Γυρίζουμε σελίδα; Είναι το μεγάλο στοίχημα, και η μεγάλη προσδοκία των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου.
Ποια είναι όμως η μεγάλη πρόκληση της επόμενης μέρας; Ούτε λίγο ούτε πολύ, μια νέα μεταπολίτευση! Να εκθεμελιώσουμε ένα σύστημα που εξέθρεψε γόνους με. απαράγραπτα κληρονομικά δικαιώματα, κομματικές επετηρίδες που ήταν φυτώρια επίδοξων τρωκτικών του δημόσιου, διορισμένους ή σκιώδεις διαμεσολαβητές μιας μιζαδόρικης εξουσίας, επιχειρηματίες του κοινού κομματικού δικαίου και πάτρωνες της διαπλεκόμενης λεηλασίας.
Έτσι ζήσαμε 30 και βάλε χρόνια. Καλά περάσαμε, δω που τα λέμε! Χαλαρά κι ανομικά. Κοινωνική κινητικότητα στο φουλ, γενναιόδωρο πελατειακό μοίρασμα της πίτας, πολλοί φτιαχτήκαν και όλοι λίγο-πολύ τα βολεύανε, τα δανεικά των αγορών και τα κονδύλια των Βρυξελλών μετατράπηκαν σε μια καταναλωτική χρυσόσκονη που δεν άφησε κανένα παραπονεμένο. Ήταν η θάλασσα γιαούρτι, κι ο καθείς με τα όπλα του. Αλλά ο σκληρός πυρήνας ήταν μια κομματοκρατία που έβλεπε το κράτος σαν λάφυρο και τον λαό σαν όχημα. Βέβαια τα (τότε) κόμματα εξουσίας άφησαν τον λαό ασύδοτο για να μπορούν οι εκλεκτοί τους να ασελγούν ανενόχλητα. Δεν έβαλαν κανόνες στον δημόσιο βίο, για να μη δεσμεύουν την πολιτική εξουσία. Οι πολίτες απολάμβαναν πελατειακές προσόδους και προόδευαν στις γκρίζες ζώνες της παραοικονομίας, ενώ στα στεγανά της ολιγαρχικής εξουσίας διακινούνταν μίζες και deals δισεκατομμυρίων.
Σε πείσμα της κρίσης και της συνολικής καθίζησης που αυτή επέφερε στο μεταπολιτευτικό μοντέλο, ετούτη η πολιτικο-οικονομική ολιγαρχία εξακολούθησε να κυβερνά. Επισείοντας το σκιάχτρο της χρεοκοπίας, οδήγησε την κοινωνική πλειοψηφία σε πτώχευση. Κρυπτόμενη πίσω από τα φουστάνια της τρόικας, επέβαλε άδικες περικοπές και αδιέξοδα χαράτσια. Υποτιμώντα τη νοημοσύνη των πολιτών, πούλησε χάνδρες και καθρεφτάκια—τι successstory, τι ηρωϊκή έξοδο από το μνημόνιο, τι αναπτυξιακούς παραδείσους οσονούπω. Έτσι, φτωχύναμε χωρίς ν’αλλάξουμε. Κοροϊδεύοντας εαυτούς και αλλήλους. Μόνο η διαπλοκή, με τους αυλικούς και τα φερέφωνά της, συνέχισε να περνάει καλά και να κυριαρχεί.
Οι εγχώριοι νονοί είναι σήμερα φοβισμένοι, αν και όχι ξεδοντιασμένοι. Έδωσαν άλλωστε λυσσώδη μάχη, τα δυόμισι τελευταία χρόνια όπως και προεκλογικά, για να στηρίξουν αυτούς που διασφάλιζαν τα προνόμια και τη λεία τους. Δεν έχουν μάθει να χάνουν—και, για πρώτη φορά, φοβούνται ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα. Στις 25 Ιανουαρίου, ο λαός απειλεί πράγματι να σαρώσει τους αχυρανθρώπους και τα αναχώματα που διέθεταν, να αφήσει τους πειρατές της διαπλοκής γυμνούς ενώπιον της πολιτικής εξουσίας και της δικαιοσύνης… Η επαπειλούμενη λαϊκή ετυμηγορία εμπεριέχει, εν σπέρματι, μια τέτοια δυναμική.
Είναι η δραστική ανατροπή που χρειαζόμαστε για να επανεκκινήσει ο τόπος. Η πρωταρχική προϋπόθεση μιας πραγματικής αλλαγής στην οικονομία, στο κράτος, στα ήθη—και η θεμελιώδης προτεραιότητα μιας κυβέρνησης που θα έρθει για ν’ανανεώσει και όχι ν’αναπαλαιώσει το σύστημα. Ιδού η Ρόδος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου