Το επώδυνο τέλος της μεταπολίτευσης...!!!

Στην πιο κρίσιμη περίοδο για την οικονομία της χώρας, το σύστημα αποδεικνύεται διεφθαρμένο και καταρρέει με δραματικό τρόπο

Του Αλεξη Παπαχελα / Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το σύστημα διακυβέρνησης της μεταπολίτευσης καταρρέει με δραματικό τρόπο χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τις τελικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Η κοινή γνώμη, με τη συνενοχή του μεγαλύτερου τμήματος των μέσων ενημέρωσης, ανέχθηκε για δεκαετίες ένα διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης με αντάλλαγμα την ανάπτυξη χωρίς αρχές, με έντονο άρωμα διαφθοράς και διαπλοκής και βεβαίως την εκτεταμένη ανομία από την πλευρά πολλών ομάδων πίεσης. Τώρα που το ελληνικό κράτος έφτασε στο όριο της στάσης πληρωμών, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να προσφέρει τίποτα εκ των παραδοσιακών του «προϊόντων» στους «πελάτες» του.

Το όνειρο μιας μόνιμης θέσης στο Δημόσιο αποτελεί χίμαιρα, όπως και η εξασφάλιση κοινοτικών ή άλλων επιδοτήσεων με τη μεσολάβηση των γνωστών «συμβούλων επιχειρήσεων - λαμόγιων».

Η ανεργία αυξάνεται θεαματικά, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις καταρρέουν, ενώ το φθινόπωρο αναμένεται κάτι αντίστοιχο στις μεγάλες. Η δυναμική μεσαία τάξη που δημιουργήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια νιώθει να χάνει το έδαφος κάτω απο τα πόδια της, καθώς ο συνδυασμός της κρίσης, των φόρων, των περικοπών και της σοβαρής μείωσης της αξίας των ακινήτων θέτει πλέον σε αμφισβήτηση όσα θεωρούνταν δεδομένα στον τρόπο ζωής της. Αυτό δε που λείπει και καθιστά βαριά τη ζοφερή ατμόσφαιρα στη χώρα είναι ένα πειστικό όραμα πως, πέραν του όποιου «πόνου», θα υπάρξει μια θετική διέξοδος με υγιή ανάπτυξη.

Την ώρα όμως που καταρρέει η αυτοπεποίθηση της μεσαίας τάξης, καταρρέει για άλλους λόγους και η αξιοπιστία του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος. Οπως έλεγε συχνά παλαιός πολιτικός, «αυτό που δεν αντέχει ο λαός είναι να είσαι, ο πολιτικός, και κλέφτης και ανίκανος».

Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι πολιτικοί είναι «κλέφτες» σε αυτήν τη χώρα στο σύνολό τους. Οι ομολογίες όμως δωροδοκιών και οι αποκαλύψεις για πρώην κορυφαίους πολιτικούς που έκρυβαν τη χλιδή τους πίσω από οφσόρ δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα και συμπαρασύρουν το σύστημα.

Είναι σαφές π.χ., και τώρα τεκμηριώνεται, πως η διαφθορά μπορεί να απέκτησε ρίζες τη δεκαετία του 1980 αλλά απογειώθηκε πραγματικά την περίοδο 1996 - 2004. Οσο επώδυνο και αν είναι, διαφαίνεται πλέον πως η θητεία του ικανότερου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης (μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) συνέπεσε με ένα «πάρτι» ανεξέλεγκτης διαπλοκής και διαφθοράς που άγγιξε ακόμη και το απολύτως έμπιστο προσωπικό επιτελείο του κ. Σημίτη. Και βεβαίως, άλλο πράγμα εκείνο που έλεγαν τότε στενοί του σύμβουλοι πως «ανάπτυξη χωρίς διαπλοκή δεν μπορεί να υπάρξει» και άλλο να αποκαλύπτεται ότι δύο στενοί του συνεργάτες εμπλέκονται σε σκάνδαλα.

Με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. απαξιωμένα στη συνείδηση μεγάλης μερίδας του κόσμου, ο τόπος περνάει τη μεγαλύτερή του κρίση μετά τη μεταπολίτευση με πρόδηλο τον κίνδυνο να βρεθεί σε αδιέξοδο το φθινόπωρο, αν δεν τηρήσει το ελληνικό κράτος τον λόγο του σε σχέση με το μνημόνιο που υπέγραψε με το ΔΝΤ και την Ε.Ε.

Σε δύο κομμάτια

Η κυβέρνηση μοιάζει να είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια: εκείνους που θεωρούν δικό τους και εθνικό στοίχημα την υλοποίηση του μνημονίου και εκείνους που αδιαφορούν γι' αυτό προς όφελος της εικόνας και του πολιτικού τους μέλλοντος.

Η προφανής διαχειριστική ανεπάρκεια μεγάλου μέρους της κυβέρνησης προκαλεί ανησυχία, καθώς μάλιστα ο χρόνος κυλάει χωρίς καμία σημαντική απόφαση από την πλευρά του κ. Παπανδρέου.
Ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει εναλλακτική πειστική πρόταση εξουσίας, με την ένδεια στελεχών που παρουσιάζει αυτή την ώρα η Ν.Δ. και την εξωσυστημική αντιπολίτευση που ασκεί.

Το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα γεννηθεί μέσα από αυτό το εκρηκτικό μείγμα οικονομικής, ηθικής, θεσμικής και πολιτικής κατάρρευσης. Υπάρχουν και ποια είναι πλέον τα κομμάτια του πολιτικού κατεστημένου που μπορούν να μείνουν ανέπαφα από κατηγορίες, είτε για διαφθορά είτε απλώς για ανικανότητα;

Και μπορούν τα κόμματα που έχουν λειτουργήσει τόσα χρόνια ως θερμοκήπια συναλλαγής και μετριοκρατίας να παράξουν κάτι καινούργιο; Προς το παρόν, παρατηρούμε το αργό και επώδυνο τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Ελπίδα όλων, να μη ζήσουμε και τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, γιατί τότε οι εξελίξεις θα είναι όχι μόνο απρόβλεπτες αλλά και βίαιες.