Τα τελευταία νέα επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση εισέρχεται σε τροχιά αποσταθεροποίησης. Το γεγονός αυτό έχει αναζωπυρώσει την εκλογολογία, αλλά το μόνο σίγουρο είναι η πολιτική ρευστότητα. Ακόμα και το «κόμμα του Μνημονίου» αρχίζει να παίρνει αποστάσεις από την κυβέρνηση. Οι πολίτες που θεωρούν ότι το Μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό ή και επιβεβλημένη θεραπεία στηρίζουν τον Γιώργο Παπανδρέου όχι τόσο επειδή πιστεύουν στις πολιτικές ικανότητές του όσο επειδή θεωρούν ότι τώρα δεν υπάρχει άλλος να «κάνει τη δουλειά»....
...
Η κυβέρνηση Παπανδρέου επιβιώνει πολιτικά για τρεις λόγους: Πρώτον, λόγω της στήριξης των «μνημονιακών». Δεύτερον, επειδή οι «αντιμνημονιακοί» δεν έχουν πείσει ότι διαθέτουν πολιτική, ικανή να εγγυηθεί την έξοδο από την κρίση. Τρίτον, επειδή προς το παρόν δεν υφίσταται εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης εντός του πολιτικού συστήματος. Λόγω του Αντώνη Σαμαρά, η Ν. Δ. έχει ξαναμπει στο παιχνίδι, αλλά πληρώνει τις «αμαρτίες» της κυβέρνησης Καραμανλή.
Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι χάνει συνεχώς έδαφος. Το οικονομικοκοινωνικό κραχ επηρεάζει καταλυτικά το πολιτικό κλίμα. Η κυβέρνηση χρεώνεται επίσης το γεγονός ότι οι θυσίες δεν κατανέμονται ούτε στοιχειωδώς δίκαια. Αυτό δεν είναι μόνο ηθικό ζήτημα. Είναι και πολιτικό, επειδή απονομιμοποιεί και υπονομεύει την κυβερνητική πολιτική. Το κίνημα «Δεν πληρώνω» και οι άλλες μορφές πολιτικής ανυπακοής εκδηλώνονται επειδή ακριβώς έχει απονομιμοποιηθεί η πολιτική εξουσία.
Το προηγούμενο διάστημα το κλίμα διαμορφώθηκε από τον φόβο της χρεοκοπίας και από την ελπίδα πως τα επώδυνα μέτρα θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Η ελπίδα αυτή, όμως, διαψεύδεται. Η οικονομία βυθίζεται στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Η διόγκωση της ανεργίας και η μαζική καταστροφή μικρομεσαίων παράγουν απόγνωση. Η απόγνωση τείνει να προσλάβει διαστάσεις μαζικού κοινωνικού φαινομένου και να ματαλλαγεί σε τυφλή μαζική οργή. Σε τέτοιες συνθήκες, ακόμα και μία ασήμαντη αφορμή μπορεί να προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη.
Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ το κλίμα είναι βαρύ και η γκρίνια μεγάλη, αλλά προς το παρόν ο πρωθυπουργός δεν φοβάται απώλεια της δεδηλωμένης. Εάν όμως η κοινωνική αντίδραση φουντώσει, δεν αποκλείεται, λόγω του ενστίκτου πολιτικής αυτοσυντήρησης των βουλευτών, να υπάρξουν εξελίξεις και σε αυτό το επίπεδο.
Το συμπέρασμα είναι πως η κυβέρνηση αρχίζει να παραπαίει και όλα δείχνουν ότι κατά πάσα πιθανότητα η αστάθεια θα εντείνεται με την πάροδο του χρόνου. Ο πρωθυπουργός έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στη σύσταση του ευρωπαϊκού ταμείου διάσωσης. Θεωρεί ότι η αποτροπή κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας θα δώσει πολιτικούς πόντους στην κυβέρνηση. Μία τέτοια εξέλιξη θα δώσει ανάσα στην κυβέρνηση, αλλά είναι μάλλον απίθανο να αντιστρέψει το κλίμα.
Ορισμένοι εκτιμούν ότι τους επόμενους μήνες το κλίμα θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να κυβερνήσει. Το σίγουρο είναι ότι έχει εισέλθει σε τροχιά αποσταθεροποίησης. Αυτός είναι ο λόγος που αναζητούνται στο παρασκήνιο εναλλακτικές λύσεις στο πρόβλημα της διακυβέρνησης.
Ενα σενάριο είναι να διευρύνει την κυβέρνησή του με προσωπικότητες του «μνημονιακού» χώρου. Μία τέτοια κίνηση ενδεχομένως να βελτίωνε την αποτελεσματικότητα του σχήματος, αλλά δεν θα έλυνε το πολιτικό πρόβλημα. Αυτός είναι ο λόγος που τόσο η τρόικα όσο και ντόπιοι παράγοντες συζητούν το σενάριο συγκυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων με τη συμμετοχή ίσως και μικρότερων κομμάτων.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, όσο το ΠΑΣΟΚ διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο Σαμαράς θα απορρίπτει αυτή τη λύση. Τα πράγματα θα αλλάξουν εάν προκηρυχθούν εκλογές και -όπως όλα δείχνουν- δεν προκύψει αυτοδυναμία. Ο Σαμαράς θεωρεί ότι η Ν. Δ., ως κόμμα εξουσίας, δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμπράξει για να αποτραπεί η ακυβερνησία. Ακόμα και αν το κόμμα του έρθει δεύτερο, είναι αποφασισμένος να θέσει ως όρο την εφαρμογή διαφοροποιημένης οικονομικής πολιτικής. Αυτό πρακτικά σημαίνει νέα διαπραγμάτευση με την τρόικα.
Εάν το ΠΑΣΟΚ διατηρήσει την πρώτη θέση χωρίς να αποσπάσει αυτοδυναμία, θεωρητικά, θα έχει και την επιλογή κυβερνητικής συνεργασίας με μικρότερα κόμματα, που θα εξασφάλιζαν την είσοδό τους στη Βουλή. Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, όμως, είναι αμφίβολο εάν η Ντόρα Μπακογιάννη, η Δημοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, αλλά και ο ΛΑΟΣ θα ανταποκρίνονταν σε μία τέτοια πρόταση. Το σημαντικότερο είναι ότι ούτε μία τέτοια συμμαχία θα έλυνε το πολιτικό πρόβλημα.
Ενα άλλο σενάριο είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης κυρίως εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων, η οποία θα στηριχθεί κοινοβουλευτικά τουλάχιστον από τα μεγάλα κόμματα. Αν και πολλοί θα το έβλεπαν θετικά, πολύ δύσκολα τα κόμματα εξουσίας θα συμφωνούσαν σε μία λύση που ουσιαστικά τα ακυρώνει πολιτικά.
Πηγή / Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου