ΜΑΤ Τσίπρα στον Μητσοτάκη...με τρεις κινήσεις...!!!

Ας αφήσουμε μιντιάρχες, δημοσκόπους, αμερικανό πνευστους επικοινωνιολόγους και όσους χειρίζονται τον αναπνευστήρα που κρατούν στη ζωή την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

 Ας δούμε την πραγματική εικόνα, όπως προκύπτει από τα... δεδομένα και την πολιτική ανάλυση:

 Το πρώτο συμπέρασμα από την τροπή που παίρνουν να πράγματα είναι παραμύθι ότι ο Μητσοτάκης «έχει στρατηγική». Ποτέ δεν είχε.

  Εξ αρχής είχε μόνο τον τρόπο να χρηματοδοτεί την αλαζονική προσδοκία για άσκηση εξουσίας ως κληρονομικό δικαίωμα. Αυτό τον έφερε στην ηγεσία της ΝΔ και την πρωθυπουργία.

 Αλλά στρατηγική δεν υπήρξε ποτέ από την πλευρά του. Άλλο η βουλιμία της επικράτησης.

 Ακριβώς επειδή δεν μπορεί να κατανοήσει τους κανόνες της στρατηγικής στη πολιτική, βασίζεται στη σκηνοθεσία της δημόσιας παρουσίας του από τεχνικούς της επικοινωνίας.

 Η διαχείριση της καθημερινότητας του ρόλου του ανήκει στον Γεραπετρίτη και μια ομάδα εξωκοινοβουλευτικών. 

 Η υπερσυγκεντρωτική άσκηση όλων των κυβερνητικών αρμοδιοτήτων από το Γραφείο του και η μετατροπή των υπουργών σε δουλικούς  διεκπεραιωτές δείχνει την αδυναμία του να σχεδιάσει και να συντονίσει το σύστημα διακυβέρνησης με πολιτικούς όρους.

 

Με ένα «φου» καταρρέει

 Η διοικητική επικράτηση είναι χαρακτηριστικά πολιτικών χωρίς βάθος. Θέλουν να τα πάρουν όλα και τα χάνουν όλα.

 Αν δει κανείς με προσοχή τα χαρακτηριστικά του Κυριάκου Μητσοτάκη – χωρίς τα δεκανίκια που του προσφέρουν μιντιάρχες και οικονομικοί παράγοντες -θα διακρίνει ότι είναι τόσο αδύναμος ώστε με ένα «φου» καταρρέει.

  Ένα μόνο μιντιακό σύστημα αν πάει απέναντι τον τελειώνει. Για τους  ίδιους λόγους που τελείωσε το σύστημα Αλαφούζου τον πατέρα του.

 Απέναντι σε όσους τον ψήφισαν- είτε γιατί πίστευαν την ακατάσχετη προεκλογική ψευδολογία του είτε για να «τιμωρήσουν τον Τσίπρα»  για τα λάθη του είναι ήδη παρελθόν. Οι «κοψοχέρηδες» αποτελούν ήδη μεγάλη ομάδα και διευρύνεται.

 Αυτό που το κρατάει ακόμη τον Μητσοτάκη είναι ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων δεν έχουν -ακόμη τουλάχιστον- απάντηση το ερώτημα που ήδη τους απασχολεί: και μετά τον Μητσοτάκη ποιος;

 

Όταν βρουν την απάντηση, θα κινηθούν προς το μέρος του.

 Ακριβώς το ίδιο ερώτημα έχει από τον Ιαγουάριο του 2015 η μεγάλη ομάδα των πολιτών που δεν μπόρεσε να καταπιεί την αναγκαιότητα της ανίερης συγκυβέρνησης του ΣΎΡΙΖΑ με τον Καμμένο. Ή δεν κατανοεί ακόμη τη συντήρηση στο προσκήνιο προσώπων που «κάηκαν» ως το 2019.

 Η ιδιαιτερότητα αυτής της ομάδας είναι ότι ξέρει ποια απάντηση θέλει για το ίδιο ερώτημα: Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ. Απλώς ζητάει εμπράκτως προσκλητήριο.

