στην επόμενη μέρα για την Ελλάδα μετά τα Μνημόνια, και για την Ευρώπη μετά την κρίση.
Πρόκειται για το ερώτημα που θα καθορίσει τις πολιτικές στρατηγικές, διεργασίες και μετασχηματισμούς τον επόμενο έναν χρόνο και, στην πράξη, για το ερώτημα που θα κρίνει τις προεκλογικές συμμαχίες, τους μετεκλογικούς συσχετισμούς και τον νέο πολιτικο χάρτη της Ελλάδας στη μετα-μνημονιακή εποχή. Η αφετηρία αυτού του διλήμματος βρίσκει ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ σε φάση παράλληλης ανασύνταξης, με διαφορετική στόχευση μεν το κάθε κόμμα αλλά με συγγενείς προβληματισμούς.
Το δίλημμα του ΠΑΣΟΚ
Στο ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Συμπαράταξη που ολοκληρώνει σήμερα το συνέδριό της, το δίλημμα παίρνει ντε φάκτο διαστάσεις πολιτικής επιβίωσης. Μια κίνηση προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτή την φάση μπορεί να οδηγήσει στη διάσπαση της ήδη εύθραυστης και αποδυναμωμένης παράταξης. Μια πορεία σύγκλισης με τη Νέα Δημοκρατία – όπως σταθερά επιδιώκει η πλευρά Βενιζέλου - μπορεί απλώς να εξαϋλώσει οριστικά τα εκλογικά ποσοστά που απέμειναν μετά την συγκυβέρνηση με Σαμαρά.
Εξ ου και η Φώφη Γεννηματά επέμεινε σθεναρά στο συνέδριο στην πολιτική των ίσων αποστάσεων από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, εξ ου και το βεβιασμένο – και αρκούντως νευρικό - “όχι” της στην πρόσκληση που απηύθηνε την περασμένη εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας για διάλογο με ορίζοντα μια προοδευτική διακυβέρνηση μετά τα Μνημόνια.
Πρόκειται όμως για μια “αντίσταση” και μια τακτική που έχει ημερομηνία λήξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη καταστήσει σαφές ότι θα κλιμακώσει την πίεση προς το ΠΑΣΟΚ να επιλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει - “σε μια αντιπαράθεση αρχών δεν μπορούν να υπάρξουν ίσες αποστάσεις” ήταν, άλλωστε, το χαρακτηριστικό μήνυμα του Δημήτρη Τζανακόπουλου στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Και η Νέα Δημοκρατία δείχνει επίσης καθαρά ότι θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί κάθε διόδο και χαραμάδα εισόδου που της ανοίγει το – βενιζελικής πατρότητας πάντοτε – πασοκικό μπλοκ του λεγόμενου “ευρωπαϊκού τόξου”. Η σημειολογία, δε, που εξέπεμψε η παρουσία του Κυριάκουν Μητοστάκη στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με μημύματα “συνεννόησης” είναι επίσης ενδεικτική της εκατέρωθεν πίεσης που θα δεχθεί το επόμενο διάστημα η παράταξη της Φώφης Γεννηματά, του Γιώργου Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Τα ερωτήματα στον ΣΥΡΙΖΑ
Σ' αυτό το κλιμα, καλείται να απαντήσει στα δικά του διλήμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Με κυρίαρχο εδώ το τριπλό ερώτημα “με ποιο ΠΑΣΟΚ”, “πότε” και “υπό ποιους όρους” μπορεί να υπάρξει συνεργασία. Τις πρώτες απαντήσεις τις έδωσε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θέτοντας μετεκλογικό και μεταμνημονιακό ορίζοντα και δείχνοντας ένα ΠΑΣΟΚ που θα “έβρισκε ξανά τον προοδευτικό του προσανατολισμό, αλλά και το κουράγιο να ανοίξει έναν ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο με την κυβερνώσα Αριστερά”.
Ομως το εγχείρημα δεν είναι εύκολο, και οι προβληματισμοί περισσεύουν. Στην πραγματικότητα, ουδείς στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπει περιθώρια διαλόγου με ένα ΠΑΣΟΚ “του Βενιζέλου και του Λοβέρδου”, οι πιο επιφυλακτικοί θεωρούν ότι η οποιαδήποτε προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει σε ιδεολογική μετάλλαξη και οι πιο ανήσυχοι φοβούνται μια αντίστροφη εκδοχή του pasokification – δηλαδή, έναν εκλογικό αφανισμό λόγω της “ενσωμάτωσης” με το παλαιό πολιτικό σύστημα, αντίστοιχο με εκείνον που υπέστη το ΠΑΣΟΚ.
Ομως η συζήτηση έχει ήδη ανοίξει και όλα δείχνουν πως έχει ακόμη πολλά κεφάλαια μπροστά της. Με αρκετή και συσσωρευμένη τοξική ύλη να υπάρχει πάντοτε ανάμεσα στις δύο πλευρές, αλλά και με τη Νέα Δημοκρατία να μετεωρίζεται ανάμεσα στο “φλερτ” με την Χρυσή Αυγή και στα κεντρώα ανοίγματα προς άγραν ψήφων εκλογικής αυτοδυναμίας. Και το κομβικό ερώτημα είναι εάν εν τελει η συζήτηση αυτή θα καταλήξει στην επικράτηση ενός εξελληνισμένου “μακρονισμού” ή θα φθάσει στον επαναπροσδιορισμό του δομικού ιδεολογικού και πολιτικού τόξου με τον καθαρό ορισμό και τις εξίσου καθαρές συγγένειες ακροδεξιάς, δεξιάς, κέντρου, κεντροαριστεράς και αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου