Του Γιάννη Σπ. Παργινού
Οικονομολόγου - Δημοσιογράφου
=================
Το έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας κηρύσσει επίσημα και καταστατικά την έναρξη της πολιτικής μάχης για την κατάκτηση του θρόνου. Μέχρι τώρα – τουλάχιστον – η αντιπαράθεση μεταξύ των διεκδικητών είναι κόσμια, ιπποτική και σε περιβάλλον πολιτικού πολιτισμού. Οι αξιωματούχοι όμως των δύο κύριων στρατευμάτων – της Ντόρας Μπακογιάννη και του Αντώνη Σαμαρά – επιδίδονται σε όλες της μορφές του κλεφτοπόλεμου, της δολιοφθοράς και του αντάρτικου πόλεων κατά του κύριου αντιπάλου, ενώ περιφρονούν προκλητικά την υποψηφιότητα του Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη.
Στις 29 Νοεμβρίου ή το αργότερο την παραμονή του Άι Νικόλα το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα έχει νέο πρόεδρο. Το ερώτημα όμως θα προβάλλει και πάλι απειλητικά. Κατά πόσον θα είναι σε θέση να ξεπεράσει τις όποιες σκληρές αντιπαραθέσεις και οξύτητες ανέδειξε η μάχη των επιγόνων, να περισώσει την παραταξιακή συνοχή της, να αρθρώσει σύγχρονο πολιτικό λόγο και να ανταπεξέλθει στον θεσμικό της ρόλο ? Κι αυτό το ερώτημα κυριαρχεί καθώς, παρά τους όποιους όρκους, το κλίμα όσο πάει και χαλάει και κορυφαίοι παράγοντες της κεντροδεξιάς προβληματίζονται για το βαθμό ενότητας που παρουσιάζει η παράταξη την επόμενη της εκλογής.
Οι σκιές του παρελθόντος
------------------------
Η θυελλώδης παρέμβαση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας, που πρώτος ήρξατο χειρών αδίκων, επιτιθέμενος με μένος κατά του Αντώνη Σαμαρά καθώς και οι δηλώσεις στήριξης κορυφαίων και ακραιφνών Καραμανλικών στην Ντόρα Μπακογιάννη ανέδειξαν πάθη του παρελθόντος, δόμησαν φιλοδοξίες για το άμεσο μέλλον και παραμέλησαν την όποια ενασχόληση, εκτίμηση ή ανάλυση με το πολιτικό στίγμα της παράταξης ή του ρόλου της σε ένα ολότελα νέο πολιτικό περιβάλλον που οριοθέτησαν οι κάλπες της 4ης Οκτωβρίου με την στρατηγική ήττα της κεντροδεξιάς παράταξης και τη περιφανή εκλογική επικράτηση του μέχρι τότε παντοιοτρόπως λοιδοριθέντος Γιώργου Παπανδρέου. Επιπλέον αγνόησαν τα σύγχρονα ρεύματα της κεντροδεξιάς που αναπτύσσονται εσχάτως στην Ευρώπη και αλλαχού.
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, ότι η στήριξη του πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδη Έβερτ στην Ντόρα Μπακογιάννη παρέχεται επειδή έπρεπε να τιμωρηθεί ο αντίπαλός της Αντώνης Σαμαράς. Ο εν λόγω, ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης, το 1995 πρότεινε και μαζί με το ΠΑΣΟΚ ψήφισε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωστή Στεφανόπουλο αποτρέποντας τις πρόωρες εκλογές και στερώντας μια ενδεχόμενη πρωτιά στο κόμμα και κατ επέκταση μια σίγουρη πρωθυπουργία στον τότε πρόεδρό του Μιλτιάδη Έβερτ.