 Ούτως άλλως όμως ο μόνος που -από τη θέση του στο πολιτικό σύστημα και το ρόλο του ως φυσικού ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης -μπορεί να απαντήσει το ερώτημα και των δυο ομάδων είναι ο αρχηγός τη αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 

Ματ με τρεις κινήσεις

 Υπάρχουν πλέον ορατά σημάδια ότι ο Τσίπρας κινείται σ’ αυτή τη κατεύθυνση -και αυτό εξηγεί τη συντονισμένη επιχείρηση της κυβερνητικής προπαγάνδας να την υπονομεύσει.  Αλλά οι κινήσεις με τις οποίες θα κάνει ματ στον Μητσοτάκη είναι συγκεκριμένες:

 Πρώτη: Αναλαμβάνει προσωπικά ο ίδιος την ευθύνη απέναντι στους πολίτες για την πορεία του κόμματός του. Ευλόγως.

 Οι ψηφοφόροι- είτε όσοι αυτοτοποθετούνται απέναντι στη Δεξιά, είτε όσοι ανήκουν στις κοινωνικές ομάδες που ιστορικά ενισχύουν τη Δημοκρατική Παράταξη και την Αριστερά- θέλουν ηγέτη για να του εμπιστευτούν το μέλλον της χώρας .

 Ούτε «όργανα» ούτε παράγοντες, «συλλογικότητες» και φράξιες. Θέλουν πολιτική με περιεχόμενο που τους καλύπτει και αυτόν που την προσωποποιεί απευθείας συνομιλητή τους.

 Είναι εμφανές ότι ο Τσιπρας με τις κατά κλάδο και κατά τομέα προγραμματικές παρεμβάσεις του δίνει περιεχόμενο στην πολιτική αλλαγή με σύνθημα «μπορώ να βγάλω τη χώρα από τη κρίση».

 Η δεύτερη κίνηση αφορά τη διαχείριση του πολιτικού προσωπικού που έχει στη διάθεσή του. Αφ’ ενός με τη διακριτική απόσυρση των φθαρμένων από τα κέντρα των αποφάσεων και  αφ’ ετέρου με τη σταδιακή εμφάνιση επί σκηνής νέων προσώπων που τον πλαισιώνουν στις προγραμματικές ανακοινώσεις του.

 Το μήνυμα είναι ότι η ανθρωπογεωγραφία της προοδευτικής κυβέρνησης που επαγγέλλεται θα διαφέρει ριζικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του.

 Είναι η έμπρακτη αυτοκριτική που περιμένουν οι πολίτες για τα λάθη των προηγουμένων περιόδων- και ως κυβέρνηση  και ως αντιπολίτευση.

 Η τρίτη κίνηση Τσίπρα αφορά την καθημερινή παρουσία του κόμματος και η ανάδειξη της πολιτικής διαφοράς του με τη Δεξιά και την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σε όλα τα μέτωπα εντός και εκτός της Βουλής χωρίς συμβιβασμούς.

 

Η εποχή μετά τον Μητσοτάκη

 Η σκληρή αντιπολίτευση αποδίδει όταν βασίζεται σε εμπροσθοβαρείς παρεμβάσεις πολιτικού χαρακτήρα με προοδευτικό πρόσημο. Διαμορφώνει εικόνα εναλλακτικής λύσης και δίνει στην αντιπαράθεση νικηφόρα χαρακτηριστικά.

 

Στην μαρκίζα της πολιτικής επίθεσης εν όψει των εκλογών χρειάζονται τα ονόματα των καλυτέρων εκπροσώπων του χώρου.

 Ως φόντο της γενικής αντιπολιτευτικής επίθεσης πρέπει να υπάρχει το ανάγλυφο της προοδευτικής κυβέρνησης.

 Όχι για «να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ» και να «τιμωρήσει», αλλά για να αποδεσμεύσει τη χώρα και την κοινωνία από τους καταναγκασμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Να διευρύνει τη προοπτική για τους πολλούς με διακυβέρνηση για όλους.

 Απέναντι σε αυτές τις τρεις κινήσεις το σύστημα Μητσοτάκη δεν μπορεί να αντισταθεί, όσα μέσα και να επιστρατεύσει.  Γιατί είναι κινήσεις που κινητοποιούν τον «κοιμισμένο γίγαντα» της παράταξης.

 Τη λαϊκή πλειοψηφία που βρίσκεται ήδη στη μετα-Μητσοτάκη εποχή και αναζητά τρόπο να το διατυπώσει. Ποιος μπορεί να προσφέρει αυτόν τον τρόπο;

Γ. Λακόπουλος