιτικών της Ν.Δ. τώρα. Τότε πένα, τώρα φρύδι. Απαξιωτικά το ανεβάζει στους πρώην συναδέλφους της, γιατί πλέον δεν! Εχει αλλάξει; Και τι άλλαξε; Πίσω δεν τα πήρε όσα πριν τέσσερα (και πέντε και έξι) χρόνια έγραφε. Αρα; Και Βούδας και Κούδας; Και μουστάκι και μούσι; Και μάλιστα κυβερνητικό; Ναι. Γιατί τότε ή-ταν. Τώρα, ή επί τας.

 

 

Επόμενος στη λίστα, ο «είχων και κατείχων» τσεκούρι σταυρωτό/που εκλογές δεν ήθελε, τις είχε σε κακό/ μα τώρα έχει πρόσβαση σε θέσεις κι υπουργεία/και κάπως έτσι γράφεται, φίλε μου, η Ιστορία.

 

Το τραγουδάκι ντε λα μαγκέ που σκάρωσα μόλις είναι αφιερωμένο, με όλο μου το (βαθύ, πολύ βαθύ, ανήλιαγο σχεδόν) ταλέντο, στο λουλουδάκι του μπαξέ, που το ’καμε τσιφλίκι, στον Μάκη-Μαυρουδή Βορίδη. Δεν ζούσε βέβαια τότε, γεννήθηκε τρία χρόνια μετά. Αλλά ο Μάκης μας, το φιντανάκι της ΕΠΕΝ, η φωνή του «Ο Μάλλιος ζει, αυτός μας οδηγεί» και «Πινοσέτ - Πινοσέτ», ο γνήσιος λαϊκός εθνικιστής, πήρε πολλά διδάγματα από το μακρινό ’61, όταν «ψήφισαν ακόμα και τα δέντρα». Είπαμε, ο ΕΠΕΝίτης υπουργός μας δεν ζούσε τότε. Εζησε όμως μετά. Και μεγαλώνοντας, θέριεψε μέσα του, ως φαίνεται, το ότι η φράση αυτή ήταν δηλωτική της πεποίθησης για ύπαρξη ενός ισχυρότατου παρακράτους, που δέσποζε στα μετεμφυλιακά χρόνια, και συχνά παρενέβαινε στην πολιτική ζωή της χώρας προς όφελος της εθνικόφρονος παρατάξεως. Και τώρα, ήρθ’ η ώρα να το ξανακάνει πράξη. Ως σωστός του Μάλλιου θαυμαστής, περίμενε στωικά, έως να ξανάρθει (η ώρα)!

 

Και ήρθε. Το σύνθημα έδωσε ο «μούσι-μουστάκι» Κοντονής. Που κι αυτός, από αυτούς που ήταν είναι. Τώρα δεν είναι πια αυτό που ήταν. Τυχαίο πως απευθύνθηκε «πρώτα και κύρια στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους» δεν είναι. Ενα «μαζί σας είμαι» – αυτό είναι. Μαζί με αυτούς, που άλλοτε ήταν και πια δεν είναι, και με αυτούς που ήταν και απόγιναν.

 

...Εδώ τελικά που είμαι, τι είναι;

Νόρα Ράλλη