Η εγκατάλειψη της κούρσας διαδοχής από τον πρώην Υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο δημιούργησε – δίκαια ή άδικα - την ύποπτη αίσθηση ότι ο Αρκάς φιλόδοξος πολιτικός αποσύρεται υπέρ της κόρης του πολιτικού του μέντορα, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Επί πλέον, η ιστορική πολιτική βεντέτα ανάμεσα στα δύο πολιτικά τζάκια της Κρήτης – του Μητσοτάκη και των Κεφαλογιάννηδων – παίρνει αίσιο τέλος για ένα ευοίωνο πολιτικό μέλλον των απογόνων.
Ο πρώην Υπουργός Άμυνας και πραγματικά πετυχημένος Γραμματέας του Κόμματος, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, με την εκρηκτική και θυελλώδη παρέμβασή του στην πρόσφατη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής εγκάλεσε τον Αντώνη Σαμαρά για την πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τον Σεπτέμβριο του 1993 και ως εκ τούτου μη νομιμοποιούμενου να επικαλείται το « δάκρυ του εθνάρχη και ιδρυτή της παράταξης Κωνσταντίνου Καραμανλή ».
Πάντα τα ανωτέρω φέρουν σε άμυνα το αντίπαλο στρατόπεδο και οδηγούν τους επιτελείς του Αντώνη Σαμαρά – ο ίδιος επιφυλάσσει ιπποτική πολιτική αντιπαράθεση όπως και η Ντόρα Μπακογιάννη εξάλλου, τουλάχιστον μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές – να επικαλούνται τα ολέθρια λάθη της πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον τομέα της Εξωτερικής Πολιτικής με αιχμή του δόρατος το Σκοπιανό και να επιμηκύνουν χρονικά την αντιπαράθεση φθάνοντας μέχρι και το χρονικά απόμακρο 1963 με τον αντικαραμανιλικό ανένδοτό του και το 1965 με τα Ιουλιανά του, σε μια πραγματικά αγωνιώδη προσπάθεια να ενεργοποιήσουν τα ανακλαστικά του Καραμανλισμού.
Μέσα σε αυτό το πολεμικό κλίμα αποτρέπεται η όποια ιδεολογική και πολιτική συζήτηση και το μόνον που επιτυγχάνεται είναι να επανέρχονται στον αφρό της πολιτικής αντιπαράθεσης μίση και πάθη του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος με πραγματικά απρόβλεπτες και μη ελεγχόμενες συνέπειες για την μετά την εκλογή προέδρου περίοδο.
Το έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας κηρύσσει επίσημα και καταστατικά την έναρξη της πολιτικής μάχης για την κατάκτηση του θρόνου. Μέχρι τώρα – τουλάχιστον – η αντιπαράθεση μεταξύ των διεκδικητών είναι κόσμια, ιπποτική και σε περιβάλλον πολιτικού πολιτισμού. Οι αξιωματούχοι όμως των δύο κύριων στρατευμάτων – της Ντόρας Μπακογιάννη και του Αντώνη Σαμαρά – επιδίδονται σε όλες της μορφές του κλεφτοπόλεμου, της δολιοφθοράς και του αντάρτικου πόλεων κατά του κύριου αντιπάλου, ενώ περιφρονούν προκλητικά την υποψηφιότητα του Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη.
Στις 29 Νοεμβρίου ή το αργότερο την παραμονή του Άι Νικόλα το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα έχει νέο πρόεδρο. Το ερώτημα όμως θα προβάλλει και πάλι απειλητικά. Κατά πόσον θα είναι σε θέση να ξεπεράσει τις όποιες σκληρές αντιπαραθέσεις και οξύτητες ανέδειξε η μάχη των επιγόνων, να περισώσει την παραταξιακή συνοχή της, να αρθρώσει σύγχρονο πολιτικό λόγο και να ανταπεξέλθει στον θεσμικό της ρόλο ? Κι αυτό το ερώτημα κυριαρχεί καθώς, παρά τους όποιους όρκους, το κλίμα όσο πάει και χαλάει και κορυφαίοι παράγοντες της κεντροδεξιάς προβληματίζονται για το βαθμό ενότητας που παρουσιάζει η παράταξη την επόμενη της εκλογής.
