Ακούω και διαβάζω τους επαίνους για τη νέα νίκη του Μακρόν. Υστερα από καιρό, κεντρώοι και κεντροαντιαριστεροί βρήκαν έναν πολιτικό
για τις επιδόσεις του οποίου μπορούν να...
χαίρονται δημοσίως χωρίς να ντρέπονται ιδιωτικώς.
Αλλωστε και ο ίδιος τους βοηθάει αφού έχει δηλώσει ότι δεν ανήκει ούτε στη Δεξιά ούτε στην Αριστερά και ότι πολεμά τους λαϊκισμούς και της μιας και της άλλης ιδεολογίας.
Με βάση τα ποσοστά πράγματι πρόκειται για έναν θρίαμβο. Από το πουθενά ο άστεγος κομματικά υπουργός Οικονομίας του Ολάντ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές, δημιούργησε ένα σχήμα που είναι κάτι σαν χαλαρή ομοσπονδία φίλων και κατάφερε να κυριαρχήσει και στις βουλευτικές εκλογές.
Ως εδώ καλά. Ωστόσο οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και αποκαλυπτικοί. Ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας πήρε στον πρώτο γύρο λίγο πάνω από το 20% και χρειάστηκε τη συνδρομή των άλλων υποψηφίων για να εκλεγεί.
Η ψήφος στον δεύτερο γύρο ήταν αναγκαστική ή, για να το πω διαφορετικά, ήταν ψήφος αποδοκιμασίας της Λεπέν. Με την έννοια αυτή δεν συνοδεύεται από ενθουσιασμό και υψηλές προσδοκίες.
Για πολλούς ήταν το μικρότερο κακό. Το κάτι σαν κόμμα του απέσπασε το 15% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους (αυτή είναι η πραγματική δύναμή του αν αφαιρέσουμε τη αποχή που ξεπερνά το 50%).
Πρόκειται, όπως ο καθένας καταλαβαίνει, για μια μειοψηφία στην κοινωνία, οι εκπρόσωποι της οποίας (ο Μακρόν και οι υπουργοί του) θα κυβερνούν τη Γαλλία σχεδόν άνευ αντιπάλου στα νομοθετικά σώματα.
Ετσι λειτουργεί το αντιπροσωπευτικό σύστημα, θα αντιτείνουν πολλοί. Η ψήφος είναι δικαίωμα στο οποίο έχουν πρόσβαση οι πάντες. Δεν μπορείς να υποχρεώσεις τους πολίτες να το ασκήσουν, αν για διάφορους λόγους δεν θέλουν να το κάνουν. Σωστό.
Από την άλλη πλευρά όμως αναρωτιέται κανείς πόσο νομιμοποιημένη (στην ουσία και όχι στους τύπους) είναι μια εξουσία που στηρίζεται σε αναιμική μειοψηφία.
Το γεγονός ότι η πλειοψηφία (όχι μόνο στη Γαλλία) δεν συμμετέχει στην υποτιθέμενη γιορτή της δημοκρατίας είτε γιατί αδιαφορεί για την πολιτική, είτε γιατί δεν ελπίζει σε τίποτε, είτε γιατί διαπιστώνει ότι καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε όμοια σχέδια που διαφέρουν μόνο στις ετικέτες, φαίνεται να μην απασχολεί τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Γι’ αυτές δεν είναι πρόβλημα. Κάθε άλλο. Οσο λιγότεροι μπερδεύονται στα πόδια τους τόσο το καλύτερο για τα συμφέροντά τους. Εχουμε να κάνουμε με τη σύγχρονη μορφή αριστοκρατίας ή, όπως το έλεγε ο Καστοριάδης, με φιλελεύθερες ολιγαρχίες, αν και ο προσδιορισμός «φιλελεύθερες» σηκώνει κουβέντα σήμερα...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου