Grexit ή Euroexit...???

Φανταστείτε μια χώρα που κάνει εκλογές για να εκλέξει κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

 

 Οι ψηφοφόροι μάταια περιμένουν να σχηματιστεί κυβέρνηση. Με τους καινούργιους καιρούς, αυτή διορίζεται, δεν εκλέγεται. Αποτελείται από υπο-επιτρόπους και υπερ-επιτρόπους. Αλλά για συντομία όλοι λέγονται επίτροποι.

Αυτή η επιτροπή αποφασίζει για τα πάντα, αλλά, για να έχουν κάτι να κάνουν οι βουλευτές και να μη βαριούνται, τους στέλνει τα...

νομοσχέδια για να τα ψηφίσουν. Αλλη μια πρωτοτυπία αυτής της χώρας είναι πως η κεντρική της τράπεζα, το αντίστοιχο της Τράπεζας της Ελλάδος, είναι ιδιωτική και δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο.

Ενας άλλος μοντερνισμός αυτής της χώρας είναι πως οι πλούσιες περιοχές έχουν το δικαίωμα να κάνουν αποικίες τους τις φτωχότερες περιοχές με τον μηχανισμό των δανείων. Και οι ελευθερίες είναι κατοχυρωμένες για όλους. Οι εταιρείες δεν ανέχονται καμία καταπίεση από το κράτος.

Ούτε φόρους πληρώνουν, αλλά ούτε δέχονται τις αναχρονιστικές δεσμεύσεις του κράτους δικαίου, συλλογικές συμβάσεις ή ανθρώπινα δικαιώματα. Και φυσικά ο άνεργος έχει το δικαίωμα να επιλέξει οποιαδήποτε εργασία τον ενδιαφέρει, να διαπραγματευτεί με ίσους όρους με τον εργοδότη και να κερδίσει μια θέση στο παγκάκι (αν ο δήμος δεν τα έχει ξηλώσει).

Αν έχετε ακόμα μεγαλύτερη φαντασία, σκεφτείτε άλλες 27 χώρες να γοητευτούν από αυτό το μοντέλο, να δημιουργήσουν μια υπερεθνική ένωση, εγκαταλείποντας την εθνική τους κυριαρχία, και όλες μαζί να έχουν μια κυβέρνηση που δεν την εξέλεξαν και ένα κοινοβούλιο, με σταθερή συντηρητική πλειοψηφία, που ψηφίζει νόμους σαν να ρίχνει πασιέντζες.

Και αν δεν έχετε καθόλου φαντασία, μην απογοητευτείτε. Διαβάστε μια εκλαϊκευμένη μπροσούρα για την Ε.Ε. (συνιστώ ανεπιφυλάκτως το πόνημα της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει την έγκυρη υπογραφή του Γιάννη Κιμπουρόπουλου) για να δείτε πως αυτά που παρουσίασα στην αρχή υπεραπλουστευμένα σε ύφος καρικατούρας δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα. Η Ε.Ε., έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, δεν έχει σχέση με καμία δημοκρατία (ευπρεπώς το λένε «δημοκρατικό έλλειμμα»).

Τα εθνικά κοινοβούλια δεν παίζουν κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση των κεντρικών αποφάσεων. Ενας πολυδαίδαλος γραφειοκρατικός μηχανισμός (μονάχα η μη εκλεγμένη κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έχει 23.000 υπαλλήλους, με έδρα τις Βρυξέλλες, και διατηρεί 80 διαφορετικά κτίρια), με συμβούλια, επιτροπές και δεν συμμαζεύεται, για να πάρουν αποφάσεις για το καλό της Ευρώπης, δηλαδή των καρτέλ και των πολυεθνικών, όπως αυτό εκφράζεται από 30-35.000 λομπίστες που είναι μόνιμα εγκατεστημένοι κυρίως στις Βρυξέλλες, γνωρίζουν όλους τους παράγοντες με τα μικρά τους ονόματα, τρώνε στα ίδια εστιατόρια και πίνουν την ίδια ακριβή σαμπάνια, όταν περάσει κάποιος νόμος υπέρ μιας πολυεθνικής.

Υπολογίζεται πως το 75% του νομοθετικού έργου της Ε.Ε. είναι προϊόν των λόμπι. Ολα αυτά με το αζημίωτο; Τώρα το πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να διαπραγματευτεί με αυτό το τέρας που δεν υπολογίζει κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του είναι προς το παρόν ένα άλυτο μυστήριο που καλύπτεται με απόλυτο σκοτάδι. Για την ώρα οι διαπραγματεύσεις είναι θέαμα, με πρωταγωνιστή τον Βαρουφάκη.

Είναι αυτή η Ευρώπη των λαών, έστω και αν ακόμα έχουν μείνει κάποια υπολείμματα από τα ευρωπαϊκά κεκτημένα; Το 52% των Ευρωπαίων δεν εμπιστεύονται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και περίπου 6 στους δέκα δεν ψηφίζουν. Μια τέτοια Ευρώπη έχει μέλλον;

Κατά την άποψή μου είναι θέμα χρόνου το πότε θα πέσει η αυλαία. Και αυτή έχει όνομα και λέγεται ΤΤΙΡ. Τι σημαίνει αυτό; Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων. ΗΠΑ και Ε.Ε. έχουν επιλέξει διάφορους τεχνοκράτες που ξέρουν καλά τα συμφέροντα των πολυεθνικών και εν κρυπτώ και παραβύστω διαπραγματεύονται μια συμφωνία η οποία θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει στην Ευρώπη που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον, την υγεία, τα δημόσια αγαθά - όλα θα γίνουν εμπορεύματα με γνώμονα το κέρδος και το Δίκαιο των Εταιρειών θα υπερισχύει του όποιου Εθνικού Δικαίου. Κοινή Αγορά δεν λεγόταν η Ε.Ε.; Αρα υπάρχει προϋπηρεσία.

Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις δεν έχουν πρόσβαση ούτε υψηλοί αξιωματούχοι της Ε.Ε. Και είναι αμφίβολο αν ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, τσακάλι στις φοροαποφυγές των πολυεθνικών όταν ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, μπορεί να έχει πρόσβαση στις διαπραγματεύσεις. Εκτός αν είναι μυστικοσύμβουλος και προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Αλλά αυτό θα το μάθουμε από κάποιον νέο χάκερ. Τα έγγραφα της διαπραγμάτευσης θα παραμείνουν απόρρητα για τριάντα χρόνια.

Του Περικλή Κοροβέση