Οι σκιές του παρελθόντος
------------------------
Η θυελλώδης παρέμβαση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας, που πρώτος ήρξατο χειρών αδίκων, επιτιθέμενος με μένος κατά του Αντώνη Σαμαρά καθώς και οι δηλώσεις στήριξης κορυφαίων και ακραιφνών Καραμανλικών στην Ντόρα Μπακογιάννη ανέδειξαν πάθη του παρελθόντος, δόμησαν φιλοδοξίες για το άμεσο μέλλον και παραμέλησαν την όποια ενασχόληση, εκτίμηση ή ανάλυση με το πολιτικό στίγμα της παράταξης ή του ρόλου της σε ένα ολότελα νέο πολιτικό περιβάλλον που οριοθέτησαν οι κάλπες της 4ης Οκτωβρίου με την στρατηγική ήττα της κεντροδεξιάς παράταξης και τη περιφανή εκλογική επικράτηση του μέχρι τότε παντοιοτρόπως λοιδοριθέντος Γιώργου Παπανδρέου. Επιπλέον αγνόησαν τα σύγχρονα ρεύματα της κεντροδεξιάς που αναπτύσσονται εσχάτως στην Ευρώπη και αλλαχού.
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, ότι η στήριξη του πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδη Έβερτ στην Ντόρα Μπακογιάννη παρέχεται επειδή έπρεπε να τιμωρηθεί ο αντίπαλός της Αντώνης Σαμαράς. Ο εν λόγω, ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης, το 1995 πρότεινε και μαζί με το ΠΑΣΟΚ ψήφισε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωστή Στεφανόπουλο αποτρέποντας τις πρόωρες εκλογές και στερώντας μια ενδεχόμενη πρωτιά στο κόμμα και κατ επέκταση μια σίγουρη πρωθυπουργία στον τότε πρόεδρό του Μιλτιάδη Έβερτ.
Η εγκατάλειψη της κούρσας διαδοχής από τον πρώην Υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο δημιούργησε – δίκαια ή άδικα - την ύποπτη αίσθηση ότι ο Αρκάς φιλόδοξος πολιτικός αποσύρεται υπέρ της κόρης του πολιτικού του μέντορα, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Επί πλέον, η ιστορική πολιτική βεντέτα ανάμεσα στα δύο πολιτικά τζάκια της Κρήτης – του Μητσοτάκη και των Κεφαλογιάννηδων – παίρνει αίσιο τέλος για ένα ευοίωνο πολιτικό μέλλον των απογόνων.
Ο πρώην Υπουργός Άμυνας και πραγματικά πετυχημένος Γραμματέας του Κόμματος, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, με την εκρηκτική και θυελλώδη παρέμβασή του στην πρόσφατη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής εγκάλεσε τον Αντώνη Σαμαρά για την πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τον Σεπτέμβριο του 1993 και ως εκ τούτου μη νομιμοποιούμενου να επικαλείται το « δάκρυ του εθνάρχη και ιδρυτή της παράταξης Κωνσταντίνου Καραμανλή ».
Πάντα τα ανωτέρω φέρουν σε άμυνα το αντίπαλο στρατόπεδο και οδηγούν τους επιτελείς του Αντώνη Σαμαρά – ο ίδιος επιφυλάσσει ιπποτική πολιτική αντιπαράθεση όπως και η Ντόρα Μπακογιάννη εξάλλου, τουλάχιστον μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές – να επικαλούνται τα ολέθρια λάθη της πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον τομέα της Εξωτερικής Πολιτικής με αιχμή του δόρατος το Σκοπιανό και να επιμηκύνουν χρονικά την αντιπαράθεση φθάνοντας μέχρι και το χρονικά απόμακρο 1963 με τον αντικαραμανιλικό ανένδοτό του και το 1965 με τα Ιουλιανά του, σε μια πραγματικά αγωνιώδη προσπάθεια να ενεργοποιήσουν τα ανακλαστικά του Καραμανλισμού.
