άντε τέσσερις τους τελευταίους μήνες και πάλι μας...
έχουν βγάλει την ψυχή, ξορκίζοντας επιδέξια την ευρωκεντρική μας πλάνη. Μια τους διώχνουμε, μια τους σιχτιρίζουμε και δυο τους παρακαλάμε να μείνουν.
Μας έχουν ζαλίσει τους παραλοϊσμένους! Και είναι μόνο τέσσερις. Αλλά δώδεκα; Πώς τους κουλάντρισε; Πραγματικά, Του βγάζω το καπέλο.
Οχι μόνο τους κατάφερε να παρατήσουν δουλειές, καΐκια, παιδιά, γυναίκα και λοιπούς συγγενείς, όχι μόνο τους έτρεχε δεξιά κι αριστερά, κάνοντας λογιώ λογιώ ρουσφέτια (εδώ να σου γιατρέψω το παιδί, εκεί να δει ο τυφλός το φως του, παρέκει να σώσω τον δούλο του εκατόνταρχου, εδώθε να γιατροπορέψω τους δαιμονισμένους στην Καπερναούμ, εκείθε να θεραπεύσω τον παράλυτο της Βηθεσδά) αλλά ήταν και ο πρώτος διδάξας τού «τώρα, δώσ' τα όλα!»: Τη μια φορά πολλαπλασίασε πέντε άρτους. Την επόμενη (για να σπάσει το ρεκόρ του) πολλαπλασίασε επτά.
Ε, δεν θέλαν και πολύ: μια σε γάμους, μια σε κηδείες, άντε και μια ανάσταση, άντε να περπατήσουμε και στα κύματα, άντε να τρέχουμε σε ερήμους... Πόση ακρίδα ν' αντέξουν οι δόλιοι; Ηρθαν και στούμπωσαν. Φυσικό ήταν κάποιος να αντιδράσει. Και αυτός ήταν οι εξής δύο: Ο Ιούδας και ο Πέτρος.
Με λίγες ώρες διαφορά, ο Ιούδας έκοψε το νήμα και πρώτος αποφάσισε να κοιτάξει την πάρτη του. Κάτι που πρηστήκανε τα πόδια του στα πέρα δώθε, κάτι που όλο και κάποιο δάνειο θα είχε να ξοφλήσει, τον παραπλάνησαν και οι αρχιερείς που είπαν πως θα προστατεύσουν τον δάσκαλό του, είπε κι αυτός να τον αναγνωρίσει. Ενα φιλί πήγε κι έδωσε και τον έγραψε η Ιστορία και τον μελετάμε δυο χιλιάδες χρόνια τώρα...
Αυτό πάλι ποτέ μου δεν το καλοκατάλαβα: λες και δεν Τον ήξερε ο κόσμος όλος, για ποια «αναγνώριση» μιλάμε; Μια απλή εκδούλευση έκανε το παιδί και πήγε χαλάλι. Το πήρε και βαρέως και πήγε και κρεμάστηκε...
Λάθος εποχή γεννήθηκες, δύσμοιρε Ιούδα. Εδώ έχουν γίνει σκάνδαλα επί σκανδάλων και κανείς δεν τιμωρείται (ας όψεται η «ανεξάρτητη» δικαστική εξουσία). Οσο για αυτοτιμωρία, ούτε λόγος!
Τι Siemens, τι Novartis, τι ΟΤΕ, τι ΚΕΕΛΠΝΟ, τι μίντια, τι τράπεζες... και αυτά μόνο στην Ελλάδα. Θα μου πεις, άλλο τότε, άλλο τώρα. Τώρα έχουμε προοδεύσει. Τώρα την «εκδούλευση» τη λέμε «διεθνείς αγορές».
Τώρα τους «προδότες» τους λέμε «εμπειρογνώμονες». Τι να φτουρήσουν σήμερα τριάντα αργύρια; Εχουμε μεταβεί επίπεδο: η κερδοσκοπία δεν στηρίζεται πλέον σε γεγονότα ή έστω σε... φιλιά, αλλά σε εικασίες.
Πώς αλλιώς θα δικαιολογούνταν οι σύγχρονοι «αρχιερείς», τουτέστιν οι οίκοι αξιολόγησης, που σαν δεινοί τζογαδόροι στοιχηματίζουν στις προσδοκίες για το πώς θα εξελιχθούν οι προσδοκίες των άλλων! Αυτή είναι δουλειά. Σιγουράκι. Οχι να περιμένουμε αν θα βρεθεί και πού ένας Ιούδας.
Εμπειρογνώμονες με ριγέ κοστούμια, που έχουν επιλέξει να ζουν σε έναν μετρήσιμο κόσμο με δεδομένα και αριθμούς, αυτοί είναι οι σύγχρονοι μεσσίες. Τι κι αν το χρηματοπιστωτικό τους σύμπαν δεν έχει σε τίποτα να κάνει με πραγματικά προϊόντα ή με απτή εργασία;
Ολοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι σχολιαστές που εξήγγειλαν το τέλος του κράτους πρόνοιας, που προανήγγειλαν την ελευθερία της μη ρυθμιζόμενης αγοράς και την παρουσίασαν δήθεν σαν ατομική μας ευθύνη, όλοι αυτοί οι ιδεολόγοι που δήλωναν μη ιδεολόγοι, πραγματιστές, αντιουτοπιστές, την ίδια στιγμή αναπαρήγαν την παράλογη ουτοπία μιας παγκόσμιας ευρωστίας και ατρωσίας, την οποία νιώσαμε στο πετσί μας λόγω της παγκοσμιοποιημένης αλληλεξάρτησης που μας επιβλήθηκε και την «παίζουμε» κάθε μέρα στα κινητά μας.
Σε ένα, όμως, είχαν δίκιο: στην ατομική ευθύνη. Το ποιον θα θέσουμε ως σφραγίδα επί την καρδίαν μας, ως σφραγίδα επί τον βραχίονά μας, εμείς το επιλέγουμε. Οχι με όρους αρένας, αλλά επιχειρήματος. Ισως και μιας κάποιας συγκίνησης... έτσι, λόγω της ημέρας. Μεγάλη Παρασκευή, βλέπεις, σήμερα. Αν είναι να μας μείνει κάτι, ας είναι τούτο: η συν-κίνηση. Ισως και ένα... συν-γνώμη...
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου