Στο πρώτο ερώτημα, η απάντηση του Μαξίμου εκκρεμεί. Είναι όμως βέβαιο πως η αυξημένη ένταση με την Τουρκία διαμορφώνει νέες παραμέτρους στις επιλογές και τις εναλλακτικές του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κι εδώ έχουν ενδιαφέρον οι έως τώρα δημόσιες τοποθετήσεις του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη και του προέδρου της Βουλής Κώστα Τασούλα.
Ο μεν Γιώργος Γεραπετρίτης είπε πως «τα πολιτικά χαρακτηριστικά του Προέδρου έχουν να κάνουν όχι τόσο με την πολιτική του ποιότητα όσο με την απήχηση στην κοινωνία και τις συσπειρωτικές τάσεις στα εθνικά θέματα». «Ο Πρόεδρος», τόνισε, «πρέπει να συσπειρώνει και όχι να αποσυσπειρώνει την κοινωνία». Ο Κώστας Τασούλας, από την πλευρά του, είπε χαρακτηριστικά πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «δεν θα εκλεγεί… μέσω ΑΣΕΠ.» Και πρόσθεσε πως πρέπει να είναι «ένα πρόσωπο με κύρος, ενωτικό, ιστορική, εθνική και διεθνή συναίσθηση, που θα εμπνέει την κοινωνία θετικά και θα εκπροσωπεί την χώρα στο εξωτερικό με επάρκεια», φωτογραφίζοντας κατά πολλούς μια καθαρή πολιτική υποψηφιότητα.
Προβάλλοντας όμως αυτό το πλαίσιο στα ονόματα που έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι, η κατάσταση περιπλέκεται. Ο Κώστας Σημίτης, για παράδειγμα, χρεώνοντας στον Κώστα Καραμανλή ιστορική ευθύνη για την ελληνοτουρκική όξυνση, εμφανίζεται ως πρόσωπο που μπορεί να διχάσει την ίδια την κυβερνητική παράταξη και μάλλον «καίγεται». (Εάν δεν είχε ήδη «καεί» από την δημοσκόπηση της MRB που τον εμφανίζει να συγκεντρώνει ποσοστό περί το 2% στις αυθόρμητες απαντήσεις για το ποιον θα επιθυμούσαν οι πολίτες ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας).
Ο Γιώργος Παπανδρέου, παρ’ ότι κατά κάποιους έχει ανοιχτές γέφυρες με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει επίσης ιστορικό ανοιχτό μέτωπο με τον καραμανλισμό. Και φρόντισε να το ενισχύει το Σαββατοκύριακο, τασσόμενος ανοιχτά υπέρ του άρθρου Σημίτη.
Ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής μπορεί να εμφανίζεται πρώτος στις αυθόρμητες προτιμήσεις της MRB αλλά παραμένει άγνωστο εάν ενδιαφέρεται. Και για εκείνον άλλωστε, όπως και για την περίπτωση του νυν Προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου, μπαίνει στο κάδρο και η δεύτερη όψη του βασικού ερωτήματος: Τόσο ο Καραμανλής, όσο και ο Προκόπης Παυλόπουλος έχουν δεδομένες θέσεις ως προς την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Ο Κώστας Καραμανλής όντως δεν συνέχισε την πολιτική του Ελσίνκι, σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες που έδινε για προσφυγή στην Χάγη. Ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει δημόσια τοποθετηθεί υπέρ της Χάγης αποκλειστικά και μόνον για την υφαλοκρηπίδα – και όχι, για παράδειγμα, και για την ΑΟΖ, όπως προκρίνει ο Κώστας Σημίτης.
Οπερ, πολύ δύσκολα θα πουν «ναι» σε ένα πιθανό δίλημμα – τοποθετημένο ενδεχομένως και από τον διεθνή παράγοντα - για αλλαγή στο εθνικό δόγμα. Και, ως εκ τούτου, είναι προφανές πως πριν απαντηθεί ποιο πρόσωπο μπορεί να είναι η επιλογή της κυβέρνησης για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μάλλον πρέπει να απαντηθεί το ποια είναι η θέση της ως προς την μεταβολή ή μη του δόγματος της εξωτερικής πολιτικής.
Προσώρας, απάντηση δεν υπάρχει, όπως δεν υπήρξε και κυβερνητική αντίδραση στο άρθρο Σημίτη και τις βολές κατά Καραμανλή…