Μέσα σε αυτό το πολεμικό κλίμα αποτρέπεται η όποια ιδεολογική και πολιτική συζήτηση και το μόνον που επιτυγχάνεται είναι να επανέρχονται στον αφρό της πολιτικής αντιπαράθεσης μίση και πάθη του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος με πραγματικά απρόβλεπτες και μη ελεγχόμενες συνέπειες για την μετά την εκλογή προέδρου περίοδο.
Πολιτικά καταστροφική η ψυχολογία της πρωτιάς
-------------------------------------------------------
Μέχρι πρότινος ήταν διάχυτη η εντύπωση ότι η πρώην Υπουργός Εξωτερικών θα « έκανε απλά έναν περίπατο στην κούρσα διαδοχής ». Αυτή η βεβαιότητα οδήγησε πολλά κορυφαία στελέχη από την Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση αλλά και από την κομματική επετηρίδα να συμπαραταχθούν με την πρώην Υπουργό Εξωτερικών, ως την μόνη που θα επικρατούσε στην μάχη των πολιτικών επιγόνων. Αυτή η βεβαιότητα και η ανάλογη διόγκωση της κυρίαρχης ομάδας δημιούργησε μια προκλητική ψυχολογία της πρωτιάς η οποία με τη σειρά της προκάλεσε και το ανάλογο κλίμα αυταρέσκειας ίσως δε και αλαζονείας, με δευτερογενές αποτέλεσμα την αυτοσυσπείρωση του αντίπαλου στρατοπέδου. Πάντα ταύτα έφεραν τον αγώνα στα ίσια του και όλα παίζονται επί ίσοις όροις…!!!
Ψυχική διάσπαση
------------------
¨Ανεξάρτητα από τις όποιες εκτιμήσεις σε ένα μήνα από σήμερα το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα έχει εκλέξει τον αρχηγό του. Τα όσα μέχρι τότε θα έχουν διαδραματιστεί θα επηρεάσουν τα μέγιστα και την ηγετική του πορεία καθώς και το κατά πόσον θα επιβάλλει την πολιτική του και θα προφυλάξει την παραταξιακή συνοχή. Οι σημερινοί διεκδικητές ομνύουν στο όνομα της ενότητας, της σύμπνοιας, της σύγκλισης και της ομόνοιας. Έστω κι αν για διάφορους λόγους αποτραπεί η κομματική διάσπαση, δεν θα έχει αποφευχθεί η πολιτική και ψυχική διάσπαση των δύο ομάδων που σήμερα ανταγωνίζονται στην κούρσα για την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων της Ρηγίλλης. Θα ήταν πολιτικά επιβεβλημένη μια συγκεκριμένη πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα εκπεφρασμένη είτε από την Ντόρα Μπακογιάννη είτε από τον Αντώνη Σαμαρά πάνω στην οποία θα μπορούσε να σφυρηλατηθεί έστω και κατ επίφαση κάποιου είδους και μορφής πολιτική ενότητα. Αντ΄ αυτού πλήρες νεφέλωμα και αοριστολογία. Για την πρώην υπουργό εξωτερικών όλοι χωράνε στην Νέα Δημοκρατία. Όλοι οι κεντροδεξιοί πολίτες που στο εγγύς μέλλον επιθυμούν να επανέλθουν στην κυβέρνηση. Ωστόσο, επιμελώς, η κ. Μπακογιάννη, αποφεύγει να αναφερθεί σε μια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική η οποία δεν είναι δυνατόν να ικανοποιεί και τους φιλελεύθερους, και τους λαϊκούς-δεξιούς, και τους κεντρώους. Φυσικά, ούτε ο αντίπαλός της την πιέζει πολιτικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Ίσως κι αυτός να βολεύεται με αυτό το ιδιότυπο και πλήρες πολιτικό-ιδεολογικό-οικονομικό-κοινωνικό νεφέλωμα.
Το πολιτικό βόλεμα αμφοτέρων όμως είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ναρκοθετεί το ηγετικό μέλλον του όποιου νικητή καθώς και γενικότερα το πολιτικό μέλλον της κεντροδεξιάς παράταξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου