Τα στρατηγικά ελλείμματα της κυβέρνησης: Πρώτα η θέση του ΔΝΤ, τώρα η ποσοτική χαλάρωση...!!!

της Άρτεμις Παραδείσου

Τα μεγάλα στρατηγικά ελλείμματα του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και δύο χρόνια κυρίως, αναδεικνύονται κάθε φορά που η συγκυρία γίνεται εξαιρετικά πιεστική. 

Ελλείμματα που αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, την απουσία μακρόπνοης επεξεργασίας των δεδομένων, με ευθύνη ασφαλώς όλων των «βαρόνων» του κόμματος.
Πρώτα ήταν το ΔΝΤ και ο ρόλος του στο ελληνικό πρόγραμμα. Κάποιοι (στην κυβέρνηση) είχαν ανακαλύψει ένα πιστό φίλο, που θα τους στήριζε στις «κόντρες» με τον Β. Σόιμπλε. Επιπλέον, το ΔΝΤ με τις θέσεις του για τη μείωση του χρέους ήταν πρακτικώς (όπως τουλάχιστον πίστευαν τότε) με την ελληνική πλευρά.

Πήρε καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθεί ότι, μια φορά λύκος πάντα λύκος. Και πως πρακτικά το ΔΝΤ δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από τα προγράμματα που εφάρμοσε σε σειρά χωρών. Ακόμη και η ελάφρυνση του χρέος αξιοποιούνταν από το ΔΝΤ για να περνάει τη δική του ατζέντα, που δεν ήταν τίποτε άλλο από… αίμα, αίμα και πάλι αίμα. Με πρώτο θύμα στην παρούσα διαπραγμάτευση, τη μείωση του αφορολόγητου με ό,τι αυτό συνεπάγεται για χιλιάδες οικογένειες. Και ότι εν τέλει Π. Τόμσεν και Β. Σόιμπλε τα είχαν βρει από την πίσω «πόρτα». Αλλά, είπαμε, πήρε καιρό στο κυβερνών κόμμα να αντιληφθεί την πραγματικότητα.
Και όταν αυτό έγινε, τότε πέρασε στο άλλο άκρο: Έξω το ΔΝΤ, αξίωναν κυβέρνηση και Κουμουνδούρου, ακόμη και με πηχαίους τίτλους στα φιλικά τους έντυπα. Τελικώς το κυβερνητικό εκκρεμές σταμάτησε κάπου στη μέση και στην αμήχανη, αν μη τι άλλο, θέση, «ας μας πει το ΔΝΤ τι θέλει, μέσα ή έξω στο πρόγραμμα».
Την ίδια εικόνα εξέπεμψε η κυβέρνηση το τελευταίο 48ωρο και στο θέμα της ποσοτικής χαλάρωσης: την αφορμή την έδωσε ο υπουργός Επικρατείας Χρ. Βερναρδάκης, που χαρακτήρισε το εν λόγω ζήτημα δευτερεύον σε σχέση με το όλον (την έξοδο στις αγορές δηλαδή), προτείνοντας να υπάρξει αποφόρτιση από τις πιεστικές ημερομηνίες του Μαρτίου. Το γεγονός ότι ο Χρ. Βερναρδάκης εδρεύει στο Μ. Μαξίμου και είναι πολύ στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, προκάλεσε αμέσως συνειρμούς μήπως ενεργεί ως «λαγός» του Α. Τσίπρα.
Φευ, πρώτα ο Δ. Τζανακόπουλος και μετά ο ίδιος ο πρωθυπουργός (ο πρώτος από το μπρίφινγκ και ο δεύτερος από την Πολ. Γραμματεία) δήλωσαν πίστη στο χρονοδιάγραμμα και τους στόχους του. Είπε λοιπόν κάτι λάθος ο Χρ. Βερναρδάκης;
Ή μήπως η συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΕΚΤ το Μάρτιο ήταν κατά βάση ένα μέσο πίεσης για να κλείσει η αξιολόγηση τώρα, πριν ξεκινήσουν οι ευρωπαϊκές κάλπες και φθάσουμε στο διαβολεμένο καλοκαίρι (λόγω υποχρεώσεων που έχει η χώρα); Μήπως αυτή καθαυτή η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση δεν θα επιφέρει και τόσες μεγάλες (θετικές) αλλαγές στην οικονομία και το κλίμα; Και αν αυτό ισχύει, πόσο έχει αναλυθεί από τους οικονομολόγους υπουργούς της κυβέρνησης (όχι κατ’ ανάγκην του οικονομικού επιτελείου);
Και τώρα που πέφτει στο τραπέζι η ελκυστική πρόταση της «σαλαμοποίησης» (κλείνουμε τώρα η αξιολόγηση και αφήνουμε τα μεσοπρόθεσμα μέτρα από το φθινόπωρο), όλοι «κολλάνε» στην απαίτηση Ντράγκι για μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος εδώ και τώρα, προκειμένου εκείνος να ανάψει το «πράσινο φως» για την ποσοτική χαλάρωση.
Μήπως συνεπώς το λάθος του Χρ. Βερναρδάκη δεν ήταν η ουσία των απόψεών του αλλά ότι τις δημοσιοποίησε;